Do spawania gazowego w wytwornicach acetylenu.

Ale ze przy torach mozna było znaleźć karbid? Przecież musiał być szczelnie zamknięty, nawet w transporcie!
Może koledze kunigasowi chodziło o siarkę?

A oprócz karbidu potrzebne były zapałki i dobra puszka po farbie z dziurką w dnie jako otworem zapałowym.
I przeogromne zapasy śliny ...

Lub wody, albo innego płynu
Pamiętam też domowa produkcję "V1" - z korka z butelki po wódce wyciągało się papierowy krążek uszczelniający, robiło się w korku dziurkę gwoździem, sypało się saletrę z cukrem (w odpowiednich proporcjach), zatykało się wzmiankowanym krążkiem, zaginało delikatnie rant korka, i "Wunderwaffe" była gotowa Pamiętać należało jednak o dziwnych (i zmiennych) trajektoriach lotu

No przecież wiem co zbierałem :-) , nie wiem skąd się brał ten karbid na torach , szło się torami od Wschodniej do Olszynki Grochowskiej albo odwrotnie i zawsze coś się znalazło , trzeba było mieć duży zapas śliny żeby próbować czy to własnie karbid.Siarkę zdrapywało się z zapałek , najlepsze były sztormówki.

Karbid po kilku godzinach na wolnym powietrzu zamienia się w białawy proszek. Wapno.

No to już nie wiem co zbierałem :-), przpominało to zwykły kamień , ścierało się warstwę wierzchnią i to co było pod spodem do strzelania się nadawało.

Taką broń kupowało się na odpustach.

Dokładnie. Należało go przechowywać w słoiku dobrze zakręconym.
A z niezbyt miłych wspomnień to wiosenno - świąteczne porządki do których jako dziecko byłem zapędzany.

Zabili mi koledzy ćwieka z tym karbidem bo wyglądałoby na to że używałem jakiejś dziwnej substancji nie będącej karbidem.Nie znam się na chemii ( w liceum naciągana trójka ) i trochę pogooglowałem i tak na wikipedii mamy natępujący tekst : "na powietrzu pokrywa się wodorotlenkiem wapnia i węglanem wapnia, pod wpływem pary wodnej i dwutlenku węgla"
Na portalu chemików mylab czy jakoś tak : "Karbid jest surowcem technicznym stosowanym w spawalnictwie. Jak każdy węglik, również karbid, jest bardzo twardy. Pozostawiony na powietrzu wygląda jak biały kamień."
To ja jednak pozostaję przy tym że zbierałem i używałem karbidu.

Ja tez pamietam,ze po jakies produkty na kolej biegalismy.Wlasnie do pirotechnicznych eksperymentow byly nam potrzebne.Ale szczegolow juz nie daje rady sobie przypomniec, wlasnie o karbid chyba chodzilo.Moze naiwnie tak to po prostu nazywalismy
gtsw64-te swiateczne porzadki to faktycznie bylo okropienstwo,a do tego nadchodzila wiosna i rozpoczynaly sie niewolnicze prace na dzialce

A ja miałem 10 - cio hektarową

To chyba bylo juz gospodarstwo,a nie dzialka.Nasza liczyla chyba jakies 600 m/k.

Oczywiście.
Jak wspominacie "śmingus dyngus" ze swoich lat młodości.
Kiedyś żaden nastolatek (a zwłaszcza młoda panienka) nie miała prawa być suchą. Im bardziej zamoczona tym miała większe powodzenie.
A dziś takie oblewanie to chamstwo i można dostać mandat (dawniej było lepiej?)

Skoro w maju polewała władza, to miesiąc wcześniej można było się polewać prywatnie.

Chociaż wydaje mi się, że np. po mieście biegania z wiadrami do np. autobusu miejskiego nie było, sprawy załatwiało się zwykle w obrębie znanych ulic? W każdym razie nawet wtedy polewanie symboliczne nie było, jedną z ulubionych zabaw dyngusowych było zrzucanie z okna balonów z wodą.

Wlasnie wchodzac na poczte na Wirtualnej Polsce znalazlem informacje o karach za polewanie woda.Na naszym osiedlu "swietowano" na calego czyli wiadra i worki z woda z balkonow.Dla kobiet faktycznie sadny dzien,ale o ile pamietam przestrzegano niepisanego zwyczaju,ze polewa sie tylko do poludnia.Stad msza wieczorna miala zdecydowanie zenska oprawe.
Z tym chamstwem to ja sie troche zgadzam,jak kobita wydala na swieta na fryzjera,do tego jakas kiecke jasna zalozyla,a pozniej szczeniaki na nia wylali kilka wiader z brudnego potoku to sie miala prawo zdenerwowac.Dostac w glowe workiem z woda spadajacym z 5-go pietra tez przyjemnosc watpliwa.

Lanie to specjalność PRL (nie koniecznie wodą )

Całkowita racja.
Jak dobrze pamiętam to oblewano wtedy jedynie panny . Mężatki i starszych (nie należących do "młodzieży" nie polewano - zachowywano szacunek - czego obecnie jest coraz mniej)

Gdyby przypadkiem kogoś interesowało, czy rozmowy kontrolowane rzeczywiście były kontrolowane...
W roku 82 rozmawiałem sobie przez telefon, z pracy, z koleżanką. Niewinny flircik od słowa do słowa przeszedł w regularne świntuszenie. W końcu któreś z nas stwierdziło, że przecież rozmowa jest kontrolowana. Znaczy się, ktoś nas podsłuchuje. No biedny człowiek, wredną ma robotę. Ciekawą, ale niebezpieczną, może mu paść na rozum albo co gorsze. Ale nic to, w końcu ma kolegów, po dniu podsłuchiwania mogą wymienić poglądy, doświadczenia, w praktyce może. I tak dalej.
Przy domniemanych relacjach podsłuchującego z psem milicyjnym (dokładniej z suką) rozmowa została rozłączona.

Znając stan PRL -owskiej telekomunikacji może była to po prostu usterka techniczna

Wykluczyć nie można, ale nie przypominam sobie, żeby w PRL rozmowę mi tak po prostu rozłączyło. W tym przypadku nastąpiło to w apogeum wrednego, przyznaję, naigrywania się z podsłuchiwacza.

Mnie to się zdarzyło niejednokrotnie.
Ale zdecydowanie częściej nie mogłem sie po prostu połączyć.

Czasami na połączenia międzymiastowe trzeba było czekać 12 godzin (Słupsk - Radom np.)

Jak tylko spadł dzesz, to nie mozna sie było połaczyc z Mokotowa na Żoliborz.

Swoją drogą ciekaw jestem jak technicznie rozwiązano kontrolowanie rozmów.Telefonów nie było aż tyle co dziś , jednak parę milionów abonentów było.Bezpośrednie kontrolowanie wydaje się raczej nierealne z powodu braku odpowiedniej ilości podsłuchujących.Także nagrywanie wszystkich rozmów jak leci wydaje się przedsięwzięciem przerastającym ówczesne możliwości.Przypuszczam że stale kontrolowano telefony konkretnych osób figurujących w kartotekach SB , pozostałe rozmowy kontrolowane były wyrywkowo.

Oczywiście, że tak. Inaczej to w ogóle nie byłoby możliwe. Plus zainstalowano we wszystkich centralkach nagranie: "rozmowa kontrolowana, rozmowa kontrolowana".

Pamiętam, że w latach 80-tych do dobrego tonu należało podczas rozmowy telefonicznej pozdrowić podsłuchującego pana...

My takich problemow nie mielismy.W stoczniowych blokach telefonow po prostu profilaktycznie nie zakladano,a corocznie skladane podania o taki luksus nie spotykaly sie ze zrozumieniem.I tak bylo jak pamietam u wszystkich sasiadow,blok dalej nasi klasowi koledzy z rodzin wojskowych telefony posiadali.
Listy zagraniczne za to potrafily przychodzic otwarte.Nie wiadomo tylko czy to pazerni pocztowcy,czy czujna UB wykazywala sie ciekawoscia.

Za to z automatów przy pomocy widelca można było dzwonic bezpłatnie.

Rzadko który w ogóle działał...

Albo na warsztatach sie wiercilo w monecie dziurke,przewlekalo sznurek i byl zeton wielokrotnego uzytku.Sluzyl tez w salonie z bilardami fliperowymi.

To może nie PRL, ale swego rodzaju komentarz do tego, jak działał "człowiek PRLu" - jak również automaty telefoniczne...

Znajomy pływał do Szwecji na promach i kiedyś dzwoniąc, zauważył szwedzkiego montera otwierającego automat telefoniczny... po czym klącego na czym świat stoi, kiedy wysypały się z niego polskie monenty. Waga którejś z naszych x-złotówek (nie pamiętam której) idealnie pasowała (a przelicznik był BARDZO korzystny) - w rezultacie szwedzkie państwo socjalne wspomagało nie tylko swoich, ale również "pomysłowych" obywateli Polski.

To samo było z norweską koroną i naszymi małymi dziesiątkami, tymi z Prusem i Mickiewiczem.

Wracając do telefonów, to w moim 11-piętrowym bloku telefon miał tylko jeden sąsiad i to ten najwrednieszy, o którym wieść niesie, że donosił na sąsiadów...

A ktos mial moze przyjemnosc dzwonic w tych czasach za granice? Wymagalo to odpowiednich ceremoni i przygotowan.Dzwonilo sie z kabin na poczcie wczesniej zamawiajac rozmowe.Czekac na polaczenie mozna tez bylo bardzo dlugo.

Raczej pazerni pocztowcy.
SB (bo UB zlikwidowano w 1954 roku) byli bardziej dyskretni

Otwarte paczki to byl niemal standard.Jak sie wdzialo stepelek: PRZESYLKA USZKODZONA to juz mozna bylo byc pewnym,ze polowe zrabowali.

Pocztowcy , do dziś Poczta Polska jest mi winna około 100 DM , ile to będzie w euro ? czas Wielkiejnocy i Bożego Narodzenia to były żniwa dla pracowników ww instytucji , na Slasku wiekszosc z nas miała rodziny w Bundesrepublice a głupie 10 DM w PRL urastało do rangi znaczącej kwoty ( pisaliśmy w tym temacie o zarobkach w Polsce Ludowej )

No właśnie. Czy ktoś za to odpowiadał i czy był jakieś reklamacje i odszkodowania?

Można było wpisać swoje żale do specjalnej książki (najlepsze były te wiszące w sklepach/urzędach na sznurkach z doczepionymi długopisami)...

Usmialem sie.
Raz sie do takiej ksiazki wpisalem.Pojechalismy z kolegami na biwak do Ilawy.Jakos tak pozno tam trafilismy,a na nastepny dzien mialo byc Boze Cialo.Piwa juz w sklepach nie bylo,wiec perspektywy wypoczynku byly niewesole.Wreszcie znalezlismy jakis sklepik gdzie piwo owszem bylo,ale pani juz zamykala.Ciezko sie wtedy ze sklepowymi gadalo,a ta byla szczegolnie nieludzka.Wreszcie musielismy przed nia ukleknac,to ja rozsmieszylo i nam sprzedala.Za to zrobilismy jej za dwa dni wpis na trzy strony do tego kajetu.Ze czysto,uprzejmie, sympatycznie jak w Peweksie i takie tam.Nie mam pojecia,czy ktos wogole te dyrdymaly w tych ksiazkach czytal.

Pamiętam, że zwłaszcza w okresie przedświątecznym moi rodzice otrzymywali "nietknięte" przesyłki listowe z byłej Jugosławii. Koperty zawierały dwustronne kartki pozbawione części ozdobnej Stronę ze ślicznym (zakładam) obrazkiem pracownicy poczty zatrzymywali dla siebie...

To była norma. Jeśli pieniądze nie były dobrze schowane, to nic nie zostawało. Tata opowiadał, jak kiedyś dostał przesyłkę, oczywiście otwartą, z jakimiś starymi szmatami. I był list, w którym jego wujek z hameryki pisał, co wysyła do Polski. Oczywiście niczego takiego się w paczce nie ostało. Ale syn urzędniczki pocztowej jeszcze długo paradował w koszule Beatlesów

Kontrolą poczty i przesyłek z zagranicy zajmowało się w MSW tzw "biuro w". Więc nie Poczta.
Kontroli podlegały też listy wysyłane przez żołnierzy zasadniczej służby wojskowej którzy "zbrodniczo" (szpiegostwo to zbrodnia) pisali do domu: "mamusiu jestem w ... (nazwa miejscowości) w jednostce nr ... (numer) na kompani (numer kompani) a mój dowódca nazywa się Kowalski".
Może wydać się to wszystko śmiesznie ale w prokuraturze wojskowej mina mogła rzednąć każdemu.

Pocztowcy zaś na własną rękę prześwietlali (dosłownie, służyła do tego lampa z zainstalowaną silną żarówką) listy pod kątem ewentualnej zawartości "walorów" w liście.
Byłem przypadkowym świadkiem takiej sceny, a działa się w wagonie pocztowym. To było zwykłe złodziejstwo.

Taki przykład z mojej branży. Pewna drukarnia z Warszawy, sprowadzała farby drukarskie z RFN. W formie hermetycznie zamykanych puszek.Na powierzchni farby był krążek tektury.
I tam czasami ci niemieccy robotnicy dawali jakieś tam gadżety, lub parę marek.
A kretyn magazynier rozpakował cały transport.
No cóż, musiał sprzedać samochód

No dobrze,a wiec niemal usankcjonowane i praktykowane na masowa skale urzedowe zlodziejstwo.A co z kontrolami,skad ta bezkarnosc i niezwykle po prostu chamstwo. Dzisiaj takie zjawisko to szok,dlaczego wtedy to tak pokornie znosilismy

Nie wszyscy. Kolega raczył zapomnieć o ludziach którzy działali w tym czasie w podziemiu, siedzieli w więzieniach, byli bici i poniżani. I choć wydawało się że komuna jest nie do pokonania, trwali.

Nie zapomnialem Gawle,bron Boze.Chodzilo mi nie tyle o wladze co o pracownikow Poczty Polskiej,tzn.tych nieuczciwych oczywiscie.Zreszta nie tylko poczty,takich codziennych patologi byla cala masa i chory system sprawial,ze niejako traktowalismy podobne wynaturzenia za cos naturalnego.Ba nawet komedie o tym krecono,a my sie z takich zjawisk smielismy.
Od kilku lat kupuje co miesiac ksiazki w Polsce(paczka zwykla)i za kazdym razem mam nawyk,ze jestem zdziwiony ze nic nie zginelo.A jest to przeciez sytuacja najnormalniejsza,a nie jakis fenomen.

Po wprowadzeniu stanu wojennego otrzymywało się listy rozcięte z jednej strony i spięte tam spinaczem a na stronie frontowej była pieczątka z napisem: ocenzurowano w ramce. Dotyczyło zwłaszcza korespondencji zagranicznej ale i krajowej też.

PRL to rzeczywiście trochę inny świat. Jak się patrzy na filmy to miejsca, które obecnie są ruiną, tam tętnią życiem. W pociągach jest czysto, uprzejmi kelnerzy w wagonach Wars, działają ośrodki wczasowe i hotele, w lokalach odbywają się dancingi... Teraz pociągi są zniszczone (na przykład przez "graficiarzy" wyskrobujących bohomazy na szybach), do Warsa raczej nikt nie pójdzie, ośrodki wczasowe jeżeli nie zostały wykupione przez prywatnych inwestorów to popadły w ruinę, PRL-owskie lokale zamieniły się w mordownie...
Najbardziej mi żal ośrodków wczasowych do których jeździli pracownicy poszczególnych zakładów. W ich ośrodkach na morzem na przykład teraz wypoczywają Niemcy... Polaków nie stać na wypoczynek w ich kiedyś własnych ośrodkach (bo one były zakładowe w PRL, czyli pracowników).

Ty co? Jakiś scenariusz alternatywnej historii sobie opowiadasz? Czyste pociągi i uprzejmi kelnerzy? I nawet mewy nad plażami latały z większym wigorem, nie?

Łoo matkoo Pamiętam np. wakacyjne wyjazdy w Bieszczady. Żeby nie stać w trójkę w śmierdzącym kiblu (wariant optymistyczny) przez kilkaset km, jeździliśmy 150 km do Szczecina, żeby zająć miejsca w przedziałach. Czyli musieliśmy nadłożyć 300 km, żeby przejechać następne 700. W sumie kolej niewiele się zmieniła od tego czasu, ale raczej na plus.
Pomijając to, że do wielu miejsc już się pociągiem nie dojedzie, a można było...

Pozwólcie, że zacytuje sam siebie: "jak się patrzy na filmy". Musicie jednak przyznać, że wiele obiektów tętniących życiem w PRL, po 1989 roku popadło w ruinę. Zakłady poupadały, ludzie popadli w nostalgię. Tym chyba należy tłumaczyć późniejsze sukcesy SLD w 1993 i 2001 roku.

Zależy na jakie. Proponuję obejrzeć niektóre Kroniki Filmowe. Np. te pokazujące sceny wsiadania do pociągów przez okna w sezonie...

Wieczór już i zmęczony jestem nielicho, więc przepraszam za te "dziwne" trochę nie w moim stylu posty w tym temacie. Czysty pociąg i uprzejmy kelner z Wars to chyba migawka w mojej głowie z serialu "Tulipan", z roku 1987. Ja sam urodziłem się w 1982 roku i moje osobiste wspomnienia z PRL są raczej mgliste.