Pancerniki typu Borodino były tylko nowe i w sumie nieudane. Lista ich wad:
- słaby pancerz burtowy o grubości 194 mm, ale to nie grubość była tu największym błędem. Otóż na skutek błędnej kalkulacji wypornościowej okręty zanurzały się głębiej, a tym samym pancerz zanurzał się i nie mógł pełnić swojej roli. A co do pancerza głównego to nawet typ Pierieswiet miał 229 mm, a Cesarewicz 250mm…

- okręty były wyraźnie przeciążone, a przecież w czasie rejsu miały dodatkowy węgiel, który jeszcze bardziej je zanurzał. Przeciążenie kadłubów źle wpłynęło na wysokość metacentryczną. Spadła ona z 1,28m do 0,76 m.

- największa wada tych okrętów to burtowe baterie dział 75 mm. Złe wyważenie tych okrętów powodowało iż nawet przy nieprzeciążaniu okrętów węglem znajdowały się zbyt nisko i były zalewane przez fale, a więc były nieprzydatne w zasadzie podczas bitwy. Do tego wlanie się wody przez te działa groziło wywróceniem się okrętu,

No nie:
– pancerz burtowy Cesarewicza 250 mm

A inne dane taktyczno techniczne miały lepsze, np. pancerz i nie wywracały się tak jak Borodina…

Jak zapewne wiesz II Eskadra była organizowana na łapu capu. 4 Borodino poszły w rejs prosto ze stoczni. Kniaź Suworów np. nie odbył nawet prób stoczniowych. Ale tak szybko organizowana eskadra nie miała dostatecznej obsady składającej się z doświadczonych załóg, właśnie na tych najważniejszych i nowych okrętach. Doświadczonej kadry oficerskiej starczyło tylko do obsadzenia najważniejszych stanowisk. Niedobory pokryto poprzez pospieszną promocję oficerów z Korpusu Morskiego, powołaniu rezerwistów i oficerów z marynarki handlowej. Czyli pierwsi nie mieli doświadczenia i wiedzy praktycznej, drudzy musieli tą wiedzę sobie przypomnieć, a trzeci nie mieli wyszkolenia z marynarki wojennej. Fatalna sytuacja była z marynarzami, gdyż jedną trzecią trzeba było powołać z rezerwy lub poboru, a więc ci ostatni nie umieli nic. Ciekawe czy wszyscy z nich wcześniej widzieli morze. Do tego 15% stanowili skazańcy…
O poziomie wiedzy i doświadczeń nawet tej wojny, a w sumie jej braku świadczy fakt pomalowanie kadłubów na czarno, a kominów na żółto z czarnymi opaskami na końcu. A przecież zarówno Japończycy jak i I Eskadra w trakcie wojny zmieniła malowanie swoich okrętów, tak aby utrudnić wstrzeliwanie się przeciwnikowi.
Oczywiście szkolenie trwało podczas rejsu, prześledźmy je:
- już w Rewlu ogłoszono alarm przeciwtorpedowy. Alarm wywołał wręcz panikę, otworzono ogień, ale strzelano niecelnie.
- na okrętach było masę niepotrzebnych i łatwo palnych przedmiotów, których dla wygody nie usunięto, co świadczyło o bezmyślności dowódców okrętów. Znów wyjątkiem był Orieł na którym ponoć usunięto zbędne i łatwopalne rzeczy. Co ciekawe dowództwo uważało Orieł za najgorszy pancernik z tego typu... Gdy w Lipawie załadowano węgiel zrobiono to ponad normę, ale to także nie zepsuło samopoczucia dowódcom okrętów. Nie zwracali uwagę nawet na to, że pancerz burtowy chował się pod wodę już przy przechyle 6,5 stopnia.
- strzelanina na Ławicy Dogger także nie wystawia najlepszej oceny dowódcom okrętów. Rozpoznano np. 3 kominowe torpedowce japońskie (skąd torpedowce japońskie na wodach europejskich???), podczas gdy Japończycy takich nie mieli…
- Okręty nie mogły zabrać za dużo amunicji (wzięto 1,5 jednostki ognia), a na transportowcach jej nie przewożono. Jasne jest, że ćwiczeń artyleryjskich nie można było zbyt intensywnie prowadzić,co było szczególnie istotne dla nowych okrętów i nowych załóg, a więc przede wszystkim dla 4 najnowszych pancerników typu Borodino. Ale przeprowadzano ćwiczenia np. krążownik Ałmaz wystrzelił 100 pocisków do tarcz i nie trafił żadnej.
26 stycznia odbyto ćwiczenia – 10 okrętów strzelając z odległości od 1100 do 5500 m do 4 pływających tarcz zużyło 400 pocisków NIE uzyskując żadnych trafień… Podobnie było 31 stycznia – wystrzelono 190 pocisków, a nie osiągnięto żadnych trafień. Następnego dnie dalej ćwiczono oszczędzając amunicję – osiągnięto nakrycie celów i przez przypadek Suworow trafił pociskiem ćwiczebnym krążownik Donskoj. 8 lutego ćwiczono strzelanie z odległości 4600 metrów i wyróżnił się Oslabja, który trafił tarczę. Ćwiczono także odpieranie ataków torpedowych. Później już nie odbywano ćwiczeń artyleryjskich, gdyż skończyła się zapasowa amunicja… Czyli załogi poszły w bój z niedoszkolonymi artylerzystami. Rożestwieński nie ustanowił także jednego oficera artylerii dla Eskadry. Ćwiczenia ujawniły także że źle funkcjonowała łączność w eskadrze.

- niskie morale załóg, szczególnie po upadku Port Artur. Załogi liczyły, że zawrócą do kraju. Był też protest załogi Nachimowa z powodu złego jedzenia.

1) Myślisz że to takie łatwe, właśnie Rożestwieński chciał się przebić przez cieśninę,

2) A tak co osiągnęli?

Teoretycznie japońskie okręty wystrzeliwały w ciągu minuty 360 pocisków o ciężarze prawie 22 ton, w tym 3 tony materiału wybuchowego, podczas gdy rosyjskie tylko 139 pocisków o wadze ponad 8 ton i tylko 205 kg materiału wybuchowego.

Pancerz? A zauważyłeś może, że miały pancerz Harveya?

Nie wiadomo, czy Rożestwieński coś chciał i co to było, bo planu bitwy żadnego nie miał.

Wojna to ryzyko.