Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
Zdarzenia kalendarza
Zmarł Henryk X Rumpold (Publiczne wydarzenie)
piotpal
Data wydarzenia: 18 Styczeń 2006 kończy się 10/11/2025, 23:59 (Powtarzające się wydarzenie)

Grupa: Przyjaciel forum
Postów: 1.255
Dołączył: 16/07/2005, 11:44
* 18 stycznia 1423 zmarł Henryk X Rumpold, (ur. najprawdopodobniej między 1388 a 1396 – 1423), książę głogowski, zwany młodszym, syn Henryka IX księcia głogowskiego. Przy podziale dziedzictwa po ojcu otrzymał wspólnie z braćmi Wacławem i Henrykiem IX (starszym) Głogów, Kożuchów, Szprotawę i Zielona Górę. Był mocno związany z Zygmuntem Luksemburczykiem, królem rzymskim i węgierskim, wspierał jego działania polityczne. W 1420 r. razem z braćmi uczestniczył w wyprawie Luksemburczyka przeciw husytom czeskim. [Belfer historyk]
1912: Robert Scott/biegun poludniowy (Publiczne wydarzenie)
Net_Skater
Data wydarzenia: 18 Styczeń 2019 (Zdarzenie jednodniowe)

Grupa: Supermoderator
Postów: 4.753
Dołączył: 26/10/2004, 17:13
Po dwumiesięcznych zmaganiach ekspedycja brytyjskiego podróżnika Roberta Falcona Scotta przybywa na Biegun Południowy tylko po to, by odkryć, że Roald Amundsen, norweski odkrywca, wyprzedził ich o ponad miesiąc. Zawiedzeni, wyczerpani odkrywcy rozpoczeli się na długą i trudną podróż z powrotem do obozu macierzystego.
Scott, brytyjski oficer marynarki wojennej, rozpoczął swoją pierwszą ekspedycję na Antarktydę w 1901 roku na pokładzie okretu Discovery. W ciągu trzech lat odkrył Półwysep Edwarda VII, zbadał wybrzeże Wiktorii, które stanowiły oba obszary Antarktydy na Morzu Rossa i prowadził ograniczone wyprawy na sam kontynent. W 1911 Scott i Amundsen rozpoczęli nieoficjalny weyscig do Bieguna Południowego.
Docierajac swoim statkiem do Zatoki Wielorybów w Antarktyce, Amundsen zorganizowal obóz bazowy 60 mil bliżej Bieguna niż Scott. Obaj odkrywcy wyruszyli w październiku; Amundsen używa psich zaprzęgów, a Scott używa syberyjskich sań motorowych, kucyków syberyjskich i psów. 14 grudnia 1911 r. wyprawa Amundsena dociera do Bieguna Poludniowego. Przy dobrej pogodzie w drodze powrotnej bezpiecznie dotarli do bazy pod koniec stycznia.
Wyprawa Scotta była mniej szczęśliwa. Motorowe sanki wkrótce się zepsuły, kucyki trzeba było wystrzelić, a psy zostały odesłane, gdy Scott i czwórka towarzyszy kontynuowali piesza wędrówke. 18 stycznia dotarli do Bieguna tylko po to, by odkryc, że Amundsen wyprzedził ich ponad miesiąc. Pogoda w drodze powrotnej była wyjątkowo zła, dwóch członków zginęło, a Scott i pozostali dwaj pozostali przy życiu zostali uwięzieni w namiocie podczas sztormu zaledwie 18 km od obozu macierzystego. W tym miejscu Scott zmarł jako ostatni z grupy, prawdopodobnie 29 marca. Przed śmiercią napisał listy do rodzin członków swojej grupy. Ciała zostały znalezione dopiero 12 listopada 1912 roku. Członkowie wyprawy ratunkowej zabrali dzienniki i notatki zmarłych oraz zebrane przez nich próbki geologiczne, które ci ciągnęli ze sobą aż do ostatniego obozu. Ciała pozostawiono w namiocie, który złożono i w ten sposób pogrzebano zmarłych, nad namiotem wzniesiono kopiec oraz postawiono krzyż.
Dla Anglików Scott stał się bohaterem narodowym, a to dzięki dziennikowi, w którym - zapewne do ostatniego dnia - notował swoje przeżycia i przemyślenia. W przededniu I wojny światowej Scott i jego towarzysze stali się symbolami brytyjskiej niezłomności i charakteru, ich postawa miała być wzorem dla żołnierzy walczących w okopach.
1980: The Wall - # 1 album na swiecie (Publiczne wydarzenie)
Net_Skater
Data wydarzenia: 18 Styczeń 2019 (Zdarzenie jednodniowe)

Grupa: Supermoderator
Postów: 4.753
Dołączył: 26/10/2004, 17:13
The Wall – album koncepcyjny w postaci rock opery brytyjskiej grupy rockowej Pink Floyd, wydany w 1979 roku, w Polsce znany również pod tłumaczeniem tytułu jako Ściana. Na podstawie albumu powstał film Pink Floyd The Wall w reżyserii Alana Parkera.
Album okazał się jednym z najlepiej sprzedających się w historii muzyki rockowej (23-krotna platynowa płyta) i wywarł znaczny wpływ na muzyków z kręgu rocka.
W 2003 album został sklasyfikowany na 87. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone.
Według zamysłu Rogera Watersa, który stał się „dyktatorem” grupy, The Wall miał być protestem przeciw rockowym koncertom stadionowym, wyobcowaniu artysty rockowego oraz metaforycznemu murowi, który odizolował go od publiczności. W trakcie pisania tekstów i komponowania muzyki temat rozwinął się i muzyka powiedziała znacznie więcej.
The Wall jest operą rockową, opartą w dużej części na wątkach autobiograficznych Rogera Watersa. Historia opowiada o życiu rockowego muzyka o pseudonimie Pink (od nazwiska Pinkerton). Utwór Mother ukazuje dzieciństwo chłopca wychowywanego przez samotną, nadopiekuńczą matkę; ojciec, którego Pink nigdy nie znał, zginął na wojnie we Włoszech podobnie jak ojciec Watersa (utwór „Another Brick in the Wall, Part 1” – „Kolejna cegła w murze”). „Another Brick in the Wall, Part 2”, opowiadający o zimnej, nieludzkiej i nieprzyjaznej szkole, w której uczniowie maszerują sztywno podobne do robotów-androidów, stał się jednym z najpotężniejszych i najbardziej znanych protest songów rockowych. O zwodniczym poczuciu siły, jaką daje młodość i rock and roll opowiada „Young Lust”; o nieudanych, kalekich uczuciowo związkach małżeńskich oraz obyczajowych ekscesach – „One of My Turns”; o utracie młodzieńczych ideałów – „Goodbye Blue Sky”.
Kolejne utwory opowiadają o rosnącym, cegła za cegłą, murze odgradzającym muzyka od świata. Waters porównuje całe to życie do chodzenia po cienkim lodzie – „The Thin Ice”, gdzie każdy krok może spowodować załamanie. Pierwsza część albumu kończy się piosenką „Goodbye Cruel World” („Żegnaj, okrutny świecie”), która jest deklaracją ucieczki od pustego życia, samobójstwa.
Drugą płytę albumu otwiera ballada „Hey You”, w której bohater opowieści śpiewa do samego siebie, tego z drugiej strony muru. Jest jego powrotem do życia, a jednocześnie do koszmaru, jaki szykuje mu jego wyobraźnia - makabrycznej fantasmagorii, w której Pink, niczym bohater Kafki, poddawany jest koszmarowi procesu w „The Trial”, jaki szykuje mu jego własne szaleństwo.
Druga płyta zawiera kilka utworów zasługujących na szczególną uwagę: obok „Hey You”, jest to „Comfortably Numb”, zawierający spektakularne solo gitarowe Gilmoura, oraz „Run Like Hell”, który jest ostatnią próbą wyrwania się bohatera z matni ogarniającego go szaleństwa. W finałowej scenie Pink zostaje skazany na zburzenie muru z taką pieczołowitością budowanego i powrót do życia. Mimo wszystko The Wall kończy się optymistycznym akcentem. Co prawda świat bohatera zostaje pogrzebany odłamkami walącej się ściany, lecz jednak okazuje się, że poza nią toczy się normalne życie. Ten optymizm jest jednak połowiczny. W ostatnich sekundach Outside the Wall słychać „isn’t it where…” (czy to nie tu…), natomiast na początku albumu, w pierwszych sekundach „In the Flesh?” można usłyszeć „…we came in” (…zaczęliśmy). Obrazuje to cykliczność albumu, ukazanie niezniszczalności muru – raz zburzony będzie nadal rósł.
The Wall był olbrzymim sukcesem grupy. Album został najlepiej sprzedającą się podwójną płytą w historii muzyki rockowej. Płyta poza dwoma utworami, w których komponowaniu wziął udział Gilmour, była autorskim dziełem Watersa. Pierwszy też raz od czasów Atom Heart Mother zastosowano aranżacje orkiestrowe. Na płycie prawie nieobecne były instrumenty klawiszowe (jak się potem okazało, w czasie nagrywania płyty Richard Wright został wykluczony z grupy z powodu jego pogłębiającego się konfliktu z Watersem). Album okazał się być jednym z kamieni milowych, jeśli nie grupy, która w tym czasie już się rozpadała, to na pewno muzyki rockowej.
https://www.youtube.com/watch?v=QrWZNAQrkf4...t=RDYR5ApYxkU-U
Urodziny
 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej