Hm...właściwie jak tak spojrzeć na tabelkę to zdecydowana większość krajów świata podpada pod "latynoskie zacofanie".
[url=https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista_pa%C5%84stw_%C5%9Bwiata_wed%C5%82ug_PKB_nominalnego_per_capita]https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista_pa%C5%8...nego_per_capita[/url]
Iran, Rosja, Turcja, Chiny...Polska w sumie też.
W każdym razie, byłbym ostrożny z przypisywaniem "mañany" różnym egzotycznym narodowościom...
[right][snapback]1746978[/snapback][/right]

Mit VII – Polityka gospodarcza Augusto Pinocheta była dogmatycznie wolnorynkowa i stąd wziął się „chilijski cud gospodarczy”

To chyba najbardziej rozpowszechniony mit o działaniach gospodarczych junty. Przykład chilijski, podawany do znudzenia przez osoby nazywane przeze mnie „korwinodogmatystami”, jest wykorzystywany w bardzo wielu miejscach jako dowód na działanie wolnego rynku w odróżnieniu do interwencjonizmu. Jest w tym duża część prawdy, jednak należy posługiwać się faktami. Początkowe działania ekonomiczne rządu wojskowych, pomijając oczywiście otwarcie rynku na handel i kapitał zagraniczny oraz uwolnienie cen, w latach 70. obracały się wokół palącego problemu urealnienia rządowej strony gospodarki. Stąd nie przeprowadzono natychmiastowej prywatyzacji i reprywatyzacji, zamiast tego zakazując przedsiębiorstwom państwowym wykazywać straty (pragnąc dążyć do ich samofinansowania). Prócz tego restrykcyjny Plan Cauasa z lat 1974-1975 oraz próba domknięcia budżetu skończyły się w połowie lat 70. masowymi zwolnieniami, podwyżkami podatków bezpośrednich (podatek dochodowy dla firm wyniósł łącznie prawie 49%) i pośrednich (wprowadzono VAT na poziomie 20%). Kurs walutowy, sztywno związany z dolarem amerykańskim, uwolniono dopiero w latach 80. Podobnie rzecz się miała z zatrudnianiem interwencyjnym i innymi narzędziami polityki społecznej – szeroko korzystano z nich aż do zakończenia kryzysu zadłużeniowego w latach 1982-1984. W tamtym czasie zdecydowano się również na akcję nacjonalizacyjną w sektorze bankowym, zaś aż do lat 90. nie sprywatyzowano największego przedsiębiorstwa przemysłowego, miedziowej CODELCO, oraz przedsiębiorstw zajmujących się kolejnictwem czy elektrycznością. A zatem o ile można i należy mówić o sukcesie junty wojskowej na polu gospodarczym, nie wolno zapominać, że rozwiązania wolnorynkowe przeplatały się z interwencjonistycznymi, a ocena tak jednych, jak i drugich, zależy wyłącznie od ich efektów krótko- i długoterminowych, a nie dogmatów i skrótów myślowych.

Warto pochylić się też nad znaczeniem samego słowa „cud”. Uważam, że nie należy mówić o „cudzie”, gdy do okresów szybkiego i stabilnego rozwoju gospodarczego przyczyniły się działania rządu, nie zaś nadprzyrodzona interwencja.

Mit VIII – Do kryzysu początku lat 80. doprowadziły rozwiązania wolnorynkowe

Pod koniec lat 70. w Chile doszło do tzw. „przegrzania gospodarki”. W efekcie usztywnienia kursu walutowego i związania go z dolarem pieniądz był na rynku chilijskim sztucznie tani. Oznaczało to, że opłacalnym było zadłużanie się, zarówno na cele inwestycyjne, jak i konsumpcyjne. Przez to napływ kapitału w formie długu, a także kapitału spekulacyjnego, znacząco przekroczył możliwości absorpcyjne gospodarki chilijskiej. Nie oznacza to niczego innego jak faktu, iż społeczeństwo pożyczyło więcej pieniędzy, niż było w stanie spłacić. Zderzenie z rzeczywistością przyszło wówczas, gdy prezydentem Stanów Zjednoczonych został Ronald Reagan. Próbując naprawić system finansowy tamtego obszaru walutowego, wprowadził on restrykcyjną politykę monetarną: oznaczało to ograniczenie wydatków państwa, ale także drastyczną podwyżkę stóp procentowych. Chilijczycy odczuli to bardzo mocno. Nagle, dosłownie z dnia na dzień, każdy z dłużników miał do spłacenia dużo więcej, niż dotąd sądził. Zadłużenie zagraniczne rosło w zastraszającym tempie, nastąpiła lawina bankructw przedsiębiorstw i osób prywatnych, bezrobocie drastycznie rosło, pensje spadały, a ludzie znów wyszli na ulice.

Lewicowi ekonomiści przykładają tu wagę do braku restrykcji na rynkach finansowych, zwłaszcza w kwestii przyznawania kredytów. Oczywiście mylą się diametralnie – gdyby bowiem w Chile podobne restrykcje obowiązywały, nigdy nie miałby szans wystąpić boom inwestycyjny z lat 1977-1981 i o tak szybkim rozwoju gospodarczym można by zapomnieć. Przeciwnie, największym błędem rządu było manipulowanie kursem walutowym w celu stymulowania popytu z jednoczesnym ograniczeniem inflacji. Gdyby kurs walutowy pozostawić do ustalenia rynkowi, nie mógłby wystąpić kryzys o podobnym ciężarze jak ten z lat 1982-1984.

Radykalnie obniżono cła

No i co z tego konkretnie ma wynikać?

Nie wiem o którym kryzysie mowa, może o tym, który uwzględniał jeszcze wyniki Allende? Zauważam kryzys, swoją drogą pokazuje on wadę interwencjonizmu i np. zbyt długie utrzymywanie sztucznego, sztywnego kuru dolara. Ale mowa jest o czymś innym - odwróceniu zmian wprowadzanych przez demokratycznie wybrane władzy przed Pinochetem i zwrócenie Chile na drogę stabilnego długotrwałego rozwoju poprzez liberalizację gospodarki, reprywatyzację i w ogóle pozostawienie dobrego klimatu dla kapitalistów. Dlatego też np. moja firma zainwestowała w tym kraju dziesiątki milionów $ a mogłaby np. w Polsce.

O czym to miałoby świadczyć? Po pierwsze te obniżone do 10 % cła "działały", przecież kryzys i przegrzanie gospodarki to min ich efekt - ludzie kupowli zagraniczne towary, firmy inwestowały, to źle?
Dwa, podniesiony poziom ceł (do 35 %) nadal był kilkukrotnie niższy niż za Allende !

Widzę, że zaczyna się czepialstwo do szczególików a meritum jest to, że reżim Pinocheta odwrócił "kurs gospodarki kierowanej przez Allenede a wybranego w demokratycznych wyborach".
Allende chciał socjalizmu, rozdawnictwa, odcięcia się od zewnętrznego świata, protekcjonizmu itd.
Biedni Chilijczycy go poparli i po to wybrali.

Pinochet to wolnorynkowe reformy, radykalny zwrot w filozofii gospodarczej od tej Allende, kontrrewolucja w duchu liberalizmu, utrwalona kilkunastoma latami rządzenia i dalej z niewielkimi "odstępstwami" kontynuowana przez późniejsze rządy.

Gospodarka była na dobrej drodze, wyszła z dołka. Załamanie nadeszło na początku rządu Reagana, spowodowane było utrzymaniem sztywnego kursu do dolara, zadłużeniem się w dolarach obywateli którzy dużo inwestowali i konsumowali jak to w dynamicznie rozwijającej się gospodarce, można nawet powiedzieć - przegrzanej. Żeby się ratować, firmy zwalniały pracowników, kapitalistyczne metody.

Straszna propaganda, tak pewną część Pinochet znacjonalizował ale to było kompletnie co innego od tego co robił Allende. Przede wszystkim Pinochet nacjonalizował bankrutów, których później prywatyzował z powrotem (sektor bankowy), coś jak USA po kryzysie z 2007 - "ratowanie sektora bankowego", zresztą w UE robiono podobnie (dodruk pieniądza itd).

Nie tak do końca jasne, bo dynamiczny wzrost pod koniec lat 70-tych miał miejsce przy dołku cen miedzi
[url=https://www.macrotrends.net/1476/copper-prices-historical-chart-data]https://www.macrotrends.net/1476/copper-pri...ical-chart-data[/url]

Oczywiście, że istniała pańszczyzna. Czym były encomienda?