Przybliżyłem ? Wytłumaczyłem
Chyba nie , bo jak można coś przybliżyć lub wytłumaczyć fachurze staremu 

Witam.
Ostatnio czytałem książkę o akcjach ruchu oporu w Warszawie. Uderzyło mnie jedno - brak snajperów w ruchu oporu.
Teoretycznie jeden dobry snajper z jakimś dobrym karabinem snajperskim mgłby dokonywać zamachów bez większego niebezpieczeństwa.
Jeden strzał z odleglości powiedzmy 400 m z jakiegoś stanowiska i po sprawie.
Nie słyszałem o czyms takim w czasie okupacji.
- w czasie powstania tak - czytałem o likwidacji niemieckich snajperów i potem o przejmowaniu ich roli.
Czy ktoś słyszał o snajperach z AK ?

Witam.

Na pytanie kto miałby ich szkolić hm.......

To nie obsługa czołgu - tylko celne strzelanie - jako snajperów wybierano zawsze ludzi majacych najlepsze oko i czesto trafiajacych w dziesiątke.
czasami tacy sie rodzą i tyle.

Cichociemni z Anglii skakali - byli wszechstronnie wyćwiczeni - oni by ćwiczyli (zaczeli ćwiczyć - przekazaliby zasady itp)

Lub ktoś co sie zna - a tacy by sie znaleźli.

A kwestia gdzie by sie to odbywało? lasy........... panie lasy ..........


A sprzet..... czesc snajperek była budowana na bazie standardowych karabinów piechoty .
mała przeróbka , jakaś luneta i jest (wiem ,ze to nie takie proste)
Lecz produkcja od zera karabinów przez AK nie była tak samo prostym zadaniem.

Zrzucano conieco - wystarczy takie cudo zamowić :-) i po tygodniu spadnie z nieba.

Nie zmieniloby to losów wojny - ale nie o tym dyskutujemy.



NIE rozumiem ani troche takiego zdania :"brak to co innego, a pokusa ich nieodpowiedzialnego użycia to druga."

Myślę, że powody braku snajperów w Armii Krajowej były bardziej prozaiczne (...)
Po prostu nikt na to nie wpadł..
Nie oszukujmy się, ale dowództwo Armii Krajowej, tworzyły w większości wrześniowe "leśne dziadki", którym brak było wyobraźni i nie nadążali za zmieniającymi się metodami walki. (...)

Z tego co pamiętam, krakowskie AK wypracowywało likwidację SS-Obergruppenführera Wilhelma Koppe przy użyciu snajpera. Miał nim być cichociemny por. Ryszard Nuszkiewicz "Powolny". Sam niedoszły wykonawca nie widział problemu - karabin by się znalazł, on sam był gotów nieco "potrenować" celne strzelanie, wyszukano odpowiedni obiekt, z którego mógł paść strzał. Operacja nie została zatwierdzona, gdyż obawiano się represji Niemców, na mieszkańcach budynku, z którego snajper miał oddać strzał. Koppego (nieskutecznie) próbowała likwidować grupa z warszawskiego batalionu AK "Parasol", pd dowództwem "Rafała".

A może to zadanie dla snajpera?
Pierwotny plan zakładał, że zostanie on zlikwidowany przez snajpera. Na wykonawcę zamachu wytypowano cichociemnego, porucznika Ryszarda Nuszkiewicza „Powolnego”. Miał on oddać strzał z wieżyczki kamienicy na rogu ulic Bernardyńskiej i Smoczej, znajdującej się około 250 metrów od Wzgórza Wawelskiego, gdzie mieszkał Koppe.
Mimo że plan cechował się sporymi szansami powodzenia, ostatecznie z niego zrezygnowano. Zadecydowały dwa czynniki. Po pierwsze, obawiano się krwawych represji wobec mieszkańców podwawelskiej dzielnicy. Po drugie, taki atak nie przedstawiał dużej wartości propagandowej. Nawet gdyby Koppe zginął, Niemcy mogliby najzwyczajniej w świecie całą sprawę zatuszować. I efekt psychologiczny całego przedsięwzięcia byłby żaden.
Dlatego też na przełomie 1943 i 1944 roku zdecydowano, że Koppe zostanie zabity w bardziej „tradycyjny” sposób.

Nie oszukujmy się, ale dowództwo Armii Krajowej, tworzyły w większości wrześniowe "leśne dziadki", którym brak było wyobraźni i nie nadążali za zmieniającymi się metodami walki. Zresztą ktoś tutaj już mówił, że w przedwojennym wojsku polskim nie było w ogóle czegoś takiego jak snajperzy i nikt takiej koncepcji nie rozważał.

Inna sprawa, że alianci zachodni raczej jakoś też w snajperach nie gustowali, więc kierownictwo PSZ stawiając np. na odpowiednie szkolenie cichociemnych szło by pod prąd tego, jak wyglądało standardowe wyszkolenie dywersantów. Teoretycznie mogli by podjąć taką decyzję na podstawie analizy walk na froncie wschodnim - skąd mieli jednak wziąć na ich temat wiarygodne dane? Czy może mieli zmieniać tryb szkoleń, bo uwierzyli w jakiś artykuł w sowieckiej czy hitlerowskiej wojennej gazecie?

Oczywiście łatwo jest być sobie fotelowym generałem, który z perspetywy jakichś 70 lat konfliktów skupionych właśnie na partyzantce, terroryzmie itp. mądrzy się na temat tego, jak powinno działać AK...

Ciekawe wnioski, tylko jest pytanie - a jak się zapatrujesz na tekst z postu nr 15:

Koncepcje "Cichociemnych" czy "Wachlarza" też były mocno innowatorskie (w szczególności ta pierwsza), a jednak znaleźli się ludzie, którym udało się je, po wielu trudach, przeforsować.

Myślę, że Finowie też nie opierali się na jakichś dogłębnych analizach wykorzystując w walce snajperów.

Witam.
Ostatnio czytałem książkę o akcjach ruchu oporu w Warszawie. Uderzyło mnie jedno - brak snajperów w ruchu oporu.
Teoretycznie jeden dobry snajper z jakimś dobrym karabinem snajperskim mgłby dokonywać zamachów bez większego niebezpieczeństwa.
Jeden strzał z odleglości powiedzmy 400 m z jakiegoś stanowiska i po sprawie.
Nie słyszałem o czyms takim w czasie okupacji.
- w czasie powstania tak - czytałem o likwidacji niemieckich snajperów i potem o przejmowaniu ich roli.
Czy ktoś słyszał o snajperach z AK ?

W Armii Krajowej cierpiącej na duży niedostatek broni i utrudnione warunki szkoleniowe, wykorzystanie takiej taktyki byłoby bardzo wskazane. Nie oszukujmy się - łatwiej i bardziej opłacalnie jest wyszkolić dobrze kilkudziesięciu snajperów niż kilka tysięcy przyszłych powstańców z grubsza pobieżnie.

Pamiętaj o tym, że II WŚ nie zapoczątkowała ani partyzantki, ani terroryzmu - chcąc wygrać tą bronią trzeba jednak myśleć nieszablonowo. A co do mądrzenia - przecież nie oczekuję od AK używania samochodów pułapek czy zamachowców samobójców, nie mówiąc już o telefonach komórkowych i brudnych bombach

Koncepcje te oparte były na szkoleniu dywersyjnym SOE. Nie były unikalnie polskie, był to szablon stworzony przez Brytyjczyków. Ci nie przywiązywali wielkiej wagi do snajperów, w ich rozumieniu dywersanci SOE to były jednostki szturmowe - specjaliści od walki na krótkim dystansie i od materiałów wybuchowych - bardziej saperzy, a nie snajperzy.

Działanie w warunkach konspiracyjnych (szczególnie miejskich) to poteżne ograniczenie jeśli chodzi o możliwość szkolenia potencjalnych snajperów. Oczywiście dałoby się znaleźć dobrych kandydatów (była mowa skąd), ale snajper to dużo więcej nie tylko celnie strzelający żołnierz.

Insza inszość - Finowie działali w ramach armii regularnej. WP w 1939 też miało organizację (odpowiednik anglosaskich "sharpshooters", a nie "snipers") które w przypadku przedłużenia się oporu bez problemu ewoluowałyby w specjalizowanych snajperów.

Zaczynając od końca, te ostatnie rzeczy o których napisałeś to kwestia poziomu rozwoju nauki i techniki. O promieniowaniu w ogóle nie wiedziano wtedy za wiele, idea broni radiologicznej zaczynała się dopiero nieśmiało pojawiać w tajnych raportach tajnych ośrodków badawczych największych mocarstw. Miny odpalane przez sygnał radiowy były absolutnie topową technologią i rzadkością (chociaż istniały, ZSRR miał takie ustrojstwo na uzbrojeniu i dość szeroko wykorzystywał je w czasie odwrotu w 1941, minując oddawane Niemcom miejscowości i obiekty). Zamachy samobójcze to kwestia kulturowa, w kręgu kultury chrześcijańskiej zawsze pozostaną absolutnym marginesem (w tej religii samobójstwo to wszak grzech śmiertelny, a Polska to kraj tradycyjnie katolicki). Samochody zaś były jeszcze na tyle rzadkie i niezbyt dostępne (w Warszawie było ich raptem kilka tys.), że ich wykorzystanie jako bomb też napotkałoby problemy - aczkolwiek z tego co wiem warszawska AK latem 1944 rozważała taką operację, zdetonowanie ciężarówki z kilkutonowym ładunkiem wybuchowym zaparkowanej np. w Al. Szucha czy w pobliżu jakiegoś ważnego dla Niemców obiektu.

Chodziło mi o to, że broń snajperska i strzelcy wyborowi, nie byli jakąś tam totalną nowinką powstałą w trakcie II WŚ, wiec nie było to coś, z czym polscy dowódcy nie mieli okazji się spotkać i poznać tego walorów.

Jak to się mówi: "jedna jaskółka wiosny nie czyni", jest to typowy wyjątek potwierdzający regułę. Nie szkolono, nie tworzono, ani nie stawiano na jednostki snajperskie. Przy czym nie chodzi mi tu o działalność konspiracyjną tylko o przyszłe działania powstańcze. Powstanie Warszawskie natomiast potwierdziło doskonałe walory tej broni.

Myślę, że powody braku snajperów w Armii Krajowej były bardziej prozaiczne (...)
Po prostu nikt na to nie wpadł..
Nie oszukujmy się, ale dowództwo Armii Krajowej, tworzyły w większości wrześniowe "leśne dziadki", którym brak było wyobraźni i nie nadążali za zmieniającymi się metodami walki. (...)

Chodziło mi o to, że broń snajperska i strzelcy wyborowi, nie byli jakąś tam totalną nowinką powstałą w trakcie II WŚ, wiec nie było to coś, z czym polscy dowódcy nie mieli okazji się spotkać i poznać tego walorów.

W sumie - nie wiem, czy można tu mówić o czymś, z czym polscy dowódcy przedwojenni się spotkali. Mogło być to coś, co widzieli w innych armiach, czytali o tym, dyskutowali, testowali, ale osobiście spotkali się z tym w walce? Hmmm... raczej nie.

W literaturze przedmiotu wskazuje się, że pojęcie „sniper” pojawiło się pierwszy raz w 1773 r. w liście angielskiego żołnierza stacjonującego w Indiach. Natomiast jako oznaczenie wybornego strzelca, który z ukrytego stanowiska likwiduje wybrane cele, pojawiła się w 1824 r.

Masowe użycie snajperów przypada na okres I wojny światowej, gdy Niemcy w ramach mobilizacji skierowali myśliwych (lub inne osoby umiejące skutecznie strzelać z broni długiej jeszcze przed wojną) specjalnie do eliminacji żołnierzy wroga. Do momentu schwytania jednego z niemieckich strzelców wyborowych na wiosnę 1915 roku, poważne straty wśród oficerów francuskich – a niekiedy zagładę całych plutonów – przypisywano zabłąkanym kulom.

Mamy tu jasno podane, że to nieprawda iż nikt nie wpadł, bo ktoś wpadł. Natomiast najważniejsze w toczonej dyskusji jest czemu tego nie stosowano.
Ty stwierdziłeś, ze rozwiązanie jest proste - nie stosowano, bo nikt na to nie wpadł a mamy dowód, że wpadł. Natomiast nie stosowano nie dlatego, że nie znano, tylko z dwóch innych ważnych powodów - obawy represji i braku widowiskowości.
I o to mi w Twoim odniesieniu chodziło, tego mi zbrakło.

Jak widzisz nie szkolono, bo nie zamierzano używać, a nie zamierzano używać - powody masz podane dwa.
Że ci ludzie przydali by się w Powstaniu - oczywiście, tylko nikt nie planował powstania na dwa miesiące, AK liczyło na powtórkę 1918 r. i rozpadnięcie się armii niemieckiej od środka. Na krótkie walki o poszczególne budynki plus rozbrajanie - do tego snajperzy nie są szczególnie potrzebni. Prosty system - koszty ewentualnego wyszkolenia w porównaniu do spodziewanych zysków mówiły jasno - nie ma sensu.
Wyszkolenie snajpera trwa długo, trzeba mieć do tego odpowiedni sprzęt i tysiące nabojów, jak to robić w warunkach konspiracyjnych - przypomnę, że w Powstaniu dysponowano zapasem amunicji na 3 dni walki!
A wyszkolony snajper to jednostka ściśle wyspecjalizowana, przydatna tylko w pewnych sytuacjach. W warunkach konspiracji nikt nie planował długotrwałych walk na odległości od 400 m w górę, a na mniejsze wystarczał zwykły strzelec wyborowy. Tyle, że nawet do odpowiedniego wyszkolenia jego trzeba było amunicji, a tej, jak wiemy, nie posiadano w nadmiarze.

Totalną nowinką nie, ale możesz podać ilu było snajperów podczas I wojny? Najlepiej z rozdziałem na poszczególne kraje.

Bo z jednej strony udział Polaków w wojnie to nie tylko polskie formacje, wzięło ich udział w walkach prawie 4 mln, w tym wielu oficerów. Więc szanse na zetknięcie się ze snajperami jak najbardziej były.
Tylko teraz pytanie ilu było snajperów w porównaniu do strzelców wyborowych. Np. Francuzi w drugim okresie wojny wydawali 3-4 karabiny wyborowe na kompanię - ilu mieli snajperów?