Rząd i elity w Warszawie całkowicie popierał litewskie dążenia niepodległościowe zakładając, ze wdzięczni Litwini sami zechcą problemy polskiej mniejszości rozwiązać, a tymczasem polskie dążenia autonomiczne jedynie osłabiały litewski ruch niepodległościowy.

Ważną jeśli nie decydującą przeszkodą w utrzymaniu tej autonomii był też fakt, że rzeczywiście część działaczy polskich o komunistycznym rodowodzie, nie była lojalna w stosunku do nowo tworzącego się państwa litewskiego i chciała aby Polski Kraj pozostał w Związku Radzieckim. Poparcie Puczu Janajewa ostatecznie pogrzebało szanse na przetrwanie Polskiego Kraju.

Poparcie Puczu Janajewa przez tą grupę ostatecznie pogrzebało szanse na przetrwanie Polskiego Kraju.

Od początku wśród polskich działaczy scierały się dwie wizje jedna zakładała współprace w ramach Litwy zaś druga współpracę z KPZR. Pucz Janajewa został poparty przez tą drugą grupę z Janem Ciechanowiczem na czele czyli polskich komunistów na Litwie. (Nie oficjalnie przez władze autonomii.)

Rada Najwyższa Litwy podjęła uchwałę zobowiązującą rząd, by do 31 maja 1991 r. przedstawił projekt okręgu wileńskiego jako jednostki posiadającej specjalny status prawny i utworzony na bazie rejonów solecznickiego i wileńskiego.

Przesilenie nastąpiło po nieudanym puczu Janajewa. Władze litewskie 4 września rozwiązały obie rady rejonowe: wileńską i solecznicką, oskarżając je o prowadzenie „działalności antykonstytucyjnej”. Do rejonów wkroczyli litewscy komisarze, których pierwsze kroki w opinii Polaków wyglądały tak, jak gdyby władze litewskie przystąpiły do „ostatecznego rozwiązania kwestii polskiej”. Zastosowanie wobec polskich mieszkańców zasady odpowiedzialności zbiorowej

Tylko część polskich polityków zachowała się w ten sposób. Oczywiście była to głupota ale pewnie czego Polacy by nie zrobili i tak Litwini uznaliby ich za sowieckich kolaborantów. Dlatego nasz rząd powinien od początku wspierać tą autonomię i zaangażować się w tą sprawę, wysłać negocjatorów do litewskch władz i wspierać opcje prolitewskiej grupy ponieważ istnienie jej miało poważną rację bytu - oczywiście tylko i wyłącznie w ramach Państwa Litewskiego.

Wnioskuje , wiec ze mówić można o prywatnej inicjatywie kilku osób , nie zaś o oficjalnym stanowisku władz autonomii .

Dlaczego  Karolu ?
Litwini mieli prawo do samostanowienia po upadku systemu sowieckiego , a Polakom tego prawa odmawiasz .

Nie odmawiam a piszę o dwóch alternatywnych rozwiązaniach. W tamtej sytuacji geopolitycznej mając do wyboru autonomię w ramach Litwy a autonomie w ramach rozpadającego i dogorywającego ZSRR wybór był prosty. Pisząc "tylko i wyłącznie" zaiste nie uwzględniłem tutaj jednakowoż nie tak nierealnej trzeciej opcji przyłączenia do Polski albo nawet reaktywacji Litwy Srodkowej.(Wariant jakby kosowski- czyli drugie państwo polskie) Temat o tym czy mogliśmy odzyskać kresy jednak już jest a tu rozważamy czy autonomia polska na Litwie mogłaby przetrwać.

Prawdopodobnie polscy politycy z Wileńszczyzny szukali rożnych dróg wyjścia z tej patowej sytuacji , zwyciężyła droga "budowania polskiej autonomii w ramach Państwa Litewskiego " , czy słusznie ?

Polacy są dziś postrzegani w RL , jako obcy element i przez cały okres II RL  , prześladowani , ich prawa i możliwości z roku na rok z mocy ustaw litewskiego sejmu są ograniczane

Domaganie się ustanowienia Polskiego regionu lub Kraju , jako całkowicie niezależnej jednostki w masie upadłościowej Sojuza ( w połączeniu z ta częścią Wileńszczyzny po białoruskiej stronie ) to już całkiem inne zagadnienie .

Polonia

Polonią nazywamy te zbiorowości polskie, których przodkowie wyemigrowali. Polacy na Litwie nigdzie nie wyjeżdżali tylko granice się zmieniły.

Otóż Polacy na Litwie są potomkami tych Polaków, którzy emigrowali z Korony na Litwę. To potomkowie migrantów, a nie ludnośc autochtoniczna.