Norman Davies strzelił sobie w stopę. Na domiar złego - z grubaśnej rury panzerschrecka. W warstwie faktograficznej zatrważająco liczne błędy jeżą włos na głowie czytelnika jako tako oczytanego w literaturze dotyczącej drugiej wojny światowej. Prof. Davies z sobie tylko znanych powodów twierdzi, iż polski wywiad wykradł Enigmę z niemieckiej fabryki. Tymczasem polski sukces był natury matematyczno-kryptologicznej, a nie a la Bond. Dlaczego N. Davies powiela tezy fikcji literackiej nie najwyższego lotu, z prawdą historyczną nieposiadające nic wspólnego? Dobre pytanie. Bardzo szerokim łukiem omija też autor prawdę historyczną napomykając o katapultowaniu się alianckich pilotów z płonących bombowców. Ten system opuszczania samolotów wynaleziono wprawdzie już w 1938 r. i zastosowano podczas drugiej wojny światowej, lecz uratować się w taki sposób można było (w 1944 r.) tylko z jednego "bombowca" - Dorniera Do 335 Pfeila. Płatowiec ten latał wszakże w barwach Luftwaffe, więc katapultowanie się z niego musiałoby sprawiać alianckim pilotom ogromne problemy. W innym miejscu profesor stwierdza, iż zarówno niemieccy komuniści jak i faszyści uznawali dowódców armii z roku 1918 za zdrajców. Nein! Komuniści mówiąc o roku 1918 nie posługiwali się terminem "Dolchstoss" - samych siebie musieliby oskarżać. Hitler zaś obsesyjnie pilnował, by żadne oskarżenia nie spadały na armię (przed 1939 r.). Już samo pojęcie "ciosu nożem w plecy" powinno w tym kontekście wiele autorowi powiedzieć, gdyż - trzymając się nazistowskiej wykładni (choćby w „Mein Kampf”) - polegał on na tym, że "zażydzeni socjaldemokraci wbili ostrze w plecy zwróconej twarzą do nieprzyjaciela niepokonanej armii cesarskiej”. Podobnych przykładów pośpiechu (?) autora można by przytoczyć jeszcze multum, ale w świetle kalibru powyższych jest to zbędne. Ma chyba rację prof. M. Kula twierdząc, iż Walijczyk „stosunek do źródeł miewa nader swobodny”. Nikt do tej pory nie kwestionował narracyjnych kwalifikacji Daviesa. Tymczasem również pod względem konstrukcyjnym książka kuleje, a to głownie "z winy" tzw. sprawy polskiej. Fragmenty te sprawiają wrażenie dopisanych na kolanie i doklejonych do treści zasadniczej. Nie można też nie podkreślić pojawiających się podczas lektury sporych wątpliwości co do wartości pracy tłumacza (i redaktora), choćby z tego powodu, że Enigma nie była kodem, lecz maszyną szyfrującą. Cóż… Zdarzyło się kiedyś, że pewien znany poeta proszony przez swego monarchę o ocenę wiersza rzekł: Wasza Wysokość chciała napisać złe strofy i zamiar ten powiódł się jej doskonale. Trudno podejrzewać, żeby profesor zamiary miał identyczne, jak książę z anegdoty. Jeśli jednak tak było, to się, niestety, powiodły. Dla mnie, wiernego czytelnika książek Normana Daviesa, to przykra niespodzianka.

No ale żeby pisać o "oddziałach uzbrojonych czarownic na żołdzie polskiej magnaterii"? Wierzyć mi się nie chce.

Nie można też nie podkreślić pojawiających się podczas lektury sporych wątpliwości co do wartości pracy tłumacza (i redaktora), choćby z tego powodu, że Enigma nie była kodem, lecz maszyną szyfrującą.

ciekawy wpis z forum recenzji innej pracy Daviesa:

Szczerze mówiąc nigdy nie lubiłem Daviesa, ani jego stylu pisania, ani tego jak po macoszemu traktował średniowiecze. (    ).