Untersee-Gleitflächen-Schnellboot Manta/UGS Manta



Szybki okręt podwodny(?) choć nie wiem, czy jest to właściwe określenie, bo był to zarówno okręt podwodny, jak i amfibia. Na poniższej stronię skąd zaczerpnąłem rycinę pojawia się określenie - Submarine sliding speedboat -,które należałoby tłumaczyć jako ślizgowa, szybki okręt podwodny?

Jeżeli znajdę coś więcej w Bremenhaven, chętnie podzielę się informacjami.

Chociaż, o ile wiem, cała dokumentacja trafiła w ręce Anglików. Skąd ją potem mieli Amerykanie, niestety, nie wiem.
Badacz1954

Istnieje jednak uzasadnione przypuszczenie, że projekt ten legł u podstaw konstrukcji przyszłych poduszkowców.

Nazistowska Gwiazda Śmierci.
Co mogło być ostateczną bronią Hitlera? Niemcy zupełnie serio pracowali nad Gwiazdą Śmierci - orbitalna broń miała jednym strzałem niszczyć całe miasta.
Ta broń mogła jednym strzałem zagotować ocean

Cudowna broń
Koniec drugiej wojny światowej obfitował w projekty, którymi Niemcy mieli nadzieję odwrócić losy wojny. Gdy zawodziły konwencjonalne środki, nadziei na zwycięstwo upatrywano w Wunderwaffe – „cudownych” broniach, do których zaliczano zarówno całkiem sensowne projekty nowych typów uzbrojenia, jak i pomysły całkowicie oderwane od rzeczywistości, które jednak niekiedy imponowały rozmachem i wizjonerstwem.

Jednym z nich był pomysł budowy Gwiazdy Śmierci – bojowej stacji orbitalnej o ogromnej sile rażenia. Na pozór to kolejny z utopijnych projektów, w których III Rzesza pod koniec wojny marnotrawiła swoje i tak coraz skromniejsze zasoby.

Gdy jednak przyjrzymy się mu bliżej, okaże się, że stoi za nim człowiek, w którego rozsądek trudno powątpiewać. Pomysłodawcą i autorem wstępnego projektu niemieckiej, bojowej stacji kosmicznej był bowiem Hermann Oberth – prekursor astronautyki i jeden z ojców współczesnej technologii rakietowej, a zarazem mentor Wernhera von Brauna.

Pionier astronautyki
Urodzony w 1894 roku w Siedmiogrodzie Oberth już od najmłodszych lat fascynował się astronautyką, albo raczej tym, co miało w przyszłości zyskać tę nazwę. Fascynacja narodziła się wraz z lekturą powieści Juliusza Verne’a i szybko przekształciła się w życiową pasję.

Już jako 14-latek projektował i budował modele rakiet, opracował koncepcję rakiety wielostopniowej, a po wybuchu pierwszej wojny światowej opracował – niewdrożoną do produkcji – rakietę o zasięgu 290 kilometrów, napędzaną ciekłym paliwem.

Prowadzone po wojnie badania spotkały się początkowo z brakiem zrozumienia środowiska naukowego, jednak wraz z kolejnymi publikacjami, dotyczącymi teorii technologii rakietowej i astronautyki, naukowiec budował swoją pozycję. Na początku lat 30. prowadził już w Niemczech testy budowanych przez siebie rakiet, a jego asystentem został słynny w późniejszych latach Wernher von Braun.

W późniejszych latach jego kariera przebiegała typowo dla niemieckiego naukowca tamtego okresu: najpierw praca dla nazistów, a po przegranej wojnie umiłowanie demokracji i oddanie swoich talentów Amerykanom. W późniejszych latach Oberth kursował pomiędzy USA i RFN-em, pracując m.in. dla Convaira i tworząc koncepcje wykorzystania prądów strumieniowych – silnych wiatrów, wiejących jednostajnie na dużych wysokościach – do produkcji energii.

Przybywamy w pokoju!
Życiorys niemieckiego naukowca nie byłby jednak wart wzmianki w tym artykule, gdyby nie jedna z jego koncepcji. Już pod koniec lat 20. Oberth wpadł bowiem na pomysł, jak stworzyć broń o niespotykanej do tej pory sile rażenia. Bronią tą miała być stacja orbitalna, wyposażona w gigantyczne zwierciadło, które – po skupieniu promieni słonecznych – miało robić na Ziemi mniej więcej to, co ciekawe świata dzieci robią mrówkom przy pomocy lupy.

Idea nie była nowa – na podobny pomysł, choć bez kosmicznego rozmachu, wpadł przecież ponad 2 tys. lat wcześniej Archimedes, jednak to właśnie koncepcja Obertha doczekała się próby wdrożenia. Jak wynika z materiałów opublikowanych w 1945 roku w magazynie "Life", niemiecki ośrodek badawczy w Hillersleben zajmował się – między innymi – dopracowaniem koncepcji Obertha i opracowaniem planów stacji kosmicznej z bronią o niesamowitej sile rażenia.

Według niemieckiej koncepcji, stacja miała orbitować na wysokości 8200 kilometrów i miała być wyposażona w zwierciadło o powierzchni 9 kilometrów kwadratowych. Wiązka skupionego w ten sposób światła powinna mieć wystarczającą energię do miejscowego zagotowania wody w oceanie lub podpalenia miasta - skojarzenia z Gwiazdą Śmierci wydają się tu zupełnie na miejscu. Zdaniem niemieckich badaczy, budowa takiej instalacji miała trwać co najmniej 50 lat.

Historię o niemieckiej bojowej stacji orbitalnej trudno traktować jako coś więcej, niż ciekawostkę – choć opracowano wstępną koncepcję, a wizja miast podpalanych jednym wystrzałem z pewnością działała na wyobraźnię, nikt w III Rzeszy nie był na tyle szalony, by próbować ją realizować.

Warto jednak wspomnieć, że – w skromniejszym wydaniu – pomysł militarnego wykorzystania przestrzeni kosmicznej doczekał się realizacji. Bojową stacje kosmiczną Polus zbudowali przecież Rosjanie, którzy przetestowali na orbicie m.in. działko lotnicze, a wahadłowce – zarówno amerykańskie, jak i rosyjski Buran – wśród swoich założeń koncepcyjnych miały przecież funkcję orbitalnego bombowca.

Pomysł, by zbudować Gwiazdę Śmierci powrócił również w 2013 roku w postaci petycji do amerykańskiego prezydenta. Ponieważ amerykańska administracja jest zobowiązania do odpowiedzi na każdą petycję, pod którą podpisze się co najmniej 25 tys. obywateli, musiała zupełnie serio odnieść się również i do tej idei. W oficjalnym komunikacie oświadczyła, że Biały Dom nie popiera wysadzania planet, inwestycja byłaby zbyt droga, a inwestowanie w stację, którą może zniszczyć jednoosobowy statek kosmiczny jest bez sensu. Na realizację śmiałej koncepcji przyjdzie nam zatem jeszcze trochę poczekać.

Obejrzałem wczoraj program na TVP Historia o Zwieciadle śmierci (Tajne akta III Rzeszy), nad którym pracowali Niemcy. Zetknąłem się wcześniej z tym, ale uważałem ten pomysł za mrzonki.

W programie tym jednak pokazano, że zwierciadło było drobiazgowo zaplanowane.

W skrócie wielkie lustro (o średnicy 5km, w innych materiałach spotkałem się że 9km) miało być umieszczone na orbicie Ziemii (około 8000 km) za pomocą "wahadłowców".

Lustro umieszczone w kosmosie byłoby poza zasięgiem ówczesnej broni.

W 1946 r. eksperymenty w USA udowodniły, że rakiety V2 były w stanie opuścić atmosferę.

Odnośnie kosmicznego lutra to zastanawia mnie jak brzmiała odpowiedź ludzi nad tym pracujących na proste, ale wielce istotnie pytanie: skąd będą startowały rakiety?
Z tego co mi wiadomo im bliżej równika tym lepiej (mniej paliwa potrzebne do wyniesienia ładunku na zadaną wysokość), ale czy w przypadku III Rzeszy nie oznaczałoby to terytorium okupowanego, a co za tym idzie większej możliwości sabotażu takiej instalacji przez ruch oporu?

Z tego co mi wiadomo im bliżej równika tym lepiej (mniej paliwa potrzebne do wyniesienia ładunku na zadaną wysokość), ale czy w przypadku III Rzeszy nie oznaczałoby to terytorium okupowanego, a co za tym idzie większej możliwości sabotażu takiej instalacji przez ruch oporu?