Gdyby nie było było blokady Kontynentalnej to stosunki Rosyjsko-francuskie nie popsuły by się tak szybko po pokoju w Tylży i nie było by katastrofalnej w skutkach kampanii Rosyjskiej w 1812.  A możliwe że nie bfyło by też wojny na półwyspie Iberyjskim i tysiące Francuzów nie straciło by życia 

A co z projektem budowy łodzi podwodnych? On został odrzucony bo Francuzi uznali taki sposób prowadzenia wojny za niehumanitarny?

Jak sobie wyobrażasz okręt podwodny napędzany siłą ludzkich mięśni, który musi podejść do burty liniowca w ruchu, aby podłożyć minę, tj. beczkę z prochem?

Jak sobie wyobrażasz okręt podwodny napędzany siłą ludzkich mięśni,

Podczas przejścia okrętu do Cherburga 13 września, 1880 r. Fulton natrafia na sztorm, który, zmusza Nautilusa do kotwiczenia w Grovan, gdzie zostaje osaczony przez dwa angielskie brygi. W ciągu 35 dni blokady Fulton urządza podmorskie polowania na prześladowców, często wypływa, by nękać Brytyjczyków ci jednak, wiedząc o możliwościach statku, zręcznie unikali ataku.

"Turtle" został użyty w akcji przeciw brytyjskiemu okrętowi HMS "Eagle" w nocy z 6 na 7 września 1776 przez sierżanta Ezrę Lee, lecz umieszczenie miny pod okrętem nie udało się z powodu niemożności wwiercenia się. Kolejne próby też nie były skuteczne.

taki tam cytacik:

Robert Fulton - Amerykanin, prekursor podwodnej żeglugi, żył w latach 1765 - 1815.

umieszczenie miny pod okrętem nie udało się z powodu niemożności wwiercenia się

Na serio rozpoczęto program „miedziowania” Royal Navy w 1779 r. Do 1781 uczyniono tak z 82 okrętami liniowymi – ponad połową marynarki. Podobnie z czternastoma 50-działowcami, 115 fregatami oraz 182 slupami i kutrami. Pod koniec wojny w 1783 uznano, że każdy żaglowiec powinien być obity miedzią, chociaż akurat wtedy doszło do ostrego kryzysu na tle korodowania żelaznych łączeń kadłuba i rozpadania się całych okrętów. Uporano się z tym do 1786 r. i odtąd miedziane obicie stało się standardem. Do 1793 wszystkie liczące się marynarki stosowały już obijanie miedzią.

Pod dowództwem admirała Keppela, okręt brał udział w pierwszej bitwie pod Ushant. Następnie, w marcu 1780 roku, okręt został poddany remontowi polegającemu na obiciu dna okrętu poniżej linii wodnej 3923 arkuszami blachy miedzianej, zabezpieczając dno przed szkodnikami morskimi.

Helikopter jest nazywany śmigłowcem bo nie ma śmigła. Tj. na ogół ma jedno małe z tyłu. Śmigłowiec ma wirnik. Śmigło (a nawet kilka) ma pewna grupa samolotów, które nie są jednak nazywane śmigłowcami (bo mają śmigło). I Polska miała zakupić kilkadziesiąt takich właśnie śmigłowców (ale bez śmigieł, bo nie mają. Mają jedno małe etc....)

Gdybym ja miał taką łudź to kombinował bym raczej żeby uzbroić ja w jakieś wiertło którym można by od spodu wywiercić jakąś dziurę albo najlepiej zniszczyć ster okrętu.

Od czasów Rewolucji Francuzi majstrowali z balonami.

Bynajmniej nie była to wyłącznie bezużyteczna ciekawostka. Kiedy tylko wybuchła rewolucja francuska, zaraz ktoś wpadł na pomysł, by wykorzystać balony na gorące powietrze na wojnie.

Gdyby Napoleon pod Waterloo wziął przykład z Jeana-Baptiste’a Jourdana to kto wie jak potoczyłyby się losy bitwy.

Już pierwszy przypadek użycia maszyny latającej w bitwie przyniósł rewelacyjne rezultaty. Pod Fleurus w Belgii (1794) generał Jean-Baptiste Jourdan dysponował pojedynczym balonem rozpoznawczym l’Entreprenant, obsługiwanym przez Korpus Aerostatyczny.

Dzięki obserwacji z powietrza doskonale znał rozmieszczenie i ruchy wojsk austriackich, co zapewniło mu zwycięstwo w tej wyrównanej, piętnastogodzinnej walce. Co ciekawe, starcie to rozegrało się zaraz obok… belgijskiego miasteczka Waterloo.

W kolejnych potyczkach Francuzi używali balonów do przekazywania meldunków i depesz nad głowami wrogów. l’Entreprenant przydał się chociażby podczas oblężenia Moguncji w 1795 roku. Pomysł spodobał się także Brytyjczykom, którzy utworzyli własny balonowy korpus obserwacyjny i to już… w 1785 roku!

Kiedy do władzy doszedł Napoleon, szybko dostrzegł potencjał niezwykłego wynalazku. Od 1803 roku trwały przygotowania do… balonowej inwazji na Wielką Brytanię! Cesarz Francuzów liczył, że przy użyciu floty balonów przerzuci na drugą stronę Kanału La Manche kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy.

Niestety odpowiedzialna za projekt inwazji powietrznej Sophie Blanchard (żona pioniera lotów balonowych, Jean-Pierre’a Blancharda) ostudziła entuzjazm władcy, przepowiadając, że inwazja nie ma szans się udać, z uwagi na zbyt silne porywy wiatru. Zniechęcony Napoleon zarzucił jakiekolwiek prace nad wojskowym wykorzystaniem balonów. Na dodatek już wcześniej – bo w 1798 roku – rozwiązał francuski korpus balonowy.

Co to wszystko ma wspólnego z bitwą pod Waterloo w 1815 roku? Już wyjaśniam. Zdaniem Andrew Robertsa, autora książki „Napoleon i Wellington. Długi pojedynek”, podczas tego starcia zawiodła przede wszystkim wymiana informacji. Zwiad po obu walczących stronach był w opłakanym stanie.

Napoleon nie wiedział co dzieje się kilka kilometrów od niego i popełniał jeden błąd za drugim. Brytyjski historyk pisze, że nawet pojedynczy balon mógłby:

pozwolić [marszałkowi] Neyowi zauważyć blef Wellingtona (…), a Napoleonowi odkryć, że Prusacy po Ligny wycofywali się na północ, do Wavre. (…). [Dzięki balonom] Napoleon mógłby spostrzec pojawienie się korpusu Bülowa i wycofać się w dobrym porządku w początkowym stadium bitwy pod Waterloo.

No cóż, gdybanie gdybaniem, ale kto by pomyślał, że wsparcie lotnicze mogło zmienić losy bitwy z początku XIX wieku? I to jednej z najważniejszych bitew w dziejach świata?