Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
2 Strony  1 2 > 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Napoleon: kobiety w jego zyciu
     
ugedej
 

?
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 561
Nr użytkownika: 1.240

?
Stopień akademicki: doktorant historii
Zawód: soldier
 
 
post 10/08/2004, 16:40 Quote Post

wink.gif

Krąży legenda, że ponoć Napoleon przeżył swoja inicjację seksualną z prostytutką, która oddała mu się za darmo, ponieważ był wtedy młody i przystojny.

Proszę o podzielenie sie informacjami z innymi i pogłębieniu wiedzy w interesującym (zwłaszcza w lecie) i budzącym kontrowersje temacie.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
KSIĄŻĘ
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 264
Nr użytkownika: 1.097

Zawód: Marechal d'Empire
 
 
post 12/08/2004, 21:05 Quote Post

To się zdarzyło kiedy "bóg wojny" miał 18 lat i pojechał do Paryża w sprawach rodzinnych.Wieczorem wybrał się na spacer w okolice Palais Royal.Jego uwagę przykuła młoda,samotnie spacerująca dziewczyna.Napolione bezbłednie odgadł jaką profesją zajmuję się ta "dama".Zainicjował rozmowę,w której dowiedział się,ze owa młoda kobieta pochodzi z nantes w bretanii.Dowiedział się w jakich okolicznościach znalazła się w Paryżu(przybyła tu z pewnym oficerem,który ją porzucił).Samotna młoda kobieta w wielkim mieście musiała zarabiać jakoś na swoje utrzymanie...Zaproponowała Młodemu Bonapartemu wspólne "ogrzanie się",a resztE pozostawiam dla waszej wyobrażniTe wydarzenie miało miejsce 22 listopada 1787 roku.Zdarzenie to jest pewne,gdyż zanotował to sam Napolione(procz oczywiście pikantnych szczególow). wub.gif
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
ugedej
 

?
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 561
Nr użytkownika: 1.240

?
Stopień akademicki: doktorant historii
Zawód: soldier
 
 
post 14/08/2004, 15:52 Quote Post

wink.gif

Ciekawe ile Napoleon miał tak naprawdę kobiet w swoim życiu biggrin.gif ?
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #3

     
KSIĄŻĘ
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 264
Nr użytkownika: 1.097

Zawód: Marechal d'Empire
 
 
post 14/08/2004, 16:45 Quote Post

Jeśli chciałbyś się dowiedzieć co nie co na ten temat to polecam Tobie książkę H.Christophera pt:"Napoleon i kobiety".
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #4

     
Ułan
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 25
Nr użytkownika: 1.354

 
 
post 16/08/2004, 17:20 Quote Post

PATRIOTYZM W BUDUARZE

Kiedy na balu wydanym w Warszawie przez księcia Talleyranda cesarz Napoleon tańczył kontredansa z szambelanową Marią Walewską, nie przypuszczano zapewne, że rozpoczyna się jeden z największych i najsłynniejszych romansów w historii Polski.

Zainteresowanie cesarza piękną szambelanową jako pierwsza dostrzegła hrabina Vauban i to ją uważać można za matkę chrzestną tego romansu. A była to miłość niezwykle patriotyczna, pełna wzniosłych słów, w której cnotę niewieścią postanowiono złożyć na ołtarzu ojczyzny, spodziewając się, że z sypialni szambelanowej wyłoni się niepodległa Polska. Cnota była oczywiście w tym wypadku pojęciem czysto umownym, ponieważ starościanka gostyńska Maria Łączyńska już w wieku szesnastu lat poślubiła starszego od siebie o lat pięćdziesiąt szambelana Anastazego Colonnę Walewskiego. Walewscy, choć nie należeli do rodzin magnackich, potrafili jednak w przeszłości skoligacić się nawet z Lubomirskimi.

Wynikiem tego niecodziennego związku był syn Antoni, który przyszedł na świat w dwa lata po ślubie. I na tym w zasadzie wspólne pożycie małżonków dobiegło końca. Walewski zajął się interesami, a Marię coraz częściej widywano w pałacu Pod Blachą, gdzie grono pięknych kobiet admirowało księcia Józefa. Czy Walewską łączyło coś z księciem Pepi, trudno powiedzieć, ale zważywszy na rajfurskie zdolności hrabiny Vauban, możliwości takiej nie można wykluczyć.

Walewska przeszła do historii jako kochanka cesarza Napoleona. Pierwsze rozmowy, które szmbelanowa prowadziła z Bonapartem, obracały się wokół niepodległości Polski. Cesarz chciał widzieć w młodej Polce swoją kochankę, ale ona widziała w nim zbawcę Ojczyzny. Napoleon groził, że jeżeli doprowadzi go do rozpaczy, pogrzebie swoje nadzieje, a ona odpowiadała, że jeżeli jej odda Ojczyznę, będzie zaspokojona i wolna od zasłużonej pogardy. Były to zatem dziwne rozmowy, niemniej Maria spełniła swój patriotyczny obowiązek - "aby ziomkowie mogli uradować się i czuć szczęśliwi". Cesarz oczywiście nigdy Polski nie wskrzesił, a kiedy cel swój osiągnął, przestał już w ogóle o tym mówić.

Owocem patriotyzmu szambelanowej stał się cesarski syn, zapisany w metryce jako Aleksander Florian Józef Walewski. Noworodkowi ojciec przysłał brukselskie koronki, jego matce dzieła Corneille,a, natomiast szambelan, który cesarskiego potomka firmował własnym nazwiskiem, otrzymał dwadzieścia tysięcy franków w złocie. Suma ta nie usatysfakcjonowała jednak widocznie Walewskiego, ponieważ jego małżeństwo z Marią rozpadło się definitywnie, a ona w towarzystwie brata i swoich kuzynek wyjechała do Paryża.

We Francji czekał wprawdzie na nią mały pałacyk, służba, wynajęte loże w teatrach i miesięczna pensja, ale nic ponadto. Napoleon odsunął się od swej kochanki i jej dziecka. Po rozwodzie z Józefiną ożenił się zresztą z Marią Luizą i oczekiwał właśnie legalnego potomka. Kilkakrotnie udało się Walewskiej porozmawiać z cesarzem, ale zrozumiała, że jego uczucia wygasły. Zadowolić się musiała tytułem hrabiego cesarstwa, który nadał swojemu synowi, i wyznaczonym jej dożywociem w wysokości 50 tysięcy franków rocznie. Bardziej niż syn i jego matka interesowała go w tym czasie zbliżająca się wojna z Rosją.

Maria powróciła do Warszawy rozczarowana, chociaż Polacy wierzyli nadal w jej szczęśliwą gwiazdę. Siostrzenica Poniatowskiego Anetka Potocka pisała, że "podczas pobytu pani Walewskiej w Warszawie traktowano ją jako facsimile cesarzowej". Walewska nie czuła chyba potrzeby, aby swych rodaków wyprowadzać z błędu.

Potem widziała cesarza jeszcze cztery razy. Pierwszy raz, kiedy zmęczony zatrzymał się u niej w Walewicach wracając spod Moskwy, drugi raz w Paryżu, kiedy przedstawił jej swego oficjalnego syna, trzeci, kiedy wraz z Aleksandrem odwiedziła go jako wygnańca na Elbie, i czwarty - kiedy po Waterloo zamierzał popełnić samobójstwo. Potem wywieziono go na Wyspę Świętej Heleny, a Maria wyszła za mąż za hrabiego Augusta Ornano. Urodziła mu syna Rudolfa Augusta, a potem umarła na zadawnioną chorobę nerek.

"Mój syn, dziecię spod Wagram, będzie kiedyś królem Polski" - mawiał Napoleon, ale mit królestwa rozwiał się ostatecznie pod Waterloo. Aleksander, który według cesarza miał zostać francuskim wojskowym, wychowywał się początkowo w Polsce, pod opieką swego wuja Teofila Łączyńskiego. Pamięć jego ojca była jednak wciąż żywa, skoro wielki książę Konstanty nigdy nie spojrzał mu prosto w oczy, chociaż marzył, aby Walewski został jego adiutantem. Napotkawszy zdecydowaną odmowę, nałożył na niego areszt i Aleksander potajemnie, przez Petersburg i Anglię, musiał uciekać do Francji. Tam, chociaż służył Bourbonom, obracał się towarzystwie dawnych żołnierzy cesarza, a nawet jego kochanka Rachela Felix, która urodziła mu syna, gustowała także w napoleońskim generale Bertrandzie i cesarskim bratanku zwanym księciem Plon-Plon.

Kiedy restytuowano cesarstwo i na tronie zasiadł cesarski bratanek Ludwik Napoleon, Walewski zajął się dyplomacją i został ministrem spraw zagranicznych. W 1838 roku, po śmierci swojego przyrodniego brata, księcia Reichstadtu, został jedynym spadkobiercą Napoleona Bonaparte. Cesarz Napoleon III podejrzewany był bowiem o nieślubne pochodzenie, gdyż jego matka, Hortensja Beauharnais, znana była ze swych licznych, skandalizujących romansów.

Walewski ożenił się z markizą Marią Ricci, wnuczką bratanka króla Polski Stanisława Poniatowskiego i pięknej włoskiej szewcowej. Maria urodziła mu troje dzieci, choć najmłodsza córka była wynikiem jej romansu z Napoleonem III. Po ujawnieniu tego faktu Walewski porzucił cesarską służbę i dość niespodziewanie dla wszystkich zmarł na apopleksję w wieku pięćdziesięciu dwóch lat.

Pomimo niezbyt udanych doświadczeń z Marią Walewską, której łóżkowa ofiara nie przyniosła Polsce niepodległości, do wariantu tego powrócono raz jeszcze po kongresie wiedeńskim.

Upadło wtedy efemeryczne Księstwo Warszawskie, które miało być zalążkiem nowej Polski, a na jego miejsce powstało równie efemeryczne Królestwo Kongresowe, którego władcą stał się wnuk Katarzyny Wielkiej, car rosyjski Aleksander I.

Zmierzch napoleońskiej epopei przeorientował Polaków z Zachodu na Wschód i to w osobie Aleksandra dopatrywać się poczęto nowego męża opatrznościowego.

Car był żonaty z Luizą, margrabianką badeńską, która po przejściu na prawosławie przybrała imię Elżbiety. Nie było to małżeństwo z miłości, gdyż wobec swojej żony był zawsze wyjątkowo oziębły. Urodziła mu ona wprawdzie dwie córki, pierwszą w sześć, drugą zaś w trzynaście lat po ślubie, ale obie zmarły w niemowlęctwie i więcej dzieci już nie było. Podejrzewano zresztą, iż ojcem drugiej córki był carski przyjaciel Adam Czartoryski, przez dłuższy czas kochanek Elżbiety. Rzecz charakterystyczna, iż Aleksander o tym romansie był doskonale poinformowany i całkowicie go aprobował. Być może chciał w ten sposób wynagrodzić żonie własną oziębłość, a może dawał jej zadośćuczynienie za własne romanse.

Przez jego życie przewinęła się bowiem niezliczona ilość kobiet, różnego wieku, różnej profesji i różnej narodowości. Jego kochanką była między innymi słynna pisarka francuska Herminia de Stael, zdeklarowana przeciwniczka Napoleona; w carskim łóżku demonstrowała swoją niechęć do bonapartystów.

Aleksandra szczególnie jednak upodobały sobie Polki, które nazywały go "aniołem pokoju" i marzyły o dostaniu się do carskiej sypialni. Księżna Czetwertyńska poślubiła nawet carskiego faworyta Naryszkina, aby być bliżej cara. Rzeczywiście po pewnym czasie została jego kochanką. W jej ślady poszła także młodsza siostra, Tyzenhauzówna, oraz Helena Rautenstrauchowa, z domu Dzierżanowska, która powiła mu nawet syna Gustawa. Nosił on później nazwisko Ehrenberg, był znanym poetą i całe swoje życie poświęcił sprawie ludu i walce z caratem. Jako organizator Świętokrzyżowców, warszawskiej filii Stowarzyszenia Ludu Polskiego, został potem aresztowany przez własnego wuja - Mikołaja I - i dwadzieścia lat spędził w kopalniach Sybiru.

Zanim wszakże do tego doszło, Polacy kochali się w Aleksandrze, który o tę przyjaźń zresztą umiejętnie zabiegał. Pisał płomienne manifesty, popierał polski parlamentaryzm, przyznał Królestwu liberalną konstytucję. Jego poczynaniami kierował swoisty mistycyzm o podłożu seksualnym, gdyż prym na dworze poczęły wodzić przeróżne prorokinie typu Katarzyny Tatarinowej i Barbary Krdener, które odwiedzały też carską sypialnię.

Mit "anioła pokoju" burzył jednak carski brat, wielki książę Konstanty, który przybył do Królestwa, aby objąć naczelne dowództwo wojsk polskich. Był to człowiek nieokiełznany, porywczy, wybuchowy i często aż do przesady grubiański. Jego żoną była Anna, księżniczka sasko-koburska, która nie mogąc wszakże wytrzymać poniżenia i upokorzenia, uciekła od niego do rodzinnych Niemiec. Żył potem oficjalnie ze swoją faworytą, baronową Friedrichs, która urodziła mu syna Pawła Aleksandra.

Nie wiadomo, w czyjej głowie pojawił się pomysł, aby Konstantemu podsunąć polską arystokratkę, która zdołałaby nastawić go przychylnie do Polaków. Do tego celu posłużono się Joanną Grudzińską, damą z dawnego fraucymeru hrabiny Vauban. Jej matka po rozwodzie z pierwszym mężem poślubiła Adama Brońca, marszałka zamku królewskiego w Warszawie, i Joanna miała przez to ułatwiony dostęp do wielkiego księcia. O tym niezwykłym romansie pisała Anetka Potocka:
"Kształtna, choć drobna postać Joanny odznaczała się elegancją, która przydaje blasku każdej modzie. Jasne loki, bladoniebieskie oczy, ocienione jaśniejszymi jeszcze rzęsami i słodycz wyrazu nadawały jej dyskretny urok pastelu. Wrodzona dystynkcja i szczególny wdzięk w ruchach widoczny był zwłaszcza w tańcu: rzekłbyś za poetą, że to nimfa muska ziemię nie dotykając jej stopami. Dowcipnisie mówili, że wślizgnęła się do serca Wielkiego Księcia tanecznym krokiem w rytmie tak w owej epoce modnego gawota... Taka sytuacja utrzymywała się przez dwa lata, po czym gruchnęła wieść, że małżeństwo zostało zawarte w ścisłej tajemnicy, ale z zachowaniem wszystkich obrzędów religijnych i kościelnych przewidzianych przez pozostający w mocy kodeks Napoleona".

Za sensację poczytano fakt, że Konstanty oddalił swoją kochankę i wydał ją za mąż za pułkownika kirasjerów Weissa, a Joannę zaślubił według katolickiego obrządku. Będąc szwagierką cara otrzymała ona tytuł księżnej łowickiej.

Co do tego, czy Joanna wywiązała się z nałożonych na nią patriotycznych obowiązków, zdania są podzielone. W jakimś stopniu wpłynęła na pewno na złagodzenie obyczajów wielkiego księcia i przywiązała go do Królestwa, którego zapragnął zostać suwerennym władcą. Powiadano, że to tylko dlatego nie przyjął ofiarowywanej mu po śmierci Aleksandra korony carskiej i zrzekł się jej na rzecz swego młodszego brata Mikołaja. Powiadano także, iż wiedział o przygotowywanym Powstaniu Listopadowym i nie zawiadomił o tym cara, a nawet w pewnym stopniu sprzyjał powstańcom. Powiadano wreszcie, że postanowił przejść na katolicyzm i że został z tego powodu na carskie polecenie otruty. Być może jest w tym wszystkim jakieś ziarno prawdy, ale także sporo przesady. Według Anetki Potockiej "na nieszczęście Joanna nie umiała zrobić użytku z wpływu, który jej pozycja powinna była jej zapewnić". Z łóżka Grudzińskiej do niepodległości Polski było chyba jeszcze dalej niż z sypialni Walewskiej. Joanna usatysfakcjonowana swoją wysoką pozycją towarzyską zapomniała zapewne o patriotycznych powinnościach i najprawdopodobniej nie wtrącała się w ogóle do polityki. Do końca swego życia utrzymywała przyjazne kontakty z Mikołajem I, a po zgonie Konstantego zamieszkała w Carskim Siole.

Próby budowania buduarowej polityki poniosły zatem zdecydowane fiasko i w warszawskich sypialniach nie odrodziła się niestety niepodległa i suwerenna Polska.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #5

     
schultz
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 36
Nr użytkownika: 2.093

 
 
post 7/11/2004, 22:37 Quote Post

Słyszałem, że Napoleon posyłał do kobiety z którą zamierzał spać swych żołnierzy w celu przypilnowania aby przez dwa dni się nie myła, dopiero wtedy przystępował do konsumpcji.
 
User is offline  PMMini Profile Post #6

     
Ne0Lenin
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 21
Nr użytkownika: 5.449

Zawód: Licealista
 
 
post 25/04/2005, 11:13 Quote Post

O tym akurat mi nic nie wiadomo, ale jak ktoś chce się dowiedzieć czegoś więcej o kobietach Napoleona i nim samym polecam 4 tomową biografię autorstwa Maxa Gallo. Szczególnie dużo o jego kochankach jest w tomie 2 "Słońce Austerlitz".
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #7

     
rorate
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 4
Nr użytkownika: 7.745

 
 
post 6/07/2005, 1:48 Quote Post

Czy Napoleon byl przystojny??? Tej opini raczej nie podzielam:) ale fakt faktem kobiety za nim szalaly:). Nalezy rowniez zauwazyc, ze potrafil wykorzystac kobiety w celach politycznych i one ( o czym podreczniki szkolne nie wspominaja ale mozna przeczytac w wielu ksiazkach na temat zycia Napoleona- chociazby ksiazka, ktora poleca moj przedmowca:P) niejednokrotnie pomagaly mu wstawiennictwem u swoich mezow:) wspinac sie po szczeblach kariery wojskowej.
 
User is offline  PMMini Profile Post #8

     
macias
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 200
Nr użytkownika: 7.060

Zawód: uczen
 
 
post 6/07/2005, 9:04 Quote Post

Warto pamiętać,że Aleksander Walewski walczył w powstaniu listyopadowym.Swoją rolę odegrał w bitwie pod Grochowem.gdy w pewnym momencie Polacy rozbili 3 dywizję rosyjską,a Rosjanie zaczęli się wycofywać,to Józef Chłopicki rozkazał zaatakować kawalerią.Jednak jej dowócdca Tomasz Łubieński nie przyjął rozkazu ,bo uważał,że Chłopicki jako gen. piechoty, nie zna się na użyciu jazdy.Rozkaz powtórzono trzykrotnym pytaniem,ostatnim gońcem był młody,niedoświadczony żołnierz Aleksander Walewski,został zbityn z tropu pytaniem:"Dywizja,czy dywizjon?",zmieszany nie mógł udzielić jasnej odpowiedzi.W rezultacie zmarnowana została szansa zatania skutecznmego ciosu wrogowi.Słyszałem,też,choć nie jestem do końca pewien,że negocjował pokój po wojnie krymskiej.Co do liczby kochanek czytałem,ze specjaliści ocenili ich ilośąć na 35,czyli w porównaniu z Ludwikiem XV,czy innymi władcami,którzy mieli ich ponad 50,czy czxterdzieści kilka wcale nie tak dużo.Pozdrawiam!
 
User is offline  PMMini Profile Post #9

     
Lintfort
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 23
Nr użytkownika: 2.925

 
 
post 6/07/2005, 22:45 Quote Post

QUOTE
samym polecam 4 tomową biografię autorstwa Maxa Gallo. Szczególnie dużo o jego kochankach jest w tomie 2 "Słońce Austerlitz".

Przecież ta książka to żadna biografia sad.gif , lecz powieść historyczna, którą trudno traktować jako źródło informacji. confused1.gif
Na tej samej zasadzie możnaby uznać "Huragan" Gąsiorowskiego za źródło historyczne.
 
User is offline  PMMini Profile Post #10

     
Sarissoforoj
 

Kwatermistrz Generalny
*******
Grupa: Supermoderator
Postów: 2.902
Nr użytkownika: 1.265

Stopień akademicki: mgr. inz.
Zawód: Emeryt
 
 
post 7/07/2005, 19:43 Quote Post

QUOTE
Rozkaz powtórzono trzykrotnym pytaniem,ostatnim gońcem był młody,niedoświadczony żołnierz Aleksander Walewski,został zbityn z tropu pytaniem:"Dywizja,czy dywizjon?",zmieszany nie mógł udzielić jasnej odpowiedzi.

Z tą historią nie jest wcale tak prosto. Teoria o tym, że to młody Walewski był tym oficerem, który wysłuchał treściwej informacji na temat różnic rodzajników nieokreślonych w języku francuskim, przedstawił Wiesław Majewski. Ale w pamietniku podporucznika Michała Modzelewskiego (adiutanta dowódcy pułku jazdy sandomierskiej) znalazło się, że tym oficerem był August Potocki. Zaś Kruszewski, będący wtedy adiutantem Chłopicko wspomina wyraźnie, że to kpt. Leski dostał zadanie sprowadzenia dywizji jazdy na pole bitwy. Porucznik Władysław Zamojski szef sztabu jednej z dywizji jazdy w korpusie Łubieńskiego, również wspomina o przybyciu kpt. Leskiego a nie Walewskiego. Byc może, że sa oni wszyscy tymi trzema adiutantami, którzy przybyli do sztabu Łubieńskiego. Ale który wysłuchał owej tyrady Łubieńskiego do tej pory nie wiadomo.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #11

     
macias
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 200
Nr użytkownika: 7.060

Zawód: uczen
 
 
post 7/07/2005, 23:00 Quote Post

Ale przynajmniej historia ciekawa i wielce symboliczna,oto przez brak doświadczenie i zdecydowania syna nomen omen boga wojny zostaje zaprzepaszczona szansa zwycięstwa.Gdyby to była prawda,byłby to dowód na przeklętą ironię historii.Pozdrawiam!
 
User is offline  PMMini Profile Post #12

     
Sarissoforoj
 

Kwatermistrz Generalny
*******
Grupa: Supermoderator
Postów: 2.902
Nr użytkownika: 1.265

Stopień akademicki: mgr. inz.
Zawód: Emeryt
 
 
post 7/07/2005, 23:47 Quote Post

Aleksander Walewski czy August Potocki to wojskowi ignoranci. Wstąpili do wojska na kanwie wydarzeń. Ze względu na status społeczny (Walewski był hrabią) szybko dostali stopnie oficerskie i znaleźli się w wysokich sztabach, aby w otoczeniu takich osobistości jak Chłopicki (baron) szybko stać się "tęgimi" żołnierzami. Byli oficerami ordynansowymi, których zadaniem było rozwożenie rozkazów. Żaden z nich i zapewnie wielu im podobnych długo nie potrafiło się rozeznać się w strukturach wojskowych, zwłaszcza, że komenda obowiązwała w języku francuskim. "Un division (dywizjon) ou une division (dywizja)" takie dostał od Łubieńskiego pytanie i zapłacił frycowe za niewiedzę.
Notabene płk Maciej Walewski (nie wiem czy jakaś jego rodzina) dowodził w czasie powstania pułkiem 2 Jazdy Mazurów.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #13

     
macias
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 200
Nr użytkownika: 7.060

Zawód: uczen
 
 
post 8/07/2005, 9:43 Quote Post

Wiem,że byli niedoświadczeni i nie oni ponoszą główną winę,ale zwróciłem tylko uwagę na niezwykłą paradoksalność tej sytuacji,gdyby okazała się prawdziwa.Pozdrawiam!
 
User is offline  PMMini Profile Post #14

     
Sarissoforoj
 

Kwatermistrz Generalny
*******
Grupa: Supermoderator
Postów: 2.902
Nr użytkownika: 1.265

Stopień akademicki: mgr. inz.
Zawód: Emeryt
 
 
post 8/07/2005, 16:15 Quote Post

Całkowita racja. Zreszta nie pokazał później zbyt wielkich talentów. Może po prostu zabrakło wychowania przez Boga Wojny. Matka zreszta żyła również niezbyt długo, bo zmarła w 1817r.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #15

2 Strony  1 2 > 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej