"Latem 1941roku Niemcy założyli karny obóz pracy w lasach nad Bugiem, wzdłuż linii kolejowej Siedlce-Małkinia, niedaleko wsi Poniatowo. Nazwa obozu Treblinka pochodziła od nazwy stacji kolejowej znajdującej się 6 km od obozu.
(...)
Latem 1942 roku w odległości 2 km od karnego obozu pracy Niemcy rozpoczęli budowę ośrodka zagłady Żydów - Treblinka II (Vernichtungslager Treblinka). Po odizolowaniu terenu specjalnym systemem zasieków wybudowano pomieszczenia mieszkalne dla załogi SS. Komendantem obozu w Treblince II był początkowo SS-Hauptsturmführer Tomala, a później SS-Hauptsturmführer Franz Paul Stangl. Obóz podlegał dowódcy SS i policji dystryktu lubelskiego Odilowi Globocnikowi.
Obóz został zaplanowany jako perfekcjonistyczna machina śmierci o niewielkiej powierzchni około 15 ha. Otoczony wysokim, przeszło 3-metrowej wysokości ogrodzeniem z drutu kolczastego. Pomiędzy druty kazano więźniom wplatać sosnowe gałęzie, a pod druty przesadzać drzewa. Chodziło o to, aby z zewnątrz nie można było dojrzeć co będzie się działo w tym obozie. Wzdłuż ogrodzenia wybudowano co kilkadziesiąt metrów wieże strażnicze. Wnętrze obozu urządzali już tylko więźniowie Żydzi.
    Pociągi z więźniami wjeżdżały na specjalnie wybudowaną fikcyjną stację kolejową, która miała na celu wprowadzenie ofiar w błąd. Rozbieralnia dla więżniów była połączona wąskim przesmykiem z komorą gazową - w Treblince ten odcinek nazywano "drogą do nieba". Początkowo istniały 3 komory gazowe o wymiarach 5 x 5 metrów. Jesienią 1942 roku wybudowano dodatkowo 10 komór o wymiarach 7 x 7 metrów. Ofiary uśmiercano gazami spalinowymi, uzyskiwanymi z dieslowskiego silnika radzieckiego czołgu T 34, ze specjalnym filtrem usuwającym ze spalin charakterystyczną woń, dzięki czemu uzyskiwano bezbarwny i bezwonny tlenek węgla, który zabijał ofiary w ciągu 20 minut. Zwłoki palono na stosach. Popioły ze zwłok wsypywane były albo do przygotowanych (lub pozostałych po ekshumacji) dołów, lub wrzucane do rzek. W komorach gazowych mordowano około 15 tysięcy ludzi na dobę. Pierwszy transport Żydów z getta warszawskiego przybył do Treblinki 23 lipca 1942 roku. Do sierpnia 1943 roku Niemcy wymordowali w Treblince około 750 tysięcy ludzi, głównie Żydów z Polski oraz między innymi z Austrii, Belgii, Bułgarii, Czechosłowacji, Francji, Grecji, Jugosławii, Niemiec i ZSRR.
(...)
2 sierpnia 1943 roku wybuchł zbrojny bunt więźniów zmuszanych do obsługi komór gazowych i części gospodarczej obozu. Komendantem żydowskiej organizacji podziemnej został pochodzący z Nowego Dworu inżynier, kapitan WP Galewski. Żydowscy bojownicy zaatakowali niemieckich i ukraińskich strażników obozowych i wdarli się do magazynów z bronią. Zniszczono ogrodzenia obozowe, zerwano linie telefoniczne, podpalono wieże strażnicze. W wyniku walk zginęło około 20-tu SS-manów i 60-ciu ukraińskich nacjonalistów faszystowskich. Po stronie powstańców zginęło około 800 osób. Pożary ogarnęły prawie cały teren obozu. Do pobliskich lasów uciekło około 600 powstańców. Większość z nich zginęła w czasie pościgu, wśród nich dowódca powstania inżynier Galewski. Około 30 osobom udało się przerwać blokadę i przedrzeć przez okoliczne lasy. Ukrywali się u okolicznych chłopów. Wojnę przeżyło około dwudziestu uciekinierów z obozu.
Po zdławieniu buntu Niemcy zdecydowali o całkowitej likwidacji i zniszczeniu śladów obozu. Zacierano w ten sposób ślady zbrodni.

Szacuje się, że w ośrodka zagłady Treblinka II Niemcy wymordowali 800-920 tys. Żydów. (...)"

USTAWA
z dnia 18 grudnia 1998 r.
o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu:
(…)
Art. 55. Kto PUBLICZNIE i WBREW FAKTOM zaprzecza ZBRODNIOM, o których mowa w art. 1 pkt 1, podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 3. Wyrok podawany jest do publicznej wiadomości.
(…)

Art. 1. Ustawa reguluje:
1) ewidencjonowanie, gromadzenie, udostępnianie, zarządzanie i korzystanie z dokumentów organów bezpieczeństwa państwa, wytworzonych oraz gromadzonych od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 grudnia 1989 r., a także organów bezpieczeństwa Trzeciej Rzeszy Niemieckiej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, dotyczących:
a) popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości w okresie od dnia 1 września 1939 r. do dnia 31 grudnia 1989 r.:
-  ZBRODNI NAZISTOWSKICH,
(…)

PUBLICZNIE - czyli „w sposób publiczny, w miejscu publicznym, przed publicznością, jawnie”, natomiast publiczny, to tyle co „odbywający się wobec świadków, w miejscu dostępnym dla wszystkich” [Słownik języka polskiego, s. 1074]. (Michał Kalitowski – Komentarz do kodeksu karnego)

Widzę, ładnie się tu straszy ludzi sankcjami karnymi za wolność badań historycznych:)