Tzn. że jest sobie facet, pasjonat, nie z profesji ale historyk, itede - który je prowadzi, bo (i tu tłumaczy dlaczego) nie przekreśla "niekanonicznych" relacji

Też chętnie się dowiem, jako że przynajmniej w odniesieniu do Zofii Paszkiewicz stwierdzono, iż taka osoba faktycznie istniała i że rzeczywiście mieszkała na Dębie. Przesłuchano nadto świadka w osobie Katarzyny Krupop, która zeznała, że przed wojną przyjaźniła się z Zosią Paszkiewicz. Obie mieszkały w Kamieniu koło Piekar Śląskich. Potem Zosia przeprowadziła się wraz z rodzicami do katowickiej dzielnicy Dąb, bowiem jej ojciec otrzymał tam posadę kierownika szkoły. W dalszym ciągu utrzymywały ze sobą kontakt, przy czym po raz ostatni widziały się w sierpniu 1939 roku. Później wszelki ślad tak po Zosi Paszkiewicz, jak i po jej rodzicach zaginął. Próbowała odszukać swoją przyjaciółkę, ale nikt z jej sąsiadów nie potrafił powiedzieć jej, co się z nią stało.

Zofia Paszkiewicz nie zginęła na Wieży Spadochronowej i przeżyła wojnę. Nie ma co do tego cienia wątpliwości.

Do zasadniczych walk doszło natomiast rankiem 4 września. Przejdźmy w tym momencie do dokumentów z tzw. Raportu Neullinga. I tak na przykład gefrajter Werner Haucke w swym sprawozdaniu napisał:

Dzień 4 września przyniósł zadanie dla nas, Górnoślązaków, szczególnie radosne – polecenie zajęcia Katowic. O godzinie 5.30 oddział stanął na czele dywizji gotowy do uroczystego wejścia do miasta, gdy z przodu nadeszła wiadomość, że silne oddziały powstańców pod dowództwem polskich oficerów obsadziły las, położony na trasie tego przemarszu. Pluton obrony przeciwpancernej oraz kompania piechoty użyte zostały do oczyszczenia tego lasu. Gdy zadanie to, przeprowadzone w obecności dowódcy dywizji, zostało wykonane, w późnych godzinach przedpołudniowych kontynuowano wkraczanie do miasta.

W dalszej części mamy barwny opis walk toczonych w centrum miasta, ale nas w tym momencie interesuje przede wszystkim wzmianka, że do pierwszych starć w Parku Kościuszki (nazywanym tu lasem) miało dojść już o godzinie 5.30.
Podobnie wydarzenia te opisuje w swej relacji dowódca 14 kompanii (przeciwpancernej) 372 pułku piechoty, porucznik Kania (niech nikogo nie zmyli nazwisko – chodzi o kompanię niemiecką, a por. Kania był oficerem niemieckim):

W nocy, o godzinie 3.00 nadszedł rozkaz wymarszu. Marszruta prowadziła przez Panewnik i Ligotę do Katowic. Zdolne do walki plutony (1. i 2. pluton) otrzymały zadanie zabezpieczenia marszu od czoła oraz przygotowanie wejścia do Katowic.
Dotąd nie było jeszcze wiadomo, czy w mieście stawiany będzie opór. Zdolne do walki plutony (1. i 2. pluton) zostały na wolnej przestrzeni przy Parku Południowym ostrzelane z kierunku wschodniego (wieża spadochronowa, wieża Bismarcka). Ponieważ obydwa plutony były zbyt słabe, musiano poczekać na nadchodzącą w szpicy 7. kompanię. Również przybyły w międzyczasie oddział rozpoznawczy 239 dywizji piechoty został ostrzelany i samodzielnie pomaszerował naprzód.

Zajrzyjmy może jeszcze do relacji Hansa Ruffera z 3. kompanii 239. oddziału przeciwpancernego:

O godzinie 3.00 przyszedł rozkaz wymarszu na Katowice. Dotarliśmy tam około godziny 5.00, w okolice Parku Południowego. Tam zostaliśmy zatrzymani przez powstańców, którzy okopali się w Parku.

Tak więc oddziały przednie niemieckiej 239 dywizji piechoty utknęły w okolicach Parku Kościuszki, w którym to znajduje się Wieża Spadochronowa. Cytowany wcześniej porucznik Kania z kolei pisze:

Poleciłem moim żołnierzom zająć stanowiska po zachodniej stronie parku i osobiście udałem się do zniszczonego mostu na Kłodnicy z meldunkiem, że oddział rozpoznawczy, wkraczający do Katowic od południa, uwikłał się w walki uliczne, naprzód posuwa się bardzo wolno i potrzebuje pomocy. Było to około godziny 8.00.

A jakie ma znaczenie w tej kwestii, co kto uważa? Mnie interesuje wyłącznie to, co zawierają źródła, a te jednoznacznie wskazują na to, iż powstańcy w Orzeszu się bronili. Pozwolę sobie zacytować Bębnika:

"Wraz z zapadnięciem zmroku w Orzeszu miało dojść do strzelaniny; niezidentyfikowani "powstańcy" zaatakowali jakoby rozkwaterowane tam niemieckie oddziały. Incydenty takie, wynikające najczęściej z nerwowości i nieostrzelania żołnierzy Wehrmachtu, były wówczas na porządku dziennym; często po prostu Niemcy ostrzeliwali się wzajemnie, zwalając następnie winę na mitycznych "powstańców" (Aufständische, Insurgenten, Freischärler czy po prostu Heckenschützen). Jak najbardziej realne były jednak represje spadające na mieszkańców tych miejscowości, w których miały paść strzały. Podobnie było i w Orzeszu. Rankiem 3 września 1939 r. do dowództwa VIII korpusu dotarła notatka, podpisana przez dowodzącego kompanią sanitarną 28. dywizji piechoty "nadlekarza sztabowego" (Oberstabsarzt - odpowiednik stopnia majora), w której napisano m.in.: "Kompania sanitarna 2/28 (zmot[oryzowana]) prosi o zezwolenie na palenie domów w Orzeszu, z których padły strzały oraz w których znaleziono łuski po wystrzelonej amunicji". Wniosek ten został przez tzw. pierwszego oficera sztabu generalnego (erster Generalstabsoffizier - Ia) VIII korpusu, ówczesnego podpułkownika Bernharda Steinmetza, opatrzony krótkim, kategorycznym dopiskiem: "Nie! Uregulowane będzie [to - G.B.] przez żand[armerię]!". [...] Dodać można, że negatywna opinia ppłk. Steinmetza nie powstrzymała żołnierzy z innych niż kompania sanitarna 28. dywizji piechoty oddziałów przed braniem odwetu na własną rękę; jeden z pułków meldował 3 września 1939 r. o godz. 17.00 o rozstrzeliwaniu "rozmaitych partyzantów" (verschie-dene Freischärler) oraz paleniu zagród w Mościskach i Kopaninach (dziś dzielnice Orzesza i Łazisk Górnych).

Jednym słowem - dokumenty niemieckie jednoznacznie wskazują, że w Orzeszu dochodziło do walk z powstańcami, natomiast Bębnik - bez podania jakiejkolwiek podstawy źródłowej - kwestionuje treść niemieckich dokumentów, sugerując, że Niemcy strzelali tam do siebie nawzajem. Zresztą nawet gdyby to była prawda (choć teza ta - jak widzimy - absolutnie wisi w próżni), to jedno jest tu pewne - Niemcy byli przeświadczeni o tym, iż wszędzie dokoła znajdują się powstańcy, w przeciwnym bowiem razie nie otworzyliby ognia do siebie nawzajem.

Jeśli tak i jeśli to o tą właśnie Zosię Paszkiewicz chodzi, to byłby to dla nas niezwykle cenny dowód. Mógłbyś napisać coś więcej na ten temat?

Napisałeś, że żadni powstańcy w Orzeszu się nie bronili, podczas gdy Bębnik nie przytacza żadnego dokumentu na potwierdzenie tej tezy, natomiast pojawiają się w jego książce cytaty z dokumentów niemieckich, które świadczą o czymś dokładnie odwrotnym.

A czym się owe relacje różnią od pozostałych? Przede wszystkim stopniem szczegółowości, których nie zawierają inne relacje, które są z reguły bardzo ogólnikowe.

A co tak naprawdę wynika dla nas ze stwierdzenia, że owych szczegółów nie udało się zweryfikować? Ano zapewne tylko tyle (aczkolwiek pewności nie mam), że nie udało się tychże szczegółowych informacji potwierdzić za pomocą innych źródeł - nie udało się więc zweryfikować ich ani w sensie pozytywnym, ani negatywnym.

A jakie ma znaczenie w tej kwestii, co kto uważa?

Jednym słowem - dokumenty niemieckie jednoznacznie wskazują, że w Orzeszu dochodziło do walk z powstańcami, natomiast Bębnik - bez podania jakiejkolwiek podstawy źródłowej - kwestionuje treść niemieckich dokumentów, sugerując, że Niemcy strzelali tam do siebie nawzajem.

Zresztą nawet gdyby to była prawda (choć teza ta - jak widzimy - absolutnie wisi w próżni), to jedno jest tu pewne - Niemcy byli przeświadczeni o tym, iż wszędzie dokoła znajdują się powstańcy, w przeciwnym bowiem razie nie otworzyliby ognia do siebie nawzajem.

Warto byłoby tu dopowiedzieć, o czym naprawdę pisał Paweł Dubiel.

Natomiast zastanawiam się, jakiż to cel propagandowy (wiem, że tutaj powtórzyłeś to za Bębnikiem) mógłby przyświecać Niemcom, by informować, że na Śląsku miejscowa ludność (a przynajmniej jej część) stawia im zdecydowany opór?

Biorąc pod uwagę to, iż nie wymieniłem nazwiska Ramdohra, nie wiem, co to ma do rzeczy.

Nie dyskutujemy tu też o książce Bębnika, ale o tym, co działo się w Orzeszu. Ilość źródeł odnoszących się do pobytu freikorzystów w Orzeszu, którymi dysponujemy, jest ograniczona, a Bębnik nie dorzucił tu ani jednego, które rzucałoby nowe światło na tę kwestię.

Nie zauważyłem, bym w którymkolwiek momencie twierdził, że pozostali tkwią tam do dziś. Więc skąd ten niezrozumiały dla mnie zarzut?

Napisałeś, że "zrządzeniem losu trafiło na akurat taki [oddział], który w danym czasie był gdzie indziej niż w Katowicach (na co są twarde dowody i co pozostaje poza dyskusją)"

Odpowiadając, napisałem:

"Co my tak naprawdę wiemy? Ano wiemy tyle, że 3 września ok. 10.00 przybyli do Orzesza samochodami freikorzyści, w liczbie ok. 300, którzy przystąpili do pacyfikowania miejscowości. Zatrzymano około 300 osób. Następnie przeprowadzono selekcję zatrzymanych (wśród przeprowadzających pacyfikację miało być ponoć 12 mieszkańców Orzesza), w wyniku czego wyselekcjonowano ok. 40 osób. Z pozostałych - część (mającą liczyć więcej niż 40 osób, ale nie wiadomo ile) zamknięto w kościele, pozostałych zwolniono do domów. 4 września ok. godz. 7.00, owa 40 została przyprowadzona do kościoła (gdzie oddzielono ich od pozostałych tam się znajdujących). Tam odbyła się dalsza selekcja, po czym 23 osoby wyprowadzono i rozstrzeliwano w pobliskim lasku Pasterniok."

Następnie zaproponowałem znaleźć odpowiedź na trzy pytania:

- Ilu freikorzystów brało udział w tym mordzie?,
- Jak długo to wszystko trwało?
- Co w tym czasie robili pozostali freikorzyści?

Jesteś w stanie odpowiedzieć na te pytania? Jeśli nie, to nie jest prawdą, że że "zrządzeniem losu trafiło na akurat taki [oddział], który w danym czasie był gdzie indziej niż w Katowicach (na co są twarde dowody i co pozostaje poza dyskusją)".

ja nie przypominam sobie, by istniał podział na źródła "kanoniczne" i "niekanoniczne"

Trzeba jednak wyraźnie umieć odróżnić źródła (dowody) od hipotez i spekulacji.

Kolumna II/327 pp, będąc w drodze z Sobiszowic koło Gliwic do Mikołowa zatrzymała się na noc 4/5 września 1939 roku koło cmentarza w m. Mokre (kilka kilometrów na północny - wschód od Orzesza). Było to więc już po pacyfikacji Orzesza. W raporcie, w którym opisano, co zaszło tej nocy, czytamy:

„Około północy doszło nagle do dzikiej strzelaniny. Po alarmie i obsadzeniu pojazdami oraz wystawieniu posterunków polowych na skrzyżowaniu dróg we wsi, czekano, czy nastąpi atak. Ostrzał trwał ponad godzinę.
Po tym jak nastąpił spokój, załogi wycofały się, a posterunki zostały wzmocnione. Około godziny 3 nastąpił następny napad, który trwał tylko około pół godziny.”

Tenże porucznik Kania w innym miejscu pisze:

Poleciłem moim żołnierzom zająć stanowiska po zachodniej stronie parku i osobiście udałem się do zniszczonego mostu na Kłodnicy z meldunkiem, że oddział rozpoznawczy, wkraczający do Katowic od południa, uwikłał się w walki uliczne, naprzód posuwa się bardzo wolno i potrzebuje pomocy. Było to około godziny 8.00.

Kilka kilometrów od Orzesza, ale to już okolica bliższa Mikołowowi, podobnie jak i kopalnia "Barbara", gdzie miał miejsce inny incydent tego rodzaju. Gdyż co do Mikołowa, to Grzegorz Bębnik stwierdza, że tam i owszem działały rozproszone oddziałki powstańczej samoobrony.

Swoją drogą, cytowana relacja wystawia nienajlepsze (by nie rzec fatalne) świadectwo wyszkoleniu i morale żołnierzy 239 ID...

Przykład ów podałem jako mający miejsce już po pacyfikacji Orzesza, natomiast sprzed owej pacyfikacji podobnych raportów jest mnóstwo, przy czym odnoszą się one wprost do Orzesza. Nie widzę powodów, by kwestionować ich prawdziwość i twierdzić, że Niemcy fałszowali swoją dokumentację.

Przypominam, że walk powstańców w Orzeszu nie doszukał się sam Paweł Dubiel, którego trudno posądzać o sceptycyzm w stosunku do działań polskich oddziałów samoobrony. Podobnie u Henryka Rackiego, który o powstańcach i owszem wspomina, ale nie w samym Orzeszu ("Powstańcy okopali się w lasach. Mamy potyczki z Niemcami".) - jak w źródłach niemieckich. Tyle że narracja autora Śląskiego Września odnośnie masakry w Orzeszu niejednokrotnie mija się niestety z faktami.

Wracając jeszcze do relacji Kani - sama ona jest też o tyle istotna, iż poświadcza, że ostrzał z Wieży Spadochronowej nie ograniczył się do sławetnej serii nad głowami oficerów na wzgórzu Beaty. I nie jest to jedyne źródło stwierdzajace ten fakt.