Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Średniowieczny Episkopat
     
arkadiusz bednarczyk
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 405
Nr użytkownika: 32.229

Arkadiusz Bednarczyk
 
 
post 19/01/2014, 18:50 Quote Post

Jak zostawano biskupem
Procedura mianowania biskupów formalnie nie była precyzyjnie ustalona i wyklarowała się do około poł. XI wieku. Jeżeli na skutek śmierci, rezygnacji, przeniesienia czy też złożenia z urzędu powstał wakat dochodziło do wyboru następcy na tronie biskupa. Wybór ten był rezultatem nieformalnego kształtowania woli zainteresowanych stron tzn. władcy i jego rady oraz odpowiedniewgo metropolity, lokalnego kleru, możnych i wreszcie papiestwa. Proces ten jest słabo uchwytny w źródłąch. Kler i lud wysuwali własną propozycję lub wyrażali zgodę. Do wyboru zaś dochodziło przez ustalenie unanimitas w sprawie kandysata. Elekt był następnie wprowadzany w sferę panowania świeckiego i w swoje zadania duchowe. Przez inwestyturę świecką pan świecki przekazywał kandydatowi moc rozporządzania posiadłościami (temporaliami). Była to publiczna ceremonia w trakcie której władca z formułą „accipe ecclesiam” (od X w) dawał pastorał (od IX w) i pierścień (ok.poł. XI w). Biskup zobowiazywał się do dostarczenia drużyny oraz składał przysięgę wierności. Inwestytura nie była sankcjonowana przez prawo kościelne, również ze strony władzy świeckiej miała zwyczajowy charakter.Donum episcopatus było zwyczajem, który wywodził się z autorytetu władzy świeckiej. Następnie dochodziło do wyświęcania kandydata czyli przekazywania mu spirytualiów. Metropolita miejsca także przekazywał nowowyświęconemu biskupowi pastorał i pierścień. Zwyczaj świeckiej inwestytury czerpał więc z instrumentarium kościelnego i fakt ten dobrze pokazuje że król odgrywał w tym procesie rolę quasi sakramentalną. Ostatnią fazą wyświęcenia biskupa była symboliczna intronizacja w katedrze. Zauważmy, że rola pana świeckiego była bardzo duża – nie tylko liczył się jego głos przy poszukiwaniach kandydata lecz uczestniczył niezwykle aktywnie w całej uroczystości. Zrodziło się więc przekonanie, że król przekazuje nie tylko temporalia ale i cały urząd. Synod mediolański 1080 (wielkopostny) zabronił pod groźbą kary nadawanie biskupstwa i innych godności przez cesarzy, królów i książąt oraz innych świeckich. Król Henryk IV udzielił inwestytury Gerhardowi II w Cambrai. Ten przypadek był bezpośrednią przyczyną sporu. Synod bowiem w Autun wpisywał się w nurt reform Grzegorza VII ale dotyczył walki o inwestyturę we Francji i Burgundii.
W najstarszym spisie skarbca katedry krakowskiej czytamy że w r. 1101 po śmierci bpa Lamberta „datum est episcopatus venerabili viro Cazlao ab invictissimo duce polonorum Vladizlao”. Notka ta najlepiej charakteryzuje sposób inwestytury kiedy to władca mianował biskupa on też nadawał mu inwestyturę przez pierścień i pastorał. Formuła pontyfikału krakowskiego z XI w. mówi wprost o tym, że biskup jest wybierany przez pana miasta.

Decydują kapituły
W 1197 roku przebywa w Polsce legat papieski Piotr z Kapui, który stara sie przekonać biskupów do przestrzegania celibatu. Na skutek reform soboru laterańskiego IV 1215 roku wprowadzono powszechny celibat duchowieństwa odmawiając prawa do uznania małżeństw księży (uznając je za konkubinat) i dzieci zrodzonych z takich związków. W Polsce stopniowo zasada ta jest wcielana w życie jednak nie bez oporów (bp Arnold poznański). Gorącym zwolennikiem reform soborowych m.inn zasady kanonicznego wyboru biskupa przez kapituły katedralne i celibatu duchownych jest arcybiskup gnieżnieński Henryk Kietlicz. Pierwsza elekcja biskupa przez kpitułę katedralną w Polsce miała miejsce w 1207 roku w Krakowie gdzie wybrano na tron biskupi Wincentego Kadłubka. Większość członków kapituły optowała za ordynariuszem płockim Gedką Sasinowicem jednak ostatecznie wybrano prepozyta sandomierskiego Wincentego. Wcześniej w styczniu abp Henryk Kietlicz uzyskał w Rzymie bullę w której Innocenty III napominał polskich książąt aby godzili się na wybór biskupów przez kapituły katedralne (J.Maciejewski, Episkopat, op.cit. s. 48)

Ostateczna decyzja w rękach króla
Od czasów króla Kazimierza Wielkiego (1333-1370) upowszechnia się praktyka, iż to król obsadza wakujący tron biskupi; zwłaszcza, że hierarchowie stanowili znaczny procent wśród członków Rady Królewskiej a z czasem - w XVI wieku - Senatu. W drodze praktyki rozpowszechnił się w połowie XV stulecia zwyczaj iż król przedstawiał specjalnym listem kierowanym do danej kapituły katedralnej swojego kandydata, a kanonicy i prałaci zwykle nie oponowali , zatwierdzając decyzję królewską.
Kim byli pierwsi polscy biskupi
Pierwsi biskupi przybywający do Polski (966) byli cudzoziemcami. Już pierwszy misyjny biskup w Polsce, Jordan przybył może z klasztoru benedyktyńskiego św. Aleksego w Rzymie. Zapewne znał w jakimś stopniu język słowiański. Do dziś toczy się w nauce historycznej spór o charakter pierwszego biskupstwa: czy podlegało ono bezpośrednio Stolicy Apostolskiej czy też wkrótce po przybyciu do Polski (968) Jordan został podporządkowany metropolicie mogunckiemu jako sufragan (nie ma go bowiem na liście sufraganów Magdeburga w owym czasie).
Wśród hierarchów działających u początków polskiej organizacji kościelnej na czoło wysuwa się św. Wojciech Sławnikowic i św. Brunon z Kwerfurtu. Wojciech był z pochodzenia Czechem, znanym w kręgach kościelnych Niemiec i Rzymu. Zaangażował się w misję wśród pogańskich Prusów gdzie zginął 23 kwietnia 997 roku. Ciało jego wykupił Bolesław Chrobry i złożył w katedrze gnieźnieńskiej. W 1038 roku, podczas najazdu na Polskę Czechów, zostało ono przez nich wywiezione.
Mianowany przez papieża Sylwestra II arcybiskupem pogan - św. Brunon z Kwerfurtu wszedł do Episkopatu Polski prawdopodobnie jako drugi po Radzimie-Gaudentym arcybiskup. Być może rezydował w Sandomierzu. Wyświęcił biskupów misyjnych dla Szwecji i Pieczyngów. Choć był Niemcem z pochodzenia, potępił działania Henryka II władcy niemieckiego, średniowieczna mitra biskupia z poł XIII wiekuktóry najeżdżając kraj Bolesława Chrobrego posługiwał się poganami. Zginął umęczony w 1009 roku w czasie misji do Pieczyngów.

Początki polskiego episkopatu
W 1000 roku na zjeździe-synodzie w Gnieźnie w obecności cesarza Ottona III i Bolesława Chrobrego utworzono zręby polskiej organizacji kościelnej. Utworzono wówczas metropolię w Gnieźnie z podległymi jej biskupstwami w Krakowie (Poppon) Wrocławiu (Jan) i Kołobrzegu (Reinbert). Osobne biskupstwo wykrojono dla Ungera w Poznaniu. Unger jako niezadowolony z objęcia metropolii przez brata przyrodniego św. Wojciecha - Radzima Gaudentego, udał się w podróż do Rzymu, jednak po drodze został zatrzymany w Magdeburgu i zmuszony do uznania zwierzchnictwa arcybiskupa Magdeburga nad swoją diecezją w 1004 roku (co było potem podstawą do roszczeń arcybiskupów magdeburskich nad Poznaniem).Zwierzchnikiem Kościoła w Polsce został- jak wspomniano- Radzim-Gaudenty (mnich ze znanego już nam opactwa Sw. Aleksego na Awentynie w Rzymie).O jego działalności jako pierwszego zwierzchnika Kościoła nic pewnego nie można powiedzieć. Anonim zwany Gallem przekazał nam w swojej kronice że popadł w jakiś zatarg z wiernymi. Zmarł prawdopodobnie w 1011 roku. Jego następca Hipolit (Włoch z pochodzenia) wzmógł akcję chrystianizacyjną. Trzeci zaś następca na arcybiskupim stolcu Bossuta-Borzęta (1027-28) noszący imię Stefan był juz Polakiem i mnichem międzyrzeckim.
O następcach biskupa wrocławskiego - Jana, nic pewnego nie możemy powiedzieć. Biskup kołobrzeski Reinbern został wysłany w niejasnych okolicznościach na Ruś jako kapelan córki Bolesława Chrobrego i wkrótce uwięziony przez ks. Włodzimierza. Tam też zmarł i z jego śmiercią diecezja kołobrzeska przestała istnieć. Po Popponie krakowskim wymienieni są w Krakowie Gompo i Rachelin. Biskup Lambert I (1016-34) i Suła byli juz na pewno Polakami. O działalności metropolitów w tym wczesnym okresie dziejów kościoła polskiego nie wiemy prawie nic. Arcybiskupa jak i pozostałych biskupów mianował władca na podstawie prerogatyw przekazanych przez cesarza Ottona III. Postanowienie to zatwierdził następnie papież Sylwester II. Arcybiskupów mianowali specjalni legaci papiescy, nie mamy bowiem z tych czasów żadnych wiadomości by sami udawali się po paliusz do Rzymu.
Wakat na arcybiskupim tronie - arcybiskup w Krakowie i kolejni arcybiskupi
Po anarchii pogańskiej z lat trzydziestych i najeździe Czech, stolica metropolii pozostawała przez jakiś czas nie obsadzona, a uprawnienia zwierzchnika całego kościoła polskiego uzyskał opat tyniecki Aron. Za Rocznikiem Świętokrzyskim (najstarszym źródłem do dziejów Polski zachowanym w oryginale z I poł XIII wieku) podaje się wiadomości o metropolicie Bogumile (+1092) który kilka lat spędził tez jako pustelnik. Po nim na stolcu arcybiskupim zasiadał Henryk z Waltenburga (zaaranżował mariaż Władysława Hermana z Judytą, siostrą cesarza niemieckiego Henryka IV). Po nim znamy Marcina (1092-1118), któremu Anonim Gall zadedykował swoją kronikę. W czasie sporu Bolesława Krzywoustego z bratem Zbigniewem stał po stronie tego ostatniego, stąd też po oślepieniu Zbigniewa rzucił klątwę na księcia Bolesława i zmusił do odbycia publicznej pokuty. Uczestniczył też w uroczystościach pogrzebowych Władysława Hermana. (1102). Kolejnym arcybiskupem gnieźnieńskim był Jakub ze Żnina (+1148) prepozyt kapituły gnieźnieńskiej. Za jego pontyfikatu udało się obronić niezależność od Magdeburga Kościoła polskiego. Papież Innocenty II bullą z 1136 roku wziął w opiekę kościół polski. Za pontyfikatu Jakuba rozwinął się też kult św. Wojciecha (w 1127 roku "odnaleziono" część zaginionych relikwii św. Wojciecha). Obłożył tez arcybiskup klątwą Władysława Wygnańca w jego sporze z juniorami (1146). W latach 1148-1177 na stolicy arcybiskupiej zasiadał Janik uprzednio biskup wrocławski. Kontynuował on politykę popierania książąt juniorów. Był też pionierem dokumentu formalnego jako środka zabezpieczającego stan posiadania instytucji kościelnych.Metropolita abp Pełka (1232-58) zakrzątnął się koło kanonizacji sw. Stanisława (1253) a abp Janusz (1258-71) doprowadził do kanonizacji Jadwigi Śląskiej. Od czasów abpa Janusza wymagany był osobisty przyjazd metropolity do Stolicy Apostolskiej. Wiemy jednak, iż już Henryk Kietlicz odwiedził dwór papieski.

Wybitne jednostki
Walorami intelektualnymi odznaczają się w tym czasie bp Mateusz i bp Maur z Krakowa czy Wojciech z Wolina. Reformatorami dyscypliny kościelnej byli dwaj biskupi, bracia z Malonne: Aleksander (1129-1156) biskup płocki i Walter biskup wrocławski (1149-1169). Wzrasta w tym czasie polityczna rola biskupów dzięki bogatemu uposażeniu, uniezależnieniu od książąt dzielnicowych i coraz ściślejszych związków ze Stolicą Apostolską
Wielu w tym czasie było świątobliwych biskupów. Kultem otaczano bł Wincentego Kadłubka, bp Iwo Odrowąża (1218-29) Prandotę z Białaczowa (1242-65) który miewał wizje świętego Stanisława czy biskupa misyjnego litewskiego Wita. Byli tez typowi biskupi-feudałowie, ciągle w zatargach z książetami dzielnicowymi.
Pod względem etnicznym stolice biskupie obsadzone sa w większości przez Polaków, choć nie brak i cudzoziemców: Lambert (1082-1101) i Baldwin (1102-1109) byli Francuzami, Maur (1109-1118) Włoch. Dopiero Radost (1118-1141) rozpoczyna serię Polaków na stolicy biskupiej w Krakowie. We Wrocławiu Polakiem był Żyrosław (1112-1120). W Poznaniu znanym z nazwiska Polakiem jest Marcin (1128-1140), wśród biskupów lubuskich Stefan (1149-?) i Gaudenty-Radzim (+1180) byli Polakami. Nieprzeciętnymi jednostkami wśród biskupów tamtych czasów byli też pasterze wrocławscy: Wawrzyniec (1207-32) Tomasz I (1232-68) i Tomasz II (1270-92). Głównym celem ich działalności było całkowite wyzwolenie się Kościoła spod wpływów władzy świeckiej co prowadziło nierzadko do sporów (sprawa Henryka Probusa, który walczył z bp wrocławskim Tomaszem). Wybitnym włocławskim biskupem był Michał Godziemba (1222-52), pierwszy zwołał synod diecezjalny. Wśród poznańskich biskupów wyróżniali się Paweł Grzymała (1211-42) Boguchwał (1243-53) , w Płocku z akcji charytatywnych słynął Andrzej Gryfita (1238-49), w Lubuszu wybitnym pasterzem był Wawrzyniec ( 1253).

Biskupi w czasach Łokietka
Na dwóch krańcach pozostawali w czasach panowania Władysława Łokietka abp Jakub Świnka (1283-1314) i Jan Muskata (1294-1320). Ten pierwszy był gorącym orędownikiem księcia. Jan Muskata (bp krakowski) , wywodzacy się z rodziny kupieckiej handlujacej gałką muszkatołową, wyniesiony na biskupstwo dzieki protekcji króla czeskiego Wacława II , zacięty wróg Łokietka, sprzyjał wpływom czeskim i niemieckim w Krakowie, znany był także z niemoralnych występków, a jego zamek w Lipowcu znany był z ponurych lochów w których więził swoich przeciwników. Po pozbawieniu Jana Muskaty rządów diecezją przez arcybiskupa Jakuba Świnkę, przed samą koronacją Władysława Łokietka zawarto z nim ugodę (z woli papieża.). Łokietek miał także gorliwego sprzymierzeńca w osobie biskupa poznańskiego Andrzeja Zaremby, w czasie walk w Wielkopolsce (1314). Oddanymi współpracownikami władcy byli też abp Janisław i biskup krakowski Nanker (1320-26). Arcybiskup Janisław wsławił się działalnością dyplomatyczną w Awinionie przeciwko Zakonowi Krzyżackiemu i akcją pozyskania korony dla Łokietka. Nanker pomimo początkowej współpracy popadł w konflikt z królem o tzw. opłaty kolędowe pobierane od wiernych. Póżniej przeniesiony na stolicę wrocławską nie potrafił porozumieć się z tamtejszą kapitułą w większości opanowaną przez Niemców. Wielkim patriotą był biskup włocławski Gerward (1300-1323) znany z licznych misji dyplomatycznych do Awinionu i przeciwnik Krzyżaków, którzy mieli z nim zatargi o płacenie dziesięcin z zagarnietych ziem. W odwecie Krzyżacy palili i rabowali osady a nierzadko kościoły w diecezji. Jego następca Maciej z rodu Pałuków (1323-68) zawarł ugodę w kwestii płacenia przez nich dziesięcin. Biskup płocki Florian z Kościelca (1318-33) reprezentował ugodowy kierunek w polityce wobec Zakonu.

Konflikt z królem Kazimierzem i inni biskupi wielkiego króla
Biskup krakowski Jan Grotowic (1326-47) zwolennik przepychu i splendoru, sam marzący o utworzeniu metropolii w Krakowie, oskarżany o niejasne machinacje finansowe (zbiórka pieniędzy z dziesięciny na rzekomą wyprawę krzyżową) nie cieszył się sympatią króla Kazimierza Wielkiego . Sam zarzucał królowi zbytnią ugodowość wobec zakonu krzyżackiego (pokój kaliski 1343).
Pewnego razu gdy król wszedł do katedry wawelskiej, odszedł od ołtarza widząc króla. W czasach panowania Kazimierza Wielkiego dwóch wybitnych ludzi zasiadało na stolicy w Gnieźnie. Janisław (1317-41) zaufany współpracownik króla i Jarosław Bogoria ze Skotnik (1342-76), Episkopat z królem (statuta K. Wielkiego)architekt pokoju kaliskiego (1343). Liczne konflikty Kazimierza Wielkiego z biskupem krakowskim Bodzantą (1340-66) miały miejsce od samego początku jego pontyfikatu (kiedy to wybrany został wbrew królowi przez papieża w Awinionie). Czarę goryczy dopełniła sprawa pobieranych z majątków kościelnych środków, na sfinansowanie wojen z Litwą w 1349 roku, przez Kazimierza Wielkiego, bez zgody biskupa.
W czasie organizowania podstaw strukturalnych Koscioła na Rusi (1375) biskupami na tamtych terenach mianowano członków zakonów żebraczych. I tak np. na stolicy biskupiej w Przemyslu zasiadł Eryk z Winsen, franciszkanin, a we Włodzimierzu Wołyńskim Grzegorz z zakonu dominikanów.

Biskup w późnośredniowiecznej Polsce
Biskupów w XV wieku można podzielić na kilka grup. Są jak zawsze wybitni duszpasterze- Jan Biskupiec (1417-52) chełmski, biskup poznański Andrzej z Bnina (1438-79), obaj wierni papieżowi Eugeniuszowi IV a więc przeciwnicy koncyliaryzmu. Jan Biskupiec, wcześniej prowincjał dominikanów (od 1405 r. był wybitnym doradcą, powiernikiem i spowiednikiem Władysława Jagiełły). W 1414 r. został biskupem chełmskim. Wybitnym intelektualistą kształconym w Boloni był biskup płocki Jakub Kurdwanowski (1396-1425) uczestniczący z bp Piotrem Wyszem na soborze w Pizie. W Czerwinsku przed bitwą pod Grunwaldem miał ponoć porywające kazanie do rycerzy zmierzających na ten pojedynek. Świątobliwym biskupem był niewątpliwie Andrzej Łaskarz z Poznania (1414-26). Brał udział w soborach Pawii i Sienie. Byli też i biskupi spędzający więcej czasu na dworach niż w kosciele: Mikołaj Trąba i Stanisław Ciołek oraz Jan Gruszczynski (znany ze sporu o obsadę stolic biskupich), Andrzej Róża Boryszewski oraz wybitny polityk, trzymający po śmierci Władysława Jagiełły ster rządów w państwie i współautor nieszczęsnej krucjaty antytureckiej na której poległ młody król Władysław Warneńczyk - kardynał Zbigniew Olesnicki. Wielkimi humanistami tego okresu byli: bp Mikołaj Lasocki, Grzegorz z Sanoka i bp płocki Erazm Ciołek.
Środowisko biskupów średniowiecznych było nośnikiem prądów intelektualnych. Wielu z członków episkopatu kształciło się na zagranicznych uniwersytetach; Wincenty Kadłubek czy Iwo Odrowąż, w Boloni i Paryżu. Biskup Jan Radlica był z wykształcenia lekarzem (ukończył szkołę w Montpelier) a Tomasz Strzempiński był pierwszym biskupem, profesorem uniwersytetu w Krakowie.

Wady i zalety
Ostatnim polskim żonatym biskupem miał być kujawski Ogierz (zm.1212 r.) Kilku hierarchów było żonatych przed przyjęciem sakry biskupiej jak. np. abp Wincnty z Niałka (ale małzonki zakończyły żywot jeszcze przed nominacją biskupów). Rozwiązłość obyczajowa miała cechować bpa krakowskiego Pawła z Przemankowa, który porwał podobno zakonnicę ze Skały i umieścił ją na swoim dworze; na ile jednak jest to prawda a na ile rezultat tzw. czarnej legendy dominikanów krakowskich i propagandy dworu księcia Leszka Czarnego trudno odpowiedzieć. Jan Muskata miał wedle zeznań wikariusza katedralnego Klemensa mieć romans z córką wójta sądeckiegoGeruszy. Czy jednak zeznanie gorliwego kanonika nie było przypadkiem skutkiem osobistej zemsty za pobicie przez ludzi szwagra biskupa Jana Muskaty - Gerlacha? Legat papieski Jakub z Leodium zarzucał niektórym biskupom zaniedbywanie osobistej słuzby Bożej w kościele katedralnym. W XIV w. ustanawiano przy katedrach specjalnych penitencjarzy, którzy mieli zastępować nieobecnego biskupa w udzielaniu rozgrzeszenia w występkach zastrzezonyh dla absolucji biskupa.

Warunki uzyskania święceń
Wielu kandydatów do biskupstwa nie posiadało w chwili nominacji wyższych święceń i dopiero musiało je uzyskać przed konsekracją. Przykładem może być Fryderyk Jagiellonczyk, syn króla Kazimierza Jagiellończyka, który po nominacji na biskupstwo krakowskie w odstepie kilku miesięcy otrzymał święcenia subdiakonatu,diakonatu i prezbiteriatu. Dekretały papieża Grzegorza IX pozwalały wyświęcać na biskupa osobę duchowną która posiadała przynajmniej subdiakonat.Trzeba go było uzyskać jednak co najmniej pół roku wcześniej (od XIII w.) Dekrety Gracjana (zawierające prawo sprzed 1140 roku) mówiły iż kandydat na biskupa powinien mieć takie cechy jak skromność, wstrzemięźliwość, roztropność, być człowiekiem łagodnych obyczajów o nalezytej uprzejmości względem bliźnich. Osobę biskupa powinna cechować pokora i miłosi oraz ukończone 30 lat. Prócz biegłości w prawie kanonicznym biskup powinien być obeznany z dogmatami kościelnymi i posiadać umiejętność wyjaśniania prostymi słowani zawiłych kwestii teologicznych i prawd wiary.Przyjęcie święceń biskupich było możliwe po śmierci żony. Sobór Laterański III z 1179 oku dodał jeszcze wymóg pochodzenia z legalnego związku małżeńskiego
Strój biskupa , tryb pracy kurii biskupiej
Od XII wieku biskupi polscy noszą wyróżniającą ich infułę, a także ppastorał, dalmatykę, rękawice. Wielu z nich posiada liczny dwór, upadabniając się tym samym do świeckich magnatów. Kuria biskupa średniowiecznego jest organem wędrującym wraz z biskupem - cechyje ją ruchliwość i względnie częste przemieszczanie się Np. w XIII wieku zaledwie 1/3 dokumentów była wystawiona w kancelarii arcybiskupiej w Gnieźnie. Przy biskupie działał urząd biskupi (officium) będący aparatem administracyjno-sądowym przy którym działali oficjał (wikariusz biskupa do spraw śądowych) oraz wikariusz in spiritualibus. Te dwa urzędy znajdowały się z reguły na miejscu w odróżnieniu od wędrującej kurii biskupiej (dworu)Na dworze biskupa obecni byli notariusze sporządzający biskupie dokument .Wielu biskupów, jak Jan Muskata utrzymuje zbrojnych najemników, którzy grabią nieuległe biskupowi dobra. Od XIII wieku pojawia się w Polsce biskup pomocniczy, potrzebny w razie nieobecności ordynariusza diecezji. Są to głównie osoby zakonne.

Solidarni wobec przemocy
W październiku 1256 roku książę legnicki Bolesław Rogatka pojmał i więził prze pół roku biskupa wrocławskiego Tomasza I Arcybiskup gnieźnieński wyklał księcia i nakazał odczytać ekskomunikę we wszystkich polskich kościołach. Pokazuje ów przypadek solidarność polsiego episkopatu wobec przemocy ze strony władzy świeckiej.

Precedencja
W episkopacie polskim obowiązywała zasada starszeństwa na urzędzie. Choć pierwszym wśród członków episkopatu był zawsze arcybiskup gnieźnieński. W 1186 roku krakowski biskup Pełka uzyskał od papieża Urbana III bullę przyznającą mu pierwsze po metropolicie miejsce

L i t e r a t u r a:
M. Koczerska, Biskup w Polsce późnego średniowiecza na tle porównawczym w: Kolory i struktury średniowiecza red. W. Fałkowski, Warszawa 2004; J. Maciejewski, Episkopat Polski doby dzielnicowej (1180-1320), Kraków-Bydgoszcz 2003
K. Skwierczyński, Recepcja idei gregoriańskich w Polsce do pocz. XIII w., Wrocław 2005

ARKADIUSZ BEDNARCZYK
www.arekbednarczyk.republika.pl

 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej