plemiona śląskie - praktycznie wszystkie swoje włosci rozciągały na obu brzegach Odry która stanowiała zawsze oś ich osadnictwa a nie linię graniczną. Stąd wyciąganie wniosku że zabory Przemyślidów lub Piastów sięgały tylko linii Odry wydaje się nieco sztuczne. Całości osadniczne jak ziemia Ślężan i Dziadoszan istniały jeszcze po roku 1000 Nic nie świadczy więc że zostały zlikwidowane poprzez ich podział pod koniec wieku IX. Zdaniem Labudy np wypowiedź Kosmasa o ziemiach po Odrę i Hron dotyczy Moraw w szerokim znaczeniu które Arnulf obejmując władzę powierzył (wraz z Czechami) Świętopełkowi jako lennikowi króla wschodnich Franków. Oczywiście to tylko domysł ale sensowny

Łowmiański doszukiwał się jeszcze wskazówek co do przynależności Śląska do systemu wielkomorawskiego u Kadłubka (Aleksander Wielki miał odpowiadać Świętopełkowi z uwagi na zbiezność semantyczną obu imion) i u Alfreda. Poza tym jeśli się założy morawski podbój Wiślan, to logiczne jest, że Morawianie opanowali też Górny Śląsk.

O ile hipoteza o podboju przez Morawy Wiślan (czy jak tam nazywało się plemię bądź plemiona zamieszkujące Małopolskę) nie ma żadnego oparcia w źródłach

opanowanie części Śląska (leżącej na lewym brzegu Odry) w zasadzie trudno kwestionować.

A sugestie o semantycznej zbieżności imion Aleksandra Wielkiego i Świętopełka raczej nie będę komentował.

Także u Alfreda nic na ten temat nie znajdziemy

A co do szczegółów to Ślężanie występują w połowie wieku IX, potem w drugiej połowie wieku X i wreszcie w początku XI, tak samo Dziadoszanie. Niczego więcej nie trzeba

Najwyższy czas to zmienić.

Dwa plemiona Chorwatów mieszkające obok siebie to niedorzeczność.

Wszyscy oni mówili tym samym językiem, takie same mieli wierzenia i prawo, więc podziały między nimi nie miały charakteru etnicznego

mylisz się zupełnie albowiem jak wykazałem - te dwa plemiona chorwackie nosiły nazwy odpowiednio Opolan i Lupiglaa.

Pytanie zasadnicze --- czy faktyczne plemiona miały to samo prawo czy takie samo (podobne) prawo. Otóż niestety nie miały tego samego prawa ale takie samo.

No i czystą kpiną jest rządanie wskazania źródel pisanych z okrwsu pozbawionego tychże. To szczyt demagogii

A gdzi ja pisałem o istotnych różnicach w prawie? Wystarczyło, że konkretna grupa uznawała dane prawo za swoje dziadoszańskie a inna za swoje derewlańskie.

ylko widzisz z prawem jest taki problem, że nigdy żadne źródła nie odnotowały prawa diadoszyńskiego czy śląskiego, mimo iż notowały Dziadoszyców i Ślężan. Oczywiście nie mamy źródłem dla IX-X w., ale gdy już mamy źródła z XII-XIII w., to okazuje się, że na Śląsku obowiązuje prawo polskie lub niemieckie,

Tak więc nie było czegoś takiego, jak odrębne prawo Ślężan (śląskie) lub diadoszyńskie, bo nie było „plemienia” Ślężan lub Dziadoszyców

.......Wszystkie te plemiona miały swoje obyczaje i prawo ojców swoich i podania, i każde — swój zwyczaj. Polanie więc mieli obyczaj ojców swoich łagodny i cichy, i wstydliwość przed swoimi synowymi i siostrami, przed matkami i ojcami swoimi; synowe zaś przed świekrami i dziewierzami wielką wstydliwość miały; mieli też ślubny obyczaj; nie chodził zięć po synową [tzn. narzeczony po narzeczoną], lecz przyprowadzano ją wieczorem, a nazajutrz  przynosili, co za nią oddawali. A Drewlanie żyli na obraz zwierzęcy, po bydlęcemu, zabijali jeden drugiego, jedli wszystko nieczyste, i ślubów u nich nie bywało, lecz porywali dziewice nad wodą. I Radymicze, i Wiatycze, i Siewierzanie jednaki obyczaj mieli: żyli w lesie, jak wszelki zwierz, jedli wszystko nieczyste i mówili sprośności przed rodzicami i przed synowymi. I ślubów u nich nie bywało, jeno igrzyska między siołami; schodzili się na igrzyska, na pląsy i na wszelkie pieśni biesowskie, i tu porywali żony sobie, z którymi już wprzódy się umówili; mieli zaś po dwie i po trzy żony. I jeśli kto umierał, to czynili nad nim tryznę, a potem czynili stos wielki i wkładali na ten stos umarłego i spalali, a potem, zebrawszy kości, wkładali je w małe naczynie i stawiali na słupie przy drogach, jak czynią Wiatycze i dziś. Ten sam obyczaj uprawiali Krywicze i inni poganie, nie znający zakonu Bożego, jeno sami sobie tworzący zakon. Powiada Georgios [Hamartolos] w latopisie: „Oto każdy naród ma albo prawo pisane, lub obyczaje, które u nie mających prawa pisanego uważane są za spuściznę ojców. Z nich zaś pierwsi są Syryjczycy, żyjący na końcu ziemi, jako prawo mający obyczaje ojców swoich: nie cudzołożyć, nie wszetecznić, nie kraść, nie obmawiać, nie zabijać, i zgoła nie czynić zła. Prawo zaś Baktrian, zwanych Brachmanami i Wyspiarzami, które im pradziadowie przekazali cnotliwie, jest takie, że mięsa nie jadają i wina nie piją, nie wszetecznią i żadnego zła nie czynią, dla wielkiej bojażni Bożej. Inaczej jest u sąsiadujących z nimi Indów. Ci są zabójcy, plugawcy i gniewliwi ponad wszelką miarę; a wewnątrz [tego] kraju mieszkający jedzą ludzi, zabijają podróżnych i jedzą gorzej niż psy. Swoje prawo jest u Chaldejczyków i u Babilończyków: matki pojmować, z dziećmi braci wszetecznić, i zabijać. I wszelki bezwstyd czynią, uważając go za cnotę, nawet będąc daleko od kraju swojego. Inne znów prawo mają Gelejowie: niewiasty u nich orzą i budują domy, i męskie roboty robią, lecz za to wszetecznią, ile chcą, nie powstrzymywane przez mężów i nie upominane. Są zaś wśród nich chrobre niewiasty, krzepkie do łowienia zwierza. Rządzą te niewiasty mężami swoimi i panują nad nimi. W Brytanii zaś wielu mężów śpi z jedną niewiastą, i wiele niewiast spółkuje z jednym mężem, i to bezprawie wykonywają jako prawo ojców, bez zazdrości i przeszkody. Amazonki zaś mężów nie mają, jeno jak bezmowne bydlęta raz do roku tuż przed dniami wiosennymi wychodzą ze swej ziemi i spółkują z mężczyznami z krajów sąsiednich, uważając tę porę poniekąd za uroczystość i wielkie święto. Gdy zaś poczną od nich w łonie — znowu rozbiegną się stamtąd wszystkie. Gdy zaś przychodzi czas rodzić i jeżeli rodzi się chłopak, to zabijają go, jeśli zaś dziewczynka, to żywią i starannie wychowują". Tak oto i za naszych czasów Połowcy zachowują teraz prawa ojców swoich: krew przelewają i chwalą się tym, jedzą padlinę i wszelką nieczystość — chomiki i susły, i pojmują swe macochy i jątrwie [bratowe], i inne obyczaje ojców swoich zachowują. My zaś, chrześcijanie wszystkich krajów, gdzie wierzą w Trójcę Świętą i w jeden chrzest, i jedną wiarę wyznają, mamy zakon jeden, jako że w Chrystusie ochrzciliśmy się i w Chrystusa
przyoblekli (s. 217—220).

Ostatnie wzmianki o plemionach śląskich pochodzą z początku wieku XI, kiedy to zostały one ostatecznie i bezapelacyjnie wcielone do państwa polskiego. Zlikwidowano wtedy ich odrębność administracyjną i narzucono im prawo polskie. Monarchia piastowska była monarchią unitarną, tak jak Ruś kijowska czy Czechy. Likwidującą separatyzmy i odrębności.