zastrzeżenia możesz zgłosić do autora passusu, który przywołałeś, bo jest napisany mętnie i nie jasno

1. W jakim przedziale czasowym istniał język pra-germański?
2. Jaki był zasięg terytorialny jego użytkowania?
3. Czy był to język jednolity, czy też występowały w nim mniej lub bardziej znaczące różnice (gwary)?
4. Czy jesteśmy w stanie stwierdzić bezdyskusyjnie, iż dane zapożyczenie pochodzi z języka gockiego czy z wandalskiego, herulskiego, gepidzkiego, kwadzkiego, longobardzkiego, burgundzkiego, rugijskiego, skirskiego...
5. Czy posiadamy wiedzę o wszystkich (!) wędrówkach ludów z grupy pra-germańskiej i germańskiej, podejmowanych przez reprezentantów tychże w starożytności?
6. Czy możemy przyjąć, iż w schyłkowej dobie jedności indoeuropejskiej protogermanie i protosłowianie mogli sąsiadować ze sobą?
7. Czy jest możliwym, że w pewnym okresie ludy pra-germańskie i pra-słowiańskie nie sąsiadowały ze sobą bezpośrednio?
8. Czy było możliwym, iż część pożyczek uznawanych za pra-germańskie w języku (językach) pra-słowiańskim przeniknęło do środowiska językowego naszych przodków za pośrednictwem innego ludu (ludów)?
Gdy odpowiesz, to tak "uzbrojeni" pójdziemy dalej...

Taaa... Tak jak i nie było zachodnio-słowiańskich odrębnych od wschodnio-słowiańskich. Nie zmienia to postaci rzeczy, że ok. IV w. n.e. pewna część Prasłowian sąsiadowała z ludami stepowymi, inna zaś z Bałtami, a jeszcze inna z Germanami. Z tej przyczyny w jednym rejonie oddziaływania konkretnych obcych (np. Sarmatów) były znacząco silniejsze niż innym. W efekcie przed wielkimi wędrówkami jedni Prasłowianie zaabsorbowali więcej, a inni mniej wpływów danego ludu obcego. Podobnie było zapewne z ludami fińskimi zanim część z nich wyruszyła nad Bałtyk. To przecież jasne.

Na Uralu powiadasz  confused1.gif Napiszesz coś więcej o tym odkryciu?

GSR (vel GZDM):

"Przed Prasłowianiami była bałtosłowiańska wspólnota językowa."

To jedna z wersji wydarzeń. I choć przyznam, że bardzo prawdopodobna, to do dziś nie ma pewności czy np. potencjalna wspólnota trwała nieprzerwanie. Bo przecież mogło być tak, że w Praojczyźnie Indoeuropejczyków Protosłowianie sąsiadowali z Protobałtami, ale ci drudzy ruszyli wcześniej ku swym historycznym siedzibom. Protosłowianie lub Prasłowianie dopiero po upływie jakiegoś czasu podążyli za nimi. Nie inaczej wyglądał scenariusz wędrówek Protogermanów, Protoceltów i Protoitalów.

GSR (vel GZDM):

"A co to niby ma wspólnego z kwestią Bałtosłowian? Wszystkie te ewentualne wspólnoty świadczą, że ich członkowie kiedyś żyli obok siebie a potem się rozdzielili o ile rzeczywiście tworzyli wspólnotę. Tymczasem Słowianie i Bałtowie po prostu nigdy się całkiem nie rozdzielili - wystarczy na mapę rzucić okiem. Żyli zawsze obok siebie."

Ma, i to wiele! Dowodzi bowiem faktu, że podobieństwa językowe nie determinują konieczności sąsiadowania ze sobą języków od początku i bez przerwy. Dlatego przywołałem przykłady języków tracko-ormiańskich oraz tych z grupy "kentum" (np. Celtów i żyjących od nich 5000 km Tocharów).

PS Dla zobrazowania trudności w ustalaniu pokrewieństw czy prapokrewieństw danych ludów na podstawie analizy języków przywołam przykład Lapończyków (Saamów/Łoparów):

"Prowadzone z rozmachem w ostatnich latach badania genetyczne wśrod populacji ludzi ujawniły u współczesnych Saamow cechy wspólne z potomkami starożytnej ludności pobrzeży Atlantyku okresu zlodowacenia – wspołczesnych Baskow i Berberow(por. Wiik 2004). Co ciekawe, konstatacja ta znajduje rownież odzwierciedlenie w zasobach leksykalnych tych – rożnych przecież – językow. [...] Mimo przynależności językow saamskich do grupy ugrofi ńskiej (rodziny uralskiej) w ich warstwie słownikowej funkcjonuje znaczna liczba słow niemających odpowiednikow formalnych w językach ugrofi ńskich ani też w bałtyckofi ńskich (zob. Керт 2009: 140–154), przy czym słowa te stanowią nominacje pojęć ważnych dla ludzkiej egzystencji, na przykład: čaz ‘woda’, čearr ‘wierzchołek gory’, čov’j ‘brzuch’, čuno ‘piasek’, jesse ‘kochać’, jem’n ‘ziemia’, karnεs ‘kruk’, kotk ‘mrowka’ (za: Керт 2003; 2009). Wyrazy te posiadają natomiast odpowiedniki formalne we wszystkich etnolektach saamskich. W tymże substracie estoński językoznawca Enn Ernits odnalazł paralele z językami tunguso-mandżurskimi. W moim przekonaniu wysunięta przez uczonych hipoteza ałtajska zakładająca związki saamsko-tunguso-mandżurskie ma pewne umocowanie w substancji językowej. Wystarczy przytoczyć choćby słowa funkcjonujące w zasobach wspołczesnego języka tureckiego: tur. su10 ‘woda’, tur. kum ‘piasek’, tur. aşk ‘kochać’, tur. corba ‘zupa’ (por. bułg. чорбаджия ‘bogacz’ < tur. corbacı), tur. yeryuzu ‘ziemia’, tur. karınca ‘mrowka’, tur. kuzgun ‘kruk’, tur. ust ‘wierzchołek’, by stwierdzić rożnego stopnia podobieństwo formalne i semantyczne. Celowe wydaje się zatem prowadzenie bardziej szczegołowych badań w zakresie komparatystyki nostratyckiej, ktore niewątpliwie dostarczyłyby wielu interesujących wynikow.".

O etymologii etnonimiki Saamów/Lapończyków w świetle europejskiej historiografii, Katarzyna Wojan,
Uniwersytet Gdański 2017.

Powinieneś ogłosić to odkrycie!  smile.gif
Zanim jednak to zrobisz zadaj sobie pytanie: czy w dobie zamieszkiwania przez przodków dzisiejszych Finów nadbałtyckich ziem przyuralskich istniały już języki zachodniofińskie?

Ależ ja na ten temat czytałem już dawno.

Jasne! Znów ktoś inny jest winny... A przecież to Ty - kilka postów wyżej - napisałeś o praojczyźnie Słowian na Uralu. Może trochę magnezu?

Twoje przekonanie o tym, że stałeś się wyłącznym posiadaczem PRAWDY staje się powoli irytujące. Byłbym skłonny zmienić zdanie, gdybyś tylko potrafił przywołać jakieś rzeczowe argumenty. A tak...

Słowianie nie przyszli ani z Azji ani nawet znad Wołgi

Słowianie zapewne nie, ale Prasłowianie jak najbardziej.

A przecież to Ty napisałeś o praojczyźnie Słowian na Uralu. Może trochę magnezu?

trwanie w przekonaniu, iż Słowianie od zawsze żyli nad Dnieprem i nie podlegali bardzo istotnym wpływom innych ludów, jest zwyczajnie naiwne.

Pominę kwestię "korygowania" przywoływanych cytatów z prac naukowych czy wypierania się własnych słów metodą "na Niemca".

Przed rokiem 1918 ukazuje się też kilka istotnych prac Jana Rozwadowskiego, stawiających dociekania etnogenetyczne na nowych naukowych podstawach. Badacz ten w zdecydowany sposób odrzuca dane prehistorii i antropologii, operując wyłącznie materiałem językowym, na który składają się bogate dane nazewnicze (głównie hydronimiczne) i dociekania nad charakterem wzajemnych stosunków językowych. Na podstawie tych faktów lokalizuje on praojczyznę indoeuropejską w Europie południowo-wschodniej (Rozwadowski 1913), łącznie zaś z dziejami Praindoeuropejczyków stara się ustalić najstarsze siedziby ludów słowiańskich, odrzucając koncepcję praojczyzny przykarpackiej (Rozwadowski 1906) i zakładając kierunek wędrówki Słowian w ramach migracji ludów indoeuropejskich ze wschodu na zachód (Rozwadowski 1913). Pierwsze kontakty między Słowianami i Bałtami uważa Rozwadowski za bardzo stare, a czas zerwania ich ustala na drugie tysiąclecie n.e. (Rozwadowski 1912), wpływ Irańczyków na Słowian dopuszcza natomiast w bardzo ograniczonym zakresie i sprowadza go głównie do słownictwa religijnego (Rozwadowski 1915). Jest zresztą Rozwadowski w tym czasie bardzo ostrożny w formułowaniu jakichkolwiek ostatecznych wniosków, i w tej charakterystycznej wstrzemięźliwości kryje się zapowiedź przyszłych dalszych szczegółowych rozważań tego wielkiej miary badacza. Będzie je kontynuował w okresie międzywojennym zarówno w swych pracach materiałowych (tu wymienić należy przede wszystkim jego główne dzieło o nazwach wód słowiańskich, wydane dopiero w kilkanaście lat po śmierci autora – Rozwadowski 1948), jak w rozważaniach teoretycznych. W tych ostatnich formułuje dokładniej i nieco inaczej dotychczasowe swoje wnioski, lokując dawniejsze siedziby Słowian na wschód od Dniepru i zakładając ich dalszą ekspansję w dorzecze środkowego Dniepru ku Wiśle (Rozwadowski 1925). Ostrzega przy tym przed pojmowaniem stricte pojęcia praojczyzny: „można [...] teoretycznie mówić o siedzibie ludu, którego język dał początek językom słowiańskim, ale nie można stawiać zagadnienia «pierwotnej ojczyzny» Słowian, gdyż taka koncepcja nie miałaby żadnych podstaw”2 . Do końca zachowa też Rozwadowski charakterystyczną ostrożność w formułowaniu podsumowujących wniosków:
Wszystko, co dotąd wiemy w tej dziedzinie – powie w ostatnim swoim na ten temat artykule – zdaje się wskazywać, że przodkowie Słowian przyszli raczej ze Wschodu. Miałem już możność zwrócić uwagę na uderzające podobieństwo rzek poza Dnieprem, między Charkowem i Kurskiem i dalej na północ, z nazwami rzek dorzecza Wisły. Mam na myśli nazwy takie jak: Wisła, Sanok, Sana, Sanica, Bużek, Dunaj, Dunajec. Nie uważam jednak, by już dziś można było podać właściwą interpretację tego faktu.

W opisywanym okresie głośna była w świecie naukowym tak zwana azjatycka teoria Moszyńskiego (Moszyński 1925), lokująca praojczyznę Słowian w Azji, na północnych pograniczach wielkiego stepu. Do koncepcji tej doszedł Moszyński w wyniku stwierdzenia szeregu leksykalnych zbieżności między językami słowiańskimi i turkotatarskimi, które tłumaczył ścisłymi kontaktami tych etnosów w odległej przeszłości. Teoria poddana była ostrej krytyce slawistów i orientalistów (Brückner 1926, Kotwicz 1927), w późniejszym czasie została zresztą zmodyfikowana przez samego jej twórcę, który w pierwszym tysiącleciu p.n.e. umieszczał ją już w dorzeczu Dniepru.

prof. К. Moszyński, który (w referacie wygłoszonym na posiedzeniu Komisji Językowej Pol. Akademii Umiejętność·, którego streszczenie ukazało się w „Sprawozdaniach" Akademii t. XLVIII, nr 4, kwiecień 1947) pt. £ zagadnień pochodzenia języka prasłowiańskiego, podtrzymując swój dawniejszy pogląd, że wszelkie dane prehistoryczne inne pozajęzykowe są całkowicie bezużyteczne dla rozważań nad pochodzeniem Słowian, wysunął twierdzenie, głównie wzorem Rostafińskiego w oparciu o analizę nazw drzew i roślin w związku z geograficznym rozprzestrzenieniem —, że zasiąg „języka słowiańskiego" na jakieś 500 lat przed Chrystusem obejmował zachodnio-środkowe Podnieprze, w ciągu zaś dalszych stuleci rozszerzył się znacznie ku północy i zachodowi, tak że około narodzenia Chr. zajmował już ogromną przestrzeń gdzieś między centralną Ukrainą a Bałtykiem łącznie z Powiślem i górnym Podnieprzem. Pogląd ten różni się w każdym razie znacznie od dawniejszych teoryj autora, które szukały „punktów wyjścia dla słowiańskiego języka... w Azji na północnych pograniczach wielkiego stepu", przyjmuje bowiem autochtoniczne pochodzenie Słowian na terenie europejskim.

Halstatt:
"Podobna sytuacja występuje obecnie z serbsko-chorwackim.
To chyba lepszy przykład, bo lepiej udokumentowany, w jaki sposób mogła wyglądać pierwotna wspólnota językowa, następnie okres rozdzielenia i okres bliskiego sąsiedztwa oraz upodabniania języków."

Niestety nie. Plemiona słowiańskie zamieszkujące obszar od Albanii po Karantanię mówiły bardzo podobnym (albo nawet takim samym językiem). Przybyły na to terytorium na przełomie VI/VII w. Podział na Serbów i Chorwatów dokonał się później, a polegał na poddaniu jednej części wpływom Bizancjum, a drugiej Rzymowi.

Dr Orest Korczyński stwierdza, że na prośbę cesarza bizantyjskiego Herakliusza wojsko Białych Chorwatów na początku VII wieku walczyło z najazdem Awarów na Bałkany, a po zwycięstwie nad nimi, jako „wynagrodzenie” otrzymało ziemie w bizantyjskiej prowincji Dalmacja.

Jednak pomiędzy inwazją słowiańską a nadejściem Serbów i Chorwatów minęło kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. W kolejnym okresie władcy chorwaccy oparli się na Rzymie i przyjęli wiarę rzymską, a serbscy na Konstantynopolu i przyjęli wiarę ortodoksyjną, co zaskutkowało podziałem właściwie jednolitej kulturowo i językowo ludności na Serbów (w dzisiejszym rozumieniu) i Chorwatów (też w dzisiejszym rozumieniu).

Mam głębokie przekonanie, że nie zrozumieliśmy się. Sednem sprawy jest bowiem to, że podział na Serbów i Chorwatów części ludów "jugosłowiańskich" jest de facto podziałem polityczno-religijnym, a nie językowym! Na obszarach dzisiejszej Serbii i Chorwacji używa się właściwie jednego języka, zróżnicowanego regionalnie (jeszcze!). Coś podobnego występuje na Słowacji, ale nikt nie twierdzi, iż nw tym kraju jego obywatele mówią językiem zachodnio-słowackim, środkowos-łowackim czy wschodnio-słowackim.

Of the Croats and of the country they now dwell in

“The Croats who now live in the region of Dalmatia are descended from the unbaptized Croats, also called ‘white’, who live beyond Turkey and next to Francia, and have for Slav neighbours the unbaptized Serbs. ‘Croats’ in the Slav tongue means ‘those who occupy much territory’. These same Croats arrived to claim the protection of the emperor of the Romans Heraclius before the Serbs claimed the protection of the same emperor Heraclius, at that time when the Avars had fought and expelled from those parts the Romani whom the emperor Diocletian had brought from Rome and settled there
...

Of the Serbs and of the country they now
dwell in

“The Serbs are descended from the unbaptized Serbs, also called ‘white’, who live beyond Turkey in a place called by them Bo’iki, where their neighbour is Francia, as is also Great Croatia, the unbaptized, also called ‘white’; in this place, then, these Serbs also originally dwelt.

Halstatt:
"Ponieważ dotyczy to zarówno Słowian południowych, przybyłych na Bałkany na południe od Karpat, jak i bałkańskich Słowian przybyłych z północy, więc tereny Podkarpacia/Zakarpacia/Zachodniej Ukrainy wyglądają na najbardziej prawdopodobne."

Domyślam się, że masz na myśli Praojczynę Słowian? Jeśli tak, to być może masz rację, choć... z tym się nie zgadzam. Aby wykazać błąd w Twoim rozumowaniu zaproponuję mały eksperyment: Czy afrykańscy Wandalowie przybyli z Praojczyzny ulokowanej na Płw. Pirenejskim?
Moim zdaniem Praojczyzna słowiańska NIE MUSIAŁA sąsiadować bezpośrednio z ziemiami zakarpackimi.

Prawdopodobnie. Passus z V. Sequester-ra (V w. n.e.) brzmiący "Albis Suevos a Cervetiis dividit",