A Wołodyjowski to żył po wszystkim długo i szczęśliwe?

Bardzo wiele mitów urosło na temat wyglądu księcia Józefa. szczególnie sugestywny jest obraz "Popioły" A. Wajdy. Pokazany tam wizurunek osoby posiadajacej wybitnie obfitą czuprynę. Podobny pogląd panował wśród współczesnych. Jakie wielkie było zdziwienie po bitwie pod Lipskiem, gdzie miejscowi rybacy sprowadzili naszych rodaków do wyciągniętego ciała, nikt nie chciał uwierzyć że znalezione ciało nie posiadające prawie włosów na głowie jest ciałem księcia. Książe Józef był łysy i bardzo skrzętnie to ukrywał przed wszystkimi.
Odnośnie umiejetności wodzowskich trudno mu wiele zarzucić poza tym że do końca życia nie wyleczył się z "szkoły austriaciej". Kosztowało to sporo ofiar szczególnie pod Borodino.

Po rozstaniu z Sitańską Poniatowski wybrał się do Brukseli, gdzie poznał starszą od siebie o lat dziesięć francuską hrabinę Henriettę de Vauban, żonę podporucznika żandarmów i szambelana księcia orleańskiego. Nie wiadomo, czym ta podstarzała dama ujęła księcia, ponieważ „była wysoka i chuda, twarz blada, ale nie bez wyrazu, zachowała jeszcze ślady wdzięków, o których sile wątpić nie chciała. Uśmiech miała nieco szyderczy, mowę nader cichą, zdrowie poprzednim sposobem życia osłabione”. Urody nie dodawały jej też wyraźne ślady po ospie, które szpeciły twarz. Mimo iż księcia nękały wówczas febra, żółtaczka, choroba oczu i odnowiona rana, nawiązał z ową damą romans, który zakończył się wprawdzie dość prędko, ale hrabina na zawsze weszła w życie królewskiego bratanka. Zabrał ją ze sobą do Warszawy, gdzie w pałacu Pod Blachą spełniała rolę pierwszej damy. Przypominała w tym madame Pompadour, ponieważ kiedy ze względu na swój wiek nie mogła już zaspokajać młodszego od siebie kochanka, została po prostu rajfurką i dostarczała mu młode i piękne dziewczęta. Było to oczywiście rajfurzenie na najwyższym poziomie, ponieważ o zaszczyt bywania u hrabiny zabiegały największe polskie arystokratki. Zastanawiano się, co mogło łączyć tych dwoje ludzi. Być może chodziło tu o politykę, ale chyba raczej o pieniądze. Mówiono, iż Vauban pożyczyła kiedyś Poniatowskiemu olbrzymie sumy, których ten, pogrążony w ustawicznych kłopotach finansowych, nie był w stanie jej oddać. Utrzymywał ją za to w swym pałacu i ulegał jej zachciankom i kaprysom.