Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
8 Strony < 1 2 3 4 > »  
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Najbardziej zapomniana polska bitwa.
     
pbhaal
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 435
Nr użytkownika: 1.076

 
 
post 20/11/2004, 11:47 Quote Post

Wiśniowiec 1493 bodajze
Koźmin 1496 bodajze (ta moze i w sumie calkiem znana)
Ogolnie bitwy rozbicia dzielnicowego poza Mozgawa i Legnica i kolejnymi najazdami z '59-60 i '87-88, a najbardziej zapomniane sa te sprzed czasów Mieszka ;]
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #16

     
Domino
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 469
Nr użytkownika: 1.706

 
 
post 20/11/2004, 12:10 Quote Post

Świdrygiełło mi coś przypomniał - 1436, bitwa pod Wiłkomierzem. Też mało pamiętana.

Co wymienionych od wczoraj bitew, to mam jakieś szczątkowe informacje:

1506 - Kleck, kniaź Michał Gliński pobił wojska tatarskie, choć chyba w dużej mierze na czele wojsk litewsko-ruskich.
Wiśniowiec - z Tatarami praliśmy się tam kilka razy, na pewno w 1493(4) - też znalazłem dwie daty i w w 1512.
1863 - Żyrzyn - chodziłem do liceum w Puławach, więc temat mam opracowany dość :-). Michał Heydenreich - Kruk i jego oddział napadli na oddział pocztowy wiozący jakąś grubszą kasę. Niestety, nic z tego nie wyszło, bo carscy urzędnicy spisali numery banknotów.

Ta flota polska w haniebnej wojnie itd. - to jakiś lepszy ZONK!

Komarno - hm, na Lubelszczyźnie mówią, że ostatnia bitwa kawaleryjska miała miejsce pod Krasnobrodem.

Mam taki koncept, że wymieniliśmy już dość sporo tych bitew, zanim zaczniemy dodawać nowe, to może niech każdy, kto coś wie, zamieści chociaż parę słów o już wypisanych? ja np. o niektórych nie wiem albo nic, albo tyle, że były wink.gif
 
User is offline  PMMini Profile Post #17

     
Hieronim Lubomirski
 

Hetman Wielki Koronny
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.581
Nr użytkownika: 1.410

Zawód: Kawaler Maltanski
 
 
post 20/11/2004, 15:56 Quote Post

Napisałem że Komorno było ostatnią wielką bitwą kawaleryjską w Europie. Pod Krasnobrodem walczyły 3 czy 4 szwadrony ( mój dziadzio brał w niej udział, i miło wspominał jak nasi ułani rozbili kawalerie Niemców biggrin.gif )

Trochę informacji mam na ten temat :

BITWA POD KLISZOWEM W ROKU 1702
Kampania wojenna 1702 roku była częścią wojny prowadzonej w północno-wschodniej Europie w latach 1700-1721 pomiędzy Danią, Saksonią, Polską, Rosją (później także Prusami i Hanowerem) z jednej strony, a Szwecją z drugiej strony. Wojna ta określana jest w historiografii mianem Wielkiej Wojny Północnej. Zasadniczą przyczyną konfliktu zbrojnego było dążenie do odebrania Szwecji terytoriów w basenie Morza Bałtyckiego, zdobytych przez nią w XVII wieku. Kampania wojenna 1702 roku toczyła się w dużej części na ziemiach Rzeczypospolitej. 23 maja 1702 roku do Warszawy, opuszczonej przez króla polskiego Augusta II, wkroczyły wojska szwedzkie, pod osobistym dowództwem króla szwedzkiego Karola XII. Fakt ten, a zwłaszcza żądanie króla szwedzkiego detronizacji przez prymasa Michała Radziejowskiego króla Augusta II jako króla polskiego, wywołały żywy oddźwięk wśród braci szlacheckiej w całej Rzeczypospolitej. Należy zaznaczyć, że Rzeczpospolita nie była wówczas formalnie w stanie wojny ze Szwecją. Wobec przeciągających się negocjacji z prymasem Radziejowskim, nie dających widoków na rozstrzygnięcie na drodze dyplomatycznej, król szwedzki zdecydował się na rozstrzygnięcie militarne. W tym celu wydał rozkazy wymarszu w kierunku Krakowa, gdzie przebywał August II wraz ze swoim wojskiem, składającym się głównie z kontyngentów saskich.

24 czerwca rozpoczął się wymarsz wojsk szwedzkich z Warszawy. Szwedzi maszerowali dość szybko i ostatecznie 10 lipca dotarli do Kielc. 12 lipca monarcha szwedzki wysłał z Kielc płk. Mayerfeldta na czele 600 kawalerzystów na rozpoznanie w kierunku Pińczowa. W rejonie Morawicy Szwedzi napotkali chorągiew jazdy polskiej, która nie podjęła walki. Z zeznań jeńców Szwedzi ustalili, że Pińczów jest zajęty przez wojska saskie. 16 lipca Szwedzi opuścili Kielce i dotarli do wsi Obica (obecnie Obice, ok. 7 km. na południe od Morawicy), gdzie dołączyły korpusy generałów: Mörnera i Stenbocka. Następnego dnia Szwedzi pomaszerowali w rejon wsi Lipa, gdzie założyli obóz wojskowy.

W tym czasie August II przebywał jeszcze w Krakowie, gdzie koncentrował swoje siły. 10 lipca wysłał trzytysięczny oddział kawalerii saskiej, pod dowództwem gen. Trampe, na rozpoznanie w kierunku północnym. Oddział ten zajął 12 lipca Pińczów, gdzie uzyskano informacje o pobycie wojsk szwedzkich w Kielcach. Informacje te potwierdzili wkrótce jeńcy z podjazdu szwedzkiego. 11 lipca wyruszyły z Krakowa główne siły królewskie, docierając następnego dnia do Proszowic. August II, na czele 4000 kawalerii, wyruszył dalej do Skalbmierza, a otrzymawszy wiadomość o sukcesie gen.Trampego, 14 lipca dotarł do Pińczowa. Rankiem 16 lipca odbył się pod Pińczowem przegląd regimentów saskich. Następnego dnia oddziały saskie pomaszerowały do Kliszowa, zajmując miejsce przygotowane wcześniej na obóz. Król August II zajął kwaterę w dworze kliszowskim (nie zachował się do naszych czasów).

Tymczasem chorągwie polskie, pod dowództwem hetmana wielkiego koronnego Hieronima Lubomirskiego, wezwane na pomoc przez króla Augusta II, przeprawiły się 13 lipca przez Wisłę pod Opatowcem i pomaszerowały do wsi Młodzawy, gdzie założono obóz wojskowy. Sam hetman Lubomirski dotarł 17 lipca z częścią jazdy do Pińczowa, a następnie ruszył w kierunku Kliszowa, spotykając po drodze króla. Ustalono, że siły polskie przybędą następnego dnia do obozu pod Kliszowem.

19 lipca w godzinach porannych podjazdy przywiozły wiadomość o opuszczeniu przez Szwedów obozu i ich marszu w kierunku obozu saskiego. Jednostki saskie opuściły obóz i przystąpiły do formowania linii bojowej. Linia saska ciągnęła się z zachodu na wschód, od bagnistych łąk nadnidziańskich na lewym skrzydle poprzez ufortyfikowane pagórki w rejonie wsi Rębów, Kliszów i Kokot, gdzie było prawe skrzydło. Chorągwie polskie stanęły na prawym skrzydle Sasów, nieco skośnie do ich szyku, aż do wsi Górki. Wojska saskie liczyły około 16.500 żołnierzy, natomiast chorągwie polskie 6.500-6.800.

Około 10.00 ukazały się wojska szwedzkie, wychodzące z lasu w rejonie wsi Borczyn. Szwedzi rozwinęli się linearnie i około 11.00 uformowali linię bojową z piechotą w centrum i kawalerią na skrzydłach. Siły szwedzkie liczyły około 15.500 żołnierzy. Król szwedzki Karol XII zamierzał początkowo uderzyć na centrum szyku saskiego i po pobiciu go, wykonać manewr okrążający. Po przeprowadzeniu rozpoznania w terenie zrezygnował z tego zamiaru ze względu na silnie ufortyfikowane pozycje saskie i poważne trudności terenowe (bagnista dolina przecięta dwoma strumieniami, przez które prowadziły tylko trzy wąskie groble). Postanowił rozstrzygnąć bitwę uderzeniem na prawe skrzydło Sasów, na styku z chorągwiami polskimi. W tym celu zdecydował się na ryzykowny manewr przegrupowania własnych wojsk w bezpośredniej bliskości nieprzyjaciela (1000-1200 metrów), będąc w zasięgu ognia jego dział. Przegrupowanie wojsk szwedzkich rozpoczęło się około południa. Manewr szwedzki, przeprowadzony bardzo sprawnie, zaskoczył dowództwo saskie. Próby przeszkodzenia Szwedom w przegrupowaniu, podjęte przez kawalerię saską, okazały się spóźnione i nieskuteczne. Około 13.00 do ataku ruszyła kawaleria saska prawego skrzydła, pod dowództwem gen. Flemminga. Atak początkowo przyniósł powodzenie, powodując dezorganizacje pierwszej linii lewego skrzydła, ale ostatecznie został zatrzymany i odrzucony skoncentrowanym ogniem karabinowym batalionów drugiej linii, strzelających z odległości 120-150 metrów. Po odparciu ataku kawalerii saskiej Szwedzi wykonali kontratak siłą około 2000 kawalerii, ale zostali odparci. Duża rolę odegrała tu nieliczna artyleria polska, której salwa zwaliła z konia prowadzącego szarżę księcia Fryderyka Holstein-Gottrop. Książę zmarł wkrótce z ran w pobliskim lesie.

Około 13.30 hetman Lubomirski przystąpił do formowania kolumny uderzeniowej wojsk polskich. Do uderzenia wyznaczono cztery chorągwie husarskie i 6 pancernych, łącznie około 570-580 żołnierzy, a więc około 12% sił polskich. Chorągwie uszykowano w dwie linie: w pierwszej husarskie, w drugiej pancerne. Szerokość frontu wynosiła około 300 metrów. Lubomirski wybrał dogodny moment do ataku, po oddaniu salwy przez piechurów szwedzkich. Pierwsze uderzenie polskie trafiło w szwadrony kirasjerów szwedzkich, wywołując ich zamieszanie, ale nie przełamanie. Chorągwie polskie odskoczyły więc od nieprzyjaciela na 60-80 metrów i uderzyły ponownie, tym razem na batalion szwedzkich pikinierów. Szwedzi tymczasem zdążyli nabić karabiny i przywitali szarżę morderczą salwą. Skoncentrowany ogień rozproszył zwarte szeregi jazdy polskiej, która powoli zaczęła ustępować z placu boju. W walce polegli m.in. porucznicy chorągwi husarskich: Krosnowski i Przerębski. Szarża jazdy polskiej nie powiodła się więc, a hetman Lubomirski podjął zaskakującą decyzję wycofania polskich chorągwi z walki. Historycy do dnia dzisiejszego próbują rozstrzygnąć, na ile była to decyzja polityczna, a na ile podyktowana względami wojskowymi. Tak wiec Polacy około 14.30 zaczęli opuszczać pole walki, nie niepokojeni przez nieprzyjaciela, kierując się w stronę Pińczowa.

Odejście chorągwi polskich zostało odkryte przez Szwedów, którzy z furią uderzyli na kawalerzystów saskich gen. Flemminga. Pierwszy atak kawalerii szwedzkiej został odparty, ale następne, wspierane ogniem karabinowym postępujących batalionów piechoty, były już bardziej udane. Rozpoczęła się mordercza walka wręcz. Szala zwycięstwa zaczęła powoli przechylać się na stronę Szwedów. Górę wzięło lepsze wyszkolenie, zdyscyplinowanie i doświadczenie kawalerzystów szwedzkich. Tak więc prawe skrzydło saskie zostało przełamane.

Tymczasem w centrum także trwała walka. Tutaj Sasi mieli jednak zdecydowaną przewagę, dlatego ataki piechoty szwedzkiej na ufortyfikowaną redutę na pagórku "Kułaki" nie dały rezultatu. Lewe skrzydło saskie, złożone głównie z kawalerii, nie bez trudności pokonało bagniste łąki nadnidziańskie i uderzyło na prawe skrzydło Szwedów, na zachód od wsi Borczyn. Walka była bardzo zacięta i mimo przewagi ze strony Sasów, zakończyła się dla nich niepomyślnie. I tym razem górę wzięło lepsze wyszkolenie, zdyscyplinowanie i doświadczenie kawalerzystów szwedzkich. Około 16.30, przy dźwiękach muzyki wojskowej, zwycięski Karol XII wjechał do obozu saskiego. Bitwa była zakończona. Straty armii saskiej wynosiły około 2000 zabitych, 700 rannych i blisko 1000 wziętych do niewoli. Chorągwie polskie straciły około 80 poległych. Straty Szwedów wynosiły około 1000 zabitych i 900 rannych.

Odwrót wojsk koronnych spod Kliszowa nastąpił przez Pińczów i Młodzawy do Opatowca. Wieczorem 19 lipca w Pińczowie nastąpiło spotkanie króla Augusta II z hetmanem Lubomirskim. Król nie krył rozczarowania postawa wojsk koronnych. August II udał się z Pińczowa do Opatowca, gdzie dotarł 20 lipca rano, a następnie odjechał do Krakowa. 20 lipca wojska szwedzkie wkroczyły do Pińczowa, gdzie urządzono centralny magazyn prowiantów i łupów wojennych. Karol XII zamierzał początkowo uderzyć na Kraków szybkim marszem przez Wodzisław i Miechów, ale ostatecznie zdecydował się poczekać na posiłki. 28 lipca armia szwedzka o puściła Pińczów, pozostawiając 3000 żołnierzy jako ochronę magazynu. Plan Karola XII polegał na odcięciu Augusta II od wojsk koronnych i pospolitego ruszenia szlachty, które gromadziły się w rejonie Nowego Korczyna.

Chorągwie polskie przeprawiły się przez Wisłę pod Opatowcem i stanęły obozem pod wsią Mędrzechów. Na lewym brzegu Wisły pozostały chorągwie jazdy, w sile około 3000 żołnierzy, pod dowództwem wojewody kijowskiego Józefa Potockiego, z zadaniem prowadzenia walk podjazdowych i ochrony koncentracji wojsk polskich i pospolitego ruszenia. 1 sierpnia wojewoda kijowski wyruszył z 20 chorągwiami, operując do 9 sierpnia w obszarze: Busko-Wiślica-Kazimierza Wielka. Punktem oparcia była Wiślica, gdzie stał garnizon piechoty polskiej pod gen. Denhofem. Jeden z silnych podjazdów dotarł przez Busko do Pińczowa, który został zajęty. Zdobyto przy tym wiele materiału wojennego, w tym część dział saskich zagarniętych pod Kliszowem. Zdobyto także pocztę królewską Karola XII, w tym bardzo cenny list, zawierający m.in. listę magnatów polskich popierających króla szwedzkiego. W odwecie wojska szwedzkie wykonały kilka wypadów, spaliły Nowy Korczyn i Wiślicę, docierając aż pod Pacanów.

Tymczasem siły polskie, wraz z pospolitym ruszeniem, zebrały się w rejonie Sandomierza, gdzie zawiązano konfederację generalną. Obrady szlachty były bardzo burzliwe i zakończyły się 2 września podjęciem uchwał o potrzebie mediacji z Karolem XII i o aukcji armii koronnej do 30.000 żołnierzy. Uchwały zjazdu sandomierskiego okazały się bardzo istotne. Upadły plany detronizacji Augusta II, którego pozycja, pomimo klęski kliszowskiej, nie uległa osłabieniu. Nastąpiło także czynne wystąpienie Rosji po stronie Sasa. Wojna toczyła się dalej z różnym natężeniem. Ostatecznie jednak, po klęsce Karola XII w bitwie pod Połtawą (8 lipca 1709 roku) i jego śmierci pod Friedrikshald w 1718 roku, koalicja wojnę wygrała. Szwecja utraciła wszystkie posiadłości w rejonie Bałtyku, zdobyte w XVII wieku. Prawdziwym zwycięzcą w wojnie okazała się jednak Rosja, rządzona przez cara Piotra I, stając się w krótkim czasie czołowym mocarstwem europejskim.

Wielką Wojnę Północną) rozpoczął August II Sas jako władca saski a nie jako król Polski i Wielki Książę Litewski. Teoretycznie Rzeczpospolita była w tej wojnie neutralna (przynajmniej w jej pierwszej fazie) i tą "neutrlanością" Polacy próbowli grać w kontaktach z królem szwedzkim. Rzeczpospolita w przeddzień tej wojny nie paliła sie ani trochę do jej rozpoczęcia. W 1699 skończono nareszcie wojny z Turkami, które skarb państwa kosztowały fortunę. Zadłużenie państwa względem żołnierzy było katastrofalne.
Co więcej, Rzeczpospolita w 1699r. miała za sobą już ok. 100 lat ciąglych wojen przerywanych jednynie na bardzo krótki czas. Wojny połowy XVIIw., wpłynęły katastrofalnie na stan gospodarki polskiej i litewskiej. Spowodowały obniżenie liczby ludności (z 11 do 7mln), straty terytorialne itp. Później były wojny tureckie...
W 1700r. społeczeństwo Polski i Litwy miało już na prawdę dosyć jakichkolwiek wojen. O ile do wojen z Turcją można było jeszcze szlachtę namówić, bo były to wojny de facto obronne i rozpoczęte przez Turcję, o tyle do wojny zaczepnej (a taką byłą wojna ze Szwedami) trudno było kogokolwiek przekonać.
Tak więc w chwili rozpoczęcia wojny najpowszechniejszą postawą Polaków była chęć takiego nią pokierowania, aby pozostała ona wojną tylko między Szwecją a Saksonią. Stąd opozycja wobec Augusta II, który tą wojnę rozpoczął i usilnie planował wciągnąć w nią Rzeczpospolitą.

Co dalej? Dalej trzeba zwrócić uwagę na stosunek samego hetmana Lubomirskiego do Augusta II i jego wojennych planów. Hieronim Lubomirski został nowym hetmanem wielkim koronnym w maju 1702r. z nominacji króla. Nie znaczy to jednak, że był mu przychylny. Gdy August II wydał mu rozkaz koncentracji armii koronnej i połaczenia jej z armią saską przed bitwą pod Kliszowem, to Lubomirski ociągał się z podjęciem odpowiednich kroków. Podobno rozkaz ten wykonał tylko dlatego, że został nim zaskoczony (obszernie na ten temat pisał M.Wagner w swojej książce, gdzie porusza m.in kwestie kontaktów Lubomirskiego z opozycją antykrólewską i z obozem zwolenników króla szwedzkiego oraz o konflikcie między hetmanem a Augustem II - str. 195-196).
W samej bitwie Lubomirski jak sam pisał w swoim liście nakazał szarżę jazdy polskiej na Szwedów tylko z przyczyn prestiżowych. Bał się aby nie nazwano go tchórzem uciekającym z pola bitwy bez nawet próby walki z wrogiem. Po tej akcji, wycofał armię koronną z bitwy. Widać więc, że przy zachowaniu pozorów lojalności Lubomirski de facto starał się nie angażować po stronie Augusta II.

Moim zdaniem decyzja o szarży jazdy polskiej pod Kliszowem w 1702r. miała tylko na celu usprwiedliwić hetmana przed królem. Nie mogła ona przynieść przełamania Szwedów chociażby dlatego, że atakujący Polacy mieli zaledwie 580 koni, gdy broniący się Szwedzi dysponowali na tym odcinku przeszło 10-ciokrotnie większą liczbą żołnierzy. Szarża ta mogła co najwyżej być początkiem starcia, ale później powinna byc wsparta przez resztę sił koronnych. Takiego wsparcia nie było, bo nie było rozkazu hetmana. Zamiast tego był rozkaz do odwrotu.

O Podhajcach 1698 ciupinka jest na forum http://www.historycy.org/index.php?showtop...dhajcami%201698
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #18

     
Sarissoforoj
 

Kwatermistrz Generalny
*******
Grupa: Supermoderator
Postów: 2.902
Nr użytkownika: 1.265

Stopień akademicki: mgr. inz.
Zawód: Emeryt
 
 
post 21/11/2004, 14:35 Quote Post

Może krótkie wyjaśnienie, na temat tego haniebnego udiału floty Polskiej w wojnie z Rosją Radziecką. Książka została napisana w latach 50 tych ubiegłego wieku i była typowym propagandowym wytworem, więc sam okres powinien wyjaśnić skąd jaj treść. Dotarła w moje ręce dzięki temu, że stała się nagrodą mojego ojca w jakimś konkursie kiedy służył w wojsku jako żołnierz służby zasadniczej. Zaś ta flota to improwizowana rzeczna Flotylla Pińska walcząca na frońcie Białoruskim oraz pod Kijowem.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #19

     
Hieronim Lubomirski
 

Hetman Wielki Koronny
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.581
Nr użytkownika: 1.410

Zawód: Kawaler Maltanski
 
 
post 21/11/2004, 15:14 Quote Post

Znalazłem trochę o Bitwie pod Chełmem 8 czerwca 1794 roku

Generał Zajączek mianowany przez Naczelnika dowódcą lini Bugu bezkutecznie usiłował w pierwszych dniach czerwca rozbić nad rzeką rosyjski korpus gen. Zagriażskiego po czym wycofał się pod Chełm z zadaniem osłony województwa lubelskiego i Lublina. Pod miastem doszło do bitwy z połączonymi siłami generałów Derfeldena i Zagriażskiego łącznie około 16,5 tys. żołnierzy plus 24 działa. Gen. Zajączek miał do dyspozycji 6 tys. regularnego wojska i ponad 2 tys. kosynierów oraz 14 dział. 1,5 kilometra przed miastem Zajączek obsadził zalesione wzgórza na trakcie łuckim. Bój rozpoczął się około godz. 10.00. Rosjanie z impentem uderzyli na prawe skrzydło obrony polskiej, bronione przez gen. Wedelstaedta i Haumana. Dzięki przewadze w artylerii udało im się zmusić Polaków do odwrotu w kierunku miasta. Załamanie w szeregach Polskich nastąpiło po godz. 17.00 gdy rosyjski pocisk armatni urwał głowę dowódcy artylerii polskiej Michałowi Chomentowskiemu.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #20

     
Domino
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 469
Nr użytkownika: 1.706

 
 
post 22/11/2004, 15:47 Quote Post

O Wiłkomierzu znalazłem jakiś przedziwny tekst na podstronie pewnej Moniki w serwisie Uniwersytetu Gdańskiego, pozwalam sobie przekleić poniżej:

Wiłkomierz, po łacinie Vilcomiria, po litewsku Wiłkamergie (od wyrazów litewskich wiłkas, wilk i merga, dziewka), jedna z najstarszych osad na Litwie nad rzeką Świętą. Chorągiew powiatu Wiłkomierskiego była czerwona, na niej z jednej strony Pogoń, a z drugiej św. Michał. Do najbardziej pamiątkowych miejscowości w dziejach Litwy należy wieś Poboisko w okolicy Wiłkomierza, gdzie za panowania Władysława Warneńczyka (r. 1435 d. 1. września) Litwini wspólnie z Polakami odnieśli wielkie zwycięstwo nad Świdrygiełłą, który, zebrawszy wielkie wojsko z Rusi, najemnych Czechów i Krzyżaków inflanckich złożone, usiłował obalić rządy namiestnicze Zygmunta Kiejstutowicza, i w tym celu uderzył na Litwę. Wielki książę litewski, Zygmunt, zebrawszy bojarów litewskich, wsparty 8.000 rycerstwa polskiego pod wodzą Jakóba z Kobylina, wysłał połączone wojska pod naczelnictwem syna swego, Michała, na spotkanie nieprzyjaciół. Współczesny Długosz wyraża się o tej bitwie, iż: „Rycerstwo polskie obyczajem przodków zagrzmiało pieśń Bogarodzica, a prześpiewawszy kilka wierszy, spotkało się z nieprzyjacielem”... Świdrygiełło i Zakon inflancki pobity został na głowę; sam Wielki Mistrz, Frank Kirkshoff, poległ na placu, a, jak zaświadczają kronikarze, kilkanaście tysięcy Niemców tu zginęło. Czem Grunwald dla Zakonu pruskiego, tem Poboisko i Wiłkomierz stały się w dziejach dla Kawalerów inflanckich, t. j. grobem ich uroku i potęgi.


O "dogrywce Grunwaldu", czyli Koronowie - http://www.zamek.malbork.com.pl/index.php?m=02&p=13


Niebawem postaram się poszperać trochę za innymi, wymienionymi już w dyskusji bitwami.
 
User is offline  PMMini Profile Post #21

     
Domino
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 469
Nr użytkownika: 1.706

 
 
post 22/11/2004, 15:53 Quote Post

Świecino - http://www.zamek.malbork.com.pl/index.php?m=02&p=11
 
User is offline  PMMini Profile Post #22

     
Hieronim Lubomirski
 

Hetman Wielki Koronny
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.581
Nr użytkownika: 1.410

Zawód: Kawaler Maltanski
 
 
post 22/11/2004, 18:30 Quote Post

Trochę bitew zapomnianych i tych bardziej znanych z lat 1914 - 1921

1914 - 1918
http://www.wp39.prv.pl/

1918 - 1921
http://www.wp39.prv.pl/
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #23

     
Domino
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 469
Nr użytkownika: 1.706

 
 
post 22/11/2004, 21:45 Quote Post

HL - dzięki za ten ostatnie linki! Fajne rzeczy można przeczytać.

Przypomniała mi się na tym tle nie stricte polska bitwa - mianowicie podczas operacji gorlickiej 2 maja 1915 wzgórze Pustki we wsi Łużna koło Gorlic szturmowane były przez ck pułki 56 wadowicki i 100 cieszyński - a więc etnicznie polskie. Broniło się tam ok. 200 Rosjan z któregoś tam batalionu. Szturm pułków niemieckich się nie powiódł, więc wysłali naszych - wzgórze było pokryte siecią okopów z gniazdami ckm, więc jak je w końcu wzięli na bagnety, to okazało się, że zginęli do sztuki wszystcy Rosjanie i ponad 900 Austriaków i Niemców, z których zapewne większość to Polacy.

Na marginesie: I wojna światowa została wyparta w Polsce prawie zupełnie przez te drugą, straszniejszą, ale tam też wielkie straty ponieśliśmy jako naród.
 
User is offline  PMMini Profile Post #24

     
Anakin
 

Premier RP wg Historyków.org
********
Grupa: Przyjaciel forum
Postów: 4.355
Nr użytkownika: 1.334

 
 
post 17/12/2004, 0:49 Quote Post

dzis w prezencie kosz bitew do XIII wieku (lacznie)

nad Brda kolo Drzcima 5.IV.1090
bitwa ksiecia Hermana w czasie wyprawy na Pomorze

Drohiczyn 1192
Pobicie przez Kazimierza Sprawiedliwe sprzymierzonych z Jacwingami Rusinow

Chmielnik 18-19 III 1241
Kleska rycerstwa krakowskiego i sandomierskiego z Tatarami

Zaryszów 1246
Zwyciestwo Konrada Mazowieckiego nad Bolesławem Wstydliwym

Durba 13 VII 1260
pokonanie sil krzyzacko-mazowieckich przez Mendoga

Brańsk 23 VI 1264
Zwyciestwo Boleslawa Wstydliwego nad Jacwingami dowodzonymi przez Komnata

Bogucice 2 VI 1273
Jeszcze raz Bolesław Wstydliwy. Tym razem tlumi bunt krakowski.

Sołdyn 1278
Niestrudzony Boleslaw pokonuje Ottona IV brandenburskiego i odzyskuje Santok.

Goślice-Koprzywnica 23 II 1280
Rozbicie przez Leszka Czarnego ruskiej wyprawy Lwa Daniłowicza

Drohiczyn 13 X 1282
Leszek Czarny rozbija Jacwingow

Bogucice 3 V 1285
Leszek Czarny z wegierskimi posilkami pokonuje Konrada czerskiego

Łagów 1278
Pokonanie chana Tatarów kipczackich Telebogi

Siewierz 1289
Zwyciestwo Bolesława płockiego i Władysława Łokietka nad koalicja Henryka IV wroclawskiego, Henryka legnickiego, Przemysława szprotawskiego i Bolesława opolskiego

Trojanow 10 VI 1294
Kleska Kazimierza łęczyckiego w walce z Litwinami Witenesa

rolleyes.gif
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #25

     
Folkatka
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 529
Nr użytkownika: 1.647

Agata Witkowska
Stopień akademicki: magister :))
 
 
post 17/12/2004, 22:31 Quote Post

Po macoszemu dość (aczkolwiek przynajmniej są materiały) traktuje się też bitwę pod Koronowem z 15.10.1410 - przynajmniej takie wrażenie odnoszę.
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Na ten temat wyszła niedawno publikacja w nieocenionej serii HB, autorstwa Piotra Derdeja.Tam też znajdziesz bibliografię, w sumie jest jeszcze parę publikacji na temat tej bitwy. Generalnie jednak masz rację - bitwa pod Koronowem zasługuje jeszcze na jakies badania.
Natomiast konia z rzędem temu, kto znajdzie mi jakieś informacje na temat bitew pod Tucholą i Golubiem (październik - listopad 1410)
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #26

     
Hieronim Lubomirski
 

Hetman Wielki Koronny
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.581
Nr użytkownika: 1.410

Zawód: Kawaler Maltanski
 
 
post 22/12/2004, 10:42 Quote Post

Bitwa pod Stolcem Bitwa ta odbyła się niedaleko Ząbkowic Śląskich dnia 24 kwietnia 1277 r. pomiędzy wojskami księcia legnickiego Bolesława Rogatki i jego syna księcia jaworskiego Henryka V Brzuchatego z jednej strony, oraz rycerstwem z księstwa wrocławskiego (wiernego Henrykowi IV Probusowi ), z ks. wielkopolskiego Przemysła II (raczej tylko z części zachodniej tj. z ks. poznańskiego) i ks. głogowskiego Henryka III Głogowczyka z drugiej.

Walka nad Krosnem rozegrała się w 1015 roku między armią cesarza Henryka II a polskimi siłami dowodzonymi przez Mieszka II, broniącymi przeprawy przez Odrę. Po zaciętych bojach (duże straty zadali armii cesarskiej łucznicy) obrona polska została złamana

Bitwa na ziemi Dziadoszan była następstwem strategicznej klęski wyprawy cesarskiej na Polskę w roku 1015. Chociaż sam Henryk II zdołał przebić się w centrum linii obrony polskiej, wyprawa czeska nie doszła do skutku ze względu na dywersję sprzymierzonych z Chrobrym Morawian, natomiast wojska saskie uderzające od północy zostały skutecznie odcięte, zadowoliły się splądrowaniem okolicy i zawróciły. W tej sytuacji zagrożony otoczeniem cesarz także rozpoczął odwrót. W jego trakcie został zaskoczony w lesie na ziemi Dziadoszan przez Bolesława. Wojska niemieckie poniosły ciężkie straty od włóczników i łuczników polskich a odwrót zamienił się w ucieczkę.

Bitwa Kazimierza z Miecławem Po latach walk doszło w 1047 roku wreszcie do rozstrzygającego starcia między Kazimierzem Odnowicielem a władającym Mazowszem Miecławem. Gros sił polskiego księcia stanowili prawdopodobnie Rusini, a i zwycięstwo było zapewne głównie udziałem sojusznika Kazimierza - Jarosława Mądrego. Po rozbiciu sił Miecława (nie znane jest miejsce bitwy, zapewne rozegrała się nad Wisłą lub Bugiem) sojusznicy pomaszerowali na północ i pobili Pomorzan, przywracając także i na ich ziemiach polskie panowanie.

Bitwa nad Gopłem w 1096 roku - była ważnym epizodem rywalizacji synów Hermana z wpływowym wojewodą Sieciechem. Palatyn rozbił w jej trakcie zwolenników Zbigniewa, a jego samego uwięził następnie w Kruszwicy. Zwycięstwo to oddaliło w czasie upadek potęgi wojewody.

Bitwa nad Trutiną W 1110 roku Bolesław Krzywousty interweniował w Czechach na rzecz Sobiesława. Po pokonaniu trudnej górskiej trasy wkroczył do Królestwa Czech, które, na prośbę Sobiesława i ze względu na charakter akcji przemierzał z wojskiem bez plądrowania kraju. Wobec nieugiętej postawy Czechów doszło do bitwy, która wedle relacji Kosmasa miała odbyć się częściowo w nurtach rzeki Trutiny (inaczej przedstawia ją Gall). Polacy odnieśli zdecydowane zwycięstwo. Po bitwie Krzywousty nakazał jednak odwrót, na co wpływ miała niska popularność Sobiesława pośród Czechów.

Bitwa pod Niekładzem w 1122 była kulminacyjnym momentem w dziejach podboju Pomorza Zachodniego przez Bolesława Krzywoustego. Zakończyła się pełnym zwycięstwem polskim nad przeważającymi liczebnie (ale nie posiadającymi w zasadzie konnicy) Pomorzanami dowodzonymi przez księcia Świętopełka (według relacji Galla miało ich polec 18 tysięcy, co jest z pewnością liczbą przesadzoną). Zwycięstwo pod Niekładzem było wstępem do zajęcia Szczecina (co nastąpiło zimą) a przez to uzależnienia całego Pomorza przez polskiego księcia.

Bitwa nad rzeką Sajo rozegrana w 1132 roku była decydującym starciem w konflikcie o władzę na Węgrzech między dwoma książętami z dynastii Arpadów. W konflikt ten zaangażował się polski książę z jednej strony, podczas gdy drugą (silniejszą) wspierali cesarz niemiecki i król czeski. W bitwie nad rzeką Sajo doszło do konfrontacji szczuplejszych sił polsko-węgierskich z wojskiem węgierskim wspartym przez posiłki niemieckie i czeskie. Choć wynik samego starcia badacze skłonni są uważać za nierozstrzygnięty, to w czasie odwrotu Polacy ponieśli ciężkie straty. Niefortunna interwencja na Węgrzech osłabiła pozycję Bolesława Krzywoustego pod koniec jego panowania.

Bitwa nad bagnami Pilicy rozegrana w 1144 była głównym starciem w drugiej fazie konfliktu (po śmierci Salomei) między Władysławem Wygnańcem a juniorami - Bolesławem Kedzierzawym i Mieszkiem Starym. Mimo że Władysław uzyskał pomoc Rusinów (w zamian za Wiznę) został przez juniorów pobity. Wkrótce zgodzili się oni jednak na pokój, co daje pojęcie o wciąż, mimo przegranej bitwy, utrzymującej się przewadze seniora.

Bitwa z Prusami W 1166 Bolesław Kędzierzawy wraz z bratem, Henrykiem Sandomierskim zorganizowali krucjatę przeciwko Prusom. Wojska polskie wpadły w zasadzkę i poniosły wielkie straty - zginął m.in. książę Henryk. Starcie to z powodzeniem można by nazwać „polską bitwą w lesie teutoburskim

Bitwa o Kraków W 1191 Kazimierz Sprawiedliwy wyprawił się do Halicza, by ponownie osadzić tam usuniętego przez Węgrów Włodzimierza. Okazję tę postanowił wykorzystać Mieszko Stary, który obległ Kraków pod nieobecność Kazimierza. Obronę biskupa Pełki pomógł mu złamać bunt części mieszkańców przeciw Kazimierzowi, którego podłożem była niechęć Małopolan do sporu z Węgrami. Mieszko nie dysponował jednak znaczną siłą i gdy Kazimierz z posiłkami ruskimi pojawił się pod wałami grodu, zgodził się zawrócić do Wielkopolski. Pod wpływem niezadowolenia ludności Kazimierz zdecydował się na szybkie załagodzenie stosunków z Węgrami.

Bitwa pod Siewierzem (26 lutego 1289) odbyła się między koalicją kujawsko-mazowiecką Bolesława II, księcia Płocka i Władysława Łokietka a siłami Henryka IV Probusa, księcia wrocławskiego pod Siewierzem w księstwie bytomskim. Bitwa ta jest traktowana jako jeden z etapów walki o Małopolskę w latach 1288- 1290
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #27

     
Cezar
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 100
Nr użytkownika: 2.637

Micha³
 
 
post 22/12/2004, 13:48 Quote Post

QUOTE(Hieronim Lubomirski @ Dec 22 2004, 11:42 AM)
Bitwa Kazimierza z Miecławem  Po latach walk doszło w 1047 roku wreszcie do rozstrzygającego starcia między Kazimierzem Odnowicielem a władającym Mazowszem Miecławem. Gros sił polskiego księcia stanowili prawdopodobnie Rusini, a i zwycięstwo było zapewne głównie udziałem sojusznika Kazimierza - Jarosława Mądrego. Po rozbiciu sił Miecława (nie znane jest miejsce bitwy, zapewne rozegrała się nad Wisłą lub Bugiem) sojusznicy pomaszerowali na północ i pobili Pomorzan, przywracając także i na ich ziemiach polskie panowanie.
*



Według niektórych podań bitwa ta rozegrała się pod Ciechanowem (jakby ktoś nie wiedział - 950-letnie miasto powiatowe w woj. mazowieckim, 60 tys. mieszk.; moje miejsce zamieszkania biggrin.gif).
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #28

     
Hieronim Lubomirski
 

Hetman Wielki Koronny
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.581
Nr użytkownika: 1.410

Zawód: Kawaler Maltanski
 
 
post 22/12/2004, 14:43 Quote Post

Super stronka prawdziwego miłośnika Polskiej Wojskowości
Alfabetyczny Wykaz Bitew Polskich
http://edu.clk.pl/~pinio/
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #29

     
Anakin
 

Premier RP wg Historyków.org
********
Grupa: Przyjaciel forum
Postów: 4.355
Nr użytkownika: 1.334

 
 
post 29/12/2004, 21:41 Quote Post

a te tam sa?
jak nie to lece dalej z koksem... XIV i XV wiek rolleyes.gif


Klecko 1314

klęska wojsk książąt głogowskich pod wodzą Janusza z Bibersteinu w walce z prołokietkowymi rebeliantami w Wielkopolsce.


Konin 23/24 IX 1331

przegrana potyczka wojska Łokietka z Krzyżakami. Preludium przed Płowcami.


Pogon k/Bedzina i Lelow lipiec 1345

zwycieskie potyczki Kazimierza Wielkiego nad wojskami Jana Luksemburskiego oblegajacymi Krakow


Kopystrzyn nad Murachwa 30 XI 1432

Klęska wojsk Swidrygielly pod wodza kniazia Fedki i posilkujacych ich Wolochow i Tatarow w starciu z wojskami koronnymi pod wodza wojewody Wincentego z Szamotul


Dąbki k/ Nakła 13 IX 1431

Rozgromienie wojsk Krzyżackich (1000 rycerzy i 500 piechoty chlopow kurlandzkich) przez rycerzy wielkopolskich. Zdobyto 5 choragwi ktore dowieszono na Wawelu do grunwaldzich i koronowskich.


Krasna k/Vaslui 6 IX 1450

Kleska wojsk polskich pod dowodztwem Jana z Sienna Oleskiego z wojskami hospodara moldawskiego Bogdana.


Kopystrzyn nad Murachwa 8 IX 1487

Zwyciestwo krolewicza Jana Olbrachta nad 5.000 zagonem tatarskim.


Zasław nad Horynią 25 I 1491

wojska polskie (Mikolaj z Chodcza) i litewskie (Semen Holszański) rozgromiły 9.000 Tatarów. Ocalec mialo jedynie 50.


Czerniowce 29 X 1497

kleska Mazowszan przybywajaca na odsieczy Olbrachtowi w Bukowinie z rak Moldawian.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #30

8 Strony < 1 2 3 4 > »  
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej