wspomniany oddział to byli rekruci którzy pierwszy raz znaleźli się w boju, lecz jak wspominał Nazfiger na służbie znajdowali się oni od kilku miesięcy co wskazywałoby na to że byli oni dobrze wyszkoleni. Salwa zaś była oddana przez żołnierzy francuskich

Generalnie to widzę że obaj nawiązujecie tutaj do badań Marshalla w myśl których tylko 20 % żołnierzy  jednostek bojowych podczas II wś strzelało do wroga. Problem polega na tym że owe badania same w sobie nie mają zbyt wielkiej wartości, nie dysponujemy notatkami z wywiadów przeprowadzanych przez Marshalla w tym temacie, a żołnierze z którymi przeprowadzał wywiady nie przypominają sobie aby kiedykolwiek zadawał on pytania odnoszące się do tej kwestii. Biorąc pod uwagę fakt że poza Marshallem nikt wcześniej nie zauważał problemu z niechęcią do strzelania u żołnierzy, a w różnych raportach i badaniach na temat nieskutecznych zachowań bojowych, ów problem był praktycznie nieporuszany, to raczej nie widzę powodu aby wierzyć w przytoczone przez niego doniesienia.  Istniały nawet kanadyjskie badania przeprowadzone w podobny sposób co te Marshalla czyli poprzez wywiady świeżo po bitwie i na 150 kwestionariuszy w których oficerowie mogli się wypowiedzieć na temat problemów z użyciem broni, ani jeden nie wspomniał o tym że żołnierze nie są w stanie strzelać do wroga. Jeśli chodzi o dane z Gettysburga to je też znam i też da się je łatwo wyjaśnić. Zresztą owe badania mogłyby być tutaj wytłumaczeniem tylko jeśliby każda salwa przejawiałaby bardzo niską skuteczność, a tutaj jak widzimy w dobrych warunkach salwy potrafiły być bardzo skuteczne. Co do doświadczenia bojowego to wspomniany oddział to byli rekruci którzy pierwszy raz znaleźli się w boju, lecz jak wspominał Nazfiger na służbie znajdowali się oni od kilku miesięcy co wskazywałoby na to że byli oni dobrze wyszkoleni. Salwa zaś była oddana przez żołnierzy francuskich

Ładowanie kula za kulą już wspomniano.
Nie wiem na ile wojna secesyjna jest adekwatnym punktem odniesienia, a przynajmniej nie w każdym wypadku, bo zasięg ognia wzrósł z ok. 100 do ok. 300 metrów.

Tylko pamiętajmy, że to tylko celność teoretyczna w warunkach testów, nie zaś w czasie wojny, gdzie znacznie większe znaczenie miało wyszkolenie, warunki typu widoczność, wiatr, deszcz (zamoczenie amunicji), doświadczenie itd.

Witam.
G.Nowak,Strzelanie z broni odprzodowej,podręcznik.str.92:
Pułkownik Hanger,oficer armii brytyjskiej,w swoich wspomnieniach z 1790 roku zapisał :"Żołnierz,który został trafiony z odległości 150jardów(137m)przez przeciwnika celującego doń z gładkolufowego karabinu,może mówić o wyjątkowym pechu.Strzelanie zaś do pojedynczego żołnierza oddalonego o 200 jardów równoznaczne jest z usiłowaniem trafienia w księżyc".
str.93:Lecz przy stosowanej wtedy taktyce linearnej.walce w zwartym szyku,liczyła się ilość strzałów,ilość salw oddanych do nieodległych celów grupowych.

Zdaję sobie sprawę z tego że zadaję zapewne bardzo głupie pytanie, ale te 3,5 metra to była wysokość czy szerokość?