Uważam, że żoną Bolesława Szczodrego i matką jego syna, Mieszka, była Wyszesława, córka Światosława (II), księcia czernihowskiego w latach 1054-1073, wielkiego księcia kijowskiego w latach 1073-1076.

latopis ruski wspomina o Wyszesławie córce Światosława wydanej za Bolesława polskiego

dlaczego tak uważasz?

Podaję za kroniką Długosza.

Tylko skąd Długosz miałby mieć jakieś informacje o Śmiałym, niezależnie od Kałdubka i Galla

Drogi Ottonie. To Ty mylnie uznałeś, że to forum jest dla Ciebie. To jest forum naukowe. Tu się bezkarnie nie pisze bzdetów na temat "kronik" prokosza i kagnimira.

Skoro forum to ma znamiona naukowego, to może nich każdy z Was napisze swoje stanowiska w tej sprawie. Bez zbędnego przekrzykiwania się i i obrażania. Tego nie da się czytać. Który zaczyna?

vapnatak

Publicystyka historyczna czy fantastyka naukowa? - Michał Bogacki (historyk wojskowości piastowskiej)

A. Zieliński we wstępie swej pracy "zarzucił" współczesnej historiografii brak wglądu w źródła wytworzone poza granicami monarchii wczesnopiastowskiej. Zasugerował niewykorzystanie kronik Thietmara czy Kosmasa oraz "Powieści lat minionych". Pomimo tego zarzutu autor nie pokusił się o szczególnie częste wykorzystanie w swej publikacji tych wytworzonych w krajach ościennych. Opiera swoją "rekonstrukcję" przede wszystkim na tym materiale, którego niemal "wyłączne zastosowanie" wcześniej krytykował. Jednak uważnie wczytawszy się w poszczególne fragmenty "Początków Polski...", możemy rzeczywiście doszukać się informacji, których próżno byłoby szukać w znanych i wykorzystywanych od dziesięcioleci przez mediewistów zabytkach piśmiennictwa. Przykładem mogą być stwierdzenia, iż Mieszko miał trzy córki z małżeństwa z Geirą (?), córką króla Haralda Sinozębego (s. 34), a brat mieszkowy Czcibor, który do końca życia pozostawał (według autora) poganinem (?) był jarlem Kołobrzegu (s. 36). Skąd pochodzą te informacje? Czy ich źródłem są jakieś nieznane wcześniej, zabytki piśmiennictwa średniowiecznego, w których posiadaniu znalazł się A. Zieliński? A może po prostu wnioski te są wynikiem jego własnych analiz, opartych na jakimś niezrozumiałym dla nikogo (prócz autora) związku przyczynowo-skutkowym? Już na etapie doboru materiału źródłowego popełnił A. Zieliński błąd niewybaczalny. Mianowicie chodzi o rzekomą Kronikę Kagnimira, na którą autor powołuje się kilkukrotnie (np. s. 75, 119), a nawet zamieszcza jej fragment w aneksie (nr 4, s. 196). Sugeruje tym samym uznanie jej za pełnowartościowe źródło. Tymczasem owa "kronika" jest podróbką dokonaną przez Przybysława Dyamentowskiego w w. XVIII, czego dowiódł już Lelewel w poł. XIX w. Rzeczywiste nowatorstwo w odniesieniu do materiału źródłowego przydatnego dla badań nad początkami państwa polskiego, zaprezentowane przez autora recenzowanej pracy polega na zastosowaniu źródła kinematograficznego! Otóż jako kolejny dowód skandynawskiego rodowodu Piastów postrzega ekranizację powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego pod tytułem "Stara Baśń", gdzie Jerzy Hoffman zamiast Sasów ukazał Wikingów. W pracy A. Zielińskiego aż roi się od poważnych błędów faktograficznych. I tak dowiadujemy się, że: pierwszą wzmiankę o państwie polskim odnajdujemy u Ibrahima Ibn Jakuba, a nie u Widukinda (s. 27), Czcibor pobił Wichmana przy pomocy posiłków skandynawskich, a nie Mieszko z pomocą Czechów (s. 36), Bolesław III Rudy był królem a nie księciem Czech (s. 52), św. Wojciech był najbliższym kuzynem Bolesława Chrobrego (s. 53). Oczywiście takich błędnych informacji znajdziemy o wiele więcej. Stawia to bardzo negatywną cezurę autorowi odnośnie jego wiedzy pozaźródłowej. Jedyną niezaprzeczalną wartością tej publikacji jest zastosowany przez autora język narracji. Całość czyta się świetnie i co najgorsze styl jest niezwykle przekonujący. Dlaczego "co najgorsze"? Ponieważ to co zostało za pomocą tego stylu zaprezentowane nie tylko utrwala niektóre mity, ale wręcz tworzy nowe. W efekcie czytelnik otrzymuje świetnie opakowany fałszywy obraz początków państwa polskiego.