Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Dynastia XiaI i Dynastia Shang,
     
Zajec I Wielki
 

II ranga
**
Grupa: Użytkownik
Postów: 93
Nr użytkownika: 13.546

 
 
post 2/03/2006, 18:08 Quote Post

Może by ktoś opowiedział by mi o tych czasach bo jestem zielony a bardzo mnie to ciekawi.
Szczególnie jak żyli pierwsi chińczycy:
od kiedy umieli parzyc herbatę ,religja przodków,ubrania ,dostępność materiałów na rynku,uzbrojenie armii itd. itp. ect. =]
 
User is offline  PMMini Profile Post #1

     
florek-XXX
 

Katolik
*******
Grupa: Banita
Postów: 2.227
Nr użytkownika: 15.050

Zawód: BANITA
 
 
post 11/05/2006, 16:40 Quote Post

Tu jest trochę informacji na temat dynastii Xia:
http://pl.chinabroadcast.cn/chinaabc/chapt...apter140101.htm

Dodam że jeden z typów chińskich okrętów podwodnych, nosi taką właśnie nazwę. Jest to nosiciel rakietowych pocisków balistycznych.

A tutaj mamy nieco informacji o dynastii Shang:
http://www.portal.chinese.pl/index.php?page=strona&id=138
 
User is offline  PMMini Profile Post #2

     
Olek
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 896
Nr użytkownika: 18.069

 
 
post 10/09/2006, 17:25 Quote Post

Postanowiłem stworzyć taki zbiorczy tekst o początkach cywilizacji chińskiej. Może on posłuży jako pewien punkt odniesienia do tego arcyciekawego tematu.

Główna część informacji pochodzi z książki W. Rodzińskiego, Historia Chin, Wrocław 1992 (na niej głównie oparłem nazewnictwo), poszerzona o niewiele informacji z dzieła J.K.Fairbanka, Historia Chin. Nowe spojrzenie, Gdańsk 1996.

Historia Chin.
1. Neolit – Archeologia ustaliła że cywilizacja chińska narodziła się w dolinie rzeki Huang-ho.
Pierwszą ważniejszą kulturą neolitycznych Chin jest tzw. kultura Jangszao istniejąca w okresie 3000-2000 lat. Nazwa pochodzi od wykopalisk w okolicy wioski o tej nazwie w prowincji Honan. Dotychczas ustalono że obejmowała one tereny dzisiejszych prowincji: Honan, Szensi, Szansi, Ningsia i Kansu. Są to rejony środkowego biegu rzeki Huang-ho i jej dopływów: Wei, Czing, Lo, Fen. Obejmują również tereny jej górnego biegu. Kultura słynie z wyrobów doskonałej malowanej ceramiki z dominacją koloru czerwonego (nie wiadomo jednak czy używano do jej produkcji koła garncarskiego). Ludność trudniła się głównie rolnictwem, uprawiając przede wszystkim proso. Wśród oswojonych zwierząt dominowały pies i świnia. Wszelkie narzędzia produkowano z kości i kamienia. Nie stwierdzono istnienia pisma.
Kultura Lungszan rozwinęła się w dolnym biegu rzeki Huang-ho oraz na wybrzeżu w dolinach rzek : Czi, Huai oraz u ujścia Jangtse. Są to prowincje: Hopei, Szantung, Kiangsu oraz rejon Honan (wspólny dla obu kultur). Jej ceramika to cienkie, błyszcząco-czarne wyroby garncarskie (np. trójnożnik). Ceramika ta nie była malowana. Uznaje się że koło garncarskie było już znane. Kultura stała na wyższym poziomie niż Jangszao. Była wytworem ludności od dawna osiadłej, rolniczej. Dominowała uprawa prosa, ale pojawiła się także pszenica (prawdopodobnie z Bliskiego Wschodu). Oprócz psów i świń hodowano również konie, owce i bydło. Jedwab na pewno był już znany. Brak natomiast wyrobów metalowych. Dominuje kość i kamień. Ludność mieszkała w wioskach otoczonych grubymi murami z ubitej ziemi.
W oparciu o literaturę okresu Han (III w. p.n.e. – III w n.e.) ustalono pewne elementy kosmogoni. Na początku był P’an Ku twórca rzeźbiący świat za pomocą dłuta. Po nim następuje 13 braci Mocarzy Niebios. Panowanie każdego miało trwać 18 tys. lat. Następnie panowało 11 Mocarzy Ziemi także braci również panujących po 18 tys. lat. Kolejni to 9 Mocarzy Ludzkich, również braci, którzy razem panowali 54 tys. lat.
W dalszych legendach pojawiają się bohaterowie:
- Fu Cz’ao: twórca budownictwa domów.
- Sui Żen: umiejetność posługiwania się ogniem.
- Fu Si: nauka rybołówstwa i oswojenie zwierząt. Nauka pisania (heksogramy) zamiast zwyczaju posługiwania się węzełkami na sznurkach.
- Szen Nung: twórca rolnictwa. Początki botaniki i medycyny.
Najsłynniejszy bohater to Huang Ti (Żółty Cesarz) – walki z „barbarzyńcami”, początki dziejopisarstwa, nowy kalendarz, wynalazek cegły. W administracji początek tzw. systemu „studnia – pole”. Jego żona miała wynaleźć jedwab. W okresie Han był uważany za pierwszego autentycznego władcę, którego daty panowania ustalono na 2486 – 2402 p.n.e. (historyk Sy-ma Cz’ien). Po nim panował jego syn Czuan Siu, a następnie wnuk K’u (Szangowie jak i Czou uważali go za swego bezpośredniego przodka). Do tego panteonu należy doliczyć jeszcze takich władców jak Jao i Szun znanych dzięki literaturze konfucjańskiej. Szun został desygnowany na następcę Jao nie ze względu na spokrewnienie ale ze względu na osiągnięcia. Podobnie zrobił Szun, który na swego następcę powołał Ju. Cały ten okres uczniowie Konfucjusza gloryfikowali jako „Złoty Wiek”.
Ju miał zasłynąć głównie ze swej pracy na rzecz regulacji rzek. Władcą miał zostać w 2205 pne. lub 1989 pne. (Księgi bambusowe). Zaprowadził dziedziczną dynastię zwaną jako Sia.
2. Dynastia Sia:
W tym okresie na Wielkiej Nizinie Północnochińskiej mamy do czynienia ze społeczeństwem złożonym z rozrzuconych wspólnot wiejskich pracujących na płodnym ale suchym terenie lessowym karczujących i palących krzewy, osuszających bagna i rozwijających sztukę nawadniania pól. W tym ostatnim przypadku dysponują już siłą mięśni bawoła wodnego. Etnicznie nie różnili się od plemion sąsiednich. Pojęcie „barbarzyńskości” opierali głównie na aspektach kulturowych. Serce tej kultury należy umiejscowić w prowincji Honan i w południowej części prowincji Szensi, a więc w środkowym biegu Huang-ho. Wydaje się być ona syntezą kultur Jangszao i Lungszan, które właśnie w tej prowincji się wymieszały. W okresie Czou cały ten lud mówił o sobie „wszyscy Sia”.
Do 1957 roku uważano okres panowania Dynastii Sia za mityczny. Ale w pobliżu miejscowości Erlitou (miasto Yanshi) odkryto stanowisko z wielkimi pałacami, którego wiek określono na lata 2100-1800 pne. Uznano je za część stolicy dynastii Sia.
Struktura państwowa powstała prawdopodobnie po przez wybicie się jednego z rodów ponad inne w ramach miejscowego plemienia lub szczepu. Początkowo wybierani przez całą wspólnotę przywódcy zaprowadzili ostatecznie dziedziczność w ramach swego rodu. Taki wniosek można wysnuć z procesu przekazywania władzy przez legendarnych przywódców (Jao – Szun – Ju). Ród który zdobył sobie dominacje w ramach skomplikowanej struktury przemierzy, pokrewieństwa i gromadzenia bogactw potwierdzał swą pozycję budową odrębnego warownego miasta z murami budowanymi z ubitej ziemi. Było to więc nic innego jak powiększona wersja wioski z kultury Lungszan. Ten proces musiał przebiegać również w sąsiadujących plemionach, które wyraźnie były pod wpływem kulturowym Sia. W warunkach braku centralnej administracji przywódcy sąsiednich plemion byli uzależniani również po przez strukturę przymierzy i pokrewieństw, może jakichś wojen. Te ostatnie Sia prowadzili chyba już za pomocą broni z brązu. W każdym bądź razie pod koniec III tys. p.n.e. miedź i cyna wydobywane były na dosyć masową skalę. Co więcej proces ich wydobycia premiował społeczeństwo, które było w stanie zmobilizować i zorganizować dużą masę ludzi w jednym miejscu. Tak więc plemię które pierwsze wyłoniło władzę centralną miało większą szansę uzbroić swoją armię w brąz. Kolejnym ważnym aspektem wzrostu dominacji Sia nad innymi plemionami było planowe zakładanie nowych warownych miast na ich terenie, gdzie władzę obejmował jeden z członków rodu, który był oczywiście zależny od głowy rodu. Gromadzenie bogactw opierało się prawdopodobnie na zbieraniu daniny od wspólnot wiejskich (brak indywidualnej własności) w tzw. systemie studnia – pole. Dochody z ziemi dzielono na 9 równych części z których 1 trafiała do miejscowego wodza, a z reszty korzystała wspólnota. Wodzowie płacili oczywiście daninę głowie rodu i państwa.
3. Dynastia Szang: jednym z takich wodzów był prawdopodobnie niejaki T’ang przywódca sąsiedniego plemienia pochodzący z rodu Szang. Dawniej uważano że plemię przybyło do Honanu z zewnątrz na rydwanach wojennych i dzięki nim obaliło miejscowych władców. Obecnie uważa się ich za miejscowych półbarbarzyńców będących pod wpływem dynastii Sia, którzy urośli w siłę i dzięki nowemu wynalazkowi pochodzącemu bez wątpienia z Bliskiego Wschodu (rydwan) założyli nową dynastię.
Według starożytnych historyków chińskich T’ang obalił ostatniego, zdeprawowanego władcę państwa Sia o imieniu Czie.
Powstanie państwa Szangów lokuje się gdzieś około 1750 r. p.n.e. (max. do 1650 r. p.n.e.). Jego stolice z niewiadomych przyczyn były przenoszone kilkakrotnie w okresie panowania dynastii. Jedną z wczesnych stolic jest miasto w rejonie dzisiejszego Czengczou (Zhengzhou – badania archeologiczne po 1950 roku). Miasto otoczono w miarę prostokątnym murem z ubitej ziemi o długości 6.5 km i wysokości 8 metrów. Lepiej zbadana jest ostatnia ich stolica w rejonie dzisiejszego Anyangu (badania archeologiczne 1928-1937), którą znamy z imienia. Nazywaną ją Jin, a historyce niekiedy wspominają w związku z tym o państwie Szang-Jin. Znajdują się tam królewskie pałace i rezydencje dostojników o konstrukcji słupkowo-belkowej stojące na płytach z ubitej ziemi budowane mniej więcej na takiej samej zasadzie jak dzisiejsze Zakazane Miasto w Pekinie. Ponadto znaleziono tam ponad 50 budowli wykonanych z ubitej ziemi oraz ślady po kamiennych kolumnach. Są tam też liczne ziemianki uznane przez archeologów za składy i pomieszczenia pomocnicze. Głównym znaleziskiem są jednak tzw. kości wróżebne na których mamy odczytane ślady pierwszego pisma chińskiego. Potwierdzają one imiona 30 panujących tej dynastii znane z przekazów historyków okresu Han.
Państwo Szang to rozwinięta cywilizacja okresu brązu, gdzie metal ten jest już nie tylko kuty, ale i odlewany (brazowe odlewy Szangów nie mają sobie podobno równych w całej historii Chin). Jego używanie ogranicza się jednak wyłącznie do warstw wyższych społeczeństwa. Reszta ludności to ciągle wspólnoty wiejskie posługujące się kamieniem, drewnem i kością. Dominują nad nimi umocnione miasta znajdujące się z kolei pod panowaniem najsilniejszego z nich. W ramach struktury miejskiej wyodrębnić można już grupę rzemieślników, w tym czasie całkowicie zależnych od wodza, prawdopodobnie rekrutujących się z jeńców wojennych . Arystokracja wywodząca się z dominujących rodów plemiennych była główną warstwą wojowników, używającą dwukonnych rydwanów (3 ludzi na rydwanie). Broń to oszczepy, siekiery, halabardy i noże. Oprócz wojen ich głównym zajęciem było polowanie (słonie, nosorożce). Arystokracja nie walczyła sama, każdy rydwan miał do pomocy kilkudziesięciu piechurów częściowo zaopatrzonych w pancerze oraz tarcze z drewna i skóry.
Monarchia Szangów stopniowo rozbudowywała swoja hierarchią urzędniczą, choć ciągle musiała opierać się na skomplikowanej strukturze przymierzy i pokrewieństw. Na czele piramidy stał król o rozległej władzy osobistej i wielkim bogactwie. Na jego określenie używano tytułu „Wang”.
Wśród Szangów nie istniała warstwa kapłanów. Całkowity monopol w religii opartej na kulcie przodków miała arystokracja. Przodkowie zdobyli sobie status boskości, pojawiło się tez najwyższe bóstwo, które wielbić mógł jedynie panujący król (bóstwo Szang Ti). Istniał też kult płodności dla którego posuwano się na pewno do składania ofiar z ludzi (np. bóg Rzeki Żółtej Ho Po, któremu co roku składano w ofierze młodą narzeczoną).
Istotną cechą gospodarki Szangów, w przeciwieństwie do następnych okresów, jest duży udział hodowli i pasterstwa. Musiano mieć spore stada bydła potrzebne chociażby do pozyskiwania „kości wróżebnych”. Ponieważ były tego ogromne ilości można mówić wręcz o marnotrawstwie.
Ośrodek państwa znajduje się ciągle w prowincji Honan, ale wpływy polityczne obejmują już na pewno ludność prowincji:
- Szantung (dolina rzeki Czi) gdzie asymilują i spychają nad morze plemię Lai I.
- Szansi (dolina rzeki Fen) gdzie częściowo zasymilowali plemię Cz’uan Żung oraz zepchnęli na północ plemię Pei Żung.
- Hupei (dolina rzeki Han wpadajacej do Jangtse) gdzie odepchnęli na południe od Jangtse plemiona Man.
- Szangowie prawdopodobnie panują również nad ludnością prowincji Szensi (doliny rzek: Lo, Czing, Wei) po przez uzależnienie miejscowego rodu Czou i ataki na plemię Kuei Fang.
- Możliwe też że mieli wpływy w dolinie rzeki Huai płynącej przez późniejsze prowincje Anhuei i Kiangsu asymilując miejscowe plemię Huai I.
Im jednak dalej od ośrodka w Honanie wpływy te były mniejsze. Powyższy stan polityczny jest uważany za możliwy po pięciu wiekach panowania dynastii. Szacuje się że Szangowie panowali wtedy nad 4-5 mln. ludności.
3. Dynastia Czou: przez ostatnie wieki panowania Szangów do wielkiego znaczenia doszedł ród z zachodniego pogranicza cywilizacji. Chodzi tutaj o ród Czou, który opierając się na plemieniu o niejasnym składzie etnicznym (chińskie, tybetańskie, tureckie) wkroczył od zachodu w doliny rzek Wei i Czing w prowincji Szensi i prawdopodobnie uznał zwierzchnictwo Szangów. Zdaje się że jego zadaniem było odpieranie nacisków barbarzyńskiego plemienia Kuei Fang. Państwo Czou było więc rodzajem marchii granicznej królów Szang. Ich stolica znajdowała się w mieście Hao.
Według historyków okresu Han do konfliktu między Szangami a Czou doszło w skutek prześladowania księcia Czou Cz’anga znanego jako Wódz Zachodu przez ostatniego władcę Szangów Czou Sina. Wojna wybuchła dopiero po śmierci Cz’anga. Jego syn Fa poprowadził wielka wyprawę na wschód gdzieś miedzy 1122 a 1028 r. p.n.e. Podobno obie strony zmobilizowały po 700-800 wsi lub miast własnych i swoich sprzymierzeńców. Armie mogły mieć odpowiednio po 45 tys. dla Czou (300 rydwanów) i 170 tys. dla Szangów (starsze obliczenia to odowiednio 400 tys. z 4000 rydwanów Czou i 700 tys. Szangów). Klęska Szangów wyjaśniana jest na ogół zdradą dużej części ich sojuszników w samej bitwie. Po przegranej Czou Sin uciekł do stolicy i popełnił samobójstwo. Zwycięski Fa znany później jako Wu Wang (Wojowniczy Król) po tym sukcesie musiał toczyć przez ponad 20 lat walki z pozostałymi przeciwnikami, aż spacyfikował cały kraj.
Wtedy też doszło do reorganizacji zarządzania państwem. Kraj podzielono na jakieś 70 lenn w których umieszczono silne garnizony rodu Czou i jego najbliższych stronników (powstanie systemu feudalnego z całym niezbędnym ceremoniałem i hierarchią dostojników). Dawny system zależnych wodzów plemiennych został zarzucony po przez masowe deportacje Szangów i ich sojuszników. Jednej z grup pozwolono zachować w postaci lenna ziemie w rejonie późniejszego księstwa Sung, a syn pokonanego Czou Sina - Wu Keng pod ścisłą kontrolą zwycięskiego rodu objął w lenno rejony ostatniej stolicy Szangów - Jin. Pozostali Szangowie uciekli na południe poza obręb władzy dynastii Czou w dolinę Jangtse, gdzie w oparciu o miejscowe ludy Man zbudowali później niezależne od zwycięzców państwo Cz’u. Istnieje również teoria o ich ucieczce aż do Korei, gdzie właśnie rozpoczął się proces rozwoju cywilizacyjnego.
Po śmierci Wu Wanga doszło do buntu ludności sprzyjającej Szangom. Wspierała ich podobno część wodzów Czou (np. bracia Wu Wanga kontrolujący markiza Jin). Bunt stłumiono w ciągu 3 lat. Dokonał tego wuj małoletniego króla Cz’enga książę Tan. Nastroje zostały spacyfikowane dodatkowo po przez utworzenie kolejnych lenn, co doprowadziło ich liczbę do około 170. Część zbuntowanych Szangów pozbawiono ziemi i zmieniono w traktowaną z powszechną pogardą klasę kupców umieszczoną w założonej właśnie drugiej stolicy dynastii Czou w mieście Lo-i (Lojang).
Kraj podzielony na około 170 lenn obejmował przede wszystkim stare tereny dynastii w Szensi oraz centrum w Honanie. Należy doliczyć do tego rejony w dolinie rzeki Cz’i (Szantung) oraz w dolnym biegu rzeki Huang-ho (Hopei). Możliwe że początkowo stracono wpływy w dolinie rzeki Huai, gdzie mogła uciec część Szangów. Stracono na pewno rejony rzeki Han wpadajacej do Jangtse (państwo Cz’u).

To na tyle. Dalej mamy okres już o wiele lepiej poznany, który lepiej omawiać już w innym temacie.
Narazie.
 
User is offline  PMMini Profile Post #3

     
cliff555
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 32
Nr użytkownika: 58.957

Jurek Dworzyñski
Stopień akademicki: 2 L.O
Zawód: uczeñ
 
 
post 12/01/2010, 15:03 Quote Post

Założycielem Chin jest cesarz ShyHuand Di zapoczątkował on dynatię Xia jego mitycznymi naspcami byli Yao Shun i Yo ostatni z nich zwany wlk.Yo był postacią wyjątkową krążyły o nim lęgedy np. walka wielkiego Yo rzywiołem wody
 
User is offline  PMMini Profile Post #4

     
Coobeck
 

Moderator IV 2004 - IV 2014
*********
Grupa: Przyjaciel forum
Postów: 6.350
Nr użytkownika: 696

 
 
post 12/01/2010, 15:24 Quote Post

Vitam

Założycielem Chin jest cesarz ShyHuand Di zapoczątkował on dynatię Xia jego mitycznymi naspcami byli Yao Shun i Yo (Cliff555)

Nonsens. Szi Hunag Di to postać jak najbardziej realna, założyciel dynastii Qin (220 pne-207 pne), jego następcy nie byli legendarni a takoż jak najbardziej realni. Pomyliłeś z Huang Di (bez Shi na początku), rzekomo panujący 2697-2597 pne. Nie jest on też uważany za założyciela Xia, ale za "protoplastę" Chińczyków. Xia to dopiero Yo (od +/- 2100 pne)
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #5

     
dammy
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 1.384
Nr użytkownika: 99.933

Adam Marks
Zawód: wiele zawodow
 
 
post 18/06/2018, 20:01 Quote Post

QUOTE
Do 1957 roku uważano okres panowania Dynastii Sia za mityczny. Ale w pobliżu miejscowości Erlitou (miasto Yanshi) odkryto stanowisko z wielkimi pałacami, którego wiek określono na lata 2100-1800 pne. Uznano je za część stolicy dynastii Sia.


Rok temu odkryto zespół pałacowy w badanym od dawna Taosi, który uznano za najstarszy zespół pałacowy na terenie starożytnych Chin. Trzeba przyznać, że rozmach mieli.

"During the Early period the Taosi state authorities organized construction of the palace precinct, moat, royal cemetery, an area with an altar for the earth in the north, a residential area for commoners, and an exclusive storage area. These projects seem to have been accomplished within a relatively short period of time. At first, the palace precinct at Taosi was merely enclosed with a dry moat for defense, rectangular in shape, covering an area nearly 13 ha, orientated exactly southeast (Shanxi Team et al., 2015b: 64–66). Later on, in the latter part of the Early period, the moat circling the palace area was gradually filled up with rammed-earth and the wall was built up, connecting with the outer enclosure protecting the lower elite residential district. Then the palace enclosure was constructed, combined with the outer enclosure to form the core part of the urban settlement in a “日” shape (Fig. 1), nearly 20 ha in area. Beyond both sides of the palace enclosure, commoners' residential areas were settled."

"We wczesnym okresie rządzący Taosi zorganizowali budowę zespołu pałacowego, fosy, cmentarza królewskiego, obszaru ołtarza Ziemi na północy, osiedla dla zwykłych mieszkańców i ekskluzywnego magazynu. Wydaje się, że projekty te zostały zrealizowane w stosunkowo krótkim czasie. Początkowo zespół pałacowy w Taosi był otoczony jedynie suchą fosą o przeznaczeniu obronnym, w kształcie prostokąta, pokrywającą obszar o powierzchni blisko 13 ha, zorientowany dokładnie na południowy wschód. Później, w drugiej części wczesnego okresu, fosa okalająca pałac była stopniowo wypełniana ubitą ziemią, a później zbudowaną ścianę połączono z zewnętrznym murem chroniącym dolną elitarną dzielnicę mieszkaniową. Następnie zbudowano ścianę zewnętrzną pałacu, łącząc ją z zewnętrznym murem, by utworzyć rdzeń osady miejskiej w kształcie "日", o powierzchni blisko 20 ha. Po obu stronach pałacowego osiedla powstały tereny zamieszkałe przez mieszkańców."
https://www.sciencedirect.com/science/artic...352226717300247

W tym artykule jest to opisane bardzo obszernie. Przełom III tys. i II tys. p.n.e. wygląda w Shanxi naprawdę imponująco. Wzmiankę po polsku można przeczytać:
http://kopalniawiedzy.pl/Taosi-Chiny-palac,26576
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #6

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej