| |
|
|
 Koreańska Armia Ochotnicza, Koreańscy komuniści w walce
| |
|
|
|
|
No niestety, na to nic nie poradzę. Można by się pokusić o ustalenie liczby japońskich gazet ukazujących się w tym okresie (tych ważniejszych), i przejrzeć kilka z kolejnych 3 dni, tylko nie mam nawet pojęcia czy takie zasoby są dostępne online.
A z innych rzeczy które znalazłem mamy takie ciekawe memorandum Counterinsurgency in Manchuria, w którym, jak podają "the bulk of this memorandum consist of translation of Japanese official dokuments" czyli powinno być takie bardziej wiarygodne. Zacząłem to przeglądać, bo to raczej duża rzecz, i np. na stronie 271 znalazłem raport z 1938 roku, z prowincji Tunghwa, a w nim na stronie 280 i następnych, mamy wymienione przybliżone liczebności oddziałów partyzanckich, w tym Kim Il Sunga i Ch'oe Hyon, jak również straty wśród partyzantów i personelu japońskiego Special Activities Unit, wszystko ładnie w tabelkach  . Czyli już w 1938r. Japończycy mieli dwa oddziały tego Special Activities Unit, Tomimori Unit i Kim Unit, które były przeznaczone właśnie do ścigania i eliminacji oddziałów partyzanckich.
Na 307 stronie jest też trochę o działalności Kima i innych w roku 1939.
Na 321 zaczyna się raport: Organizacja i działanie komunistycznych partyzantek.
W ogóle dokument bardzo ciekawy bo wreszcie można zobaczyć całą tę akcję antypartyzancką od strony Japończyków, no i są jakieś konkrety.
A tu jeszcze taka wisienka Japanese Operations Against Guerrilla Forces, dokument dotyczy Korei, Burmy i Malajów, też ciekawa rzecz. I przy okazji, jak z niego wynika, metody japońskie miały być brane pod uwagę w razie przygotowywania amerykańskich operacji antypartyzanckich.
Rety, prawie 3 w nocy,  chyba na starość na łeb upadłem, idę spać, jutro jak znajdę coś jeszcze to dopiszę, a na razie życzę miłego czytania.
Ten post był edytowany przez terrorite: 14/01/2019, 2:35
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Bardzo fajne materiały, już zapisałem sobie na dysku. Trochę tego dużo żeby ogarnąć tak na potrzeby niniejszej dyskusji. Dlatego też musimy skupić się na konkretnych wątkach żeby nie utonąć w odmętach ogólnych informacji. 
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Tu masz lepszą kopię. Counterinsurgency in Manchuria, ta pierwsza to skany, a tutaj masz pdfa z tekstem.
Co do wątków, myślę że można by zacząć od Tomimori i, szczególnie, Kim Unit, gdyż wyraźnie napisano że ten szczególny oddział był wyznaczony do likwidacji Kim Il Sunga. Więc być może Cumingsowi chodzi właśnie o tę jednostkę a inna nazwa to sprawa tłumaczenia. Trzeba by się dokopać do historii tego oddziału, bo tu nic nie ma poza ogólnikami, że był dowodzony przez nadinspektora z z Komendy Głównej Policji, składał się z 50 byłych partyzantów i w 1938 operował w regionach Fusung, Ch'angpai i Linchiang.
Z tych raportów wynika też, że tych ataków partyzanckich było jednak całkiem sporo. W samej prowincji Tunghwa w roku 1937 było około 80 ataków na kolejowe prace budowlane i wioski.
O, mamy też np. koleją całkiem niezłą akcję:
CODE A recent sample was the attack of September 29 1937, on the Krantien Prefecture garrison unit truck that had been transporting weapons, ammunition, and food to the Watanabe Unit at T'aip'ingch'ang, Kuantien Prefecture.
The truck was escorted by forty guards. Approximately 300 troops of Commander Yang attacked the truck at Ta-ts'o-ch'ao-kou. The insurgents surrounded the guards and attacked them by surprise from high ground.
Niedawną próbą był atak z 29 września 1937r., na ciężarówkę jednostki garnizonowej Prefektury Krantien, która przewoziła broń, amunicję i żywność do jednostki Watanabe w T'aip'ingch'ang w prefekturze Kuantien.
Ciężarówka była eskortowana przez czterdziestu strażników. Około 300 żołnierzy dowódcy Yang zaatakowało ciężarówkę w Ta-ts'o-ch'ao-kou. Partyzanci otoczyli strażników i zaatakowali ich z zaskoczenia z wyżej położonych stanowisk.
No, w porównaniu do Pochombo to już przyzwoita akcja partyzancka, i to przeciwko wrogowi a nie dzieciom i cywilom.
Ten post był edytowany przez terrorite: 14/01/2019, 17:12
|
| |
|
|
| |
|
|
|
michczu
|
| |
|
| I ranga |
|
 |
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 46 |
|
| Nr użytkownika: 102.423 |
|
|
|
Stopień akademicki: Obywatel |
|
|
| |
|
Bruce Cumings pisze o partyzantach i ich dowódcy:
QUOTE he was recognisably a hero: he fought for a decade in the harshest winter environment imaginable, with temperatures sometimes falling to 50° below zero. Recent scholarship has shown that Koreans made up the vast majority of guerrillas in Manchukuo, even though many of them were commanded by Chinese officers. Kim was a member of the Chinese Communist Party.
„Był rzeczywistym bohaterem: walczył przez dekadę w srogim zimowym środowisku, gdzie temperatura spada czasami do –50 stopni. Badania wykazują, że Koreańczycy stanowili większość partyzantów w Mandżurii, choć często byli dowodzeni przez chińskich dowódców. Kim Il Sŏng był członkiem Chińskiej Partii Komunistycznej.”
Dalej w tym że artykule mamy wymienione dwie bitwy stoczone partyzantów:
QUOTE Kim’s reputation was inadvertently enhanced by the Japanese, whose newspapers made a splash of the battle between him and the Korean quislings whom the Japanese employed to track down and kill him, all operating under the command of General Nozoe Shotoku, who ran the Imperial Army’s ‘Special Kim Division’.
QUOTE Maeda Takashi headed another Japanese Special Police unit, with many Koreans in it; in March 1940 his forces came under attack from Kim’s guerrillas, with both sides suffering heavy casualties.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(michczu @ 14/01/2019, 15:50) Bruce Cumings pisze o partyzantach i ich dowódcy: he was recognisably a hero: he fought for a decade in the harshest winter environment imaginable, with temperatures sometimes falling to 50° below zero. Recent scholarship has shown that Koreans made up the vast majority of guerrillas in Manchukuo, even though many of them were commanded by Chinese officers. Kim was a member of the Chinese Communist Party. „Był rzeczywistym bohaterem: walczył przez dekadę w srogim zimowym środowisku, gdzie temperatura spada czasami do –50 stopni. Badania wykazują, że Koreańczycy stanowili większość partyzantów w Mandżurii, choć często byli dowodzeni przez chińskich dowódców. Kim Il Sŏng był członkiem Chińskiej Partii Komunistycznej.”
A inni którzy walczyli w tym środowisku bohaterami nie byli? No ciekawe czemu. Poza tym zwróć uwagę na to jaka tu jest paskudna manipulacja. To GDZIE on walczył? Za kręgiem polarnym? Skoro przez 10 lat walczył w ZIMOWYM środowisku, na dodatek srogim? Przy okazji wyjaśniło się czemu nie można prawie nic znaleźć o walkach Kima, walczył z pingwinami, a one nie lubią pisać o swoich porażkach 
A tak na marginesie: Recent scholarship? Serio?
CODE The majority of the population in Chientao Province, like most of the Communist guerrillas were Koreans, and the Hsueh-chu-hui (Hyop-cho-hoe in Korean) was strictly a Korean body.
To z tego raportu podlinkowanego w poście 31, strona 14 konkretnie.
I widzisz, wydawało mi się że Japończycy wiedzieli o tym już w 1937r. a tu takie zaskoczenie, no cóż, człowiek uczy się przez całe życie
QUOTE Dalej w tym że artykule mamy wymienione dwie bitwy stoczone partyzantów:
Kim’s reputation was inadvertently enhanced by the Japanese, whose newspapers made a splash of the battle between him and the Korean quislings whom the Japanese employed to track down and kill him, all operating under the command of General Nozoe Shotoku, who ran the Imperial Army’s ‘Special Kim Division’.
Nozoe dokopał Kimowi tak, że ten już mógł się tylko wycofać do ZSRR i tam grzecznie przeczekać wojnę. TO też z Cumingsa tak btw.
A co do tych japońskich gazet to:
CODE Japanese newspapers treated the incident as no more than a skirmish between small band of outlaws and the police. Most of the bandits were captured and the remainder of them fled north, according to the Japanese source.
QUOTE Maeda Takashi headed another Japanese Special Police unit, with many Koreans in it; in March 1940 his forces came under attack from Kim’s guerrillas, with both sides suffering heavy casualties.
Właśnie się od kilku postów zastanawiamy ile w tym prawdy. Bo, jak zauważył Piegziu, oficera o takim nazwisku brak więc może chodzić o tzw. Kim Unit z japońskiego Special Activities Unit. Zbieżności są, w obu przypadkach składał się z byłych partyzantów, był to oddział policyjny a nie wojskowy który na dodatek mógł operować niezależnie na każdym terytorium japońskim. Tyle że są to poszlaki, bo nie ma jak na razie nic o działalności Jednostki Kim po 1939r.
Natomiast Murderous History of Korea to jakieś wybrane fragmenty z The Korean War:A history Bruce Cumingsa. Jak chcesz mogę Ci podrzucić pdfa.
Zresztą cały ten artykuł budzi mój niesmak. Bo nie to że jest nieprawdziwy, tyle że jest napisany tak aby przedstawić Kima jako bohatera który tak zalazł Japończykom za skórę, że aż wyznaczono generała Nozoe do walki z nim. Tymczasem już w książce, ten sam Cumings napisał że to była cała akcja antypartyzancka skierowana, no, właśnie przeciw grupom partyzanckim a nie przeciw Kimowi. I zakończyła się sukcesem Japończyków. Tak że, no nie wiem, artykuł napisany pod publikę co najmniej. I jeszcze ta "Special Kim Division". Świetnie brzmi, nieprawdaż? Tyle, że to nie żadna Division tylko "Special Kim Detachment" którym dowodził, uwaga! Kim Sok Won, a który był pod dowództwem Nozoe czyli z Kim Il Sungiem nie ma nic wspólnego, zresztą już w książce Cumings podaje poprawnie "Detachment".
No ale jak to przeczyta laik, i to jeszcze w takiej formie jak podano w tym artykule, to co sobie może pomyśleć?
Konkludując, artykuł nieprawdziwy? Nie sądzę. Nierzetelny, na pewno. No ale w końcu to artykuł a nie naukowe opracowanie.
CODE Kim Sok Won reported to Gen. Nozoe Shotoku (photo: Nozoe, Yu Chenzhi and Col. Fukube Kunio.) Gen. Nozoe commanded a special Japanese army unit hunting down partisans in Manchuria. His unit was made of mostly Korean and Chinese traitors. Gen. Nozoe had 30 million yen to buy turncoats. Kim Sok Won led a special detachment composed of Korean traitors - "Special Kim Detachment" of the Japanese Imperial Army. Kim Sok Won received the Order of Merit for bravery for killing fellow Koreans. Emperor Hirohito awarded the metal himself. (NB: In 1945, Col. Kim is embraced by US and Rhee).
Kim Sok Won odpowiadał przed gen. Nozoe Shotoku który dowodził wojskową jednostką specjalną ścigającą partyzantów w Mandżurii. Jego oddział był złożony głównie z koreańskich i chińskich zdrajców. Gen. Nozoe dysponował kwotą 30 milionów jenów na przekupywanie zdrajców. Kim Sok Won dowodził specjalnym oddziałem Japońskiej Armii Imperialnej, złożonym ze zdrajców koreańskich - "Special Kim Detachment". Kim Sok Won otrzymał Order Zasługi za odwagę w walkach z Koreańczykami. Cesarz Hirohito osobiście nadał mu ten order.
Ten post był edytowany przez terrorite: 14/01/2019, 17:59
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Znalazłem coś ciekawego. Okazuje się że istnieje jedyny raport Kima, z roku 1942, który jest prawdopodobnie weryfikowalny.
CODE There is one interesting critique on the base areas and the guerrilla struggle in Manchuria written by Kim Il Sung himself. Possibly the only verifiable piece of writing by Kim before liberation, this "unit report" on the First Army of the Northeast Anti-Japanese United Army (NEAJUA) was written in 1942 after Kim's retreat to the Soviet Union.36 Written in Chinese in a terse, functional style, the report lacks any of the rhetorical flourishes or grandiose statements of the later writings attributed to Kim. Kim gives a frank appraisal of the First Army in which he fought, its successes, its shortcomings, and its ultimate failure. He gives a sense of the difficulty of the anti-Japanese struggle in the face of tremendous physical, geographical, and political obstacles.
In 1932, according to Kim, base areas and "Soviet governments" were established in four provinces of East Manchuria, the area covered by the First Army. Later called "People's Revolutionary Governments," nine areas were created altogether. On 18 November 1933, a Japanese force of about 1000 attacked the guerrillas, who finally repulsed the invaders after a 16-day battle.
The cost of their success was high: in Yanji county alone 150 Japanese, but over 500 guerrillas, were killed. The revolutionary bases seem to have been abandoned after 1935.
Istnieje jedna ciekawa analiza obszarów bazowych i walki partyzanckiej w Mandżurii napisana przez samego Kim Il Sunga. Prawdopodobnie jedyny weryfikowalny tekst napisany przez Kim przed wyzwoleniem, ten "raport jednostkowy" na temat pierwszej Północno-wschodniej Anty-japońskiej Zjednoczonej Armii(NAJUA) został napisany w 1942r., po wycofaniu się Kima do Związku Radzieckiego. Napisany w języku chińskim w lapidarnym, funkcjonalnym stylu, w raporcie brakuje jakichkolwiek retorycznych ozdobników czy pompatycznych wypowiedzi znanych z późniejszych pism przypisywanych Kimowi. Kim przedstawia szczerą ocenę Pierwszej Armii w której walczył, jej sukcesy, wady i ostateczną porażkę. Daje poczucie trudności walki antyjapońskiej w obliczu ogromnych fizycznych, geograficznych i politycznych przeszkód.
W 1932 roku, według Kima, w czterech prowincjach Wschodniej Mandżurii, na obszarze zajętym przez pierwszą armię, powstały obszary bazowe i "zarząd radziecki". Obszary te później nazwane zostały "Rewolucyjnymi Rządami Ludowymi", i stworzono ich w sumie dziewięć. 18 listopada 1933r. Japończycy w sile ok. 1000 żołnierzy zaatakowali partyzantów, którzy ostatecznie odepchnęli atakujących po 16-dniowej bitwie.
Koszt ich sukcesu był wysoki: w samym okręgu Yanji zginęło 150 Japończyków i ponad 500 partyzantów. Rewolucyjne bazy zostały porzucone po 1935 roku.
I to zdarzenie wygląda już na całkiem sporą bitwę.
Źródło Centering the Periphery: Manchurian Exile(s) and the North Korean State, raport jest opisany na stronie 8. Co ciekawe, wtedy Kim wyraźnie nie był zagorzałym zwolennikiem komunizmu i wręcz uważał przyjęcie lewicowej(separatystycznej) postawy zamiast stworzenie wspólnego frontu z innymi partiami nacjonalistycznymi za błąd.
Ten post był edytowany przez terrorite: 15/01/2019, 18:05
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
No dobra, teraz będzie trochę surowych danych o partyzantce komunistycznej w Mandżurii ze źródeł japońskich, takich bardziej z epoki. Wrzucam bo może się to komuś przyda, a ja w międzyczasie przygotuję trochę konkretnych przykładów walk. Dorwałem się właśnie do takiej prawie 400 stronicowej cegiełki i powoli ją przeżuwam ale to mi trochę zajmie. Problem polega na tym że w niej jest wszystko. Literalnie wszystko, nawet takie rzeczy jak ulotki, do kogo konkretnie były skierowane lub co zawierały, płace i koszta utrzymania, rozkład zawodów wśród członków guerillas, średnia wieku aresztowanych, a nawet przelicznik lokalnych walut na gold yen
Skąd mi się wzięła ta miniatura na dole? 
A, już jest ok
Ten post był edytowany przez terrorite: 17/01/2019, 0:47
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Taki mniej więcej obraz dotyczący partyzantki koreańskiej zaczął mi się wyłaniać podczas lektury Revolutionary Struggle in Manchuria: Chinese Communism and Soviet Interest, 1922-1945. Ponieważ partyzantka koreańska jest w ogóle mało znana to postanowiłem rozwinąć troszkę temat, bo nie da się oceniać tej partyzantki bez wiedzy co w ogóle się działo w Mandżurii w latach 1930-1945. Więc będę uzupełniał stopniowo ten materiał. Trochę będzie z tym roboty bo muszę przepisywać z książki, dlatego też od razu tłumaczę na j. polski istotne dla tematu rzeczy, jakbym miał wklepywać tekst angielski i tłumaczenie na polski to chyba bym sobie darował Pomijam też tutaj takie materiały jak np. rezolucje Komitetu Centralnego CCP czy Kominternu, bo nie dotyczą one partyzantki tylko ogólnie całego ruchu komunistycznego.
Można zadać sobie pytanie co robi partyzantka koreańska w opracowaniu o partyzantce chińskiej. Problem polega na tym że Koreańczycy, jeśli się zastanowić, byli w najgorszym możliwym położeniu. Brak własnego rządu (pomijam działaczy emigracyjnych jak Rhee),pomiędzy 3 wielkimi graczami którzy bardzo chętnie Koreańczyków wykorzystywali, ale do własnych celów. Korea jako niepodległe państwo miała powstać "in due course/w odpowiednim czasie" jak to ustalono w listopadzie 1943r. podczas konferencji w Kairze. W każdym razie Koreańczycy nie mieli wielkiego wyboru, więc z początku wybrali stronę chińską stąd komunistyczne partyzantki chińska i koreańska są ze sobą związane i właściwie należy traktować je jako jedną.
Wada Haruki - japoński historyk, w swojej książce Kin Nissei To Manshu Konichi Senso (Kim II Sung and the Manchurian Anti-Japanese War).Tokyo: Heibonsha, 1992, twierdzi iż żadnej funkcjonującej niezależnie Koreańskiej Ludowej Armii Ochotniczej w latach 30. nie było, a Kim był wyraźnie przeciwny jej utworzeniu.
Na początek mapa Mandżurii z tego okresu, z podziałem na prowincje:
Koreańska partyzantka cz. I Wschodnia Mandżuria 1930-1935r.
Według japońskiego źródła, Komitet Mandżurski spotkał się we wrześniu i przyjął rezolucję w sprawie "Sytuacji politycznej w Mandżurii oraz zadań i linii operacyjnej partii". Tekst tej rezolucji nie został odkryty, ale według tego samego źródła, komitet określił swoje zadania jako (1) organizację strajków politycznych (lub ogólnych); (2) organizację lokalnych partyzantów, która prowadziłaby do ustanowienia sowieckich rządów; (3) organizacja zamieszek wśród żołnierzy; oraz (4) utworzenie Czerwonej Armii.
Z tym źródłem to ciekawa sprawa bo ono teoretycznie jest, ale na razie go nie ma W oryginale to wygląda tak:
67.South Manchuria Railway Company, Keizai Chôsakai (Economic Research Association), Manshu kyôsantô undo gaikan |A Survey of the Manchurian Communist Party Movement) (Dairen. 1935), p. 4.
68.Ibid. The author of this volume, Otsuka Reizo, says in a footnote that he discussed this resolution in detail in his previous work "Manshii ni okeni kyôsantô undo" (The Communist Party Movement in Manchuria|, Tôhô pamfuretto tsûshin (Eastern Pamphlet Communication], vol. 1, no. 9 (August I, 1931). Extensive search for this work both in the United States and Japan, however, has not yielded a copy.
Wygląda na to iż dyrektywa Komitetu Centralnego dotycząca bardziej radykalnych akcji dała bodziec koreańskim komunistom we wschodniej Mandżurii. Oddział Yenpien zorganizował w tym celu grupę partyzancką pod dowództwem Pak Yun-so. Wg. japońskich raportów z września 1930, grupa ta składała się z 80 członków, każdy wyposażony w pistolet i bomby. Plan zakładał rozmieszczenie grup w sile 30-50 ludzi w każdym dystrykcie w różnych prefekturach. Podobno Mandżururski Komitet Prowincjonalny planował szmugiel 1000 pistoletów Mauser i 500 bomb z ZSRR aby wywołać lokalne bunty, kradzieże i podpalenia.[1]
Japońskie władze zanotowały 690 incydentów w 1930r. Raportowana kumulatywna ilość partyzantów wynosiła 15.810[2]
Gdy rozkaz do porzucenia Li Li-san w końcu dotarł do mandżurskich komunistów na wiosnę 1931, straty spowodowane przez partyzantów wyniosły około 190 osób oraz dużą ilość zniszczonego mienia.[3]
Według dokumentów wydanych przez Komitet Mandżurski lub Wschodnio Mandżurski Komitet Specjalny w lutym 1931r. grupy te nie utrzymały się zbyt długo.[4]
Jako przyczyny tego stanu rzeczy podaje się, brak centralnego dowództwa, brak systemu dowodzenia, brak ideologicznej podbudowy i związku z ludnością. Akcje te są raczej postrzegane jako awanturnicze, organizowane ad-hoc.[5]
Aczkolwiek długoterminowe skutki zamieszek w Chientao były dla CCP negatywne, wchłonięcie koreańskich komunistów było dużym wsparciem dla Komitetu Mandżurskiego. Koreańczycy nie tylko byli liczni ale też mieli silne wpływy na obszarach od Chientao na południowym-wschodzie do Ilan i Mulan w południowo-wschodniej części prowincji Heilungkiang, gdzie stworzyli oni swoje własne ugrupowania.
Skład oddziałów partyzanckich w Mandżurii - 1933r. Raport Ch'en Shao-yu.[6]
Ch'en podzielił partyzantów na 4 grupy:
1. złożona głównie z byłych żołnierzy Chang Hsueh-lianga z armii dystryktu Kirin, wszystkie były dowodzone przez oficerów wcześniej służących pod Chang Hsueh-liangiem (np. Ma Chan-shan, Li Tu, Su Ping-wen),
2. kombinacja żołnierzy i uzbrojonych cywilów, jedyny znany z dowódca to dowódca batalionu Wang Te-lin z Yenchi,
3. złożona z rolników, robotników, burżuazji oraz inteligencji, którzy, w niektórych przypadkach byli również członkami tajnych stowarzyszeń, (Big Sword Society, Red Spear Society i Self-Defense Society (Tzu-wei Hui)), byli pod wpływem dużych właścicieli ziemskich i byłych oficerów armii dystryktu Kirin,
4. pod bezpośrednim kierownictwem CCP.
W roku 1932 i 1933 partyzantka komunistyczna, przeprowadziła we wschodniej Mandżurii szereg prowokacji. Według oficera Armii Kwantuńskiej było ich 40 w lipcu 1932r., 70 w lipcu 1933r.[7]
Pierwsza Rewolucyjna Armia Ludowa została założona w Panshih w południowej Mandżurii we wrześniu 1933r., ale dopiero w marcu 1934r. Specjalny Komitet Wschodnio Mandżurski zdołał założyć drugą armię. Na inauguracyjnym spotkaniu Pierwszej Dywizji Drugiej Armii obecni byli oprócz liderów oddziałów partyzanckich podległych Komitetowi, a także liderów wielu niekomunistycznych ugrupowań partyzanckich, Wang Te-tai, szef sekcji wojskowej, a Yi Sang-muk, szef sekcji organizacyjnej Specjalnego Komitetu Wschodniej Mandżurii. Najwyraźniej Koreańczycy przewyższali Chińczyków liczbą uzbrojonych partyzantów. Chu Chin, Koreańczyk, który kierował oddziałem partyzanckim partii, został dowódcą Pierwszej Dywizji, a dwa z trzech dowództw pułku i dwa inne kluczowe stanowiska - szef sztabu i kwatermistrz - zostały przekazane Koreańczykom. Wang Te-t'ai został komisarzem politycznym dywizji. W maju, kiedy zorganizowano Drugą Dywizję, dowódcą dywizji i trzema dowódcami pułku zostali nieznani Chińczycy, jednak Koreańczycy zajęli wszystkie stanowiska komisarzy politycznych zarówno na poziomie dywizji jak i pułku. Pierwsza Dywizja została przydzielona do działań w Yenchi i Hunchun hsien, druga w Wang-ching i Hunchun hsien na wschodzie. Jak widać z tabeli 15, łączna siła partyzantów i personelu armia rewolucyjnej w 1934 roku wynosiła około 1000 osób. Według koreańskiego weterana, wszyscy partyzanci kierowani przez komunistów byli młodymi Koreańczykami, niektórzy z tych partyzantów awansowali na wysokie pozycje w strukturach północnokoreańskich po 1945 roku, w szczególności Kim Il Sung, prezydent Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej.
Polowanie na czarownice (Witch Hunt 1933-1934)
Pomimo ciągłych wysiłków partyzanci nie byli w stanie rozszerzyć swoich sił poza poziom osiągnięty na początku 1934 roku. Masowa dezercja ze strony Towarzystwa Anty-Japońskiego oraz zakrojone na szeroką skalę ataki wojskowe i operacje wymuszania kapitulacji prowadzone przez Japończyków, ograniczyły działalność partyzancką do małych obszarów w głębi lądu, a ich pozycja stała się coraz bardziej nie do utrzymania. Ciągle pogarszające się warunki i machinacje władz japońskich doprowadziły chiński personel do podejrzeń o zmowę między ich koreańskimi towarzyszami a Japończykami, rozpoczęła się masowa czystka. Między listopadem 1933r. a styczniem 1934r. zlikwidowano około 200 potencjalnych dezerterów i podejrzanych. Specjalny Komitet Wschodniej Mandżurii stracił w styczniu 1934r. szesnaście osób personelu.[8]
Nikt nie był poza podejrzeniem gdy rozpoczęła się czystka. Podejrzanie zostało rzucone na czołowych przywódców, takich jak Chu Chin, dowódca Pierwszej Dywizji Drugiej Armii, i Yi Sang-Muk, szef departamentu organizacji Specjalnego Komitetu Wschodniej Mandżurii, obaj, obawiając się morderstwa, uciekli i w 1935r. poddali się Japończykom.[9] Nawet sami łowcy czarownic zostali później skazani i zlikwidowani.[10] Po tym, jak ucierpieli z powodu wewnętrznych rozruchów i zewnętrznych nacisków, jednostki Drugiej Armii opuściły swoje pierwotne terytorium pod koniec 1935r. i ruszyły na zachód, jeden oddział dołączył do Pierwszej Armii na zachodzie, a drugi do Piątej Armii na północy.
[1]Okada to Shidehara "The recent condition of various factions", March 4, 1930, AJMFA, reel SP102, file SP205-5, pp.6545-6546.
[2]AJMFA, reel SP103, file SP205-5, p.6878-81.
[3]Suii gaikyo, p. 21; also Naimusho, Keihokyoku (Bureau of Police and Security, Ministry of Home Affairs, Japan), Chuka minkoku ni okeru kyosan shugi undo no genkyo [Present Condition of the Communist Movement in the Republic of China] (Tokyo 1931), p.30. According to the latter source the Communists burned the harvested crops of 26 (presumably landlord) families in two communities in Yenchi Hsien in October-November and inflicted more than 100,000 yuan in damage. The armed men moved about in small groups of five to ten, making them very difficult to apprehend. For similar account, see also Manshu kyosanto undo gaikan p.4.
[4]Manshu Kyosanhi no Kenkyu, p.69.
[5]"Principles of Guerilla Unit Operations in Eastern Manchuria" (Tung-Man-yu-chi-tui kung-tso ta-kang) dated February 15, 1931, in AJMFA, reel S373, file 9452-6, pp.89-116. The Yenpien branch had been reorganized into the East Manchurian Special Committee in August 1930. Manshu kyosanhi no kenkyu, p.69
[6]Ch'en Shao-yu, "Tung-pei ch'ing-hsing yu K'ang-Jih t'ung-i chan-hsien t'seliao" [The Situation in Manchuria and the Anti-Japanese United Front Strategy], Ch'en Shao-yu (Wang Ming) chiu-kuo yen-lun hsuan-chi[Selected Works of Ch'en Shao-yu [Wang Ming] on National Salvation [Hankow 1039; reprint edition Tokyo 1970] vol. I, pp.293-312. Hereafter cited as Ch'en Shao-yu hsuan-chi.
[7]Osaka Mainichi shimbun, September 7, 1933, as quoted in South Manchuria Railway Company, Keizai Chosakai (Economic Research Association), Manshu kyosanto undo gaikan [A Survey of the Manchurian Communist Party Movement] (Dairen, 1935) p.41, data on other months not provided.
[8]Manshu kyosanhi no kenkyu, p.109.
[9] Ibid,. p.114
[10] for details see Chong-Sik Lee "Witch Hunt Among the Guerillas: The Minsheng-t'uan Incident", China Quarterly, April-June 1966, pp.107-117.
=============================================================
P.S.
Jeśli ktoś ma jakieś uwagi, to prosiłbym o powstrzymanie się przez chwilę, bo jeszcze chciałbym wrzucić 2 kolejne posty dotyczące Południowej i Północnej Mandżurii. Jeślibym to zrobił w jednym to wyjdzie straszny wall of text. A tak będzie ładna ciągłość, postaram się to skończyć do poniedziałku.
Z góry dziękuję.
Ten post był edytowany przez terrorite: 18/01/2019, 23:00
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Koreańska partyzantka cz. II Południowa Mandżuria 1930-1935r.
Już w sierpniu 1923 r. zorganizowano socjalistyczną organizację zwaną Koreańską Partią Pracy (Haniok Nodong-dang) w Panshih, której liczba członków przekroczyła 1500 w połowie lat dwudziestych. Nie było zbiegiem okoliczności, że koreańscy nacjonalistyczni przywódcy w południowej Mandżurii zorganizowali w Panshih Hsien konferencję swoich przedstawicieli w sierpniu 1927r., a niektórzy lewicowi przywódcy zorganizowali ligę rolników {nongmin tongmaeng). Ta ostatnia cieszyła się dużym poparciem rolników z Panshih, z których większość wyemigrowała ze zubożałych gospodarstw w południowej Korei, gdzie znajdowali się pod wpływem grupy koreańskich komunistów znanych jako grupa "M-L" (marksistowsko-leninowska). W maju 1930r., Kiedy KPCh ustanowiła komitet Panshih Hsien, stowarzyszenie rolników (nung-min hsieh-hui) i ligę antyimperialną (fan-ti t'ung-meng), Koreańczycy w tym regionie stali się kluczowymi członkami tych organizacji.[1]
Częste bunty wśród lokalnych chińskich żołnierzy przeciwko marionetkowemu reżimowi Mandżukuo stanowiły również żyzny grunt rekrutacyjny dla nowych organizacji KPCh. W kwietniu-czerwcu 1932r. kilka kompanii chińskich żołnierzy stacjonujących w Panshih i w pobliżu Itung opuściło ich koszary i dołączyło do sił antyjapońskich.[2] Nie wszyscy zbuntowani żołnierze chcieli słuchać komunistów, ale przynajmniej niektórzy z nich byli podatni na komunistyczną propagandę.
Nastrój na obszarze Panshih najlepiej pokazuje incydent, który miał miejsce na początku kwietnia tuż za miastem Panshih. 2 kwietnia japońska policja konsularna w Panshih wysłała kilku oficerów do pobliskiego Panku, w poszukiwaniu koreańskich komunistów. Wracając z udanej misji, policja została otoczona przez około 300 koreańskich mieszkańców, którzy zmusili ich do uwolnienia jeńców. Japońska policja wysłała dodatkowych 12 mężczyzn wraz z 20 chińskimi strażnikami (pao-wei-t'uan) i kompanią chińskich piechurów służących reżimowi Mandżukuo, w celu ochrony policjantów, ale po południu 4 kwietnia żołnierze zabili jednego z japońskich policjantów i koreańskiego "przewodnika" w Santaokou, zmuszając innych Japończyków do ucieczki.[3] Chińscy żołnierze byli pod silną presją ze strony wieśniaków, którzy wykrzykiwali antyjapońskie hasła i apelowali do ich patriotyzmu.[4]
Japońscy urzędnicy nie wiedzieli wówczas, że koreańscy wieśniacy byli dowodzeni przez koreańskiego komunistę, Yi Hong-gwanga, który był "prostym i bardzo odważnym koreańskim rolnikiem", jak go opisał jego były towarzysz.[5] Na początku 1932r. Yi zorganizował z siedmiu mężczyzn w tzw. "dog-beating unit" (tu-kou tui), który miał służyć jako jednostka straży dla komitetu hsien, "pies" w tym przypadku odnosił się do "uciekających psów" Japończyków. W marcu, zgodnie z instrukcjami Mandżurskiego Komitetu Prowincjalnego, pierwotna grupa została przemianowana na Robotniczo-Chłopski Antyjapoński Oddział Partyzancki (Fan-Jih Kung-nung Yu-chi-tui), Yi został jego dowódcą, a agent z Harbin, Yang Tso-ch'ing, komisarzem politycznym. Oddział w celu zdobycia uzbrojenia dokonywał napadów na domy właścicieli broni. Do czasu incydentu z Panku, miał około 30 uzbrojonych ludzi.[6]
Zwycięstwo w Panku zwiększyło morale przywódców partyjnych i wpłynęło na chińskich żołnierzy służących marionetkowemu reżimowi. Dowódca batalionu jednostki, który był zaangażowany w incydent z Panku, zbuntował się i uciekł ze swoimi ludźmi w góry, być może obawiając się represji ze strony Japończyków. Inni żołnierze odpowiedzieli na antyjapońską propagandę i dołączyli do komunistycznych partyzantów. Do 16 maja jednostka partyzancka składała się z ponad 100 mężczyzn.[7]
Szeregi partyzantów rosły systematycznie, a do czerwca grupa liczyła 170 mężczyzn. W tym miesiącu jednostka partyzancka została przemianowana na Robotniczo-Chłopską Ochotniczą Armię Mandżurską (Tung-pei Nung-kung I-yung-chun).[8]
W międzyczasie, wiosną 1932r., Komitet Panshih Hsien został podniesiony do rangi "centralnego komitetu hsien" z jurysdykcją nad siedmioma hsien w pobliżu i został podporządkowany bezpośrednio Mandżurskiemu Komitetowi Prowincjonalnemu.[9] W przeciwieństwie do Specjalnego Komitetu Wschodnio Mandżurskiego, który w tym okresie szczególnie podkreślał wysoce ideologiczne programy, komitet Panshih położył silny nacisk na motywy antyjapońskie, programy o charakterze ideologicznym, takie jak reforma rolna, nie pojawiają się w istniejących zapisach. Komuniści w Panshih prowadzili intensywną walkę przeciwko niektórym właścicielom ziemskim, obejmującą również porwania i egzekucje, ale wydaje się, że cele walki były każdorazowo starannie wybierane. W każdym razie nie ma dowodów że przypadkowe osoby odniosły poważne szkody, jak to miało miejsce w regionie Chientao.
Pomimo pewnych trudności, komuniści zdołali ustanowić sojusze z różnymi antyjapońskimi grupami. Tak więc, gdy wiadomość o zbliżającym się japońskim ataku dotarła do komisji Panshih, w celu omówienia sytuacji, w lipcu podobno odbyło się spotkanie dowódców kilku grup. Jak podano, na spotkaniu został zawarty sojusz z Narodową Armią Zbawienia pod dowództwem Fu Tien-ch'ena, byłym przywódcą bandytów który miał pod swoją komendą 4000 do 5000 ludzi.[10] ("Big Sword Society" odmówiło współpracy, ponieważ traktowało wszystkich Koreańczyków jako sprzedawczyków wysługujących się Japończykom). W celu wyjaśnienia nieporozumień i przedstawienia poglądów partii, komisja wysłała do "Big Swords" trzech delegatów, w tym Han Chin.[11] Najwyraźniej negocjacje zakończyły się sukcesem, ponieważ mniej więcej w tym czasie "czerwoni partyzanci" zwiększyli swoje siły, współpracując z "Big Swords" w pobliskim Chinchuan Hsien oraz z Narodową Armią Zbawienia w Tunghua i Liuho Hsien.[12]
Szczegóły dotyczące uzgodnień między komunistami a "Big Swords" zostały odnotowane przez Japończyków w sierpniu. Według doniesiń, pod koniec lipca agent KPCh spotkał się z Wang Feng-ko, szefem "Big Swords Society", który był teraz również dowódcą Armii Samoobrony i zawarły następującą umowę:
1. KPCh zapewni Armii Samoobrony niezbędne uzbrojenie i amunicję .
2. Armia Samoobrony zgadza się działać jako wykonawcy akcji wojskowych planowanych przez KPCh.
3. KPCh będzie nękać wroga i prowadzić akcje wywiadowcze w celu wspomagania działań militarnych Armii Samoobrony.
4. W Armii Samoobrony mogą powstać agencje partii komunistycznej.
5. 3000 yuanów zapewnionych przez KPCh zostanie wykorzystane na pomoc osobom niezamożnym, w celu zdobycia poparcia ludzi dla Armii Samoobrony i partii komunistycznej.[13]
Wydarzenia te znalazły odbicie w liczbowym wzroście armii komunistycznej. Antyjapońskie nastroje były w regionie bardzo silne, a pozycja partii najwyraźniej spodobała się niektórym z miejscowej ludności. Szczególnie we wrześniu bunt chińskiego batalionu i jego dowódcy w mieście Panshih doprowadził do napaści i okupacji tego miasta przez 4600 ludzi z różnych ugrupowań, w tym zbuntowanego batalionu, Red Spear Society, strażników kolejowych i kilka grup bandytów.[14] Obecni byli także nauczyciele i uczniowie Gimnazjum Panshih oraz niektórzy pracownicy kolei. W październiku, kiedy kontratak japońskich i mandżurskich sił rozpędził antyjapońskie grupy, komitet Panshih przejął niektórych nauczycieli, studentów, żołnierzy i robotników, zwiększając swoją siłę do 230 mężczyzn, w tym 80 Koreańczyków.[15] Komunistyczna armia została przemianowana na Południowo Mandżurską Jednostkę Partyzancką 32 Armii Chińskiej Armii Czerwonej (Chung-kuo Hung-chun Ti-san-shih-erh Chun Nan-Man Yu-chi-tui); oddział był uzbrojony w 300 karabinów i pistoletów oraz moździerz i dowodzony przez Yi Hong-gwanga. Yang Ching-yo, weteran Czerwonego Związku Zawodowego z Fushun w 1929r., który działał jako przywódca w Towarzystwie Antyjapońskim w Harbin, objął stanowisko komisarza politycznego.[16]
Komitet Panshih Hsien był trakcie stopniowego powiększania swoich sił partyzanckich, gdy do Mandżurii dotarł list z Centralnego Komitetu oraz list Ch'en Shao-yu ze stycznia 1933r. w których Mandżurski Komitet Prowincjonalny instruował, by istniejąca grupa partyzancka w Panshih została przeorganizowana w rewolucyjną armię ludową. Kampania, by zwerbować grupy antyjapońskie, lokalnych bandytów i Chińczyków w służbie marionetkowego reżimu Manchukuo, albo jako żołnierzy, albo policjantów, została zintensyfikowana, a do września 1933 komuniści dowodzili 720 ludźmi zorganizowanymi w szesnastu oddziałach. Mieli także pod swoim wpływem około 1000 żołnierzy sił sprzymierzonych.[17] Według japońskiego źródła Pierwsza Dywizja Pierwszej Armii powstała 18 września 1933 r., w drugą rocznicę incydentu mandżurskiego; ale jest bardziej prawdopodobne, że Pierwsza Armia powstała na początku lipca.[18]
Z powodu masowej kampanii eksterminacyjnej rozpoczętej przez siły japońskie w październiku, Pierwsza Armia rozproszyła swoje siły, wysyłając drugi i trzeci pułk na zachód do Tungpientao. Ponieważ inne antyjapońskie grupy były również pod silną presją ze strony Japończyków, a ponieważ korzyści płynące z koordynowania ich działań były oczywiste, apele komunistycznych partyzantów zdawały się być dobrze przyjmowane, a starania o zawieranie sojuszy były kontynuowane. Według japońskiego raportu, komuniści zawarli w lipcu 1933r. porozumienie z takimi dowódcami bandytów (obecnie szefami antyjapońskich grup) jak Fu Tien-ch'en i Mao Kuo, dotyczące stref działania poszczególnych grup i sposobów, w jakie należało przeprowadzać wspólne operacje.[19] Japończycy poinformowali także o utworzeniu 22 maja 1933r. "Biura Sztabowego Antyjapońskiej Armii Sojuszniczej" (K'ang-Jih Lien-ho-chiin Ts'an-mou-ch'u), które miało zostały podniesione do poziomu Dowództwa Generalnego (Tsung Chih-hui-pu) Antyjapońskiej Armii Sojuszniczej w marcu 1934. Jednak do marca 1934r. Dowództwo Generalne przestało istnieć, prawdopodobnie z powodu powtarzających się dezercji przywódców niekomunistycznych oraz krytyki ze strony centrali KPCh.
Przybycie sił Yang Ching-yu w górzysty i niedostępny region dało impuls działaniom partii komunistycznej. Oddziały partyjne w Huinan, Chinchuan, Chingyüan, Liuho, Mengchiang i Tunghua stały się aktywne, a 5 listopada 1934r. przedstawiciele tych oddziałów ustanowili Tymczasowy Komitet Specjalny Południowej Mandżurii jako krok w kierunku ożywienia nieistniejącej Specjalnej Komisji Południowej Mandżurii.[ 20] 11 grudnia komitet Tunghua Hsien został podniesiony do rangi Centralnego Komitetu Hsien, z władzą nad okręgami Tunghua, Liuho i Hailung.[21] Pomimo krytyki ze strony Komitetu Centralnego, umowa z przywódcami pozwoliła partii na wysyłanie agentów politycznych do różnych grup partyzanckich w celu prowadzenia działań propagandowych i organizacyjnych.[22]
Komunistyczna jednostka partyzancka pozostająca w Panshih, Pierwszy Regiment Pierwszej Armii, również odniosła sukces angażując się w zjednoczone działania frontowe. W maju 1934r. Dowództwo Generalne Antyjapońskiej Zjednoczonej Armii na Północ od [Sungari] Rzeki, (Chiang-pei K'ang-Jih Lien-ho-chun Tsung Chih-hui-pu) powstało dzięki konsolidacji różnych jednostek.[23] Około 1000 partyzantów zostało oddanych pod dowództwo szefa Pierwszego Regimentu Yuan Te-sheng. Yi Hong-gwang służył jako szef sztabu. Siły zostały zorganizowane w osiem oddziałów partyzanckich[24] i zaplanowano szereg skoordynowanych ataków. Ta formuła również pozwoliła komunistom wysyłać swoich agentów do różnych jednostek partyzanckich aby prowadzić działalność propagandową i organizacyjną, i, w niektórych przypadkach, komuniści zwerbowali znaczną liczbę żołnierzy. W miarę jak Pierwszy Regiment się rozrastał, przywódcy komunistyczni postanowili zmienić go listopadzie 1934r. w Drugą Dywizję Pierwszej Armii.[25]
Jednak przywódcy Panshih w roku 1934 ugięli się pod powtarzającymi się napomnieniami przywódców centralnych, by stosować strategię "oddolnego zjednoczonego frontu", a starannie zbudowane sojusze stały się niepewne. Strategia "oddolnego zjednoczonego frontu" była z natury samoograniczająca i wiadomo było iż prędzej czy później stanie się oczywista dla wszystkich. Niekomunistyczni przywódcy mieli wystarczający powód by unikać komunistów, gdyż ich celem było osłabienie innych grup. Jest również bardzo prawdopodobne, że przywódcy niekomunistycznych antyjapońskich ugrupowań w Mandżurii byli informowani o walce między Kuomintangiem a komunistami w południowych Chinach i że podzielali wrogie nastawienie Kuomintangu wobec KPCh. Dopóki komuniści otwarcie potępiali siły Kuomintangu i Chang Hsueh-liang'a jako zdrajców i opowiadali się za sabotażem grup wojskowych, lokalne grupy komunistyczne były zobowiązane do walki zarówno z japońskimi, jak i lokalnymi grupami wojskowymi.
W ten sposób kontynuowano potyczki między komunistami i innymi siłami. W niektórych przypadkach oddziały niekomunistyczne otaczały i atakowały komunistycznych partyzantów, a komunistyczni agenci byli chwytani przez niekomunistycznych przeciwników. Komuniści z kolei atakowali niektóre grupy antyjapońskie, z którymi wcześniej zawarli sojusze. Wang Feng-ko, wpływowy przywódca w Tungpientao i szef Big Sword Society, był wrogi komunistom, i często dochodziło do walk między jego ugrupowaniem a komunistami.[26]
[1] Manshu kyôsanhi no kenkyû. pp. 336-338. The Manchurian General Bureau of the Korean Communist Party ("M-L group"), under the direction of Pak Yun-so, had been located at Panshih since early 1928. Along with the party organization, the Koreans also had a branch of the Communist Youth Association there. This group of Korean Communists had advocated the need for military action to bring about an independent and communized Korea. In order to provide necessary military training, the bureau had established its own military department in 1929. See Koto Hoin, Kenjikyoku. (High Court, Prosecutor's Bureau, Government-General of Korea),"The Preliminary Trial of the Chientao May 30 Incident Concluded", Shiso geppo [Thought Monthly]. vol. 1, no. 4, [July 15, 1931] in AJMFA, reel S355, p. 179.
[2] Manshù kyôsanhi no kenkyû. p. 340.
[3] Report from Consul-General Ishii in Chientao to Japanese Foreign Minister Saito, June 1, 1932. in AJMFA, reel S386, hie S9452-16, pp. 53-68.
[4] Yang Tso-ch'ing, "Panshih Rising Like A Gust of Wind,” Chung-kuo Jen-min Chieh-fang-chun Shan-shih-nien Cheng-wen Pien-chi Wei-yuan-hui (Editorial Committee of the Literature on the Thirty Years of the Chinese People's Liberation Army), Hsing-huo Liao-yuan (Sparks Blazing over the Prairie), vol. 4 (Peking, 1959), pp. 384-386
[5] Ibid., p. 380. [6] Ibid., pp. 380-382. [7]. Ibid., p. 386.
[8] Manshù kyôsanhi no kenkyû. p. 340.
[9] Ibid., p. 338.
[10] Yang Tso-ch'ing, "Panshih Rising" p. .183.
[11] Manshu kyôsanhi no kenkyû, p. 341.
[12] Ibid., pp. 341-342.
[13] Director. Police Affairs Bureau, Kwantung Territorial Government, to various agencies. August 30, 1932, in AJMFA, reel S386, file S9452-16, pp 45-47.
[14] Manthu kysanhi no kenkyû, pp. 340-341.
[15] Ibid., p. 341.
[16] Chang Lin, “The Story of General Yang Ching-yu." Hung-ch'i Pia'o-p'iao [Red Flag Waves], no 8. (July, 1958), p 68.
[17] Manshu kyôsanhi no kenkyu, p. 342.
[18] Tou-cheng [Struggle] (Juichin edition), no. 26 (September 15, 1933) pp. 1-3, carries a declaration of the First Army of the Panshih People's Revolutionary Army of Manchuria, dated July 10. Tou-cheng (mimeographed Shanghai edition), no. 52 (August 20, 1933), p. 17, refers to the People's Army of Manchuria in Panshih, adding that this was the new name of the 32nd Army of the Worker-Farmer Red Army of Manchuria. Chi Yun-lung's "Brief Account of the Great National Hero Yang Ching-yu", Chi-shih [Knowledge], no. 4 (September 1946), p. 7, dates the founding of the People's Revolutionary Army as September 18, 1933, but the content of the article indicates that the author relied heavily on Manshu kyôsanhi no kenkyû, which gave the same date. While some authors have alleged that the People's Revolutionary Army was established in the spring of 1933, this is also erroneous. A news item on the "New Victory of the Red Guerrilla Unit in Southern Manchuria," dated June 15, 1933, reports that the 32nd Red Army Guerrilla Unit was in the process of expanding into the People's Revolutionary Army. Tou-cheng (Juichin edition), no. 26 (September 15, 1933), p. 18.
[19] Manshu kyôsanhi no kenkyû, p. 428.
[20] Manshù kyôsanhi no kenkyû, p. 343.
[21] Ibid., p. 343. [22] Ibid., p. 430. [23] Ibid., pp. 430-431 [24]. Ibid., p. 431. [25]. Ibid., p. 343.
[26] Manshù kyôsanhi no kenkyû. p. 433-434.
Ten post był edytowany przez terrorite: 21/01/2019, 13:46
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Znalazłem raport Kempeitai z regionu Kantō dot. bieżącej sytuacji ruchu komunistycznego w Mandżurii. Datowany na 1932 i w pełni dostępny na JACAR:
https://www.jacar.archives.go.jp/aj/meta/image_B13081260200
満洲ニ於ケル共産運動近況
Manshū ni okeru kyōsan undō kinjō
Co ciekawe, poszczególne rozdziały wskazują na sytuację w Mandżurii wschodniej, południowej i północnej, brakuje jednak informacji o zachodniej. Generalnie bardzo dużo tam przykładów akcji mniejszych grup (10-30 osó , które traktowane są jako zwykłe napady.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Eh, no miałem tu wrzucić północną Mandżurię ale co tam, dopiszę wieczorem
A co do zachodniej Mandżurii. Widzisz, zachodnia Mandżuria to praktycznie rzecz biorąc pustynia.
CODE The Western Plain of Interior Drainage lies at the foot of the Great Khingan and constitutes part of the area known as Inner Gobi or Eastern Inner Mongolia. It has recently come under the political control of Manchuria. This is a sandy basin plain containing several saline lakes and extensive saline fiats. The extraction of soda from these lands is an ancient and important industry. A few nomadic herders tend their flocks as well.
Zachodnia Równina Zlewiska Wewnętrznego leży u podnóża Wielkiego Khinganu i stanowi część obszaru znanego jako Wewnętrzna Gobi lub Wschodnia Mongolia Wewnętrzna. Niedawno znalazła się pod polityczną kontrolą Mandżurii. Jest to piaszczysta równina, w której znajduje się kilka jezior solnych i rozległe solanki. Wydobywanie sody z tych ziem to pradawny i ważny przemysł. Poza tym kilku hodowców koczowniczych wypasa tu swoje stada.
No to raczej mało zachęcające miejsce, nawet dla partyzantki komunistycznej. Zresztą, sam termin Mandżuria jest taki umowny raczej.
CODE The term “Manchuria” is applied in a more or less vague way to the northeasternmost territories of China, and embraces all lands lying east of Mongolia and northeast of the Great Wall. Manchuria, as here used, applies to the Eastern Three Provinces (Tungsanshin) of Heilungkiang (Amur), Kirin (Chilin) and Fengtien (Mukden or Liaoning), and the Japanese leased territory of Kwantung and the special Barga (Hulunpeierh) District on the northwest frontier. It forms roughly triangular area of about 380,000 square miles.
Termin "Mandżuria" jest stosowany w mniej lub bardziej niejasny sposób do północno-wschodnich terytoriów Chin i obejmuje wszystkie ziemie leżące na wschód od Mongolii i na północny wschód od Wielkiego Muru. Termin Mandżuria, tak jak tu użyto, ma zastosowanie do wschodnich trzech Prowincji (Tungsanshin), Heilungkiang (Amur), Kirin (Chilin) i Fengtien (Mukden lub Liaoning), dzierżawionego przez Japończyków terytorium Kwantung (Kwantung Leased Territory), i specjalnego okręgu Barga (Hulunpeierh) na granicy północno-zachodniej. Mandżuria tworzy mniej więcej trójkątny obszar o powierzchni około 380000 mil kwadratowych.
Więc może poszukać czegoś o działalności partyzantki w Specjalnym Okręgu Barga (Barga Special District) albo Prowincji Xing'an?
Źródło Geography of Manchuria. Dane są mniej więcej z okresu który nas interesuje.
Ten post był edytowany przez terrorite: 21/01/2019, 13:51
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Super robota .
W sumie może by z tych dało by się stworzyć jakiś artykuł?
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Koreańska partyzantka cz. III Północna Mandżuria 1930-1935r.
Zaliczyłem mały poślizg czasowy bo miało być w poniedziałek, no ale już jest część trzecia.
Chou Pao-chung, który później stał się bohaterem antyjapońskiego ruchu w Mandżurii, zorganizował, na początku roku 1933, czerwonych partyzantów w rejonie Tungning-Ningan. W tym górzystym regionie, położonym na północy Chientao, przebywała pewna ilość koreańskich nacjonalistów i komunistów. po roku 1931 tysiące byłych żołnierzy Kirin pod dowództwem Li Tu, Wang Te-lin i innych działało w tym rejonie przeciwko Japończykom. Miało tam wpływy również Red Spear Society.
Pochodzący z Yunnan Chou, był żołnierzem od 1918 roku i posiadał znaczne doświadczenie wojskowe, awansując do rangi zastępcy dowódcy dywizji w Narodowej Armii Rewolucyjnej, zanim został zwolniony w 1928 roku za odmowę wykonania rozkazu stłumienia, prowadzonego przez komunistów, powstania chłopskiego.[1] Wstąpił do KPCh w tym samym roku, a po tym, jak Japończycy rozpoczęli operację podbicia Mandżurii w 1931 roku, wyjechał do Mandżurii, dołączając do sił Li Tu i Wang Te-lin w 1932 roku. Według własnej relacji Chou, antyjapońscy przywódcy byli wrogo nastawieni do komunistów i początkowo odnosili się do niego nieufnie, ale docenili jego zdolności i uczynili go szefem sztabu Wspólnej Kwatery Głównej Armii Samoobrony i Armii Ocalenia Narodowego, składającej się z sił Li Tu, Wang Te-lin i innych.[2] Na początku 1933 r. "Ponad sto tysięcy" żołnierzy obu armii, skłóconych między sobą, zostało rozbitych przez Japończyków, a Li Tu i Wang Te-lin wraz z 20 tysiącami innych uciekli na Syberię. Chou i niektórzy z jego towarzyszy, którzy działali w tych jednostkach, zgromadzili część pozostałych i zorganizowali jednostkę Shan-lin Tui ("Mountain-Forest"). Ówczesne japońskie źródło podawało iż w styczniu 1933 r. utworzono, składający się z 200 antyjapońskich żołnierzy i zawodowych bandytów oraz czterdziestu koreańskich komunistów, "MountainForest Farmers-Workers Volunteer Unit" (Shan-lin Nung-kung I-wu Tui).[4] Grupa ta powiększyła się w miesiącach letnich do około 500 mężczyzn, a później, pod koniec 1933 lub na początku 1934r., zmieniła nazwę na Ning-an Anti-Japanese Guerrilla Unit (Ning-an Fan-Jih Yu-chi-tui).[5] Jest całkiem prawdopodobne, że nowa strategia zjednoczonego frontu wsparła działalność Chou Pao-chunga. Jego jednostka została zreorganizowana w Piątą Antyjapońską Zjednoczoną Armię w lutym 1935 roku.
W grudniu 1933r. komuniści utworzyli także za granicą ZSRR przy Iman (Дальнере́ченск) niewielką jednostkę partyzancką w rejonie Mishan-Hulin na północ od Ninganu. Obszar ten był twierdzą Li Tu, który miał około 80 000 ludzi w samej okolicy Mishan. KPCh miała komitet hsien w Mishan od 1930r., a w 1932 r. zorganizowała "Generalne Towarzystwo Anty-Japońskie w Mishan". Na tych fundamentach w grudniu 1933r., zorganizowano czerwoną jednostkę partyzancką z czterdziestoma członkami KPCh i Komunistycznym Korpusem Młodzieży, z których prawie trzydziestu stanowili Koreańczycy.[6] W Jaoho, na północ od Mishan, KPCh w 1930r ustanowiła komitet hsien lecz próba ta nie zakończyła się powodzeniem. W lipcu 1933r. zorganizowano czerwoną jednostkę partyzancką złożoną z około osiemdziesięciu mężczyzn.[7] Najwyraźniej wszyscy członkowie byli Koreańczykami. Warto zauważyć, że nazwisko dowódcy kompanii tej jednostki podano w japońskim zapisie jako Kim Sok-ch'on.[8] Istnieje duże prawdopodobieństwo, że był to Ch'oe Sok-ch'on(Ch'oe Yong-gon), który później stał się człowiekiem numer dwa w reżimie północnokoreańskim.[9]
W każdym razie partyzanci w Jaoho dołączyli do sił antyjapońskich pod dowództwem Li Yen-lu, aby utworzyć we wrześniu 1934 r., Czwartą Zjednoczoną Armię Mandżurii.[10] Li był dowódcą kompanii pod dowództwem Wang Te-lin, który był dowódcą batalionu w armii Kirin, gdzie dowodził siłami antyjapońskimi do czasu zajęcią Mandżurii przez Japonię w roku 1931. Mimo że Wang Te-lin w 1933 roku dołączył do innych dowódców którzy wycofali się na Syberię, Li Yen-lu z niewielką grupą ludzi pozostał aby wskrzesić ruch antyjapoński.[11] W przeciwieństwie do innych antyjapońskich liderów, Li Yen-lu miał częste kontakty z różnymi antyjapońskimi grupami w Szanghaju i Pekinie. [12]
Inna niewielka grupa komunistycznych partyzantów została założona w pobliżu Chuho (obecnie Shangchih) położonego na południowy wschód od Harbin, przez wysłanego z Harbin w roku 1933 Chao Shang-chih. Było to terytorium antyjapońskiego przywódcy Sun Ch'ao-yang, który zebrał pod swoim dowództwem kilka tysięcy bojowników, ale zdecydowane ataki japońskiej armii praktycznie zdziesiątkowały oddział Sun, a Sun został zabity w akcji jesienią 1933r. Chao, który był u niego szefem sztabu, wraz z siedmioma ludźmi pod jego dowództwem założył Anty-Japoński Oddział Partyzancki Chuho, który do końca 1933r. powiększył się do około 300 ludzi.[13] Partia następnie wysłała więcej kadr w celu rozbudowy jednostki, a według co najmniej jednego japońskiego szacunku, do końca 1934r. Centralny Komitet Chuho Hsien miał pod swoim dowództwem około 600 ludzi.[14] Był to początek Trzeciej Ludowej Rewolucyjnej Armii Mandżurii, która powstała w styczniu 1935 roku.
Tangyuan położony na północny wschód od Harbin i niedleko na zachód od Chiamussu, był kolejnym ośrodkiem działalności partyzanckiej. Podobnie jak w innych regionach, siły antyjapońskie (około 10000 do 20000 w 1934 r.) Działały w pobliżu Tangyuan. Oddział KPCh w Tangyuan stał się aktywny wiosną 1933r., a pod przywództwem Feng Chung-yiin, założono latem 1933r., składający się z około osiemdziesięciu mężczyzn, z których połowa była Koreańczykami, Północnowschodni Oddział Anty-Japoński.[13] Jednostka ta połączyła się z Ludową Armią Samoobrony Mandżurii (Tungpei Min-chung Tzu-wei-chiin) pod dowództwem Hsieh Wentung, właściciela ziemskiego, który w marcu 1934r. zaplanował antyjapoński bunt rolników w Tulungshan, Tangyuan Hsien, i ustanowiła latem 1935r. Szóstą Zjednoczoną Armię.[14]
Jeden z byłych uczestników antyjapońskiego ruchu partyzanckiego pozostawił sugestywną relację o tym jak działała "Armia Rewolucyjna" i z jakimi problemami borykała się w tym okresie. Klasyczna powieść T'ien Chuna Village in August [Pa-yueh te Hsiang-ts'un], napisana w 1934 roku, rozgrywała się w regionie, w którym działali Chou Pao-chung i Chao Shang-chih.[15]
...Znajdujemy prostych rolników, szewców, byłych żołnierzy i byłych bandytów w szeregach rewolucyjnej armii T'ien Chun. "Generał" tej 200-osobowej siły był byłym żołnierzem, jeden z kapitanów był bandytą, a wszyscy ci ludzie są napędzani nienawiścią do japońskich agresorów i chińskich urzędników, którzy wcześniej służyli watażkom, a teraz z równą łatwością służą nowym panom. Partyzanci są nieustannie pouczani przez swoich kapitanów, generała i jego adiutanta (młodą Koreankę), którzy przypominają im o swojej misji i wizji nowego świata. Urządzają zasadzkę na japoński pociąg zaopatrzeniowy, zabijają oficerów Manchukuo oszczędzając żołnierzy, napadają na ufortyfikowaną i dobrze strzeżoną posiadłość wielkiego obszarnika który poszukiwał japońskiej protekcji i dokonują egzekucji na nim oraz jego żonie. Indoktrynują dzierżawców ale chłopi starszego pokolenia stawiają kwestie rodzinne ponad innymi i nie chcą słuchać haseł partyzanckich: "Uratuj naród", "Wypędź japońskich żołnierzy" i "Ziemia rolna dla rolników". Chłopi ci są gotowi płacić podatki każdemu kto jest cesarzem, płacić czynsz komukolwiek kto jest właścicielem ziemi i pragną zachować praworządność "zwykłych ludzi", dopóki nie zostaną brutalnie zadeptani przez Japończyków. Natomiast młodzi rolnicy o wiele łatwiej poddają się agitacji. Przyłączają się do partyzantów w piosenkach i dyskusjach, a następnie dobrowolnie dołączają do ich szeregów. Ale ich życie jako partyzantów jest wyczerpujące. Muszą się wycofać w góry, gdy są ścigani przez o wiele większe siły przeciwnika, brakuje im żywności i zapasów, dla rannych nie ma lekarstw. Obawiają się, że ranni mogą zostać schwytani przez wroga i zdradzić swoich towarzyszy. Ale partyzanci są zdecydowani nie ustępować pod presją, są wspierani przez chłopów, którzy podzielają ich nienawiść do Japończyków i są pod wrażeniem zachowania partyzantów które wyraźnie odróżnia ich od bandytów i żołnierzy...
Tak więc, zgodnie z relacją T'ien Chuna, partyzanci skupili się głównie na nastrojach antyjapońskich, ostrożnie podnosząc kwestię własności ziemi i tylko w związku z kolaboracją właścicieli ziemskich z wrogiem. KPCh w tym okresie zamierzała raczej pobudzić chińskie masy przeciwko japońskiej agresji niż popierać wojnę klasową. Całkiem możliwe jest jednak, że KPCh mogła rekrutować nowych członków wśród partyzantów. Wszyscy wspierający rewolucyjną armię byli potencjalnymi rekrutami KPCh.
W porównaniu z całkowitą porażką KPCh na obszarach miejskich siła KPCh w głębi lądu była znaczna. Tabela 16 przedstawia ogólną siłę KPCh pod koniec października 1934r. Tabela opracowana przez japońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych do użytku wewnętrznego opierała się na skonfiskowanych lub przechwyconych dokumentach komunistycznych.
Sytuacja wśród antyjapońskich bojowników w głębi lądu była, pomimo przeszkód, bardziej zachęcająca z punktu widzenia komunistów. Lewicowy radykalizm Specjalnego Komitetu Wschodniej Mandżurii, poparty instrukcjami od centralnych przywódców, oddzielił partię od mas i osłabił zdolność partii do powstrzymania naporu sił japońskich. Gdyby KPCh przyjęła inną drogę budowania więzi z antyjapońskimi masami w Chientao w latach 1932-1933, Japończycy napotkaliby znacznie większy opór wobec ich "pacyfikacji" w regionie.
[1] For the background of Chou Pao-chung, see Howard Boorman et al., eds., Biographical Dictionary of Republican China (New York, 1967), pp. 43-44, and Donald W. Klein and Anne B. Clark, Biographic Dictionary of Chinese Communism, 1921-1965 (Cambridge, Mass., 1971), vol. 1, pp. 225-228. For Chou's own account, see Chang Lin, "The Story of a General in the United Resistance Army," Hung-ch'i P'iao-p'iao, vol. 2 (July 15, 1967), pp. 188-195.
[2] Ibid., p. 195.
[3] Ibid.
[4] Manshu kyôsanhi no kenkyû, pp. 158-159.
[5] Ibid., p. 159. [6] Ibid., p. 721. [7] Ibid., pp. 718-719. [8] Ibid., p. 718.
[9] The presence of Ch'oe Sok-ch'on (Ch'oe Yong-gon) in the Jaoho region is established by his delivering an address, "To the Officers and Soldiers of the Seventh Army," in 1939; the text of this address is given in Han Sol-ya, ed., Pan-Ilt'usa yonsoljip [Speeches of Anti-Japanese Fighters] (Pyongyang, 1946), pp. 21-28.
[10] Sun Chieh, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun ti-ssu-chun [The Fourth Allied Army of Manchuria] (Paris]?], 1936), p. 116.
[11] Ibid. See also Lei Ting, Tung-pei, I-yung-chun yun-tung shih-hua [Story of the Manchurian Volunteer Army Movement] (Shanghai, 1932), p. 127. This book's date of publication is erroneous; the book covers events after 1932.
[12] Sun Chieh, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun ti-ssu-chun, pp. 14, 118.
[13] Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun shih-ssu-nien k'u-tou chien-shih [Brief History of the Fourteen-Year Struggle of the Anti-Japanese Allied Army of Manchuria] (Harbin, 1946), pp. 22-23; see also Manshu kyôsanhi no kenkyû, p. 631.
[14] See table 16
[13] Manshu kyôsanhi no kenkyû, p. 753.
[14] Ibid., pp. 756-757.
[15] The original Chinese work was published in 1935; the English translation by an unidentified translator and with an introduction by Edgar Snow was published in New York in 1943, and a reprint of the English edition was issued in 1974. In his introduction, Snow compares the work with Uncle Tom's Cabin, Les Miserables, and says further that he was in Peking when the novel appeared, and "suddenly every student I knew was talking about it," and that the influence of the book was especially pronounced among the exiled Manchurians, including the soldiers of Chang Hsueh-liang stationed in northwest China. Chang was later to stage the famous Sian incident.
Ten post był edytowany przez terrorite: 22/01/2019, 15:38
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Koreańska Partyzantka cz. IV. Sytuacja Komunistycznej Partyzantki w Mandżurii 1935-1938r.
W książce napisanej przez kadrę Czwartej Armii i opublikowanej w roku 1936 znajduje się tekst "Deklaracji Anty-Japońskiej Sprzymierzonej Armii Mandżurskiej do rodaków w Mandżurii dotyczącej incydentu w północnych Chinach" z 20 czerwca 1935r.[1] Szefowie od Pierwszej do Szóstej Armii i antyjapońskie jednostki partyzanckie w Tangyuan i Hailun potępili rząd Kuomintangu za to, że zaakceptował różne żądania Japonii dotyczące północnych Chin. Deklaracja zalecała zwołanie Antyjapońskiej Konferencji Przedstawicieli Ludowych Ocalenia Narodowego. Konferencja miała na celu ustanowienie antyjapońskiego rządu mandżurskiego i wezwała wszystkie zbrojne grupy do przyłączenia się do Zjednoczonej Armii, wzywając żołnierzy i oficerów służących pod Japończykami do zabicia japońskich oficerów i przyłączenia się do sił antyjapońskich. Wzywała też rolników, kupców, studentów i kobiety albo do przyłączenia sę do sił antyjapońskich, albo wspierania walki z Japonią. Trzema głownymi hasłami były: przeciwstawić się Japonii i chronić ojczyznę, konfiskować własność Japończyków i ich służalców, zjednoczyć ludzi by przeciwstawić się Japonii i uratować Chiny.
Po tych wydarzeniach nastąpiła słynna deklaracja z 1 sierpnia "Apel do całego narodu o opór wobec Japonii i ocalenie kraju", wydana w imieniu Chińskiego Rządu Radzieckiego i Centralnego Komitetu KPCh.[2]
Chociaż przywódcy w Moskwie zapożyczyli nazwy tych dwóch chińskich organizacji, oczywiste jest, że przywódcy centralni pod przewodnictwem Mao Tse-tunga, który po Długim Marszu przebywał w odległych zachodnich Chinach, nie zaakceptowali ani nie zgadzali się z treścią "Apelu".[3]
W dniu 5 października 1935r. przywódcy 24 grup zbrojnych w pobliżu Panshih odpowiedzieli na wezwanie Centralnego Komitetu KPCh Panshih Hsien i utworzyli Dowództwo Połączonych Antyjapońskich Sił Zbrojnych na Północ od Rzeki [Sungari] (K'ang-Jih Lien-ho-chun Chiang-pei Tsung Chih-hui-pu) i podpisali 13-punktową umowę dotyczącą wspólnych operacji. Najważniejsze punkty umowy to:
(1) nie poddanie się ani zdradzenie narodu, oraz zdecydowane zaangażowanie się w antyjapońską walkę o ocalenie narodowe i odzyskanie utraconego terytorium,
(2) wspieranie rządu antyjapońskiego i dołączenie do rządu ludowego,
(3) skonfiskowanie całej własności japońskich bandytów i ludzi im służących i wykorzystanie jej na rzecz wojny antyjapońskiej,
(4) angażowanie się w antyjapońską walkę o ocalenie narodowe poprzez zjednoczenie się ze wszystkimi ludźmi i wszystkimi antyjapońskimi jednostkami zbrojnymi,
(5) zobowiązanie do ochrony interesów antyjapońskich mas (tj. pozyskiwania darowizn od bogatych i wykorzystania ich w działalności antyjapońskiej).[4]
10 października przywódcy dziewięciu niekomunistycznych antyjapońskich ugrupowań z "Partyzanckiego Dystryktu Południowej Mandżurii" wydali "Oświadczenie opinii w sprawie utworzenia Antyjapońskiej Sprzymierzonej Armii Mandżurii", w którym wyrazili swoją "najwyższą zgodę" z ideą ustanowienia "Antyjapońskiej Armii Sprzymierzonej w Południowej Mandżurii". W Krótkim oświadczeniu dodano, że "dowódca Yang [Ching-yu], jak dobrze wiadomo, jest osobą o silnej determinacji z chwalebnym przebiegiem walki antyjapońskiej i jest najbardziej odpowiednią osobą, aby stać się dowódcą Armii Sprzymierzonej. Towarzysze! Szybko dołączcie do Armii Sprzymierzonej dla narodu aby wzmocnić siły antyjapońskie.[5] Komunistom udało się również, wiosną 1936r., zawiązać ścisły sojusz z Wang Fengko, najważniejszym niekomunistycznym nacjonalistycznym przywódcą regionu Tungpientao.[6]
Grupy antyjapońskie w Mandżurii nie tylko szybko odpowiedziały na wezwanie do zjednoczenia. Przywódcy głównych zbrojnych grup w Mandżurii wydali 11 października apel o utworzenie ogólnonarodowego zjednoczonego frontu i powołanie Rządu Obrony Narodowej oraz Generalnej Kwatery Głównej Antyjapońskiej Ogólnonarodowej Armii Sprzymierzonej. Apel, skierowany do wszystkich szefów rządów i przywódców wojskowych oraz narodu chińskiego[7] został wydany w imieniu dowódców pierwszej do szóstej armii Antyjapońskiej Zjednoczonej Armii Mandżurii oraz w imieniu Wu I-ch'eng i K'ung Hsien-jung, dowódcy i zastępcy dowódcy niekomunistycznej Ochotniczej Armii Mandżurskiej (Tung-pei Yi-yung-chun). W apelu wymieniono także Antyjapoński Oddział Partyzancki Tangyuan, Antyjapoński Oddział Partyzancki Hailun i Antyjapoński Narodowy Komitet Ocalenia Mandżurii (Tung-pei K'ang-Jih Chiu-kuo Wei-yuan-hui). Nie są znane dokładne okoliczności związane z opracowaniem i wydaniem apelu oraz którzy dowódcy faktycznie wyrazili zgodę na wykorzystanie ich nazwisk, ale zawarte w nim przesłanie było bardzo silne. Z wyrzutem przypominano czytelnikom, że żaden chiński żołnierz nie został wysłany z Chin w związku z japońskim przejęciem Mandżurii; opowiadano się za tym, by Chińczycy przestali zabijać Chińczyków i zażądali wysłania żołnierzy do Mandżurii, aby odeprzeć Japończyków. Nie wiemy, jak szeroko rozpowszechniono apel w Mandżurii, ale sądząc po tym, że władze japońskie otrzymały jego kopię w Szanghaju w styczniu 1936r., nie ulega wątpliwości, że tekst został szeroko rozpowszechniony w Chinach.[8]
Ruch "zjednoczonego frontu" w regionie na wschód od Harbinu został poprowadzony przez Chao Shang-chih, szefa Trzeciej Armii. Od czasu założenia pod przewodnictwem Komitetu Centralnego Chuho Hsien Trzeciej Armii Ludowej Armii Rewolucyjnej w Mandżurii w styczniu 1935r., Chao był aktywny, starając się zyskać poparcie licznych niekomunistycznych grup zbrojnych na tym terenie, a w kwietniu tego samego roku ustanowił Sprzymierzoną Antyjapońską Armię Mandżurii. Próby zdobycia przez partię wojsk w ramach strategii "zjednoczony front oddolny" i animozje z przeszłości utrudniały jego wysiłki,[9] ale japoński raport z czerwca 1935r. twierdził, że profesjonalni bandyci zostali przekonani przez Chao Shang do przyłączenia się do jego sił: "region Chuho daje wrażenie bycia królestwem komunistycznym, a grupy bandytów w tym regionie nie mogą być łatwo eksterminowane, wręcz przeciwnie, małe grupy bandytów w różnych miejscach dobrowolnie przyłączają się do bandytów politycznych i ideowych [np. bandytów nacjonalistycznych i komunistycznych], a bezpieczeństwo publiczne w tym regionie pogarsza się coraz bardziej".[10] Nic dziwnego, że Chińska Republika Ludowa uhonorowała Chao, zmieniając nazwę Chuho na Shang-chih.
Silny atak Japończyków jesienią 1935r. zmusił jednak siły Chao do wycofania się na północny wschód, do bardziej odległego obszaru Ilan-Tangyuan w pobliżu granicy ZSRR. Chao i sześciu innych przywódców wojskowych, w tym szefowie czwartej i szóstej armii, wzięli udział w spotkaniu które odbyło się pod koniec stycznia 1936r. w Tangyuan, w celu utworzenia Mandżurskiej Ludowej Antyjapońskiej Kwatery Głównej i Antyjapońskiego Ludowego Zjednoczonego Wojskowego Tymczasowego Rządu Mandżurii. Celem Kwatery Głównej było koordynowanie i kierowanie ruchem antyjapońskim w Mandżurii. Pod dowództwem Chao Shang-chih cały ruch miał być "zorganizowany, upolityczniony i usystematyzowany". Miał być koordynowany przez stanowiska dowodzenia [chih-hui-pu] w południowej Mandżurii, wschodnim Kirinie, wschodnim Harbinie, Hulinie, Jeholu i Ninganie.[11] Proklamacja wydana 20 lutego w imieniu szefów sześciu armii Armii Zjednoczonej oraz oddziałów partyzanckich Tangyuan i Hailun wezwała do zorganizowania wszystkich grup zbrojnych w ramach sześciu armii i/lub różnych jednostek partyzanckich oraz wzywała wszystkie grupy zbrojne do walki o ocalenie narodowe, niezależnie od różnic religijnych, politycznych lub ekonomicznych; wezwała też wszystkie zbrojne grupy w Mandżurii by wstąpiły do zjednoczonych armii.[12] Jak zauważyliśmy powyżej, chociaż wspomniano o ustanowieniu tymczasowego rządu, nie są dostępne żadne informacje na jego temat. Zamiast tego proklamacja z 20 lutego wskazała, że zjednoczone armie będą kierowane przez Antyjapońskie Generalne Stowarzyszenie Ocalenia Narodowego w Mandżurii.
Kampania na rzecz ustanowienia i konsolidacji zjednoczonego frontu została przeforsowana we wschodnim Kirin, gdzie działały Piąta Armia i część Drugiej Armii,[13] a nawet w Chientao, gdzie Specjalny Komitet Wschodniej Mandżurii prowadził politykę radykalnie lewicową. Dyrektywa wydana przez Mandżurski Komitet była jednoznaczna. Głównym obowiązkiem KPCh było wyparcie japońskiego imperializmu: nieważne, że dawna polityka koncentrowała się na umocnieniu proletariatu, a jednocześnie zraziła rewolucyjną burżuazję i inteligencję, lub że wcześniejsza polityka zniszczyła ducha "przeciwstawiania się Mandżukuo i stawiania oporu Japonii" i zniszczyła szansę na utworzenie zjednoczonego frontu; wszystkie antyjapońskie elementy, w tym rewolucyjna burżuazja, muszą być zjednoczone.[14] Otrzymawszy te instrukcje, przywódcy pierwszej i drugiej armii spotkali się w lutym 1936r. z przywódcami innych ugrupowań zbrojnych w regionie Chientao i aktywnie przystąpili do wprowadzania w życie nowej strategii.[15] Wiosną 1936r. w Mandżurii pozostało niewiele grup zbrojnych, które nie podpisały się pod "Deklaracją 1 Sierpnia".
Jakościowa zmiana spowodowana przez zjednoczony front przeciwko siłom antyjapońskim w Mandżurii stała się natychmiast zauważalna dla władz japońskich. Japoński oficer odpowiedzialny za opracowanie ogromnej pracy nad antyjapońskim ruchem w Mandżurii, Manshu kyôsanhi no kenkyû [Studium bandytów komunistycznych w Mandżurii], zauważył w lutym 1937r., że:
mówi się, że obecnie liczba bandytów wynosi około 20 000, w porównaniu do okresu bezpośrednio po incydencie [Mandżurskim] [tj. zajęciu Mandżurii przez Japonię w 1931r.], kiedy liczba ta przekraczała 300 000, wydaje się że żyjemy w innym świecie. Tak więc trend pokazał spadek liczby [bandytów]. Ale zauważamy wyraźne zjawisko, że tempo spadku w ciągu ostatnich dwóch lub trzech lat zostało złagodzone. Nie dlatego, że uścisk zniewolenia został rozluźniony. Pomimo takich samych jak poprzednio wielkich nakładów zarówno w kategorii osób jak i funduszy, efekty prób podporządkowania nie są tak dobre jak się spodziewano. Podczas gdy możemy spodziewać się poprawy bezpieczeństwa publicznego w niektórych regionach w określonym czasie, nie ustalono podstawowej strategii na osiągnięcie ciągłości [spokoju w naszej domenie] To znaczy, że wzorzec działań mających na celu opanowanie bandytów lub operacje bezpieczeństwa publicznego, który został zastosowany w przeszłości, teraz osiągnęł swój limit. Jaki jest zatem podstawowy powód tego rodzaju impasu w operacjach bezpieczeństwa publicznego? Polega on na jakościowej zmianie wśród grup bandytów w Mandżurii, czyli "komunizacji" grup bandytów i kontroli innych grup bandytów przez bandytów komunistycznych.[16]
Nie tylko poprawiła się jakość antyjapońskich sił, ale wzrosła też ich liczba i częstotliwość ataków. Niestety nie mamy szczegółowych danych dotyczących wszystkich obszarów działań antyjapońskich, ale tabela 17 dotycząca prowincji Sanchiang, obszaru operacyjnego Chao Shang-chih, jest sugestywna. Liczba zarówno komunistycznych, jak i niekomunistycznych nacjonalistycznych bojowników wzrosła pod koniec 1935 i na początku 1936r. Było to prawdopodobnie spowodowane odwrotem sił Chao Shang-chiha z południowego wschodu. Jednak liczba operacji podjętych przez siły antyjapońskie wiosną 1936r. i liczba ludzi zmobilizowanych do tych operacji były ponad dwukrotnie większe niż w tym samym czasie w roku ubiegłym. Strategia zjednoczonego frontu zaczęła przynosić rezultaty.
Podczas gdy uzbrojone grupy w Mandżurii zostały zreorganizowane i odnowione w ramach nowej strategii zjednoczonego frontu, organizacja KPCh również uległa zasadniczym zmianom.
Organizacja partyjna w Mandżurii miała zostać zreorganizowana w następujący sposób: Mandżurski Komitet Prowincjonalny partii miał zostać zniesiony, a istniejące organizacje miały zostać przeorganizowane w Komitet Specjalny Harbin, Wschodni Komitet Prowincji Kirin, Wschodni Mandżurski Komitet Prowincjonalny, Południowy Mandżurski Komitet Prowincjonalny i Wschodni Komitet Prowincji Harbin. Każda Komitet miał działać niezależnie pod bezpośrednim dowództwem delegatury KPCh w Moskwie. Komitety miejskie w Dairen i Mukden miały zostać w przyszłości zreorganizowane w specjalne komitety, ale dopóki warunki nie uzasadniają takiej zmiany, zostaną one objęte nowym Specjalnym Komitetem Harbin.[17]
Yang Sung, były działacz komunistyczny i członek Komitetu Wschodniego Kirin, pisząc w marcu 1938r., zwięźle podsumował, w jaki sposób wydarzenia w Chinach wpłynęły na walkę antyjapońską w Mandżurii. Po pierwsze, wojna w Chinach znacznie osłabiła japońską presję na siły antyjapońskie w Mandżurii, ponieważ Japończycy musieli skierować swoje zasoby do Chin. Po drugie, emocje polityczne w Mandżurii zostały bardzo pobudzone, a duża liczba ludzi dobrowolnie przyłączyła się do antyjapońskich armii, podczas gdy inni aktywnie udzielali im wsparcia; oficerowie i żołnierze z marionetkowej Armii Mandżukuo także dezerterowali ze swoich jednostek i dołączali do sił antyjapońskich. Po trzecie, wydarzenia te dały partyzantom okazję do ustanowienia antyjapońskich baz, chociaż to akurat nadal było bardziej życzeniem niż rzeczywistością.[18]
Chou Pao-chung, przywódca z północnej Mandżurii, powiedział w 1946r. reporterowi, że po wybuchu wojny w Chinach sprzymierzone armie w Mandżurii stały się bardziej aktywne, a ich głównym zadaniem było wspieranie wojny antyjapońskiej w Chinach poprzez atakowanie tyłow wroga. Atakowali oni miasta, przejmowali fortece i niszczyli środki transportowe wroga. Atakowali także kluczowe punkty wzdłuż linii kolejowych. W bitwie przy rzece Shaho sprzymierzone armie zniszczyły ponad 700 żołnierzy japońskich i mandżurskich; na stacji kolejowej Muleng wysadzono wrogi pociąg i zabito 700 żołnierzy wroga. W różnych miejscach, szczególnie w dolnym biegu rzeki Sungari, poddały się całe regimenty wojsk mandżurskich.[19]
W publikacji byłych oficerów japońskich z armii Mandżukuo skomentowano, że wojna w Chinach "spowodowała w Mandżurii falę rozruchów, przypominając powiedzenie, że krew jest gęstsza od wody". Zaczęły szerzyć się pogłoski, a ludzie dysponujący pieniędzmi i majątkiem zaczęli prowadzić spekulacyjne interesy.[20] Sytuacja była na tyle poważna, że minister bezpieczeństwa publicznego reżimu Mandżukuo wydał 31 lipca oświadczenie, ostrzegając społeczeństwo, aby nie ulegało intrygom Kominternu ani Chińskiej Partii Nacjonalistycznej.[21] Chociaż nie podano szczegółów, w tej samej publikacji wspomniano również o częstych buntach mandżurskich jednostek armii i policji.[22]
Japońskie źródło poinformowało o odkryciu wielu ulotek wydanych przez różne armie w całej Mandżurii. Ulotki te napominały ludzi, by angażowali się w walkę z japońskim imperializmem, wzywały chińskich żołnierzy, policję i innych uzbrojonych mężczyzn pod japońską kontrolą do buntu, domagały się funduszy i materiałów które mogły być użyte w walce z Japończykami i wzywały ludzi do przeciwstawiania się programowi "kolektywnych wiosek" wdrażanemu przez Japończyków.[23] To samo źródło podało także decyzję Pierwszej Armii w południowej Mandżurii, aby skoncentrować się na niszczeniu kolei, aby utrudnić japończykom prowadzenie wojny w północnych Chinach. Aby osiągnąć ten cel, Pierwsza Armia wysłała 120 ludzi z Pierwszej Dywizji, dowodzonych przez Ch'eng Pin, i 150 mężczyzn z Trzeciej Dywizji pod dowództwem Wang Jen-ts'ai na północ, aby zająć regiony Chingyuan i Tiehling. Dowódca Armii Yang Ching-yu podobno przeniósł się ze swoimi 200 ludźmi na północny zachód do Liaoyang Hsien, a dowódca Drugiej Armii, Wang Te-tai, wraz z dowódcą Drugiej Dywizji, Ts'ao Kuo-an, ruszył na wschód do prowincji Kirin.[24]
Inny japoński raport wspominał o próbie podjętej przez kontyngenty Szóstej Armii której celem było wyruszenie na zachód do Prowincji Jehol i ostatecznie połączenie się z siłami Mao Tse-tunga.[25]
Wśród buntów wojsk armii Mandżukuo najbardziej godny uwagi był bunt 29. Pułku Piechoty Armii Mandżukuo. W listopadzie 1937r., Kiedy Japońska Armia Kwantung przygotowywała masową kampanię eksterminacyjną w prowincji Sanchiang, japońscy oficerowie wątpili w lojalność pułku i postanowili go rozbroić. W związku z tym dowódca pułku wziął ze sobą 600 ludzi i uciekł do Laoyeshan, gdzie dołączył do sił Ósmej Armii Antyjapońskiej Armii Sprzymierzonej.[26] Według japońskiego raportu, wiadomości o tych wydarzeniach spowodowały "wielkie poruszenie" wszystkich sił Mandżukuo w regionie.[27]
Nie ulega wątpliwości, że siły antyjapońskie w Mandżurii zostały ożywione wojną w Chinach. Według Chou Pao-chunga kontakty między sojuszniczymi armiami a patriotycznymi organizacjami i osobistościami w takich dużych miastach jak Pekin, Tientsin, Szanghaj i Nanking stały się częstsze w latach 1936-1937 niż kiedykolwiek wcześniej.[28] Bez wątpienia kontakty te dały nie tylko moralne ale też finansowe wsparcie antyjapońskim partyzantom w Mandżurii.
Ale, jak zauważył Yang Sung w swoim artykule z marca 1938r., ruchowi w Mandżurii brakowało jednolitych wskazówek wojskowych i politycznych; działalność nastawiona na ludność cywilną były nikła; antyjapońskie bazy nie zostały ustanowione; działalność wśród wrogich oddziałów była bardzo słaba; a działalność w miastach ucierpiała z powodu licznych aresztowań, z których jeszcze się nie otrząśnięto.[29] W wyniku wojny w Chinach partyzanci w Mandżurii i przywódcy KPCh, którzy kierowali całym ruchem, poważne wyzwania mieli jeszcze przed sobą.
---------------------------------------------------------------------------
Opis tabel
zamieszczam go osobno bo łatwo byłoby przeoczyć wyjaśnienie dotyczące różnic ilościowych ktore zamieszczono w przypisach, a są to różnice dość znaczące.
Niektóre statystyki opracowane przez władze japońskie wyraźnie wskazują na korzystny wpływ wojny na ruch antyjapoński w Mandżurii. Tabela 20 pokazuje, że całkowita liczba antyjapońskich partyzantów wzrosła z 24 481 w czerwcu do 27 039 w lipcu i do 31 269 w sierpniu 1937 roku, co stanowi wzrost o prawie 7 000 ludzi w ciągu dwóch miesięcy od czerwca do sierpnia, i całkowicie zmienia poprzedni trend spadkowy.[T1] Tabela 21 pokazuje nadzwyczajny wzrost łącznej liczby powstańców, którzy pojawili się w 1937r. w porównaniu do lat poprzednich.[T2]
[T1] Nie wiemy jakiego rodzaju systemu raportowania używano w Mandżukuo podczas tabelaryzowania liczby partyzantów. Japońskie źródła, w tym tom z którego pobraliśmy dane do tabeli 20, podały bardzo rozbieżne dane dotyczące tego samego okresu. Tak więc, zgodnie ze stroną 271 Manshukokugun, całkowita liczba antyjapońskich partyzantów wynosiła 9600 na dzień 9 września 1937r. i 12 275 na listopad 1937r. Liczba ta spadła do 8786 we wrześniu 1938r. Najwyraźniej były to dane dostarczone przez japońską armię Kwantung. Według strony 354 tego samego tomu, armia Kwantung ogłosiła 3 marca 1937r., że całkowita liczba "bandytów" w Mandżurii wynosiła 9600. Należy zauważyć, że miesięczny raport z którego pochodzą dane dla tabeli 20 sporządziła Kwatera Główna Policji Mandżukuo, która była bezpośrednio odpowiedzialna za operacje antypartyzanckie, a zatem dane cytowane w tabeli są bardziej prawdopodobne. Manshukoku-shi, tom. 2, strona 303, skopiował te dane ze strony 354 z Manshukokugun.
[T2] Tabela 21 pokazuje siedmiokrotny wzrost w porównaniu z rokiem 1936, łącznej liczby powstańców, o pojawieniu się których donoszono w roku 1937. Jednak, co ciekawe, liczby innych kolumn, takie jak całkowita liczba wystąpień, lub straty poniesione przez powstańców, faktycznie wykazują nieznaczny spadek. Istnieje zatem duże prawdopodobieństwo, że "wzrost" był wynikiem błędu typograficznego, a nie faktycznego wzrostu. Liczba "10,355,577" w roku 1937 prawdopodobnie powinna wynosić "1,355,577". Niestety, źródło naszej tabeli nie wskazuje pochodzenia danych i nie posiadamy żadnych innych materiałów o podobnym charakterze, aby potwierdzić te informacje. Nawet jeśli suma za rok 1937 jest błędna, ogólny wzrost liczby antyjapońskich bojowników 1937 nie może być kwestionowany. Tabela 17 podaje liczbę antyjapońskich partyzantów w prowincji Sanchiang w 1935 i 1936 roku na około 2000; natomiast w tabeli 20 podano, że liczba w tej samej prowincji wzrosła do mniej więcej 12 000/14 000 w roku 1937.
---------------------------------------------------------------------------
  
---------------------------------------------------------------------------
[1] Sun Chieh, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun Ti-ssu-chun [The Fourth AntiJapanese Allied Army in Manchuria] (Paris[?], 1936), pp. 86-91.
[2] An English version of the "Appeal to the Whole People to Resist Japan and Save the Country" (August 1, 1935) is in International Press Correspondence, no. 70 (December 21, 1935), pp. 1728-1729; the Chinese text is available in Wang Chien-min, Chung-kuo Kung-ch'an-tang shih-kao [Draft History of the Chinese Communist Party] (Taipei, 1965), vol. 3, pp. 42-45.
[3]Gregor Benton, "The Second Wang Ming Line," China Quarterly, no. 61 (March 1975), pp. 62-67.
[4] Manshu kyôsanhi no kenkyû, pp. 435-437.
[5] Ibid., p. 441.
[6] Ibid., p. 418. The agreement may have been concluded in April; see ibid., p. 444.
[7]The Chinese text of the appeal is available in Sun Chieh, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun, pp. 91-95; for a Japanese version, see Manshu kyôsanhi no kenkyû, pp. 437-439. The Japanese text gives December 12 as the issuing date.
[8] Manshu kyôsanhi no kenkyû, pp. 439.
[9] Manshu kyôsanhi no kenkyû, pp. 684-694.
[10] Ibid., p. 696, quoting from Hizoku geppo [Bandit Monthly), August 1935 issue; no other details provided.
[11] Manshu kyôsanhi no kenkyû, pp. 775.
[12] Ibid., pp. 77S-777. [13] Ibid., pp. 277-282. [14] Ibid., pp. 243-244. [15] Ibid., pp. 244-251.
[16] Manshu kyôsanhi no kenkyû, preface, pp. 3-4. The foreword by Major General Sasaki Toichi, who was the supreme advisor to the Manchukuo Army conveyed the same message.
[17] Yoshihiro and Takahashi, "Recent Status of the Communist Movement," pp. 177-178.
[18] Yang Sung, "Experience and Lessons," pp. 8-9.
[19]Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun Shih-ssu-nien K'u-tou chien-shih [Brief History of the Fourteen-Year Struggle of the Anti-Japanese Allied Army of Manchuria] (Harbin, 1946), p. 62.
[20] Ran Sei Kai (Orchid Star Society), Manshukokugun [The Manchukuo Army) (Tokyo, 1970), p. 273.
[21] Ibid.
[22] Ibid., p. 381.
[23] Kato Narimasa, "Conspiracy and Intelligence Gathering," pp. 291-292.
[24] Ibid., p. 292. The Japanese obtained this information from two anti-Japanese soldiers captured on July 17. Chi Yun-lung, a Chinese author, writing in 1946, confirmed some aspects of this report, although his account differs with regard to some of the details. According to Chi, Yang Ching-yu, the commander of the First Route Army, decided to move the entire force under his command westward to the vicinity of the Chinese border. He wished to establish a link with the anti-Japanese forces in Jehol Province so that the forces in Manchuria would no longer be isolated. For this purpose, the First Route Army was organized into three divisions, each of which was to push through the South Manchuria Railway Ime and the great plains along the Liao River. The First Division succeeded in breaking through the enemy lines to reach the area of Kangping and Faku near the Inner Mongolian border; the Second Division reached Kaiping (south of Yingkou) but was forced to return to Huanjen in August; Yang Ching-yu, leading the Third Division, was unable to cross the Liao River and was forced to return to the original area of operation. See Chi Yun-lung, "Brief Account of the Great National Hero Yang Ching-yu," Chih-shih [Knowledge], no. 4, September 1946, p. 8.
[25] Gaimusho, To-a kyoku, Dai-ni-ka (Second Section, East Asia Bureau, Ministry of Foreign Affairs), Shina oyobi manshu ni okeru kyosan undo [The Communist Movement in China and Manchuria] (Tokyo, June 1938), p. 106.
[26] Manshukokugun, pp. 383-384.
[27] Ibid., p. 384. The regiment, however, was persuaded later to return to the fold. The regiment commander served the Manchukuo well after his return, and was promoted from colonel to major general.
[28] Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun, p. 61. Feng's volume reprinted the full text of an interview Chou gave to a Chinese newspaperman.
[29] Yang Sung, "Experience and Lessons," p. 9.
Ten post był edytowany przez terrorite: 24/01/2019, 1:02
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Gratulowałem na pw, ale i publicznie raz jeszcze pogratuluję, i zarazem podziękuję użytkownikowi terrorite, za fantastycznie przygotowane, ciekawe, i obdarzone bibliografią posty, w tym real hard historycznym temacie. Naprawdę, dawno nie czytałem na Historykach.org tak świetnie przygotowanych wypowiedzi, czy nie spotkałem osoby, o podobnym zakresie wiedzy, temat obserwuje, i czekam na kolejne wpisy.
BTW- mam nadzieje, iż Szanowny terrorite, wzorem kilku co najmniej użytkowników Historyków.org( vide Piegziu) , nie ogranicza się do pisania jedynie na Forum, o ile popełnił jakieś publikacje, w formie artykułów, czy też książki, to proszę nas( mnie) o tym poinformować. O ile nie, niech rzecz przemyśli, szkoda wiedzę, i dobre pióro marnować.
|
| |
|
|
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
historycy.org > Historia powszechna > II WOJNA ŚWIATOWA > ZSRR i alianci wschodni > Wojska Lądowe (w tym wojska ZSRR)
14/01/2019, 1:55
