| |
|
|
 Koreańska Armia Ochotnicza, Koreańscy komuniści w walce
| |
|
|
|
|
Wiadomo, że propaganda północnokoreańska wysławia Kim-Il Sunga (Kim Ir Sena) jako "wybitnego przywódcę walki narodowowyzwoleńczej" itp. bzdury. Jak jednak faktycznie przedstawiał się udział tego osobnika (i wogóle całej komunistycznej partyzantki koreańskiej) w walce?? Dokonała czegoś?? Wsławiła się czymś??
Z tego co jest mi wiadome - w 1945 "Koreańska Armia Ochotnicza" liczyła 1000-2000 członków (gł. dezerterów z armii japońskiej) a jej głównymi dokonaniami były bodajże napady na posterunki policji.
Ale to tylko takie ogólniki. Może ktoś wie coś więcej na ten temat??
Ten post był edytowany przez Rian: 9/10/2012, 22:10
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Zrodla historyczne - to biala plama. Jedna jedyna strona na angielskiej Wiki nie ma nawet jednej pozycji bibliograficznej na ten temat.
Informacja na tej stronie zamieszczona (zakladajac, ze jej autor jest wiarygodny) brzmi:
Koreańska Armia Wyzwolenia (KAW) założona 17 września 1940 r. W Chungking w Chinach, była siłą zbrojną Tymczasowego Rządu Republiki Korei. Jego komendantem był generał Ji Cheong-cheon, generał Lee Beom-seok, bohater bitwy o Cheongsanri i przyszły premier Korei Południowej byl szefem sztabu. Bedac częścia chińskich sił, od których była zależna, armia ta, z ograniczonymi mozliwosciami naplywu nowych zolnierzy byla mala liczebnie formacja (ok. 400 zlonierzy). KAW stała się zalazkiem współczesnych Sił Zbrojnych Republiki Korei.
KAW wchlonela szereg koreanskich grup partyzanckich, które rozprzestrzeniły się w północnej Korei, Mandżurii i Chinach w latach dwudziestych. Po ogłoszeniu wojny przez Rząd Tymczasowy przeciwko Japonii i Niemcom w dniu 9 grudnia 1941 r. jednostki KAW byly aktywne na terenie Chin i Azji Południowo-Wschodniej. Rozporządzenie dotyczące działalności Armii Wyzwolenia Korei, narzucone w 1941 roku przez rząd chińskich nacjonalistow koreanskiemu rządowi tymczasowemu, postawiło KAW pod rozkazami naczelnego wodza armii chińskiej. Rozporządzenie to zostało uchylone w 1944 r., po tym jak koreanski rząd tymczasowy osiągnął lepszą sytuację finansową i większe znaczenie w oczach chińskiego rządu.
W tym okresie KAW nie była bezczynna, wysłała oddzialy do walki wraz z brytyjskimi żołnierzami na azjatyckim teatrze II Wojny Światowej, w tym na teren Birmy i Indii (zwłaszcza w bitwie pod Imfal w kampanii Birmy). W 1943 r. do KAW przyłączyły się inne grupy partyzanckie, a ich przywódca, generał Kim Wonbong, został zastępcą komendanta KAW. Liczebnosc sil stale sie zwiekszala przez napływ Koreańczyków uciekających z japońskiej armii oraz poprzez rekrutację Koreańczyków mieszkających w Chinach. Począwszy od skromnych początków z 30-osobowym oddziałem oficerskim w 1941 roku, KAW z uplywem czasu zgromadzila wieksze sily, niemniej jednak, w porownaniu z wojskami nacjonalistycznych Chin, nie stanowila widocznego elementu w zmaganiach z Japonczykami.
W 1945 r. KAW współpracował z amerykańskim US Office of Strategic Services przy szkoleniu zolnierzy do specjalistycznych operacji wojskowych w Korei. Czołowe jednostki miały podjac dzialania od 20 sierpnia 1945 roku, dowodził nimi generał Lee. Jednak aspiracje KAW do odegrania znaczącej roli w wyzwoleniu Korei z okupacji japońskiej nie zostały spełnione, ponieważ Japonia skapitulowala 15 sierpnia. Trzy dni później, helikopter przewiozl dwudziestu kilku członków KAW na lotnisko w Seulu, ale został zmuszony do wycofania sie przez japońskie wojsko, które odmówiło poddania się Koreanczykom do czasu przybycia wojsk amerykańskich.
Zolnierze KAW powrócili do Korei w późnych latach 1945 i 1946. Wielu z nich, w tym generałowie Ji i Lee, weszło w skład południowokoreańskiego rządu. Generał Kim przeszedl na strone komunistycznego północnokoreańskiego reżimu Kim Il-sunga, który sam twierdził, że był dowódcą KAW.
N_S
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE W 1945 r. KAW współpracował z amerykańskim US Office of Strategic Services przy szkoleniu zolnierzy do specjalistycznych operacji wojskowych w Korei. Czołowe jednostki miały podjac dzialania od 20 sierpnia 1945 roku, dowodził nimi generał Lee. Jednak aspiracje KAW do odegrania znaczącej roli w wyzwoleniu Korei z okupacji japońskiej nie zostały spełnione, ponieważ Japonia skapitulowala 15 sierpnia. Trzy dni później, helikopter przewiozl dwudziestu kilku członków KAW na lotnisko w Seulu, ale został zmuszony do wycofania sie przez japońskie wojsko, które odmówiło poddania się Koreanczykom do czasu przybycia wojsk amerykańskich.
Która armia 18 sierpnia 1945 roku dysponowała helikopterem mającym moc do "przewiezienia " dwudziestu kilku żołnierzy( z wyposażeniem osobistym, i bronią jak sadzę)? Najbardziej zaawansowany niemiecki Focke-Achgelis Fa 223 "Drache", to dwu/trzy osobowa załoga, nawet wersja Fa 223D - transportowa, nie mogla pomieścić dwudziestu kilku żołnierzy.
Raczej chodzi o samolot.
Skopiowalem z angielskiej Wiki.
Uwazasz, ze jest blad ?
Napisz im o tym, na pewno porawia i beda wdzieczni.
Moderator N_S
Ten post był edytowany przez Net_Skater: 7/01/2019, 12:32
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Tja... Przeszedł na stronę Kim Il Sunga, który twierdził, że sam dowodził KAW... Propaganda Korei Północnej sprawia, że nie można dokładnie przebadać działalności komunistów w Korei w czasie II wojny światowej (a z pewnością taka była).
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(force @ 7/01/2019, 11:39) QUOTE W 1945 r. KAW współpracował z amerykańskim US Office of Strategic Services przy szkoleniu zolnierzy do specjalistycznych operacji wojskowych w Korei. Czołowe jednostki miały podjac dzialania od 20 sierpnia 1945 roku, dowodził nimi generał Lee. Jednak aspiracje KAW do odegrania znaczącej roli w wyzwoleniu Korei z okupacji japońskiej nie zostały spełnione, ponieważ Japonia skapitulowala 15 sierpnia. Trzy dni później, helikopter przewiozl dwudziestu kilku członków KAW na lotnisko w Seulu, ale został zmuszony do wycofania sie przez japońskie wojsko, które odmówiło poddania się Koreanczykom do czasu przybycia wojsk amerykańskich. Która armia 18 sierpnia 1945 roku dysponowała helikopterem mającym moc do "przewiezienia " dwudziestu kilku żołnierzy( z wyposażeniem osobistym, i bronią jak sadzę)? Najbardziej zaawansowany niemiecki Focke-Achgelis Fa 223 "Drache", to dwu/trzy osobowa załoga, nawet wersja Fa 223D - transportowa, nie mogla pomieścić dwudziestu kilku żołnierzy. Raczej chodzi o samolot. Skopiowalem z angielskiej Wiki.
Uwazasz, ze jest blad ?
Napisz im o tym, na pewno porawia i beda wdzieczni.
Moderator N_S
Już w 2010 ktoś zadał takie pytanie, jest obecne na "stronie dyskusji" (talk page) artykułu. W samym artykule przy helikopterze widnieje dopisek "citation needed", mimo to nikt przez cały ten czas nie podał źródła i się na to raczej nie zanosi (artykuł ma "niski priorytet"). Wzmianka o śmigłowcu nie występuje też w żadnej innej wersji językowej oprócz polskiej - gdzie indziej mowa ogólnie o tym, że dotarli do Seulu.
Ten post był edytowany przez Wieniaminow: 8/01/2019, 10:28
|
| |
|
|
| |
|
|
|
michczu
|
| |
|
| I ranga |
|
 |
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 46 |
|
| Nr użytkownika: 102.423 |
|
|
|
Stopień akademicki: Obywatel |
|
|
| |
|
QUOTE(Rian @ 9/10/2012, 23:07) Dokonała czegoś?? Wsławiła się czymś??
Bitwa o Pochonbo (Poch'ŏnbo) 4 czerwca 1937, opisywana przez ówczesną prasę japońską, chińską i radziecką. Z tamtego okresu pochodzą wzmianki prasowe w których pada określenie „dowódca drugiego frontu Kim Il Sŏng”.
Partyzancki oddział Kima wchodził w skład Zjednoczonej Antyjapońskiej Armii Północnego Wschodu, która to walczyła przeciw japońskim okupantom i kolabiracyjnej policji mandżurskiej.
Wszystko dokładnie opisuje sam Kim Il Sŏng w swoich wspomnieniach (oczywiście nie wszyscy chcą mu wierzyć).
Kim nazywał swoje oddziały (kilkuset ludzi) Koreańską Ludową Armią Rewolucyjną, jednak była to nazwa używana jedynie wśród rewolucjonistów koreańskich. W szerszych kontaktach byli jednym z korpusów ZAJAPW (bodajże II Korpus).
Od 1942 przekraczali tam-i-spowrotem granicę z ZSRR, gdzie otrzymali dodatkowe przeszkolenie wojskowe od regularnych żołnierzy radzieckich w „obozowisku pod Chabarowskiem” (tak też wspomina wódz).
W 1945 podczas radzieckiej ofensywy na Mandżurię partyzanci Kima wkroczyli do ojczyzny, nie wiem jeszcze jak dokładnie.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Na rosyjskiej wiki jego droga kariery wojskowej jest przedstawiona tak (brak niestety konkretnych przypisów z odesłaniem do źródeł informacji).
22 kwietnia 1932 r. stanął na czele jakiegoś oddziału partyzanckiego.
W 1934 r. został dowódcą 1. plutonu, 3. kompanii, 2. Samodzielnej Dywizji, która wkrótce miała zostać włączona do 2. Armii partyzanckiej.
W 1936 r. został dowódcą 6. Dywizji, ale od razu pada informacja, iż w tym okresie dywizjami nazywano oddziały, które często liczyły 100-200 partyzantów.
4 czerwca 1937 r. na czele ok. 200 partyzantów (6. Dywizji) zaatakował miasteczko Poch'onbo. Ta powiedzmy bitwa, bo w rzeczywistości przecież potyczka, ma swoją stronę i na polskiej wiki: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Poch%27%C5%8Fnbo
Dalszych szczegółów, bo na wiki jest trochę zbyt ogólnie, można się dowiedzieć np. z tej książki Ланьков А.Н., Ким Ир Сен: попытка биографического очерка http://vlastitel.com.ru/kim/bio.htm
W końcu lat 30. został dowódcą 2. Obszaru Operacyjnego 1. Armii (na pewno nie frontu, jak pisał wyżej michczu), jednego z trzech wchodzących w jej skład.
Japończycy rozpoczęli w tym okresie intensywne operacje antypartyzanckie, w wyniku których zginęli dowódca 1. Armii oraz wszyscy dowódcy rejonów operacyjnych oprócz Kima.
W listopadzie albo grudniu 1940 r. Kim razem z 13 ludźmi przeszedł granicę i schronił się w ZSRR.
W kwietniu 1941 r. na czele małego oddziału miał ponownie wkroczyć do Mandżurii.
W lipcu 1942 r. został dowódcą 1. batalionu 88. Samodzielnej Brygady Strzelców. Brygada miała cztery baony, wg różnych szacunków liczyła od 1000 do 1700 ludzi, w tym ok. 200-300 rosyjskiego personelu i 140-180 Koreańczyków.
QUOTE Od 1942 przekraczali tam-i-spowrotem granicę z ZSRR, gdzie otrzymali dodatkowe przeszkolenie wojskowe od regularnych żołnierzy radzieckich w „obozowisku pod Chabarowskiem” (tak też wspomina wódz).
Wg przywołanej książki co prawda Rosjanie wykorzystywali członków brygady w małych grupach do akcji sabotażowych w Mandżurii, ale sam Kim w tych akcjach udziału nie brał, cały czas przebywając na terenie ZSRR.
QUOTE W 1945 podczas radzieckiej ofensywy na Mandżurię partyzanci Kima wkroczyli do ojczyzny, nie wiem jeszcze jak dokładnie.
Być może tak jest we wspomnieniach Kima, ale zarówno na rosyjskiej wiki, jak i w książce jest wyraźnie podane, że choć istniał plan przerzucenia Koreańczyków z 88. Brygady na tyły Japończyków, to jednak ze względu na ich szybką kapitulację nie doszło do żadnego użycia bojowego ani Kima, ani jego ludzi.
Zostali przywiezieni później, i skierowani jako pomocnicy/asystenci radzieckich komendantów danych miast w Korei. Kima, jako najwyższego rangą, wysłano do stolicy. Przybył do Korei w końcu września na pokładzie parowca "Pugaczow" przez Władywostok i Wonsan.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(Net_Skater @ 6/01/2019, 23:19) W 1945 r. KAW współpracował z amerykańskim US Office of Strategic Services przy szkoleniu zolnierzy do specjalistycznych operacji wojskowych w Korei. Czołowe jednostki miały podjac dzialania od 20 sierpnia 1945 roku, dowodził nimi generał Lee. Jednak aspiracje KAW do odegrania znaczącej roli w wyzwoleniu Korei z okupacji japońskiej nie zostały spełnione, ponieważ Japonia skapitulowala 15 sierpnia.
O przydatności Koreańczyków wiedziano już od roku 1942.
QUOTE In fact, the usefulness of Koreans in the war against Japan was recognized as early as 1942. In a memorandum for the President written by General Donovan, the head of the Office of Strategic Services in January 24 1942, he wrote:
“The distribution of the Koreans in important centers opens the way for their employment in intelligence and sabotage work against the Japanese. This is not the case with other nationals, particularly whites and Chinese, who are readily identified in the Japanese Domain.”
In early August 1945, a plan was set up to utilize Korean Provisional Government’s Korean Restoration Army in one of the first Office of Strategic Service’s major projects based in Xi’an was the penetration in Korea, called the Eagle project. In this project, one hundred Korean men under the Korean Restoration Army were recruited to carry out this secret mission. These one hundred Korean soldiers of the Korean Restoration Army were shipped to Tuchao for training under the commander of the Eagle project, Captain Clyde B. Sargent. The intense training for the penetration, however, soon shattered. The bombing of Hiroshima and Nagasaki in August 7 1945 called for a sudden end of World War II as Japan surrendered on August 15, before the plan was put into action.
W rzeczywistości przydatność Koreańczyków w wojnie z Japonią została uznana już w 1942 roku, w memorandum dla prezydenta, sporządzonym przez generała Donovana, szefa Biura Służb Strategicznych 24 stycznia 1942 napisano:
"Dystrybucja Koreańczyków w ważnych ośrodkach otwiera drogę za zatrudnienia ich w wywiadzie i sabotażu przeciwko Japończykom. Nie dotyczy to innych obywateli, w szczególności białych i Chińczyków, których łatwo jest zidentyfikować na terytorium japońskim."
Na początku sierpnia 1945 r. w Biurze Służb Strategicznych w Xi'an opracowano pod nazwą "Project Eagle" plan wykorzystania KAW w celu penetracji Korei. W projekcie tym stu Koreańczyków z KAW zostało zwerbowanych do przeprowadzenia tajnej misji. Zostali oni wysłani do Tuchao na szkolenie w ramach "project Eagle" pod dowództwem kapitana Clyde B. Sargent.
Bombardowanie Hiroszimy i Nagasaki 7 sierpnia 1945 r. jdnak doprowadziło do zakończenia II wojny światowej jako że Japonia poddała się 15 sierpnia, zanim plan został wprowadzony w życie.
Wynika z tego że w sierpniu 1945 zaledwie opracowano projekt i zwerbowano ochotników których dopiero skierowano na szkolenie, więc chyba nie mogli podjąć działań już 20 sierpnia.
Ciekawa jest też reakcja niektórych koreańskich polityków na wiadomość o zakończeniu wojny:
"Otrzymałem wiadomość, że Japończycy się poddali. Ta wiadomość w żadnym wypadku nie jest dobra. Czuję, że nasza ostatnia nadzieja zniknęła. Wszystkie przygotowania w które włożyliśmy wiele wysiłków przez wiele lat, stało się przestarzałych. Nasi dobrze wyszkoleni żołnierze, którzy mieli zostać zaopatrzeni w tajną broń i wysłani do Korei na amerykańskich okrętach, aby mogli atakować główne japońskie bazy wojskowe ... teraz wszystkie walki się skończyły i nie mieliśmy nawet jednej szansy na realizację naszego planu ..."
- Kim Ku, Baekbumilj
QUOTE(Net_Skater @ 6/01/2019, 23:19) Trzy dni później, helikopter przewiozl dwudziestu kilku członków KAW na lotnisko w Seulu, ale został zmuszony do wycofania sie przez japońskie wojsko, które odmówiło poddania się Koreanczykom do czasu przybycia wojsk amerykańskich.
N_S
To w ogóle jest dziwne zważywszy na fakt współpracy Japończyków z Koreańczykami w sprawie ewakuacji oficjeli japońskich do kraju.
QUOTE Three days before the Japanese publicly announced their surrender, they approached Song Chin-u, a major right-wing nationalist and a future leader of the Korean Democratic Party, for collaboration in order to transfer Japanese officials safely back to Japan. While both Yo and Song both had been independence leaders, their views of independent Korea were quite different. When the Japanese proposed Song for collaboration, Song turned the proposal down, insisting that he was only to collaborate with the Allied Forces and the Korean Provisional Government. In desperation, Japanese turned to the leftist leader, Yo, who offered to consider the proposal under five conditions:
(1) Immediate release of all political prisoners;
(2) Noninterference in his activities for national reconstruction;
(3) Freedom to organize the student and youth corps;
(4) Free organization of labor unions by the working classes;
(5) And a guarantee of three months supply of food and grains.
The Japanese complied with these demands and worked with Yo to ease the political transition of Korea and the repatriation of Japanese.
Na trzy dni przed publicznym ogłoszeniem japońskiej kapitulacji Japończycy w Korei zwrócili się do Song Chin-u, ważnego koreańskiego nacjonalisty i przyszłego przywódcy Koreańskiej Partii Demokratycznej, o pomoc w zorganizowaniu bezpiecznego powrotu urzędników japońskich do Japonii. Podczas gdy zarówno Yo, jak i Song byli przywódcami niepodległościowymi, ich poglądy na niezależną Koreę były zupełnie inne. Kiedy Japończycy zaproponowali Songowi współpracę, ten odrzucił propozycję, twierdząc, że będzie współpracował tylko z aliantami i Koreańskim Rządem Tymczasowym. Zdesperowani Japończycy zwrócili się do lewicowego przywódcy, Yo, który zgodził się rozważyć wniosek przy spełnieniu przez nich pięciu warunków:
(1) Natychmiastowe uwolnienie wszystkich więźniów politycznych;
(2) Nieinterwencja w jego działaniach na rzecz odbudowy kraju;
(3) Swoboda organizowania korpusu uczniów i młodzieży;
(4) Wolna organizacja związków zawodowych przez klasy pracujące;
(5) I gwarancja trzymiesięcznej dostawy żywności i zbóż.
Japończycy spełnili te wymagania i współpracowali z Yo, aby złagodzić transformację polityczną Korei i repatriację Japończyków.
Natomiast sprawa powrotu wyglądała tak:
QUOTE Rhee, who was then residing in the United States, was the first among the Korean Provisional Government leaders to return. He arrived in Seoul on October 16 1945, welcomed by both the People’s Republic faction and the Korean Democratic Party. On the other hand, the leaders in Chongqing arrived a few weeks later in separate groups. Hodge had requested that the rightist faction of the Provisional Government, led by Kim Ku, arrive in Seoul before the leftist faction led by Kim Kyu Shik and Kim Wong Bong. Kim Ku and fifteen of his supporters in the Korean Provisional Government returned in Seoul on November 23rd and Kim Kyu Shik’s faction arrived on December 3rd 1945.
Rhee, który mieszkał wówczas w Stanach Zjednoczonych, był pierwszym z przywódców Koreańskiego Rządu Tymczasowego którzy powrócili do Korei. Przybył do Seulu 16 października 1945, powitany przez frakcję Ludowej Republiki i Koreańską Partię Demokratyczną. Z drugiej strony przywódcy w Chongqing przybyli kilka tygodni później w oddzielnych grupach. Hodge zażądał aby prawicowa frakcja Rządu Tymczasowego kierowana przez Kim Ku, przybyła do Seulu przed lewicową frakcją Kim Kyu Shik i Kim Wong Bong. Kim Ku i piętnastu jego zwolenników z Rządu Tymczasowego powróciło w Seulu 23 listopada a frakcja Kim Kyu Shik przybyła 3 grudnia 1945 r.
Jak ktoś chce to może poczytać o tym więcej w In Search for Democracy: Korean Provisional Government
Ten post był edytowany przez terrorite: 8/01/2019, 19:48
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(Rian @ 9/10/2012, 23:07) Wiadomo, że propaganda północnokoreańska wysławia Kim-Il Sunga (Kim Ir Sena) jako "wybitnego przywódcę walki narodowowyzwoleńczej" itp. bzdury. Jak jednak faktycznie przedstawiał się udział tego osobnika (i wogóle całej komunistycznej partyzantki koreańskiej) w walce?? Dokonała czegoś?? Wsławiła się czymś?? Z tego co jest mi wiadome - w 1945 "Koreańska Armia Ochotnicza" liczyła 1000-2000 członków (gł. dezerterów z armii japońskiej) a jej głównymi dokonaniami były bodajże napady na posterunki policji. Ale to tylko takie ogólniki. Może ktoś wie coś więcej na ten temat??
QUOTE(michczu @ 8/01/2019, 15:38) QUOTE(Rian @ 9/10/2012, 23:07) Dokonała czegoś?? Wsławiła się czymś?? Bitwa o Pochonbo (Poch'ŏnbo) 4 czerwca 1937, opisywana przez ówczesną prasę japońską, chińską i radziecką. Z tamtego okresu pochodzą wzmianki prasowe w których pada określenie „dowódca drugiego frontu Kim Il Sŏng”.
Biorąc pod uwagę, że atak na to miasto miał na celu rozbicie posterunku policji, i jest to jednocześnie i mit założycielski, i najpopularniejsze starcie koreańskiej partyzantki, to wygląda na to, iż owa partyzantka większych sukcesów poza rozbijaniem posterunków (czy jakichś placówek pocztowych, urzędów lub np. remiz strażackich) za bardzo nie miała.
Albo może miała, ale nie było przy nich Kima, więc zostały niestety przez niego zapomniane.
Jako ciekawostkę co do "bitwy" o Pochonbo podrzucę info z angielskiej wiki, że podobnież atakiem nie dowodził tam Kim, ale ten pan - Choe Hyon: https://en.wikipedia.org/wiki/Choe_Hyon#cit...ote-nati_Welc-7
|
| |
|
|
| |
|
|
|
michczu
|
| |
|
| I ranga |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 46 |
|
| Nr użytkownika: 102.423 |
|
|
|
Stopień akademicki: Obywatel |
|
|
| |
|
QUOTE(wysoki @ 9/01/2019, 1:51) Jako ciekawostkę co do bitwy o Pochonbo podrzucę info z angielskiej wiki, że podobnież atakiem nie dowodził tam Kim, ale ten pan - Choe Hyon: https://en.wikipedia.org/wiki/Choe_Hyon#cit...ote-nati_Welc-7
Ch’oe Hyŏn... Właśnie na Poch’ŏnbo uderzył oddział Kima, Hyŏn w tym czasie kierował się bodaj na Hyesan i akcja Kima byla z tym związana. Kim Il Song i Ch’oe Hyon byli właściwie równymi sobie dowódcami kilkusetosobowych oddziałów. I chyba tylko jedna gazeta (i to wroga, japońska) przypisuje atak na Pochonbo Hyonowi, możliwa pomyłka jako że ci dwaj towarzysze współpracowali w działaniach.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(michczu @ 9/01/2019, 12:41) QUOTE(wysoki @ 9/01/2019, 1:51) Jako ciekawostkę co do bitwy o Pochonbo podrzucę info z angielskiej wiki, że podobnież atakiem nie dowodził tam Kim, ale ten pan - Choe Hyon: https://en.wikipedia.org/wiki/Choe_Hyon#cit...ote-nati_Welc-7Ch’oe Hyŏn... Właśnie na Poch’ŏnbo uderzył oddział Kima, Hyŏn w tym czasie kierował się bodaj na Hyesan i akcja Kima byla z tym związana. Kim Il Song i Ch’oe Hyon byli właściwie równymi sobie dowódcami kilkusetosobowych oddziałów. I chyba tylko jedna gazeta (i to wroga, japońska) przypisuje atak na Pochonbo Hyonowi, możliwa pomyłka jako że ci dwaj towarzysze współpracowali w działaniach.
A jakie jest źródło tych danych?
Ta japońska gazeta o ile widzę podaje też mniejszą liczebność atakujących, trochę powyżej 100 osób.
I przy okazji - udało Ci się może znaleźć jakieś większe osiągnięcia koreańskiej komunistycznej partyzantki poza zniszczeniem posterunku policji, remizy strażackiej, poczty itd. w Pochonbo?
Obejrzałem sobie panoramę tej "bitwy" oraz obraz ukazujący bohaterskiego Kima dającego sygnał do ataku (robiąca wrażenie jest zwłaszcza wielkość zaatakowanej miejscowości  ) i tak sobie pomyślałem - jakby u nas w Polsce wykonać panoramę rozbicia przez partyzantkę każdego posterunku policji (a do tego u nas doszłyby jeszcze panoramy faktycznych bitew), to ciekawe ile setek czy nawet tysięcy tego rodzaju obrazów trzeba by wykonać... I gdzie to potem trzymać i eksponować?
|
| |
|
|
| |
|
|
|
michczu
|
| |
|
| I ranga |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 46 |
|
| Nr użytkownika: 102.423 |
|
|
|
Stopień akademicki: Obywatel |
|
|
| |
|
QUOTE(wysoki @ 9/01/2019, 13:18) udało Ci się może znaleźć jakieś większe osiągnięcia koreańskiej komunistycznej partyzantki poza zniszczeniem posterunku policji, remizy strażackiej, poczty itd. w Pochonbo?
A i owszem. Stoczyli na przykład bitwę pod Taehongdan (inaczej: bitwa w okolicach Musan), w maju 1939, o czym informuje tamtejszy monument bagnetu: http://www.nordkorea-info.de/the-monument-...musan-area.html
Wcześniej wraz z jednostkami chińskimi KLAR brała udział w szturmie na Dongning (wrzesień 1933), a przede wszystkim w utrzymaniu zimą 1933–34 tzw. strefy partyzanckiej w Wangqing/Xiaowangqing (miejscowość tę można spokojnie znaleść w Openstreetmap).
Możnaby wyróżnić trzy rodzaje walk: zasadzki, ataki (jak ten na Poch'ŏnbo) i bezpośrednie odpieranie ataków wroga.
Szczyty działalności KLAR to rok 1935, kiedy to staczali liczne potyczki na wsiach, oraz 1937 kiedy to szturmowali Poch’ŏnbo 4 czerwca, następnego dnia odpierali japońskie kontr-uderzenie, a 30 czerwca zwyciężyli pod Jiansanfeng (a raczej Kansambong, szczyt takowy znalazłem nawet na mapie, Jiansanfeng to chińska forma tej nazwy).
Ogółem na podstawie With the century ułożyłem taką listę:
—— 25 kwietnia 1932 : utworzenie oddziału partyzantów
VI 1932 : Erdaobaihe
6–7 IX 1933 : Dongning
17 XI 1933 – II 1934: Xiaowangqing (tzw. strefa partyzancka)
lato 1934 : Luozigou
I-II 1935 : ekspedycja północnomandżurska (→Ning'an )
? VI 1935 : Laoheishan
20 VI 1935 : Taipinggou
—— lato 1935 : rozwiązanie stref partyzanckich
VII 1935 : Shandongtun?
VII 1935 : Qinggouzi
XII 1935 : Guandi
17 VIII 1936 : Fusong
II 1937 : Limingshui (k. Badaogou)?
—— Od 1937: baza – Paektusan >>
4 VI 1937 : Poch'ŏnbo
5 VI 1937 : góra Kouyushui(shan)
30 VI 1937 : Jiansanfeng (Kansambong?)
V 1939 : Taehongdan
...
Większość tych walk to potyczki oddziałów około stu partyzantów vs kilkuset wrogów, więc w wirze historii mogły zostać nie dostrzeżone, zwłaszcza w porównaniu z rozmachem wojny chińsko-japońskiej czy hiszpańskiej wojny domowej mających miejsce w tym czasie.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Może michczu najpierw krótko przypomnę całą historię tego tematu, bo tak ciągle gdzieś jesteśmy obok niego. A tak może będzie jaśniej o co np. mi chodzi.
Rian napisał tak (pozwolę sobie przytoczyć najważniejsze):
QUOTE Z tego co jest mi wiadome - w 1945 "Koreańska Armia Ochotnicza" liczyła 1000-2000 członków (gł. dezerterów z armii japońskiej) a jej głównymi dokonaniami były bodajże napady na posterunki policji. QUOTE Dokonała czegoś?? Wsławiła się czymś??
Ty odpisałeś podając przykład... napadu na posterunek policji.
Teraz ja się zapytałem, czy ta komunistyczna partyzantka dokonała czegoś większego poza atakami na posterunki policji, a Ty mi piszesz: QUOTE Szczyty działalności KLAR to rok 1935, kiedy to staczali liczne potyczki na wsiach, oraz 1937 kiedy to szturmowali Poch’ŏnbo 4 czerwca, następnego dnia odpierali japońskie kontr-uderzenie, a 30 czerwca zwyciężyli pod Jiansanfeng
Ty mi owszem, coś wymieniłeś, ale co z tego, skoro po pierwsze atak na Pochonbo to napad na posterunek policji (plus oczywiście na szkołę czy remizę lub pocztę). Jeśli atak na posterunek to "szczyt działalności", to wraca moje pytanie - czy ta partyzantka dokonała czegoś większego niż taki napad? I "potyczki na wsiach"?
Po drugie przechodzimy do kolejnego problemu - źródeł, na których się opierasz.
(Przy okazji przypomnę moją prośbę z postu wyżej o źródło co do danych na temat Ch’oe Hyŏna)
Najpierw najciekawsze, bo to by może była wreszcie jakaś bitwa, ale...
QUOTE A i owszem. Stoczyli na przykład bitwę pod Taehongdan (inaczej: bitwa w okolicach Musan), w maju 1939, o czym informuje tamtejszy monument bagnetu: http://www.nordkorea-info.de/the-monument-...musan-area.html
...ale gdzie można poczytać o tej bitwie, poza obejrzeniem pomnika i przeczytaniem jak wygląda?
QUOTE Możnaby wyróżnić trzy rodzaje walk: zasadzki, ataki (jak ten na Poch'ŏnbo) i bezpośrednie odpieranie ataków wroga.
Zwłaszcza to drugie chyba słabo szło, skoro Kim uciekł do ZSRR z zaledwie 13 towarzyszami, nie? I był podobnież najwyższym stopniem towarzyszem, który to "odpieranie" przeżył...
QUOTE Ogółem na podstawie With the century ułożyłem taką listę:
(...)
Większość tych walk to potyczki oddziałów około stu partyzantów vs kilkuset wrogów
I to jest całe źródło, wspomnienia Kima, które wiadomo, że są propagandowe?
No nie wiem, historię walk komunistycznej partyzantki w Polsce też będziesz odtwarzał na podstawie wspomnień panów typu "Jaja kobyły"?
Choćby taka rzecz - większość potyczek to walka z kilkuset wrogami, ale szczyt tego rodzaju działalności to... napad na posterunek policji? I nie widzisz sprzeczności w tym, co piszesz?
A wiesz może:
Ilu Japończyków zaatakowano w Pochonbo?
Ilu odparto po ataku na tą miejscowość?
Ilu zostało pokonanych pod Jiansanfeng?
Bo że potem w ramach operacji przeciwpartyzanckich mogło być ich kilkuset to nie wątpię, ale ilu było, kiedy mieli być pokonywani?
Czy do tych "kilkuset" wrogów liczono np. urzędników pocztowych, strażaków, nauczycieli itp. walczących wrogów?
QUOTE więc w wirze historii mogły zostać nie dostrzeżone, zwłaszcza w porównaniu z rozmachem wojny chińsko-japońskiej czy hiszpańskiej wojny domowej mających miejsce w tym czasie.
Sam pisałeś, że napad na posterunek policji w Pochonbo zauważyła prasa nawet kilku krajów (cytat - "opisywana przez ówczesną prasę japońską, chińską i radziecką"). To czemu ta sama prasa miała nie dostrzec większych akcji?
Także michczu, niby coś podałeś, na pewno poświęciłeś na to trochę czasu, wymieniłeś jakieś nazwy miejscowe, dałeś daty, ale konkretów (dane liczbowe choć w miarę wiarygodne, jakieś źródło nie tylko czysto propagandowe) niestety brak.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Z tego co udało mi się znaleźć wynika że:
1. tych guerillas było raptem kilkuset a nie kilka tysięcy:
CODE Kim Il Sung and other guerrillas were given sanctuary in Sino-Soviet border towns, trained at a small school, and dispatched as agents into Japanese-held territory. Recent research suggests that Chinese, not Soviet, communists controlled the border camps. Although the United States suspected that as many as 30,000 Koreans were being trained as Soviet guerrilla agents, postwar North Korean documents captured by General Douglas A. MacArthur showed that there could not have been more than a few hundred guerrilla agents.
Kim Il Sung i inni partyzanci otrzymali schronienie w chińsko-rosyjskich miastach granicznych, byli szkoleni w małych grupach i wysyłani jako agenci na terytorium okupowane przez Japończyków. Pomimo że Amerykanie podejrzewali iż nawet 30000 Koreańczyków było szkolonych na partyzantów, powojenne północnokoreańskie dokumenty przechwycone przez gen. Douglasa MacArthura wskazują że nie mogło być ich więcej niż kilkuset.
2. w Korean Armed Resistance against Japan in the Protectorate and Colonial Periods 1905-1945
wymieniona jest jedynie owa "Battle of Poch’ŏnbo" i "kilka raidów" na terytorium Korei, natomiast większość ruchu oporu była na terytorium Chin i może tam by należało czegoś szukać. Tym niemniej jakichś spektakularnych sukcesów nie odnotowano a do końca lat 30 Japończycy się ogarnęli i było pozamiatane.
CODE The communists continued to have a monopoly on presence in Manchuria and near the Korean Peninsula. The majority of communist resistance, both Korean and Chinese, was within Chinese territory. There were, however, some raids across the border into Korea, including the Battle of Poch’ŏnbo in Kapsan County, on June 4, 1937. Communist anti-Japanese guerillas, including then-company commander Kim Il Sung, attacked a police station on the Korea-Manchuria border, burning the police station and houses of pro-Japanese Korean residents before retreating back into Manchuria.
By the late 1930s, though, the Japanese had largely defeated the Korean groups or driven them out of Manchuria and were dominating the Chinese communists as well by 1939.
Kim Il Sung and associated anti-Japanese guerillas retreated into Soviet territory in January 1941 and received training and support from the Soviet Red Army and became more closely associated with the Soviet Union.
Komuniści nadal mieli monopol na obecność w Mandżurii i na Półwyspie Koreańskim. Większość komunistycznego ruchu oporu, zarówno koreańskiego, jak i chińskiego, znajdowała się na terytorium chińskim. Jednakże dokonano kilku raidów przez granicę na terytorium Korei, m.in. stoczono bitwę pod Poch'ŏnbo w Kapsan 4 czerwca 1937r. Komunistyczna antyjapońskia partyzantka, w tym ówczesny komendant Kim Il Sung, zaatakowała posterunek policji na na granicy koreańsko-mandżurskiej, podpalając posterunek policji i domy projapońskich mieszkańców koreańskich przed powrotem do Mandżurii.
Pod koniec lat trzydziestych Japończycy jednak w dużej mierze pokonali grupy koreańskie lub wyparli je z Mandżurii i do 1939 zdominowali również chińskich komunistów.
Kim Il Sung wraz z towarzyszącymi mu antyjapońskimi partyzantami wycofał się na terytorium Związku Radzieckiego w styczniu 1941 roku, otrzymał szkolenie i wsparcie od Armii Czerwonej i stał się bardziej związany ze Związkiem Radzieckim.
Korean Armed Resistance against Japan in the Protectorate and Colonial Periods 1905-1945
ORIGINS OF THE DPRK
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Wychodzi na to, że ta cała partyzantka Kim Il Sunga to po prostu bardziej radziecka siatka terrorystyczna, której celem było sianie zamętu na opanowanych przez Japonię ziemiach niż rzeczywista partyzantka .
|
| |
|
|
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
historycy.org > Historia powszechna > II WOJNA ŚWIATOWA > ZSRR i alianci wschodni > Wojska Lądowe (w tym wojska ZSRR)
9/10/2012, 22:07
