Italowie maja wszędzie cinqu czyli q.
P języki to tocharski, indoaryjskie, grecki, słowiańskie, albanski oraz galijsko-brytyjskie.
Wszystko oprocz ormianskiego.

łacińskie QUATTUOR ale oskijskie PETORA = „4”

język brytoński jest P-celtycki, ale jako wyspiarski język celtycki (tj. z wysp brytyjskich) jest bliżej spokrewniony z Q-celtyckim goidelskim niż z P-celtyckimi galijskim. To zaś potwierdza, iż podział P/Q jest parafiletyczny: zmiana z kʷ na p nastąpiła w brytońskim i gallijskim w czasie, gdy były one już oddzielnymi językami, a więc nie oznaczała podziału na odrębne gałęzie językowe w „drzewie genealogicznym” języków celtyckich. Zmiana z kʷ ( q ) na p wystąpiła także w niektórych językach indoeuropejskich np. w dialektach italskich i w starożytnej Grecji: np oskijskie pis, pid („kto, co?”) łacińskie quis, quid; lub epos galijski („koń”) i grecki hippos (ἵππος) z łacińskim equus i greckim - mykeńskim (achajskim) iqo.

Praceltycki miał i P i Q. Następnie w pewnych pozycjach P przeszło w Q jak w łacinie (P i Q w jednym słowie). A potem pozostałe P po prostu zniknęło (bardzo charakterystyczny proces, dlatego celtyckie są w ogóle niekontrowersyjne). Potem w części celtyckich całe Q przeszło w P.

Dla Słowian żadna taka zmiana nie zaszła. Ku po prostu przeszło w K.

Nikt nie neguje natomiast pokrewieństwa języków p-celtyckich (czyli celtyckich właściwych) oraz q-celtyckich (goidelskich). Ich odseparowanie, pomimo późniejszych kontaktów kulturowych utrzymywanych pomiędzy Brytami a Goidelami, nastąpiło jednak na tyle wcześnie, że nie mogą być wspólnie nazywane językami celtyckimi. Zamiast tego, można mówić np. o atlantyckiej grupie językowej,

Pozostaje jeszcze jedna, być może najważniejsza, wątpliwość. Termin „Celtowie” (w formie: Keltoi) stworzyli Grecy, a nie ma żadnego dowodu na to, że języki, jakimi posługiwały się społeczności północno-zachodniego Barbaricum , stanowiły z ich punktu widzenia jakikolwiek wyznacznik. Pojęcie to przejęli od Greków Rzymianie i nawet, jeśli zmodyfikowali jego znaczenie

Jeżeli jednak prześledzić dotychczasowy sposób stosowania terminu „plemię”, to można na tej podstawie dojść do wniosku, że każdorazowo wyobrażano je sobie jako spójną, zintegrowaną i statyczną grupę zamieszkującą dany obszar.

Przedstawiciel danej społeczności mógł zatem modyfikować samoidentyfikację, zmieniając miejsce zamieszkania, współtworząc nowy odłam macierzystej grupy czy (głównie w przypadku kobiet) stając się członkiem innego rodu. Prowadzi to do nieodpartego wniosku, że etnos nie był dany raz na zawsze, co sprawia, że powinno się go postrzegać jako zjawisko dynamiczne.

Zdaniem Tacyta Trewerowie byli wspólnotą germańską, tymczasem reprezentowana przez nich lateńska kultura materialna oraz język galijski, którym się posługiwali, wskazują na coś z gruntu odmiennego. W I w. po Chr. Trewerowie podobno sami określali się jako „Germanie”, co każe zadać pytanie, czy większe znaczenie posiada dla nas samoidentyfikacja danej społeczności, czy współcześnie wypracowane kryteria oceny, tym bardziej że Pomponiusz Mela uważał Trewerów za Celtów. Podobny casus dotyczy

Batawów, którzy według tradycji mieli być odłamem Chattów,

Batawowie byli pierwotnie częścią Chattów, ale pewna grupa oddzieliła się od nich po konflikcie. Następnie osiedliła się prawdopodobnie w delcie Renu, na wschód od Cananefaten, gdzie mieszkała już ludność mówiąca po celtycku. Nowo przybyli zaczęli mówić po celtycku z germańskim akcentem, który w kontakcie z Rzymianami przekształcił się w dialekt „galijsko-romański”.

Dlaczego więc języki brytyjskie są też w grupie języków p- celtyckich?

Już się dokształcałam. Dawno temu czytałem o P i Q celtyckich i chodziło po prostu o wyraz na pięć.
A teraz różnica jest inaczej opisana.

Cały czas jest jednak spór jak nastąpił podział języka.
Otóż brytyjskie języki są w jednej grupie z galijskimi jako p celtyckie ale jednocześnie z goidelskimi jako wyspiarskie.
Podobno języki iberyjskie też były Q-celtyckie.

Właśnie czytałem pracę, gdzie autor dowodzi, że wyspiarskie oderwały się od galijskiego bardzo dawno i galijski jest bardziej indoeuropejski.
Dlaczego więc języki brytyjskie są też w grupie języków p- celtyckich?

Faktycznie, szkocki i irlandzki są bardzo podobne, bretoński i walizki też, a już galijski jest całkiem inny, mimo wspólnych cech P jak opisane niżej.


Proto-Celtic kʷ > Gallo-Brittonic p, or in voiced form b (e.g. Gaulish mapos, Welsh mab ≠ Irish mac)
Proto-Celtic mr and ml > Gallo-Brittonic br and bl (e.g. Gaulish broga, Welsh, Breton bro ≠ Old Irish mruig)
Proto-Celtic wo, we > Gallo-Brittonic wa (e.g. Gaulish uassos, Welsh gwass ≠ Old Irish foss)
Proto-Celtic ɡʷ > Gallo-Brittonic w
Early loss of g between vowels in both Gaulish and Brittonic
R-Celtic dj between vowels tended to give Gallo-Brittonic j
Proto-Celtic *anman > Gallo-Brittonic anwan.[1] (Gaulish anuana, Welsh enuein ≠ Irish ainm)[2]

Mnie zastanawia jednak dalej ta obecnośc Scytów nad dolną Wisłą w Zakolu np.Kamiencu.Kostrzewski tak pisal o tym:
"W pobliżu Bramy odkryto szkielety ludzie i grociki scytyjskie strzał z brązu ,swiadczące o rozegraniu się tu walki z watahą scytyjską".Sulimirski jednak uważał ze brakuje sladów zniszczen i artefakty wskazują na handel wzdłuż Wisly i Buga do Baltyku.A wiec najazdy czy parahandel i pokojowa koegzystencja?

https://wiadomosci.wp.pl/skarb-pod-toruniem...62511833672192a

http://www.ssa.archeo.uni.wroc.pl/60.1/14_Gockowski.pdf

że śladów najazdów i zniszczeń jest całe zatrzęsienie.

Gdzie w Kamieńcu?Dokładne opisy tych najazdów poproszę.Te ślady są kluczowe,z tymże podobne grociki znalezione zostały na wyspie na jez.legińskim koło Kętrzyna i nad Narwią w Złotori na Podlasiu.

Dokładne opisy tych najazdów poproszę.

W Sobiecinie pod Jarosławiem w województwie podkarpackim archeolodzy odnaleźli grób scytyjskiego wojownika. Pochodzi sprzed 2500 lat.