Czy faktycznie zatem Czechosłowacja całkowicie jest winna niepowodzeń w naszych relacjach? Czy istniała szansa na bezpieczniejszą Europę Środkową dzięki porozumieniu z Pragi z Warszawą oraz paryską i londyńską kuratelą?

Jeśli się weźmie pod uwagę, że główny międzywojenny polityk czeski pełniący funkcje prezydenta i premiera był agentem NKWD, to trudno mówić o braku perspektyw w/w sojuszu z winy Polski, prawda?

Rozumiem, że chodzi o E. Beneša? Czy to, że był agentem NKWD to udowodniona teza? Pytam, bo spotkałem się z nią wielokrotnie w wypowiedziach adwersarzy tego polityka, ale jeszcze nie wiedziałem archiwalnego (lub nawet książkowego) potwierdzenia.

Nawet jeżeli Beneš był agentem NKWD, odpowiedzialność za politykę ČSR ponosiło także innych postaci - do 1935 r. bezsprzecznie numerem jeden był T. Masaryk.

Tak, udowodniona dzięki Venonie. I tam (co najmniej) jest "potwierdzenie książkowe".

emigrant:

Bede zobowiazany za podanie dokladnej nazwy zrodla historycznego. W materialach o Venonie ktore posiadam, nie ma slowa o Beneszu.
Co mowi angielska Wiki w hasle "Edvard Beneš" (https://en.wikipedia.org/wiki/Edvard_Bene%C5%A1) ?
W akapicie pod tytulem "Legacy" znajduje sie jedno zdanie:
According to SVR, Beneš had closely co-operated with the Soviet intelligence before the war especially with Soviet agent Pyotr Zubov.[55]
SVR to Слу́жба вне́шней разве́дки - The Foreign Intelligence Service of the Russian Federation czyli Sluzba Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej. Odnosnik [55] nie pomaga - strona nie istnieje. Piotr Zubow jako haslo Wiki - nie istnieje.
A wiec - mur !
Czekam na informacje.


N_S

Z Twoich postów co najwyżej da się wywnioskować, że dwóch liderów ČSR było Polsce wrogich z powodów służbowych lub/i osobistych. W żadnym jednak wypadku nie zamyka to pola do dyskusji na temat całościowo chłodnych i źle skalkulowanych stosunków pomiędzy dwoma krajami.

O tym, że Beneš (ten sam agent NKWD) potrafił myśleć perspektywicznie świadczą układy z polskim rządem emigracyjnym w sprawie utworzenia konfederacji/federacji środkowoeuropejskiej po zwycięstwie nad Niemcami. I to wszystko działo się pod ścisłym wsparciem Brytyjczyków, w okresie kiedy Moskwa negowała jakąkolwiek formę polskie państwowości. Jak to zatem było, że w chwili największego rozbicia Polski i Czechosłowacji, Beneš potrafił dostrzec znaczenie strategicznego związku z Polską wymierzonego w zachodniego sąsiada, podczas gdy w latach 1935-1938 pozostawał na nas kompletnie ślepy?

Część autorów podkreśla, że do Monachium zbytnio ufał Francuzom i nie wierzył w ugodową politykę Wielkiej Brytanii (na pewno nie kosztem demokratycznej Czechosłowacji). Okres "monachijski" to i tak finisz całego okresu złych stosunków polsko-czechosłowackich. A przecież poza sprawą Cieszyna (która moim zdaniem była i tak niepomiernie błaha) II RP i ČSR nie powinny mieć żadnych przeszkód żeby się porozumieć za pośrednictwem Francji przeciwko Niemcom.

2) brak akceptacji dla polskiej granicy wschodniej, nawet po traktacie ryskim (Czechosłowacja była jednym z nielicznych krajów, które otwarcie negowało naszą granicę, nawet gdy ZSSR koniunkturalnie ją uznawał),
3) brak akceptacji dla polskiej granicy zachodniej i oskarżanie Polski o zachowanie hieny na pokonanych Niemcach (Czesi wielokrotnie powtarzali o krzywdzie "korytarza" dla sytuacji Niemiec, mimo że sami posiadali ponad 3 mil. Niemców sudeckich w zwartym pasie granicznym),
4) ogólne lekceważenie polskiej państwowości (Polska była dla Czechosłowacji państwem sezonowym, stałym problemem na północnej granicy),

Czechosłowcja (w domyśle: ichni polityce) prezentowała pewną naiwność. Przekonanie, że to Polska jest bardziej zagrożona -bo przecież w domyśle ma konflikt i z Niemcami jak i ZSRR było teoretycznie słuszne, ale abstrahowała od tego, że rewindykacje terytorialne można przeprowadzić wedle kryterium etnicznego a niekoniecznie tylko po linii "starych granic". Owszem, po linii "starych granic" bardziej zagrożona była Polska, ale po etnicznych - oba kraje tak samo a Czechosłowacja wręcz bardziej. O ile tę logikę zagrożenia wedle "starych granic" można było bronić do Anschlussu (w najgorszym razie - bo tylko ślepiec nie widział opcji pośredniej - Austria w ścisłym sojuszu z Niemcami i rewindykacja w oparciu o "większego brata") to po tej dacie Czechosłowacja powinna kurcgalopem przepraszać się z Warszawą, oferując (jako kraj bardziej w tym konkretnym momencie bezpośrednio zagrożony).

Inna rzecz, że w końcowym rozrachunku Czechosłowacja wyszła z wojny praktycznie bez większych strat a decyzja aby się poddać w 1938 i zrobić z siebie propagandowo ofiarę była jak się okazuje słuszna. Zatem w konfrontacji dwóch opcji: sojusz z Polską i poddanie się Niemcom ta druga opcja okazała się docelowo lepsza.

2 Jeśli chodzi o twierdzenia dotyczące granicy z Niemcami to - technicznie rzecz ujmując - Praga miała źdźbło racji. Oto odrodzona Polska odbierała Niemcom więcej ziem, niż którekolwiek inne państwo. Natomiast Czechosłowacja praktycznie nie odbierała Niemcom nic (z wyjątkiem jakiegoś skrawka ziemi pod Raciborzem); ona jedynie obejmowała "swoją" część schedy po odchodzącej w niebyt CK Monarchii. Z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Z Twoich postów co najwyżej da się wywnioskować, że dwóch liderów ČSR było Polsce wrogich z powodów służbowych lub/i osobistych. W żadnym jednak wypadku nie zamyka to pola do dyskusji na temat całościowo chłodnych i źle skalkulowanych stosunków pomiędzy dwoma krajami.

O tym, że Beneš (ten sam agent NKWD) potrafił myśleć perspektywicznie świadczą układy z polskim rządem emigracyjnym w sprawie utworzenia konfederacji/federacji środkowoeuropejskiej po zwycięstwie nad Niemcami. I to wszystko działo się pod ścisłym wsparciem Brytyjczyków, w okresie kiedy Moskwa negowała jakąkolwiek formę polskie państwowości. Jak to zatem było, że w chwili największego rozbicia Polski i Czechosłowacji, Beneš potrafił dostrzec znaczenie strategicznego związku z Polską wymierzonego w zachodniego sąsiada, podczas gdy w latach 1935-1938 pozostawał na nas kompletnie ślepy?

Polska, gdyby zapragnęła odwoływać się do swoich granic przedrozbiorowych, to odwoływałaby się do czegoś, co nie istniało od końca XVIII wieku. Gdybyśmy się zaś - wzorem Czechów - domagali odzyskania w całości tych jednostek administracyjnych Królestwa Prus które realnie istniały w chwili zakończenia I Wojny Światowej a w których Polacy stanowili większość, to zapewne mielibyśmy jakieś tam szanse jedynie na dwie prowincje: Poznańską i Zachodniopruską. W ramach których odsetek Niemców okazałby się znacząco wyższy, aniżeli okazał się w ramach wkrótce utworzonych województw poznańskiego i pomorskiego. W ramach całego Śląska o polską większość etniczną byłoby trudno, podobnie jak w ramach niepodzielonych Prus Wschodnich. Zatem żegnaj przemysłowy Śląsku, żegnaj plebiscycie warmińsko-mazurski.
Tylko odwołanie się do zasady etnicznej pozwalało nam domagać się Górnego Śląska (Opolskiego) z kawałkami Śląska Średniego oraz południowej części Prus Wschodnich. W pierwszym przypadku częściowo skutecznie, w drugim - z prawie zerową skutecznością. Niestety, stało się to za cenę pogodzenia się z utratą najbardziej wysuniętych skrawków Poznańskiego oraz dużych połaci Prus Zachodnich.

Benesz był traktowany na zachodzie zasadniczo jak powietrze i dopiero owa idea konfederacji dała mu okazję wypłynąć. Kiedy już wypłynął i swoją pozycję wśród Aliantów umocnił, to owej idei pokazał środkowy palec. Ani chwili nie miał zamiaru coś w tej materii robić, był to tylko środek do celu.