Poszukuję książki Zuzanny Sawickiej "Koń w życiu szlachty XVI-XVIIIw". Pytałem w wydawnictwie ale nakład im się skończył i nie planują wznowienia. Morze Waszmościowie mi pomogą. W tej Syuacji odkserowanie ksiażki nie byłoby chyba niczym nagannym.

z drugiej strony podkresle ze jestem wielkim milosnikiem konia polskiego, 'staropolskiej szkoly jazdy' i absolutnie podzielam umilowanie naszych staropolskich tradycji hippicznych

Widzę, że sobie pogadamy. Mam więc parę pytan. Pierwszy z nich to: Czy elemnty techniczne z czasów RON były podobne do obecnych?? Szczególnie chodzi mi o półsiad i pełny siad, czyli który był stosowany, a także o anglezowanie w kłusie, czy wtedy obowiązywało. I w ogóle byłbym wdzięczny Waszmości jeśli przybliżyłby mi technike jazdy z tamtego okresu.

Wielkie dzieki. Ale jakies to pochylenie bylo skoro widac to na obrazach husarii.

hihi
smiem zauwazyc, ze do co najmniej polowy 18 wieku anglezowanie w ogole nie bylo ogolnie znane ani stosowane. Natomiast w tym okresie "urodzilo sie" ono niejako na wyspach Brytyjskich. (stad nazwa -anglez...) Poczta angielska przezywala wtedy prawdziwy rozkwit a pocztylioni dostarczajacy szybkie przesylki poruszali sie oczywiscie konno. Konie przebywaly wiele mil z jezdzcem na grzbiecie, a ów jeździec doznawal niestety niemałego dyskomfortu oklepujac tylek w klusie, ktory byl chodem najbardziej optymalnym dla konia (galop wyczerpuje na dluzszych odcinkach, zas step jest zbyt wolny). Dla wygody zatem wlasnej pocztylioni wymyslili aby co drugi takt klusa unosic sie w siodle, co zmniejszy straty w okolicach siedzenia o polowe. Pozniej odkryto, ze taki sposob jazdy w klusie oszczedza rowniez w jakims stopniu aparat ruchu konia i prawidlowo stosowany ( ze zmiana nogi itd) korzystniejszy jest takze dla wierzchowca.
Dopiero w 19 wieku anglezowanie przybylo niesmialo do Europy a w 20 wieku stalo sie tzw. "norma".

Co do panow dosiadajacych rumakow w czasach RON z tego co mi wiadomo w stepie byl to pelny siad a w klusie i galopie cos w rodzaju polsiadu choc nie tak klasycznego jak dzis (pochylenie do przodu) tylko nieco bardziej w kierunku stania w strzemionach.
Taki styl jazdy wymuszala budowa siodel bo byly to raczej kulbaki niz siodla.
D

Z drugiej strony, porównując najemnych lisowczyków z jazdą zachodnioeuropejską, współcześni im ludzie Zachodu zauważyli, że 'nasi' jeżdżą na krótkich strzemionach i 'dziwnie' się pochylają nad końskim karkiem

Wikipedia
Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Mikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja. Profesor T. Vetulani wprowadził nazwę "konik polski". Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych.

http://www.farmer.pl/produkcja-zwierzeca/k...ec8709fb84.html
Konik polski

Wywodzi się od dzikich tarpanów i jest jedyną w pełni rodzimą rasą, wyhodowaną bez udziału ras obcych. W okresie międzywojennym powstało stado koników polskich, zakupionych w gospodarstwach chłopskich na terenach Polski południowo-wschodniej i w okolicach Biłgoraja. Podczas II wojny światowej większość koników wyginęła lub została wywieziona do Niemiec. Po wojnie część z nich udało się odzyskać. Utworzono z nich oraz nielicznych sztuk ocalałych w Polsce stado, które w 1949 r. przewieziono do Popielna, do stacji badawczej Polskiej Akademii Nauk. Dziś w Popielnie są dwa stada koników: jedno żyje w warunkach stajennych, drugie pozostaje przez cały rok na swobodzie, w rezerwacie leśnym.

bartek920
a Nurtuje mnie taka sprawa. Nie wiecie jakiej rasy była Kasztanka Piłsudskiego??

Olbrycht Karmanowski "Koń dzielny i piękny"

Koń od ośmiorga ma mieć po trzy rzeczy.
Tę czworę, sześć sztuk trzeba mieć na pieczy:
Żeby jako wilk lekko, trwało nosił,
Żeby dobrze jadł, kark pięknie wynosił,
Żeby był rączy, sierść subtelną mając,

Oko wypukłe, to tak jako zając,
Liszka nóg krótkich, długiego ogona
I głowy malej, to niech ma jak ona.
Z jeleniem więzi zaś ma być jednakiej,
Nogi tak suchej i chyżości takiej,
Pierś ma jak mamka dostatnie wykładać,
Zad mieć rozbity, dać śmiele dosiadać,
Żeby jak pani pyszno szedł, a składem
By był podobny, a zarywal zadem.
Głos rześki, więc brzuch, co go pas nie zsięże,
I członki zdrowe, to są rzeczy księże.
Włos gniady, czoło panieńskie i kosa,
I ubiór strojny, lecz ta sztuka z trzosa.
Moszna rzecz leszna, lecz zdobi wałachy,
Tę sztukę chwalił Lubczowski u swachy.

podobnie jak mówi się o "siodle rycerskim", a nie "kulbace rycerskiej", tak też używane jest określenie "siodło husarskie", chociaż w budowie rzeczywiście przypominało bardziej kulbakę

Kopia przeważała, ale pochylenie w siodle było też swoistą "pozycją bojową", gdyż siła uderzenia kopi o jakąkolwiek przeszkodę powodowała odrzucenie do tyłu i jeździec mógłby po prostu zostać wysadzony z siodła (kto kiedykolwiek najeżdżał się na kopie wie o czy mówię).

A jeżeli chodzi o koniki polskie, to pamiętajmy, że trudno tu mówić o jakiejkolwiek rasie przed rokiem 1914. Do tego czasu były to po prostu "małe, myszate koniki podobne do tarpana". Dopiero selekcja osobników najbardziej zbliżonych pokrojem do tarpana stworzyła tę rasę.

Gdzie NIE mówi się o kulbace husarskiej? Do tej pory widziałem WŁAŚNIE TAKIE określenie.

A kto mówił o konikach polskich?