Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Powołanie Ottona Von Bismarcka, Powołanie Ottona von Bismarcka
     
Reixen
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 4
Nr użytkownika: 93.325

Stopień akademicki: licencjat
 
 
post 18/10/2014, 14:31 Quote Post

Tradycja jednolitej państwowości niemieckiej sięga Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, utworzonego we wczesnym średniowieczu jako następstwo odrodzonego Cesarstwa za czasów Karola Wielkiego. Na skutek podziałów feudalnych, ziemie niemieckie uległy rozdrobnieniu na wiele małych księstw, królestw i miast. Tytuł cesarski podlegający wyborowi poprzez elektorów, na wiele stuleci został nadany panującej w Austrii dynastii Habsburgów. Austria, poprzez posiadanie tytułu cesarskiego, stała na czele państw niemieckich. Pierwsza Rzesza została obalona podczas wojen napoleońskich i zastąpiona przez Związek Reński. Jednocześnie coraz większą rolę odgrywało królestwo Prus, utworzone na bazie oraz Brandenburgii. W XIX wieku Prusy poprzez czerpanie korzyści z rewolucji przemysłowej oraz reformy polityczne i wojskowe zdobyły dominującą pozycję wśród państw niemieckich. Po okresie wojen napoleońskich, dzięki myśli oświeceniowej i w dobie liberalnych i republikańskich trendów młodoeuropejskich, sprzeciwiających się ideom Kongresu Wiedeńskiego, pojawiła się myśl o zjednoczeniu Niemiec pod przewodnictwem pruskim, niezależnie od Cesarstwa Austrii.
Choć na arenie międzynarodowej polityka Prus odnosiła sukcesy, to na początku lat sześćdziesiątych w polityce wewnętrznej Prus dochodziło do sporów między nowym królem, Wilhelm I, wybranym 14 stycznia 1861 a parlamentem. Król musiał stanąć wobec rządów Postępowej Partii Niemieckiej, która jako najsilniejsze ugrupowanie w parlamencie postawiła Wilhelma I wobec alternatywy podporządkowania się Izbie lub jej rozwiązania. Kryzys w stosunkach króla z parlamentem, mógł doprowadzić nawet do planowanego zamachu stanu, który był przygotowywany przez ministra wojny i samego Wilhelma I. „Obawa przed wpływami opozycji sparaliżowała wówczas realizację tego ryzykownego planu. Równie celowe, ale mniej niebezpieczne wydawało się powołanie na kierownika rządu {{męża silnej ręki}}, który w pozornie legalny sposób potrafiłby spacyfikować parlament” .
Wybór króla 8 października 1862r padł na Ottona von Bismarcka, który na arenie politycznej i międzynarodowej był obeznany, między innymi podczas podróży dyplomatycznych po Niemczech, Francji, Danii, Włoszech, a jako ambasador w Petersburgu zdobył dyplomatyczne obeznanie. Otton von Bismarck pochodził ze średniozamożnych junkrów z Altmarku (Nowy Targ) i był spokrewniony przez matkę Wilhelminę z burżuazyjną rodziną urzędniczo-inteligencką. Uczęszczał na uniwersytety w Berlinie i Getyndzie. Młody Bismarck uważał się za konserwatystę i wroga wszelkiego liberalizmu. Oczytany, władający kilkoma językami, zorientowany był we współczesnych prądach. W 1847r pojawił się na arenie politycznej jako deputowany do Zjednoczonego Landtagu. Wyrażał poglądy skrajnie prawicowe i przejął wkrótce rolę nieoficjalnego przywódcy grupy obrońców feudalnych przywilejów i ultrarojalistów. Z właściwą mu przekorą oświadczył w jednym z pierwszych przemówień:
„Należę do tych, którzy szczycą się opinią obskurantyzmu i tendencji średniowiecznych; należę do tej wielkiej masy, która pogardą przeciwstawia się najinteligentniejszym w narodzie”.
Zasadnicze zręby polityki Bismarcka ukształtowały się jednak dopiero, gdy najpierw jako doradca legacyjny, a później przedstawiciel Prus zasiadał w ciągu ośmiu lat od 1851 do 1859 w Bundestagu. Bismarck chciał uzyskać możliwość ekspansji dla potężniejszych ekonomicznie Prus od Morza Północnego po Adriatyk. Austriacki poseł, hrabia Anton Prokesch-Osten określił stanowisko Ottona w sarkastycznym stwierdzeniu:
„Gdyby z nieba zstąpił anioł, Bismarck nie wypuściłby go bez pruskiej kokardy, a chociaż z pogardą, ale podałby rękę samemu szatanowi, gdyby ten dorzucił do państwa pruskiego jedną wieś niemiecką”
23 września 1862r Bismarck powołany został w skład rządu jako minister spraw zagranicznych a następnie jako pełniący obowiązki szefa państwa. Zapewnił wówczas Wilhelma I, że nie tylko potrafi utrzymać autorytet króla wobec parlamentu, lecz wręcz pozbawić ten parlament wszelkiego faktycznego znaczenia. Swe cerdo przedstawił podczas debaty budżetowej niemal bezpośrednio po objęciu kierownictwa rządu:
„Niemcy patrzą nie na liberalizm Prus, a na ich potęgę; Bawaria, Wirtembergia, Badenia mogą hołdować liberalizm, ale im nikt nie przekaże roli Prus; Prusy muszą zespolić i przygotować swe siły na odpowiedni moment, który kilkakrotnie był już niewykorzystany. Granice Prus po traktacie wiedeńskim nie sprzyjają zdrowej egzystencji państwowej. Wszelkie problemy dziejowe rozstrzyga się nie przez układy i uchwały większości – to był wielki błąd w latach 1848-1849 – lecz żelazem i krwią”
Polityka wewnętrzna Bismarcka polegała na rządzeniu bez uchwał o budżecie, na lekceważeniu kolejnych sejmów, złożonych przede wszystkim z opozycji, ignorując uchwały sejmowe, podkreślając, że jest zależny od króla. Kierowany doświadczeniami Wiosny Ludów i Parlamentu Frankfurckiego chciał on zjednoczyć Niemcy nie za pomocą rozmów i politykowania, a "krwi i żelaza", co konsekwentnie realizował. Jednak najwięcej energii Bismarck włożył w działalność skierowaną przeciwko Austrii, chcąc ograniczyć jej rolę w Związku Niemieckim, a także w ułożeniu stosunków przede wszystkim z Rosją. Wysłany do Petersburga generał Gustaw von Alvensleben, podpisał 8 lutego 1863 roku konwencję z przedstawicielem Rosji księciem Aleksandrem Gorczakowem, która przewidywała współdziałanie prusko-rosyjskie dla uśmierzenia Powstania Styczniowego. W ten sposób Bismarck pogrzebał dążenia rosyjskie do kompromisu w sprawie polskiej, jaki istniał na początku powstania w Petersburgu i jeszcze raz uczynił sprawę polską czynnikiem cementującym stosunki prusko-rosyjskie, równocześnie zapewniając sobie w ten sposób życzliwość Rosji w razie konfliktu prusko-austriackiego, do którego niebawem miało dojść, a także w przypadku konfliktu z Francją, w trakcie realizacji planu jednoczenia Niemiec.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
Reixen
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 4
Nr użytkownika: 93.325

Stopień akademicki: licencjat
 
 
post 22/10/2014, 16:42 Quote Post

Cytaty z: Maria Wawrykowa. Dzieje Niemiec 1789-1870. Wyd. PWN. Warszawa 1980.
(1) Str. 423
(2) Str. 424
(3) Str. 425
(4) Str. 429
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej