Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Cechy Renesansu
     
Kaczor nie jest moim prezydentem
 

Unregistered

 
 
post 11/05/2006, 21:47 Quote Post

prosze o przedstawienie głownych cech wczesnego renesansu i renesansu z podziałem na północ i południe europy
 
Post #1

     
kaj
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 323
Nr użytkownika: 10.532

Stopień akademicki: mgr honoris causa
Zawód: spory
 
 
post 12/05/2006, 7:51 Quote Post

Polecam
jan Białostocki "Sztuka cenniejsza niz złoto"
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
uczeń2000
 

II ranga
**
Grupa: Użytkownik
Postów: 84
Nr użytkownika: 27.912

 
 
post 24/02/2007, 14:02 Quote Post

Renesans na Północy najwcześniej (ok. 1490) dotarł na Węgry (na dwór Macieja Korwina, skąd włoskich artystów sprowadzono do Polski) oraz do Francji. W rozpowszechnieniu form renesansowych decydującą rolę odegrały wędrówki artystów i warsztatów włoskich na północ Europy, przez co przeniesione tam zostały wzorce czystego renesansu włoskiego (np. kaplica Tomasza Bakoćsa w Ostrzyhomiu (Esztergom), Kaplica Zygmuntowska na Wawelu, zamek Ancy-le-Franc projektu S. Serlia we Francji; działalność F. Primaticcia i innych artystów na dworze Franciszka I i Henryka II w Paryżu i Fontainebleau, działalność komasków i tesseńczyków w Niemczech i Polsce). Najbardziej jednak charakterystyczne dla renesansu północneg było połączenie (nie zawsze integralne) form późnogotyckich z renesansowymi (zamki nad Loarą - np. Chambord, kaplica Fuggerów w Augsburgu, malarstwo niemieckie). W architekturze i rzeźbie północnoeuropejskiej rozwinięta została swobodna kompozycyjnie i bogata ornamentyka, wersja renesansowa o międzynarodowym zasięgu (Niderlandy, Niemcy, Skandynawia, Polska), nazywana często "północnym manieryzmem" (C. Floris, rodzina van den Blocke, A. van Opbergghen). Malarstwo niderlandzkie zespoliło tradycję realizmu J.van Eycka i innych artystów XV w. z wzorami włoskimi (Q. Massys, Joos van Cleve) i wytworzyło nowe gatunki tematyczne: malarstwo pejzażowe (J. Patinier, P. Bruegel St.) i rodzinne (o moralistycznym przesianiu symbolicznym: Lucas van Leyden, J. S. van Hemessen, Bruegel, P. Aertsen, J. Bueckelaer); wpływowy był w nim też nurt italianizujący (J. van Scorel, M. van Heemskerck). W Niemczech przełamania tradycji średniowiecznej, ciążącej nad malarstwem przez całą l pół. XVI w, dokonali A. Durer, H. Burgkmair, H. Baldung Grien, L. Cranach St. i H. Holbein Mł„ zaś A. Altdorfer i W. Huber wprowadzili pejzaż jako samodzielny gatunek malarski. Niemcy i Niderlandy były obszarami bujnego rozkwitu grafiki (Durer, Burgkmair, Cranach, Holbein oraz Lucas van Leyden, Bruegel, Heemskerck) oraz rzemiosła artystycznego (tkactwa Bruksela, złotnictwa - Norymberga). We Francji P. Lescot, Ph. Delorme i J. Ducerceau rozwijali klasyczne wzorce architektury włoskiej w kierunku kompozycyjnej swobody i dekoracyjnego bogactwa; w rzeźbie (B. Cellini, F. Primaticcio, J. Goujon, G. Pilon) i malarstwie (szkoła z Fontainebleau) narastały tendencje manierystyczne. W Hiszpanii z zespolenia motywów gotyckich, renesansowych i mauretańskich powstał w architekturze i ornamentyce ok. 1500 styl plateresco, zastąpiony za cesarza Karola V italianizującym klasycyzmem; w malarstwie wpływy niderlandzkie z wolna ustępowały od ok. pół. XVI w. dominacji wzorów włoskich Do Polski renesans przenieśli ok. 1502-30 sprowadzeni z Węgier na dwór Zygmunta I artyści włosccy - Franciszek Florentczyk (oprawa nagrobka Jana Olbrachta na Wawelu) i B. Berrecci (Kaplica Zygmuntowska) - twórcy renesansowej przebudowy Wawelu. Wprowadzone przez warsztat Berrecciego rozwiązania (nagrobki przyścienne, centralne kaplice kopułowe) zyskały ogromną popularność na całym obszarze Polski. Obok wzorów włoskich, propagowanych też przez wędrowne warsztaty z pogranicza włosko-szwajcarskiego (komaskowie, tesseńczycy), oddziaływały na architekturę, ornamentykę, rzeźbę i snycerkę także formy r. niderl. (Gdańsk, Lwów, Śląsk), zaś na malarstwo - wzory niemieckie (np. Kodeks Baltazara Behema). W architekturze dominowały typy centralnej kaplicy kopułowej i kościoła na planie podłużnym ze stiukową dekoracją sklepień (Lublin, Kazimierz). Wybitnym dziełem urbanistyczno-architektonicznym było założenie Zamościa (B. Morando). Rozwinęła się bujnie architektura rezydencji królewskich i magnackich (czworoboczne założenia z wewnętrznym dziedzińcem wedłóg wzoru Wawelu: Niepołomice, Baranów, Krasiczyn, Wiśnicz) i mieszczańska (ratusze w Poznaniu, Tarnowie, Sandomierzu, Zamościu; kamienice w Zamościu, Kazimierzu, Gdańsku i innych miastach, bramy miejskie i Arsenał w Gdańsku). Nastąpił bardzo żywy rozwój rzeźby nagrobkowej (warsztaty Berrecciego i jego współpracowników; G. M. Padovano, H. Canavesi, J. Michałowicz z Urzędowa, S. Gucci). Malarstwo pozostało zasadniczo pod wpływem norymberskim (H. Suess von Kulmbach, H. Durer, importowany z Norymbergi ołtarz Kaplicy Zygmuntowskiej).
 
User is offline  PMMini Profile Post #3

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej