Stadnik przebija wszystko.

I ilustracje - powalające!

Tanie konie stepowe były używane głównie jako remonty "załogi" chłopskiej - a pod wierzch ewentualnie, z biedy - co też się i nieraz trafiało, ale raczej później.

Armia Królestwa Polskiego remontowała konie w hodowlach wołyńskich- czyli: w Rosji, bo na Ziemiach Zabranych.

To dzieło Imci Pana Bojanusa to raczej w ramach propagandowej wojny "arabofilów" przeciw "anglomanom".

W ogóle, literatura hippiczna piewszej połowy XIX w. pełna jest stronniczości i nieukrywanych na ogół, a zaciemniających ogląd rzeczywistości namiętności. Za bardzo nie można się do niej przywiązywać..

Natomiast dzieła, na które zwraca naszą uwagę nasz Kolega, może w spisie nie być, bo jak sam pisze - jest to rękopis, być może dotąd nigdy nie wydany - czy nie tak..?

Wedle Pruskiego w Galicji import tych koni na masową skalę istniał od początku, czyli odkąd Austriacy poczęli to notować: od roku 1772. Do roku 1815 były to głównie konie z Mołdawii i (dawnego) Chanatu, potem - z głębi Rosji, ze stepów nadwołżańskich.

Przypominam tylko, że były to konie dla chłopów. Do pracy na roli. Owszem, lepsze sztuki można było na większych jarmarkach znaleźć i pod wierzch i do jakiegoś - nie reprezentacyjnego - zaprzęgu.

Przyznam, że z punktu widzenia historii hodowli rok 1795 nie jest żadną cezurą i stąd trzymanie się przez Kolegę tej periodyzacji po prostu mnie nie interesuje.

to milo wiedziec, ale mnei inetersuje periodyzacja, gdyz tzw armia polska przestala istniec, i konie dla jej kawalerii przestano hodowac. Kawalerie pruskie, austryjackie, rosyjskie mialy swoje remonty i swoje potrzeby a wymagania. Polscy hodowcy musieli sie do tego dostosowac zeby pozostac w business'ie, ot i co. Byc moze 1815 jest lepsza data jako koniec epoki konia polskiego, zreszta byc moze fakt ze Kongresowka wciaz kupowala remonty na WOlyniu swiadczy ze konie polskie wciaz tam istnialy, kto wie. Nalezy drazyc temat a nie go przekreslac






bo ten Czaykowski pisal byl o koniach ze swego dziecinstwa, ze swych stad mlodzienczych, z Francji, z Imperium Osmanskeigo, z Arabii, ktore widzial, jezdzil na nich i posiadal - i wydaje sie ze byl daleko bardziej zorientowany jako wojskowy praktyk w rasach a typach koni nizli inni pisarze okolo polowy wieku XIX. Czaykowski jest wazny z powodu pisania o koniach polskich, o ich dawnym typie/pokroju, ktory juz za jego czasow 1820s byl nalezal do przeszlosci.
Produkt hodowli polskiej z zaborow rosyjskiego i austryjackiego z punktu widzenia jakosc konie byl opisany przez Anglikow - mosci cpt Hayes w koncu XIX wieku umiescil odpowiednie notki na temat, i daja obraz koni taki anie inny.



nie wiem z jakiego kregu sie wywodza, autor tej pracy byl weterynarzem i naukowcem, i znawca chorob bydla i koni na tereni Imperium Rosyjskiego. Odnotujemy tylko ze podbno cos takiego napisal, a glownie - patrzac po tytule jest to dzielo o upadku ras konskich i sposobie ich ratowania od takowego. Konie angielskie byly diametralnie inne od polskich, wiec nie dziwota ze stadniki angielskie zmienialy typ konia polskiego - konie polskie z konca XVIII wieku mozna zobaczyc na obrazach 'epoki stanislawowskiej' np http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Nat...ola_in_1764.JPG i porownac je z anglikami - obrazy Stubbs'a -pierwszego barda teh rasy koni.



hodowli krajowej? znaczy tej na WOlyniu i ziemiach ukrainnych, prawda?

Większość, najbardziej nawet głośnych importów z pustyni, to kilka - kilkanaście koni. Stąd też, gdy po roku 1870 Królestwo Polskie i Galicja zaczęły nieco bardziej masową hodowlę koni pod wierzch, hodowla ta z konieczności musiała się oprzeć na reproduktorach pełnej krwi angielskiej - nie dlatego, że były obiektywnie lepsze, choć były i jest na to wiele dowodów (hodowla NIE jest działalnością racjonalną, a emocje o których wspomniałem poprzednio NIE wynikają z interesów; to jest akt wiary, a fanatyzm jaki wzbudza uwielbienie dla poszczególnych ras koni i koncepcji hodowlanych dorównuje fanatyzmowi religijnemu - tyle, że jest trochę bardziej elitarnym przeżyciem...), tylko dlatego, że arabskich w potrzebnej ilości kupić się nie dało, bo ich w drugiej połowie wieku XIX nawet na Półwyspie Arabskim - jeszcze takich, które by odpowiadały wyidealizowanemu wyobrażeniu Europejczyka o tym, jak koń arabski wyglądać powinien - było zbyt mało. O tym zaś, żeby sięgnąć po inne konie orientalne po ponad półwieczu zażartego dowodzenia, że "nie ma konia prócz araba", mowy już nie było - i dlatego walka arabofilów z anglomanami w wieku XIX zakończyła się zwycięstwem tych drugich. Stąd już np. dzieło Czapskiego, opublikowane w 1874, pisane jest z pozycji anglomańskich, czyli naukowych, prezentujących standardową, przyjętą w zootechnice polskiej interpretację wydarzeń i trendów poprzednich. Co prawda, triumf ten trwał tylko przez kolejne półwiecze, bo już w 20-leciu międzywojennym nadeszła nowa fala arabofilii i trwa do dziś, wzmagając się nawet (czego skutkiem jest i to, że całkiem przyzwoitego arabskiego odsadka można teraz kupić i za 1000 zł - taniej, niż w cenie mięsa - i stąd, wiedząc ile ich się mnoży trudno uwierzyć, że kiedyś mogło ich być za mało - a tak właśnie było...).

Czy dzieło, które nam tu reklamuje kol. Mlutl wywrzeć mogło jakiś wpływ na współczesnych, skoro było w rękopisie? Nie wiem. Ale nie można też wykluczyć i tego, że było ono wyrazem poglądów jakiejś szerszej grupy, prawda? Poza tym, rękopisy z natury są ciekawe... No i podobno - nie płoną..?

2. Z użycia tego słowa w żadnym razie nie wynika, iżby jego treść miała być taka sama, jak dzisiejsze tego terminu rozumienie. Jeszcze "słownik wileński" z roku 1861 podaje taką oto definicję: "1) plemię, pochodzenie, pokolenie (szczególniej mówiąc o zwierzętach). Koń dobrej rasy. Poprawić rasę" (drugie znaczenie odnosiło się do jakiejś tkaniny z Arras). Takie rozumienie pojęcia rasy bliskie jest temu rozróżnieniu, jakie i dziś pospolicie stosujemy, gdy odróżniamy "kota rasowego" od "dachowca", czy "psa rasowego" od "kundla" - nie wnikając w to, czym konkretnie się ta rasowość objawia. Innymi słowy zbitka pojęciowa "rasa konia polskiego" miałaby mniej więcej takie znaczenie jak "jakość konia polskiego", czy też "szlachetność konia polskieg".

3. Literatura podawana przez Kolegę nie jest żadną nowością. Znał ją w szczególności także i Marian hr Czapski, który w roku 1873 stwierdził krótko: "rasa konia polskiego nigdy nie istniała". Proszę teraz to twierdzenie obalić.

4. Jak napisałem powyżej, my się kompletnie nie rozumiemy. "Rasa" nie jest czymś obiektywnym, oczywistym, naturalnym - jak "gatunek". "Gatunki" tym się od siebie różnią, że płodne potomstwo można uzyskać tylko parząc ze sobą zwierzęta tego samego gatunku. Tymczasem "rasy" żadne biologiczne właściwości nie definiują. Rasę definiuje tylko jej użytkowość i ludzkie w tej materii potrzeby.

5. Biorąc pod uwagę powyższe, ja z kolei kompletnie nie rozumiem, o co się Koledzy ze mną spieracie? Czy w roku 1839 albo w 1873 ktoś twierdził, że "rasa konia polskiego" istniała, albo i nie istniała, świadectwo to ma dokładnie taką samą wartość jak moja własna, czysto zootechniczna opinia z roku 2010.

Faktem jest, że księgi stadnej dla tych koni nie było i w tym sensie - rasa taka na pewno nigdy nie istniała. Koniec i kropka.

Czy to w czymś umniejsza staropolskiej hodowli? Ależ ja twierdzę, że w tym czasie nie istniała ŻADNA w ogóle rasa koni, a pierwszą, która zaistniała z całą pewnością jest pierwsza, która ma, od roku 1792, swoją księgę stadną. Czyli rasa koni pełnej krwi angielskiej. To jest fakt nie podlegający interpretacji.