Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Poczatki kosciola w Polsce
     
arkadiusz bednarczyk
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 405
Nr użytkownika: 32.229

Arkadiusz Bednarczyk
 
 
post 24/01/2011, 10:28 Quote Post

Początki Koscioła w Polsce.

Książę Polan Mieszko I (+992) w porę dostrzegł korzyści jakie niesie za sobą przynależność do łacińskiego kręgu kultury chrześcijańskiej. Opieka cesarza i papieża, legitymizacja i wspieranie władzy państwowej przez potężny kościół, który karał surowo za nieposłuszeństwo władzy panstwowej, czy wreszcie integracja mieszkańców wokół jednej religii. Dziedzictwo kultury słowiańskiej  obejmujące wierzenia w pogańskie bóstwa nie przystawało do ówczesnych standardów europejskich.

Początki
Okazja do przyjęcia chrześcijaństwa pojawiła się niebawem. Mieszko rozerwał sojusz czesko-wielecki i związał się z Czechami przeciwko plemieniu Wieletów na terytorium których planował dalszą ekspansję. Pamiętajmy, że średniowieczne elity państwowe aby egzystować musiały ciągle prowadzić podboje i uwozić łupy. Przypieczętowaniem nowego sojuszu było małżeństwo księcia z księżniczką czeską Dobrawą, córką Bolesława czeskiego. Przybyła ona do Gniezna w 965 roku a już w roku następnym dochodzi do chrztu Mieszka i ówczesnej elity władzy. Nie wiemy, niestety, gdzie miał miejsce obrzęd chrztu: czy w Poznaniu czy Gnieźnie, może w innym grodzie.
Księżniczce czeskiej towarzyszyła zapewne grupa duchownych, prawdopodobnie mnichów benedyktyńskich, może z Fuldy a może z innych niemieckich ośrodków(Czechy bowiem otrzymały swoje biskupstwa parę lat później (Praga i Ołomuniec 973-974 r). W 968 roku do Polski przybył pierwszy biskup misyjny, benedyktyński mnich Jordan o którym wiele nie możemy powiedzieć. W pierwszych latach jego posługi biskupiej biskupstwo obejmowało cały kraj i miało charakter misyjny. Jednak później -jak uważają niektórzy historycy-został on podporządkowany arcybiskupowi Moguncji (zapewne przed powstaniem arcybiskupstwa w Magdeburgu, stąd zrozumiałe dlaczego wśród sufraganów Magdeburga zabrakło Jordana).Mało prawdopodobne jest żeby status biskupstwa był misyjny; byłoby to ewenementem i z tego czasu (X w) można wskazać jedynie jedno takie biskupstwo we Włoszech. Także hipotezę o tzw. biskupstwie egzymowanym i podległym bezpośrednio Stolicy Apostolskiej należy odrzucić.W  tamtym okresie (II poł X wieku) to papieże podlegali władzy cesarzy Ottonów i musieli z nimi właśnie się liczyć ; nie mogli więc tworzyć biskupstw bez porozumienia z cesarstwem. Jordan przybył na ziemie państwa Polan wraz ze współpracownikami, stanowiącymi jego prezbiterium biskupie, a składające się z czarnych mnichów czyli benedyktynów. Osiedlali się oni przy głównych grodach państwa, pełniąc służbę bożą przy kaplicach pałacowych (Gniezno, Poznań, Łęczyca, Wrocław itp). Nie zakładano jeszcze wówczas opactw. W 983 roku Jordan zmarł i stolec biskupi wakował prawdopodobnie aż do przybycia do Polski biskupa Ungera w 992 roku, opata Memleben.

Wielki władca
Po śmierci wybitnego księcia Mieszka, którego śmiało można nazwać budowniczym państwa polskiego, władzę w kraju objął jego syn pochodzący ze związku z Dobrawą - Bolesław. Jego brak w dokumencie z 991 roku zwanym Dagome iudex(od pierwszych słów), w którym ojciec z żoną Odą i jego przyrodnimi braćmi nadawał "civitas Schinesge" w opiekę papiestwu, (mający propagandowy charakter, ukazując państwo jako chrześcijańskie) każe przypuszczać że władał on juz swoim dziedzictwem . Była to Małopolska z Krakowem, gdzie najpierw Chrobry sprawował rządy namiestnicze (z racji ślubu z córką czeskiego władcy) a następnie samodzielnie. W 997 roku prowadząc misje do pogańskich Prusów zginął zamordowany przez nich Wojciech Sławnikowic, przebywający od pewnego czasu na dworze księcia Bolesława. Wykupił więc książę jego ciało i złożył w katedrze gnieźnieńskiej. W czasie tym osiedlili się w Polsce pierwsi eremici benedyktyńscy w Miedzyrzeczu w Wielkopolsce. Na początku 1002 roku dwaj mnisi eremici przybyli do Polski z Pereum (Jan i Benedykt). Wkrótce dołączyli do nich Izaak, Mateusz i Krystyn. Rozpoczęli oni budowę eremu ale napad rabunkowy z 10 na 11 listopada 1003 roku położył temu kres. Ciała ich podobnie jak Wojciecha złożono w katedrze gnieźnieńskiej. W latach 1005-1009 przebywał w Polsce św. Brunon z Kwerfurtu, autor m.in.Żywota Pięciu Braci Męczenników, prowadzący m.in. misje do pogańskich Jaćwięgów gdzie został zamordowany. Ciało nieszczęśnika Chrobry pochował najprawdopodobniej w kryptach kościoła w Gieczu. Tak więc pierwsza faza chrystianizacji obszarów państwa i jego pogranicza przynosi ofiary. Zatem ludzie, którzy prowadzą te akcje i w ogóle pierwsi duchowni muszą odznaczać się wysokim poziomem moralnym i wielką świątobliwością oraz zapałem.
W Małopolsce, którą przyłączył do Polski Mieszko (w czasie wojny z Czechami w 990 r) istniały już wcześniej zalążki organizacji kościelnej pod zwierzchnictwem biskupstwa w Ołomuńcu, a rzekomi pierwsi biskupi krakowscy podawani przez liczne biskupie katalogi : Prohor i Prokulf byli najprawdopodobniej biskupami ołomunieckimi.
Także zagadka dwóch metropolitów w czasach Bolesława Chrobrego wydaje się być rozwiązana. Pierwszy to arcybiskup gnieznieński -po utworzeniu w 1000 roku prowincji gnieznieńskiej, a drugim był  arcybiskup Brunon z Kwerfurtu lub arcybiskup Magdeburga, któremu podlegało od 1004 roku biskupstwo poznańskie.

Wizyta cesarza

W marcu 1000 roku do Polski przybył cesarz Otton III, który wraz z legatem papieskim, kardynałem Robertem na zjeździe w Gnieźnie ustanowił polską organizację kościelną: arcybiskupstwo w Gnieźnie z przyrodnim bratem św. Wojciecha abp Radzimem-Gaudentym i trzema sufraganiami; w Krakowie (Poppon) Wrocławiu (Jan) Kołołobrzegu (Reinbert) Wykrojono też osobne biskupstwo w Poznaniu (Unger). Biskupstwa w Krakowie i Wrocławiu wykrojono z terenów sufragani w Pradze i Ołomuńcu. Zgodę na powyższe zmiany musiał zapewne wyrazić arcybiskup moguncki, któremu podlegały biskupstwa praskie i ołomunieckie. Cesarz obdarował Chrobrego kopią włóczni św. Maurycego zawierającą gwóźdź z krzyża pańskiego, Bolesław Chrobry  natomiast  przekazał cesarzowi rzymskiemu cenną relikwię młodego państwa polskiego jaką było ramię świętego Wojciecha. Jego kanonizacja nastapiła zapewne w 999 roku w czasie jednego z synodów w Rzymie.

 Chwilowa świetność młodego państwa

Po śmierci Bolesława Chrobrego jego syn - Mieszko II koronował się na króla (1025). Opozycja przeciwko królowi niemieckiemu Konradowi II postanowiła szukać sprzymierzeńca w Mieszku. Śladem współpracy jest dar Matyldy Szwabskiej z 1027 roku "Liber officiorum quem Romanum ordinem appelant". Do daru dołączony był list dedykacyjny chwalący polskiego króla . Uznano go za wybitnego monarchę, który  kontynuujac dzieło ojca poświęcił się szerzeniu chrześcijaństwa. Podkreślano jego zasługi w budowaniu nowych kościołów, chwalono znajomość łaciny i greki.W tym czasie brat Mieszka - Bezprym, odsunięty od władzy, zmontował przeciwko władcy koalicję rusko-niemiecką. Najazd ruski miał na celu przywrócenie go do władzy . Mieszko musiał zaś uciekać do Czech. (Węgry i Saksonia odpadały jako miejsce ewentualnej ucieczki). W Czechach Mieszko został pojmany i wykastrowany (zemsta za oślepienie władcy czeskiego przez Bolesława Chrobrego).


Trudne lata kryzysu

Za rządów Bezpryma, w latach 1031-32, miała miejsce reakcja pogańska. Ludność wystepowała przeciwko wielmożom duchownym, niszcząc i grabiąc posiadłości kościelne. Był to najprawdopodobniej rachunek wystawiony panowaniu pierwszych Piastów, którzy rozszerzyli organizm państwowy do granic ekonomicznej wytrzymałości. Rozbudowany aparat państwowy, w tym drużyna, musiał  być utrzymywany z podatków i danin. W chwili zakończenia wojen za Mieszka II, zabrakło łupów wojennych -  utrzymanie wojska i urzędników państwowych spadało na barki zwykłej ludności. Lud utożsamiając  zło i nieszczęścia z nową instytucją w państwie jaką był Kościół sięgnął po broń.W roku 1038 kraj spustoszył najazd Czechów . Zniszczeniu uległa katedra gnieznienska, wywieziono ciało  świętego Wojciecha  i Braci Męczenników.

Odbudowa organizacji kościelnej

Wówczas to  książę Kazimierz Odnowiciel, syn nieszczęsnego króla Mieszka II przystąpił do odbudowy organizacji kościelnej. Funduje opactwa benedyktyńskie w Tyńcu (1044) i Mogilnie (1050). Jako że stolica polskiej metropolii kościelnej została doszczętnie zniszczona godność arcybiskupią otrzymuje opat Tyńca Aaron (1046-59). Po zdobyciu na Czechach Śląska Kazimierz Odnowiciel reaktywuje w 1051 biskupstwo wrocławskie.

Bolesław Szczodry i Śmiały
Kontynuatorem linii ojca jest Bolesław Śmiały który doposaża fundacje ojca, zabiega koło utworzenia biskupstwa w Płocku (1075) odnawia biskupstwa w Gnieznie i Poznaniu. Funduje także, choć dokładnej daty nie znamy, opactwo w Lubiniu. Z 1075 roku pochodzi pierwszy zachowany dokument do władcy polskiego od papieża. "Quoniam honor" wystawiony przez papieża  Grzegorza VII mówi o potrzebie odnowienia i  poszerzenia struktury organizacyjnej   Kościoła polskiego.Papież  ubolewa nad dotychczas słabo rozwiniętą strukturą kościelną tego czasu w  Polsce.

Sprawa świętego Stanisława
Cieniem na rządy Bolesława kładzie sie jednak sprawa biskupa Stanisława, którego król  w 1079 roku każe zgładzić. Obarcza go winą za stanie na czele rebelii antykrólewskiej i nieposłuszeństwo przeciw sobie. Zbrodnia ta wywołuje do dzisiaj żywe dyskusje, prawdy nie dowiemy się zapewne nigdy. Relacjonujący tamte wydarzenia pierwszy polski kronikarz Gall zwany Anonimem wiedział zapewne więcej niż napisał w swojej kronice, stwierdzając, że obaj bohaterowie konfliktu popełnili błędy i żadnego z nich nie należy pochwalać. Być może bp Stanisław stanął na czele buntu przeciwko królowi, może w obozie buntowników znajdował się też brat króla Władysław Herman, który przystapił do obozu cesarza Henryka IV i księcia Warcisława czeskiego. Nie wiemy czy król samodzielnie dokonał wyroku obcięcia członków, czy nakazał to swoim wojom. Raczej bardziej prawdopodobne jest wykonanie wyroku przez żołnierzy. Nie wiemy także czy zbrodnia miała miejsce na Skałce w kościele św. Michała czy może na Wawelu, gdzie również istniała niewielka świątynia pod tym  samym wezwaniem,  gdzie dokonywano sądów za czasów Bolesława Smiałego.


Brat króla - zabójcy

W 1080 roku władze w kraju objął brat Bolesława Władysław (on sam opuścił kraj udając się na Węgry razem z synem i żoną). Nie wiemy czy na czele buntu przeciwko Bolesławowi stał Władysław Herman.Za poradą  biskupa poznańskiego, Franka,  Władysław Herman wysyła poselstwo do opactwa w Saint-Gilles w Prowansji pod wezwaniem św. Idziego, z prośbą o narodziny syna.Książę posyła mnichom figurkę małego dziecka, wykonaną ze złota. Modlitwy odnoszą skutek, gdyż w 1085 roku urodził się władcy syn Bolesław. Za czasów brata Bolesława Śmiałego -Władysława Hermana  - dochodzi do pierwszej znanej wizyty legata papieskiego Gwalo, który przybywa deponować nieposłusznych biskupów. W 1103 roku deponuje on m.in. znanego z nazwiska biskupa krakowskiego Czesława za nieprzestrzeganie celibatu.

 
Pierwsze środowiska kanonickie
Herman uważany jest także za fundatora pierwszej kapituły katedralnej w Krakowie (ok. 1088 roku) liczącej 24 prebendy kanonickie (zgodnie z regułą akwizgrańską z 814 roku kanonicy kapituł mogą posiadać prywatną własność). Osobne wydzielenie prebend dla każdego z kanoników następuje zapewne w czasach po śmierci księcia Władysława Hermana.Dotychczasowe prezbiteria biskupie tworzyli zakonnicy benedyktyńscy. Z czasem nabierają one charakteru mieszanego: mniszo-kanonickiego, by wreszcie zupełnie wyprzeć zakonników z kapituły. Kapituły katedralne, a z czasem i kolegiackie staną się  ważnym środowiskiem kulturotwórczym, a godność kanonika czy prałata dzierżyć będą wywodzący się głownie ze szlacheckiego stanu synowie. Do XIII wieku spotykamy w kapitułach jeszcze całe klany duchownych, żonatych, lub żyjących w konkubinacie, często dzieci przed 18 rokiem życia, w dodatku bez święceń wyższych ( co najmniej subdiakonatu).


Sieć biskupstw
W latach 1123-1124 przebywa w Polsce legat papieski Idzi który dokonuje nowej reorganizacji struktury diecezjalnej w Polsce.W bulli papieskiej Innocentego II z 1133 roku poddającej kościół polski zwierzchnictwu Magdeburga wymienia się Gniezno, Poznań, Kruszwicę Włocławek, Kraków,Wrocław Lubusz, Szczecin i Wolin oraz Płock jako siedziby biskupstw. Około 1140 roku z dwóch pomorskich biskupstw zostaje tylko to w Wolinie obsadzone przez niejakiego Wojciecha, natomiast bulla Eugeniusza III z 1148 roku określająca uposażenie i opisująca obszar biskupstwa Włocławskiego pozwala nam przyjąć, że właśnie około tego roku połączono biskupstwa w Kruszwicy i Włocławku w jedno kujawskie z siedzibą we Włocławku. W 1171 roku na skutek najazdów Duńczyków biskupstwo w Wolinie przeniesiono do Kamienia. Mógł więc mistrz Wincenty Kadłubek pisząc o zjeżdzie w Łęczycy wymienić następujące polskie biskupstwa i ich pasterzy: abp Zdzisław -Gniezno, Gedko - Kraków, Żyrosław-Wrocław, Cherubin-Poznań, Lupus-Płock, Onold-Kujawy, Konrad-Pomorze, Gaudenty-Lubusz.Książę Bolesław Krzywousty był także fundatorem opactw benedyktyńskich na Łyścu 1136-7, w jego czasach nastepuje zapewne restauracja opactwa w Lubiniu (1137-8) Około 1124 roku osadza kanoników regularnych w Trzemesznie.

Inne fundacje
Bolesław Kędzierzawy (miedzy 1166 a 1185) ufundował klasztor benedyktyński w Jeżowie na Mazowszu. We wrocławskim Ołbinie 1126 zakłada opactwo Włostowic, przekształcone później na premostratensów. Około 1160 roku założono opactwo w Płocku.

Wygląd pierwszych obiektów sakralnych
W początkach chrześcijaństwa na ziemiach polskich, zakładano kościoły o małych rozmiarach (do 100 m2) mogące pomieścić do 200 osób.Część tych budowli wybudowano zapewne z kamienia, tak  aby pokazać potęgę Kościoła i wzbudzić respekt u wiernych. Zakładano je raczej w głównych grodach państwa w tzw. palatiach - miejscach przeznaczonych na mieszkanie dla władcy, które jednocześnie pełniało funkcje sakralne dla ścisłego kręgu dworzan. Chrystianizacja dopiero co rozpoczęta nie obejmowała szerokich warstw ludności, zwłaszcza wieśniaczej, jesli już do nich docierała, a akcja misyjna kończyła się sukcesem wówczas budowano niewielkie drewniane świątynie. Budowle kamienne zarezerwowane były dla większych grodowych ośrodków. W kryptach kościelnych, początkowo przeznaczonych na relikwie z czasem zaczęto chować zmarłych książąt i fundatorów kościołów oraz opatów i zakonników.

Kłopoty...
Chrystianizacja zapewne napotykała na trudności skoro już na samym początku spotykamy się w latach trzydziestych XI w. z reakcją pogańską. Choć władcy państwa stosują nieraz drakońskie kary za naruszanie dyscypliny kościelnej np.Bolesław Chrobry nakazuje wybijanie zębów za niezachowanie postów -to nie przeszkadza to im samym popełniać liczne niegodziwości: tenże Chrobry w czasie wyprawy kijowskiej porywa księżniczkę ruską Przedsławę i cudzołoży z nią,  Bolesław Krzywousty każe oślepić brata Zbigniewa, a Bolesław Śmiały nakazuje zgładzić biskupa Stanisława, który  napominał go by nie cudzołożył.

Prywatny charakter Kościoła
Kościół w pierwszym panstwie piastowskim ma ściśle prywatny charakter. Pozostaje na utrzymaniu samego władcy. Uposażanie biskupstw i klasztorów własnym majatkiem nastepuje dopiero gdzieś od XII wieku (raczej pózniej niż wcześniej). U początków chrześcijaństwa polskiego rozwija się życie monastyczne; znamy dwa klasztory żeńskie (Kraków i Gniezno) powstają też monasteria męskie: w Poznaniu, Wrocławiu, Gnieznie, Krakowie, Tumie pod Łęczycą, Międzyrzeczu.

ARKADIUSZ BEDNARCZYK

Źródła:
Rocznik dawny w: Najdawniejsze roczniki krakowskie i Kalendarz, Monumenta Poloniae Historica s.n. Tom V Warszawa 1978
Kronika Galla Anonima w: Monumenta Poloniae Historica tom 1 Lwów 1864
Kronika Wincentego Kadłubka w: Monumenta Poloniae Historica tom II, Lwów 1872
Kronika Thietmara, Poznań 1953 (wyd. Z. Jedlicki)
Z. Kozłowska-Budkowa, Repertorium polskich dokumentów doby piastowskiej, Kraków 2006

Opracowania
W.Abraham, Organizacja Kościoła w Polsce do poł. XII w., Warszawa 1964
M. Barański, Dynastia Piastów w Polsce. Warszawa 2005
J. Dobosz, Monarchia i możni wobec Kościoła w Polsce do początku XIII w. Poznań 2002
R. Grodecki, Polska piastowska. Warszawa 1969
Historia Kościoła w Polsce. Tom I. część 1 do 1506 r. red. B. Kumor, Z. Obertyński, Poznań-Warszawa 1974
G. Labuda, Świety Stanisław, biskup krakowski, patron Polski. Poznań 2000
J. Rajman, Encyklopedia średniowiecza. Kraków 2006
K. Skwierczyński, Recepcja idei gregoriańskich w Polsce do pocz. XIII w., Wrocław 2005
S. Szczur, Historia Polski. Średniowiecze. Kraków 2002
:T. Wasilewski, Kościół monarszy w X-XII i jego zwierzchnik biskup polski. KH 1985 nr. 4 s. 747-768.
J. Wyrozumski, Dzieje Polski piastowskiej (VIII-1370). Wielka historia Polski, T. II, Kraków 1999

Ten post był edytowany przez arkadiusz bednarczyk: 24/01/2011, 10:46
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
Belfer historyk
 

VIII ranga
********
Grupa: Przyjaciel forum
Postów: 3.525
Nr użytkownika: 8.375

Pawel
Stopień akademicki: posiadam
Zawód: patrz nick
 
 
post 24/01/2011, 20:00 Quote Post

Do tego ciekawego szkicu chciałbym wnieść kilka własnych uwag. Po pierwsze wykorzystana w jego powstaniu literatura przedmiotu narzuciła niejako takie a nie inne spojrzenie na wczesne dzieje kościoła w Polsce, które kryje wiele zagadek i wątpliwości. Na wiele zaprezentowanych tutaj hipotez historiografia polska, ale także niemiecka patrzy z różnych stron i niekoniecznie ze wszystkim się zgadza. Na początku trzeba stwierdzić, że sporo zamieszania w badaniach nad genezą najstarszej organizacji ustrojowej Kościoła w Polsce i samego biskupa Jordana wywołały dwie błędne zdaniem wielu historyków informacje, które w swojej Kronice zapisał biskup merseburski Thietmar. Pierwsza z nich miała wynikać z faktu, iż po narzuceniu Mieszkowi w wyniku klęski w roku 963 zwierzchnictwa niemieckiego, cesarz Otton I otrzymał jakieś uprawnienia misyjne nad Polską i z tego tytułu współdecydował o organizacji Kościoła w państwie mieszkowym. Natomiast z drugiej informacji także przekazanej przez Thietmara miało wynikać, że Jordan rzekomo biskup poznański został w 968 r. podporządkowany arcybiskupowi magdeburskiemu Adalbertowi jako jego sufragan. Obecnie m.in. po badaniach księdza A. Weissa przeważa pogląd, że Jordan był od początku biskupem misyjnym (episcopus gentium), bez żadnej określonej diecezji i obejmującym swą działalnością całą Polskę. Z kolei niemiecki historyk Paul Kehr wykazał, że zarówno przekaz Thietmara o Jordanie jako biskupie poznańskim i sufraganie magdeburskim jak i informacja o konsekrowaniu Jordana na biskupa poznańskiego przez arcybiskupa Adalberta nie odpowiadają prawdzie historycznej i służą jedynie podkreśleniu pretensji arcybiskupów magdeburskich do zwierzchnictwa nad ziemiami leżącymi na wschód od Odry. Obecnie także wskazuje się raczej na Ratyzbonę, Moguncję, a pośrednio i Pragę jako na ośrodki bliższe skąd przybyli do Polski pierwsi duchowni.
Odnośnie biskupstwa w Kołobrzegu zabrakło informacji, że istniało ono stosunkowo krótko i szybko upadło, skoro biskupa Rainberna widzimy w orszaku córki Bolesława Chrobrego wysłanej do Kijowa. Ogólnie co do chrystianizacji za pierwszych trzech Piastów nalezy podkreslić, że mimo wielu trudów i osobistego często zaangażowania z ich strony ta pierwsza akcja nawracania napotykała wiele trudności i przeszkód, ukazując w latach 30 XI w. całą swą słabość i powierzchowność. Systematyczna praca misyjna wśród ludu to juz następne pokolenia i czasy rozbicia dzielnicowego gdy organizacja kościelna okrzepła i zaczęła rozwijać się w podstawową komórkę, czyli w sieć parafialną.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
marlon
 

IX ranga
*********
Grupa: Użytkownik
Postów: 7.912
Nr użytkownika: 16.079

Stopień akademicki: BANITA
 
 
post 24/01/2011, 22:56 Quote Post

QUOTE
Była to Małopolska z Krakowem, gdzie najpierw Chrobry sprawował rządy namiestnicze (z racji ślubu z córką czeskiego władcy)



Chrobry, syn czeskiej księżniczki miał za żonę czeską księżniczkę?? Skąd ten pomysł....?
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #3

     
arkadiusz bednarczyk
 

IV ranga
****
Grupa: Użytkownik
Postów: 405
Nr użytkownika: 32.229

Arkadiusz Bednarczyk
 
 
post 25/01/2011, 19:01 Quote Post

Przepraszam za pomyłkę. Chodziło mi o ślub Chrobrego z córką margrabiego Rygdaga z Miśni w 984 roku, które zostało zawarte z inicjatywy księcia czeskiego Bolesława, który to ślub umożliwił Chrobremu panowanie nad Małopolską, będącą wianem córki Rygdaga. Kiedy książę czeski zajął Miśnię, to w formie rekompensaty za ten nabytek nadał Małopolskę córce Rygdaga, która została żoną naszego księcia Bolesława Chrobrego. Cieszę się, że mam uważnych Czytelników.
=============
Zob. S. Szczur, Historia Polski. Średniowiecze. Kraków 2002, s.35
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #4

     
jdel
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 1.420
Nr użytkownika: 18.464

jacek d.
Zawód: prawnik
 
 
post 28/01/2011, 22:12 Quote Post

QUOTE(arkadiusz bednarczyk @ 25/01/2011, 20:01)
Przepraszam za pomyłkę. Chodziło mi o ślub Chrobrego z córką margrabiego Rygdaga z Miśni w 984 roku, które zostało zawarte z inicjatywy księcia czeskiego Bolesława, który to ślub umożliwił Chrobremu panowanie nad Małopolską, będącą wianem córki Rygdaga. Kiedy książę czeski zajął Miśnię, to w formie rekompensaty za ten nabytek nadał Małopolskę córce Rygdaga, która została żoną naszego księcia Bolesława Chrobrego. Cieszę się, że mam uważnych Czytelników.
=============
Zob. S. Szczur, Historia Polski. Średniowiecze. Kraków 2002, s.35
*


Powyższa koncepcja (bodaj Tomasza Jasińskiego) nie jest poparta żadnymi dowodami, to czystej wody spekulacja i do tego sprzeczna z realiami epoki i źródłami mówiącymi o zajęciu Krakowa przez Chrobrego w 999 r., nie zaś w roku 984. Ponadto pewien drobny szczegół (albo i dwa) umknął autorowi tej koncepcji.

Przede wszystkim nie było w ówczesnym zwyczaju wyposażania córek w ziemię, a już zwłaszcza jeżeli ojciec miał syna. A Rykdag miał syna Karola (zm. 1014 r.) i dlatego wyposażanie córki w ziemię kosztem stanowiska ojca i praw syna, jest absolutnie nieprawdopodobne. Jeżeli rzeczywiście doszłoby do jakiegoś układu pomiędzy Rykdagiem, Bolesławem Pobożnym i Kłótnikiem w sprawie Miśni, to jego beneficjentem winien być sam Rykdag lub jego syn Karol, a nie ich Chrobry zięć i szwagier.

Ponadto utworzona przez Ottona I (w 695 r.) marchia miśnieńska nie była wówczas (jeszcze) księstwem dziedzicznym, ale lennem nadawanym przez królów Niemiec. Rykdag nie był dziedzicem poprzedniego margrabiego Miśni, Guntera z Merseburga, który przecież miał kilku synów. Tak samo następny margrabia Miśni, Ekkehard I nie był dziedzicem Rykdaga (mimo, że ten też miał syna). Córka Rykdaga (pomijając już nawet to, że była kobitą) nie miała zatem żadnych praw dziedzicznych do marchii. Tak więc Bolesław Pobożny musiałby być skrajnie nieodpowiedzialny (delikatnie mówiąc), aby oddać niezależne księstwo krakowskie za ekspektatywę (oczekiwanie prawne) na przyznanie mu niedziedzicznej marchii miśnieńskiej, którą przyszły król Niemiec być może zechciałby mu przyznać w charakterze lenna, a które jak wiemy nigdy nie nastąpiło.
 
User is offline  PMMini Profile Post #5

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej