„Z obserwatora-dziennikarza, który popierał porozumienie [Gomułki z RFN], stałem się, za sprawą już wcześniej nawiązanych przeze mnie kontaktów z niemieckimi politykami i dziennikarzami, naprawdę szybko czymś w rodzaju dobrowolnego emisariusza”.

Słowa te padają w artykule Rakowskiego zatytułowanym „Dziennikarz i polityczny emisariusz między Warszawą i Bonn” (Journalist und politischer Emissär zwischen Warschau und Bonn), opublikowanym w monografii zbiorowej pt. „Wrogowie stają się przyjaciółmi. Na temat trudności polsko-niemieckiego sąsiedztwa” (Feinde werden Freunde. Von der Schwierigkeiten der deutsch-polnischen Nachbarchschaft), wydanej pod redakcją F. Pflügera i W. Lipschera w 1993 r. w Bonn.

Swoje rozważania Rakowski zaczyna od zanegowania twierdzenia kolportowanego m.in. przez H. Kohla oraz T. Mazowieckiego, że polsko-niemieckie stosunki mogły nabrać nowego wymiaru dopiero po upadku komunizmu. Natomiast w czasach wcześniejszych, jakiekolwiek zbliżenie polsko-niemieckie było rzekomo blokowane przez komunistyczne władze, siejące antyniemiecką propagandę, przedstawiające RFN tylko i wyłącznie w czarnych barwach.

Rakowski stwierdza, że niezależnie od tego, czy to się komuś podoba, czy nie, przełom w stosunkach między obydwoma państwami nastąpił dzięki dwóm wielkim politykom – Willowi Brandtowi i Władysławowi Gomułce: „Socjaldemokrata i komunista położyli fundamenty pod filary mostu, który prowadził do pojednania obydwu narodów, z których każdy na swój sposób doświadczył skutków przejęcia władzy przez Hitlera i jego brunatnych i czarnych kohort”. Artykuł dotyczy tego właśnie okresu, który poprzedzał podpisanie przez Willego Brandta i premiera Józefa Cyrankiewicza 7 grudnia 1970 roku w Warszawie układu o normalizacji stosunków między Polską i RFN. Rakowski twierdzi, że w wydarzeniach tych odegrał kluczową rolę.