"Polacy na Ziemiach Odzyskanych winni się skupić i całkowicie odizolować od siebie Niemców do czasu ich wysiedlenia (...) Niemcy wymordowali miliony Polaków, dusili ludzi w komorach gazowych, palili w piecach, żywcem zakopywali w ziemi. My im tylko mówimy: precz z naszej ziemi, precz z naszych miast i wsi". Aleksander Zawadzki

Od czerwca 1945 r. władze polskie wysiedlały Niemców, mimo że nie było do tego żadnej podstawy prawnej - konferencja w Poczdamie zakończyła się dopiero 2 VIII 1945 r. i dopiero wówczas wiadomym było, jak prawdopodobnie przebiegać będą granice Polski z Niemcami. Te akcje, trwające 2-3 tygodnie, przebiegały szczególnie brutalnie. Częste były napady szabrowników i pobicia ze strony milicji. Znane są wypadki, gdy Niemców wysiedlano poza miasto, gdzie pozostawiano ich własnemu losowi, rekwirując w tym czasie ich mieszkania i dobytek(...)Wielu ludzi umierało z głodu i wyczerpania. Resztę dopełniły choroby i epidemie dziesiątkujące wysiedlanych, wegetujących w prymitywnych warunkach(...)Mieszkaniec Czarnowąs mówi o tamtych czasach: "Coraz straszliwiej szaleje milicja. Jeżeli do tej pory plądrowali tylko Rosjanie, teraz robią to jeszcze Polacy. Nic nie jest bezpieczne przed nową milicją. Tylko tyle, że nie gwałcą dziewcząt. Milicja przejęła rolę gestapo albo NKWD i grabi ludność. Najbardziej boimy się marszy ku pamięci Adolfa Hitlera, organizowanych po to, byśmy mieli czas zastanowić się, dlaczego wybraliśmy Hitlera. Z domów wypędzają całe wsie, a więc przeważnie kobiety i dzieci - które przecież Hitlera naprawdę nie wybierały - starych i chorych i prowadzą ich potem przez około trzy tygodnie po okolicy. Z przodu Polacy na koniach, z tyłu Polacy na koniach. Te pochody przypominają przemarsz więźniów obozu koncentracyjnego w zimie 1945 roku"(...) Świadek z Górnego Śląska opowiada, co działo się w czasie przesłuchań zamkniętych często bez powodu Niemców: "Gdy otwierały się drzwi celi, trzeba było w wyprężonej postawie meldować: "Cela nr 117 obsadzona niemieckimi świniami". Znowu bicie, bo zdaniem zaledwie dwudziestoletniego strażnika, meldunek nie był wystarczająco dokładny, nowym wynalazkiem był pokój przesłuchań. Urządzono go w dawnej pralni. Jej obecne wyposażenie składało się ze stołu, kilku krzeseł i pnia do rąbania drewna. Wielu nowych więźniów, obojętnie czy mężczyzna, czy kobieta albo dziewczyna, musiało się całkowicie rozbierać i w tym stanie ich przesłuchiwano. Najciemniejsze średniowiecze nie było tak okrutne i wynalazcze w męczeniu ludzi jak Polacy, na których pastwę byliśmy wydani".(...) "Wielu cierpi jeszcze dziś wskutek odniesionych tortur. Nieszczęsne ofiary całkowicie rozbierano i przywiązywano za nogi do deski. Potem bito ich tak długo ciężkimi pejczami, dopóki nie leżeli już bez przytomności we własnej krwi. Straszliwie rozbrzmiewały nocą po ulicach ich krzyki, chociaż nastawione na najwyższą głośność radia miały te krzyki zagłuszyć. Te potwory nie wahały się nawet bić ofiary tak długo, dopóki nie wyzionęła ducha" (...) Procedura wysiedlenia, która z założenia nie mogła być humanitarna, kiedy jedni zostali ograbieni ze wszystkiego i wysiedleni, a drudzy, należący do władz wysiedlających, się na tym bogacili, zapewniali sobie egzystencję. "Sam akt wysiedlenia - pozbawienie ludzi siłą ich domostw, wyrzucenie z kraju, z którym czuli się związani więzami rodzinnymi, emocjonalnymi, historycznymi, jest aktem brutalnym, który u poszkodowanych musi rodzić poczucie krzywdy. Gdy towarzyszą mu jeszcze szykany ze strony wysiedlających, jest on szczególnie bolesny".

nowym wynalazkiem był pokój przesłuchań. Urządzono go w dawnej pralni. Jej obecne wyposażenie składało się ze stołu, kilku krzeseł i pnia do rąbania drewna. (...) Najciemniejsze średniowiecze nie było tak okrutne i wynalazcze w męczeniu ludzi jak Polacy, na których pastwę byliśmy wydani