Podobnie rzecz się miała podczas Rokoszu Zebrzydowskiego jeżeli chodzi o osobę  Hetmana Żółkiewskiego ,który również poparł Króla . Jednak taka postawa jak dla mnie jest dużym plusem , gdyż świadczy o dobrych intencjach a nie prywacie , która niestety zazwyczaj wygrywała. No i w mojej opinie plus dla Revery.

Tym, który rozdawał dobra zasłużonym, był król, a nie szlachta. Więc bunt przeciwko królowi oznaczał odcięcie od "koryta". Więc o pobudkach materialnych ludzi wspierających Lubomirskiego trudno mówić. Ryzykowali życiem i majątkami. W zamian za co? Ci, co stali przy królu, mogli liczyć na to, że ten ich wynagrodzi. Co było tym łatwiejsze, że gdyby wygrała opcja królewska, to zapewne Lubomirskiego pozbawiono by dóbr i przekazano tym, którzy pozostali wierni monarsze. Co jeszcze nie znaczy, że Stanisław Potocki stał przy królu tylko z pobudek materialnych. Niektórzy byli regalistami z przekonania, a nie tylko dlatego, że król był tą "ręką, która karmi".

Więc bunt przeciwko królowi oznaczał odcięcie od "koryta". Więc o pobudkach materialnych ludzi wspierających Lubomirskiego trudno mówić. Ryzykowali życiem i majątkami. W zamian za co?
Ci, co stali przy królu, mogli liczyć na to, że ten ich wynagrodzi. Co było tym łatwiejsze, że gdyby wygrała opcja królewska, to zapewne Lubomirskiego pozbawiono by dóbr i przekazano tym, którzy pozostali wierni monarsze.

Aż tak dużo opozycja nie ryzykowała. Żaden z głównych przywódców obozu opozycyjnego (oprócz samego Lubomirskiego) nie poniósł żadnych konsekwencji za udział w buncie przeciwko królowi.

Wyjątkiem jest sam Lubomirski, który na mocy wyroku sądu sejmowego z 29 grudnia 1664 r. został skazany na karę śmierci, pozbawienie wszystkich godności i utratę dóbr.

Bohatera wojen ze Szwedami i Kozakami zaszczuto i skazano, bo nie zgadzał się z polityką królewską. Stąd też tak masowe poparcie dla niego szlachty, która ryzykując, że skończy jak sam Lubomirski, stanęła po jego stronie.

Jeśli chodzi jednak o jego postawę wobec dworu, który go "zaszczuł" to mam już inne zdanie. Lubomirski był zręcznym graczem politycznym, który głosząc hasła obrony wolności szlacheckich potrafił wykorzystać swoją popularność wśród szlachty do realizacji swoich osobistych celów.

Ja nie twierdzę, że Lubomirski to kryształowa postać, tylko, że niewątpliwie był bohaterem wojny 1655-1660. I takim też był w oczach szlachty, która widziała co widziała. Widziała bohatera, który najpierw bronił RP przed zewnetrznymi wrogami, a później bronił obowiązującego ustroju przed dworem, który ten ustrój chciał zmienić. Widziała bohatera, który przeciwstawiał się sprowadzaniu obcych wojsk, które miały stłumić konfederację wojsk polskich. itd. itp. I tego to bohatera dwór potraktował znacznie gorzej niż faktycznych zdrajców pokroju B. Radziwiłła, czy Radziejowskiego.
Nie widziała natomiast tego, co dzisiaj wiedzą historycy (a nawet nie do końca wiedzą, bo sporo tu spekulacji, np. na temat tego, że Lubomirski chciał korony dla siebie). Jednym słowem, szlachta opowiadająca się za Lubomirskim, opowiadała się w swoim mniemaniu za bohaterem-obrońcą Ojczyzny i jej praw kardynalnych. Na co ona mogła liczyć? Jak Lubomirski mógł się jej odwdzięczyć? Swoim klientom jakoś tam mógł, ale za Lubomirskim stanęło pół Polski, a nie tylko jego klienci.
To był poryw, nie obliczony na materialne zyski, poryw szlachty, broniącej swoich praw i człowieka, którego zgnojono za to, że (przynajmniej tak to odbierano) także ich bronił.
Stronnictwo dworskie zaś to ludzie częściowo z przekonania regaliści, ale też w dużej części karierowicze. Ich trwanie przy królu obliczone było na to, że ten ich w taki, czy siaki sposób za to wynagrodzi.

Interesującą jest równiez kwestia, iż obóz republikanski nie wypracował, jakiegokolwiek programu reform RON wobec propozycji regalistów

Swoim klientom jakoś tam mógł, ale za Lubomirskim stanęło pół Polski, a nie tylko jego klienci.

Jeśli chodzi jednak o jego postawę wobec dworu, który go "zaszczuł" to mam już inne zdanie. Lubomirski był zręcznym graczem politycznym, który głosząc hasła obrony wolności szlacheckich potrafił wykorzystać swoją popularność wśród szlachty do realizacji swoich osobistych celów. Jego konflikt z Janem Kazimierzem miał podłoże nie tylko polityczne, ale także osobiste. A. Kersten twierdzi, że do pierwszego straci doszło między nimi już w 1650 r., kiedy to para królewska poparła małżeństwo Elżbiety Kazanowskiej (wtedy już wdowy po Kazanowskim) z Hieronimem Radziejowskim. Tymczasem Lubomirski także zabiegał o rękę Elżbiety, która po mężu odziedziczyła ogromny majątek. Kolejny konflikt wybuchł po objęciu przez Radziejowskiego urzędu podkanclerzego, o który ubiegał się także Lubomirski. W 1651 r. doszło do nowego starcia dumnego i ambitnego magnata z królem- po uzyskaniu laski marszałkowskiej Lubomirski odmówił wypełnienia własnych zobowiązań wyszczególnionych w podpisanym wcześniej przez niego skrypcie. Jego opozycyjna działalność nabrała na sile w 1654 r., kiedy to wraz z innymi przywódcami opozycji magnackiej zawiązał tajny spisek mający na celu detronizację Jana Kazimierza i przeprowadzenie elekcji Jerzego II Rakoczego.

Co do reformy elekcji to Lubomirski traktował ją jako w sposób wybitnie cyniczny i jako doskonałe narzędzie do osiągnięcia swoich celów politycznych. Już w 1657 r. (według J. Bąkowej) przystąpił do stronnictwa dworskiego, a w 1659 r. jako jeden z pierwszych magnatów podpisał tajny skrypt, w którym zgadzał się na elekcję vivete rege księcia francuskiego. Według A. Kerstena już wtedy prowadził dwuznaczną grę polityczną, ponieważ jednocześnie wysuwał kandydaturę elektora brandenburskiego i księcia neuburskiego. Od 1661 r. coraz jawniej znowu zaczął przechodzić na stronę opozycji, co nastąpiło pod wpływem dyplomacji brandenburskiej i wiedeńskiej. Na sejmie 1661 r. nadal oficjalnie udawał stronnika dworu, a jednocześnie potajemnie inspirował opozycję, która doprowadziła do upadku reformy elekcji. Niektórzy historycy (W. Czermak) wysuwają przypuszczenia, że ambitny magnat sam może myślał o kandydowaniu do korony polskiej. W trakcie rokoszu intrygował w Berlinie, Wiedniu, Sztokholmie, Moskwie, Siedmiogrodzie, a nawet u Kozaków i Tatarów, szukając pomocy do walki z Janem Kazimierzem (M. Nagielski). "Obrońca" wolności szlacheckich prowadził rokowania m.in. z carem Aleksym, któremu w zamian za jego poparcie obiecywał przeforsowanie na tron RON. W drugim roku wojny domowej wysuwał kandydaturę Filipa Wilhelma, popieranego przez elektora brandenburskiego.
Zgadzam się w pełni ze zdaniem A. Kerstena: "Lubomirski wcale nie dążył do zachowania spetrofikowanego już ustroju demokracji szlacheckiej, ale wykorzystał istniejące antagonizmy do ugruntowania swojej potęgi".

2) nic dziwnego że nie chciał wypełnić postanowień z jakiś tam skryptów skoro było one bezprawne a wiemy jakie były wtedy poglądy większości, rządzi prawo nie król

7) rokowania z carem, Wittelsbachem, chanem, Kozakami itd były jedynie odpowiedzią na podobne ruchy dworu, byłby głupi gdyby dał się ściąć bez walki w wyniku procesu wyśmianego przez wszystkich nie biorących liwrów od Lumbresa

Czy JLS działał w imieniu RON na podstawie upoważnienia Sejmu lub Króla.

Co nie zmienia faktu, iż je podpisał, co nie zbyt dodrzeświadczy o jego wiarygodnosci jako polityka wobec opinii szlacheckiej.

1) Lubomirski był zdolnym politykiem ale fakt jest taki że to dwór postanowił go zniszczyć i zyskanie poklasku u szlachty nawet metodami nie zawsze zgodymi z sumieniem to była jedyna jego droga by zachować głowę

3) coraz częściej np. Wisner wyśmiewa te wszystkie domniemane kontakty Lubomirskiego, Janusza Radziwiłła i reszty z Rakoczym w celu osadzenia go na tronie. To są pogłoski nic udowodnionego, nawet jeżeli mieli takie plany to nic w tej sprawie nie zrobili

2) nic dziwnego że nie chciał wypełnić postanowień z jakiś tam skryptów skoro było one bezprawne a wiemy jakie były wtedy poglądy większości, rządzi prawo nie król