- brakiem pracy po wojnie (może nie wszyscy chcieli pracować jako murarze, lub nie mieli wyuczonych zawodów - młodzi ludzie przez wojnę)

(...) pierwszego dnia Świąt Bożego Narodzenia dostałem wezwanie do Nałęczowa na zlot byłych żołnierzy BCh. Był to raczej zjazd zorganizowany przez władze nowego tzw. lubelskiego SL, wspólnie z władzami „Wici” w celu zebrania ludzi gotowych do współpracy z organizowanym wówczas Rządem Tymczasowym. Spotkałem tam Ludomira Stasiaka z dawnej grupy „Bacy”. Stasiak, mający urzędowy samochód przewiózł mnie do Lublina i tam na drugi dzień rozmawiałem z wieloma kolegami z BCh, w tym z Janem Jabłońskim „Drzazgą” i prawie wszystkimi dowódcami z grupy „Oski”. Zarówno oni, jak i moi przełożeni z OB., Jabłoński i Gierczak byli już w Milicji. Wyrażali przekonanie, że chociaż nie można polegać na zapewnieniach PKWN, wszyscy partyzanci z BCh powinni wstąpić do milicji, aby uniemożliwić jej opanowanie przez AL. i PPR. Mając broń zawsze będziemy mogli jej użyć w obronie kraju – a nie wiadomo, czy po spotkaniu armii ZSRR i USA nie dojdzie do nowej wojny.
Po dłuższej rozmowie postanowiono, że zostane przekazany do Sandomierza, gdzie była organizowana Wojewódzka Komenda MO pod komendą kpt. Kaczmarka. Rzeczywiście zastałem w Sandomierzu wszystkich swoich kolegów z oddziału „Oski”, a kpt. Kaczmarek mianował mnie z dniem 31 XII 1944 dowódcą kompanii w batalionie operacyjnym.
Dlasze moje losy były jedną wielką klęską. Jan Sońta „Ośka”, uważany przez większość osobistości z BCh za mądrego i odpowiedzialnego został wkrótce przeniesiony do Warszawy na zastepcę Komendanta Głównego MO. Ja będąc wówczas w Zawierciu skontaktowałem się z nim w czasie urlopu i powiedziałem jaka jest sytuacja w terenie: o rządach komend wojennych, UB i PPR, o samowoli tych władz i naszej bezsilności. „Oska” wiedział o tym, że wszystko przebiega inaczej niż przewidywał, więc uznał, że trzeba powoli przygotowywać się do powstania przeciwko istniejącemu reżimowi. Zorganizował spisek, wciągnął mnie do niego i polecił czekać na swój rozkaz. Wkrótce okazało się, że decyzje te były nieodpowiedzialne. Spisek został wykryty, a płk Sońta wraz z otoczeniem aresztowany. Aby uniknąć aresztowania, uciekłem z Milicji i z kraju. Czekały mnie ciężkie koleje losu: przejście przez całą Czechosłowację, aresztowanie na granicy czesko-niemieckiej, więzienie w Kletove, obóz pracy w Janovici n. Uhlavą, uczieczka, przejście przez granice do Niemiec, praca u bauera, powrót do kraju pod nazwiskiem Jan Kasprzyk, ukrywani się, konspiracja, WiN, ujawnienie się po amnestii w 1947, a po kilku latach względnego spokoju, szykany UB aż do 1956 roku.