W przeciwieństwie do kampanii jesiennej 1813 roku, kampania wiosenna przez długi czas nie cieszyła się popularnością u autorów piszących o epoce napoleońskiej. Być może dlatego, że nie obfitowała w wielkie, decydujące bitwy ani błyskotliwe operacje jednej albo drugiej z walczących stron. Po klęsce poniesionej w trakcie odwrotu spod Moskwy francuska Wielka Armia przestała praktycznie istnieć, lecz zwycięska Rosja nie była w stanie kontynuować samotnie ofensywy za wycofującymi się niedobitkami francuskich wojsk. Car Aleksander potrzebował silnych sojuszników i znalazł ich w pierwszym rzędzie w upokorzonych klęskami lat 1806-1807 Prusach, które tylko czekały na okazję do zemsty i powrotu do dawnej świetności. Również one nie miały wszak jeszcze armii, która mogłaby natychmiast stanąć u boku rosyjskich wojsk. Historia jej odbudowy jest głównym tematem opracowania Hollebena, który w swojej pracy korzystał głównie ze źródeł znajdujących się w archiwach państw biorących udział w kampanii 1813 roku i udostępnionych dopiero pod koniec minionego wieku.
Dla czytelników mających za sobą już lekturę wydanych w ostatnich latach przez wydawnictwo Napoleon V pozycji poświęconych kampanii jesiennej 1813 roku (autorstwa m.in. Francisa L. Petre’a, Rudolfa Friedericha, Edmunda von Horstenaua czy Maximiliana von Hoena) opracowanie Hollebena może być cennym uzupełnieniem wiedzy na temat historii ostatniej wojny Napoleona w środkowej Europie.

Po czteromiesięcznym okresie gorączkowych przygotowań mających na celu odbudowę Wielkiej Amii po klęsce w kampanii rosyjskiej 1812 roku Napoleon rozpoczął działania ofensywne przeciwko maszerującej na zachód armii prusko-rosyjskiej. Temu właśnie tematowi Albert von Holleben zamierzał poświęcić drugi tom swojej pracy o przebiegu kampanii wiosennej 1813 roku. Śmierć w 1906 roku, dwa lata po wydaniu tomu pierwszego, nie pozwoliła mu dokończyć pracy. Jego wysiłki nie poszły jednak na marne. Skrupulatnie zebrane przez niego materiały archiwalne i notatki wykorzystał inny niemiecki historyk, Rudolf von Caemmerer. W swojej pracy przedstawił on przebieg działań wojennych w maju 1813 roku na terenie Saksonii, zwycięskich dla armii francuskiej bitew pod Lützen i Budziszynem, a także zmagań na północy Niemiec. Obok ukazania zmagań wojennych autor dystansuje się od dość powszechnego poglądu, że zawarcie przez Napoleona w czerwcu zawieszenia broni było poważnym błędem cesarza Francuzów.
Wydanie polskie zawiera także drugą część opracowania Ottomara von der Osten-Sackena (część pierwsza została zamieszczona w tomie I) poświęconego armii francuskiej tego okresu, jej sytuacji i trudnościom, jakie musiał pokonać Napoleon, aby móc skutecznie stawić czoła koalicyjnym wojskom.

Ciekaw jestem na czyj wniosek porzucono pisanie "nazw własnych" pułków z wielkiej litery

Witam Kampie!

Mam takie oto pytanie. Zastanawia mnie, czy w oryginale Hollebena jest napisane po francusku (niemiecku): Kaiser, Tsar, czy l'Empereur w odniesieniu do Aleksandra. Kilka razy natknąłem się w książce na tłumaczenie car i ciekaw jestem, czy jest to błąd tłumaczeniowy, czy faktycznie Fryderyk Wilhelm III i Napoleon błędnie go tytułowali carem, podczas gdy poprawnie i formalnie był on wówczas cesarzem.

Holleben (podobnie zresztą, jak zdecydowana większość niemieckich autorów) w całej swojej pracy używa bez wyjątków określenia Kaiser w odniesieniu do Aleksandra. Przyznam się, że nie spotkałem się (albo bardzo rzadko)w literaturze niemieckojęzycznej poświęconej epoce napoleońskiej określenia Tsar w odniesieniu do władców Rosji. Obojętnie którego. Podobnie zresztą, jak w odniesieniu do Napoleona używane jest z reguły Kaiser, a nie l'Empereur. Ale autor tylko sporadycznie cytuje oryginały listów, przedstawiając ich treść raczej swoimi słowami (w polskim wydaniu takie teksty są napisane kursywą, co zostało wyjaśnione w przedmowie). Nie są to więc dosłowne cytaty. I dlatego też zdecydowałem się używać stosowanego w polskiej literaturze określenia car. Chociaż nie zawsze jest to regułą. Nie wykluczam jednak, że być może istnieją miejsca w książce, gdzie użycie określenia cesarz byłoby stosowniejsze.

Forma car pokutowała niestety w Polsce pośród ciemnego ludu aż do upadku "caratu" w 1917 roku, chociaż jak podaje wiki : "Od 1721 roku, decyzją cesarza Piotra I, tytuł imperatora zastąpił oficjalnie tytuł cara. Stary tytuł stał się jednak nieformalnym określaniem władców rosyjskich, używanym do dziś na określenie imperatorów".

Царь Польский 
Флаг
1815 — 19 ноября (1 декабря) 1825

Царь Польский
20 октября (1 ноября) 1894 — 2 (15) марта 1917