Udowodnij mi nieprawdę bądź zabawność tego napisałem.
Niedożywienie jest - w Afryce.Ale tam też się zmienia na lepsze.(tak w ogóle to tam zawsze było nieciekawie pod względem gospodarczym)
To że piszemy ze sobą przez internet w wolnym czasie i wymieniamy poglądy już dowodzi,że żyjemy w bardzo dobrych warunkach.
W dodatku etyka, społeczna odpowiedzialność jest bardzo modna, na czasie.Taki dobry Public Relation dla firmy.

Znaczy ja generalnie uważam pojęcia, podział Prawica/Lewica,  Konserwatyzm/Liberalizm(Postęp?) za bezsensowny by nie powiedzieć idiotyczny. Absolutnie nic to nie mówi potencjalnemu wyborcy, słuchaczowi mediów,politykowi itd..
Za PRAWICĘ uważa się zarówno Stefan Niesiołowski jak i Jarosław Kaczyński. "Prawdziwą" Prawicą nazywa siebie Janusz Korwin-Mikke...Takie podziały można mnożyć podobnie po "LEWEJ" stronie(choć, może w mniejszym stopniu) Generalnie jest to twór powstały w XIX w., a przecież państwa jako takie istniały już 2000 lat temu.

Kiedy będę miał okazję wymienić zdanie z jakimś konserwatystą(np. JKM) zapytałbym się GO:

Po czyjej stronie by stanął w X w. za czasów Mieszka I. Ówczesnych konserwatystów broniących religii, swobody wierzeń przodków - czy księcia - ówczesnego LEWAKA, odstępcy od wiary i na dodatek idioty, który zamienił 7 pogańskich żon na jedną Czeszkę.
A wszak argumentów konserwatystów byłoby więcej:
- zakazy,nakazy - Bolesław Chrobry wybijał zęby tym którzy jedli mięso w post...Skandal! Jaki post??!!
-Chrześcijanie palą Święte Gaje, niszczą przyrodę...
-Ich Kościoły są bardzo kosztowne, droższe od totemów Światowid i Peruna.
-Ograniczają władzę rodzicielską
-Rzym przyjął Chrześcijaństwo i upadł, to samo czeka Bizancjum

A jakby Konserwatyści wygrali, Polanie, Wiślanie,Ślężanie skończyliby jak Prusowie i Jaćwingowie

Moim zdaniem wynika to z faktu, iż po poznaniu historii, 99% myślących ludzi, dochodzi do wniosku, że socjalizm jako taki przynosi większe szkody niż, powiedzmy, liberalizm czy konserwatyzm. Po prostu podejście prawicowe do gospodarki jest mniej inwazyjne a co za tym idzie mniej szkodliwe.

Irlandzki głód ziemniaczany trwał w latach 1845 - 1849. Apogeum przypada na "czarny '47". W efekcie 4 lat tej klęski liczba ludności Irlandii spadła z 8 mln do ok. 5,5 mln. 1 mln umarł w efekcie głodu, 1.5 miliona wyemigrowało do Kanady, USA czy Australii. Całe społeczeństwo odczuło skutki braku żywności. Wg. części badaczy wyniszczenie społeczeństwa było tak dużo, że powracanie do stanu społeczeństwa sprzed klęski głodu trwało w Irlandii do początku XXI wieku.

Przyczyny klęski głodu, rdza ziemniaczana przywędrowała do Anglii z Ameryki. Powodujący ją grzyb, Phytophtora infestans wraz z wiatrem przeniósł się do Irlandii.

Niewiele krajów było tak narażonych na klęskę głodu jak Irlandia. W zimnym i wilgotnym klimacie ziemniaki rosły bardzo łatwo przynosząc obfite plony, nawet do ponad 11 ton z hektara. Wobec niewielkich kosztów i dużych plonów, niemal wszyscy farmerzy przerzucili się na uprawę "daru Boga". Badacze szacują, iż ok. 3 mln Irlandczyków żywiło się jedynie ziemniakami, a przeciętny mieszkaniec tej wyspy zjadał ok. 6 kg ziemniaków dziennie. Co gorsza, wyspiarze nie tylko uzależnili się od tego amerykańskie warzywa, ale też hodowali tylko jedną odmianę - lumpersy co wydatnie wzmagało podatność ziemniaków na uleganie infekcjom.

I co do roli Anglii - funkcjonuje powiedzienie Irishów "Bóg dał nam ziemniaki, a Anglicy dali nam głód"
Kiedy klęska uderzyła po raz pierwszy, brytyjski premier Robert Peel udzielił pomocy wyspie, m.in. znosząc cła na importowaną kukurydzę, co pozwoliło przetrwać pierwsze uderzenie głodu. Wzbudziło to jednak głęboki opór wśród elit Anglii, co doprowadziło do dymisji premiera. Sprawy Irlandii przejął asystent sekratarza skarby Charles Edward Trevelyan, który jak sam mówił, "pozostaje obojętny na cierpienia Irlandczyków, co pozwala mu podejmować lepsze decyzje". Odwiedził ten kraj tylko raz. Zatrzymał wysyłkę rządowej żywności, żeby głodujący się zanadto nie przyzwyczaili i nie uzależnili od niej. Jedyną formą pomocy pozostały roboty publiczne, zimą 1846/1847 (jedna z najcięższych zim w historii) 700 tys. ludności znalazło zatrudnienie przy kruszeniu kamienia, jego transporcie i budowie dróg. Płace były zbyt niskie, by zakupić żywność "pozwalającą uśmierzyć głodowe skurcze".
Sytuacja w 1847 zaczęła przypominać epidemie z XIV wieku, wyludnione miejscowości, ocalali nie mieli sił by pogrzebać zmarłych. Szerzył się kanibalizm. Wybuchły epidemie tyfusu, dyzenterii, szerzyła się puchlina głodowa.
Podczas tego okresu, Brytyjczycy sprzedawali do Europy irlandzki żywy inwentarz oraz zbóż. Były więc inne rodzaje żywności, ale Anglicy skrzętnie odebrali je Irishom. Po kraju rozlała się fala bandytyzmu, wzrosły antybrytyjskie nastroje, co zaowocowało jedynie wysłaniem większych ilości wojska angielskiego dla uśmierzenia sytuacji.
W 1847 r. Sir Trvelyan postanowił "utrzymać ludzi przy życiu". Nadal nie zapewnił pomocy bezpośredniej, lecz zezwolił na udzielanie pomocy przez organizacje międzynarodowe i prywatne angielskie grupy charytatywne. Utrzymywały one przy życiu 3 mln ludzi, racja wynosiła pół litra brei owsiankowej oraz 100 gramów chleba.
Klęska uderzyła też we właścicieli ziemskich, którzy nie mieli możliwości zasadzenia ziemniaków, ponadto obawiano się zarazy, postanowiono więc przestawić produkcję na uprawę pszenicy i hodowlę żywego inwentarzu, co wymagało jednak wyższych nakładów. Sięgnięto więc po środek eksmisji irlandzkich dzierżawców. Jedyną szansą dla nich pozostała emigracja. Sytuacja żywnościowa stabilizowała się, ale Irlandczycy pałali chęcią zemsty. Jednak dzięki dokładnej infiltracji królewskiej tajnej policji wszelkie organizacje ulegały rozbiciu, a osłabiona ludność nie miała siły by unieść głowy przeciw swemu oprawcy.

Skąd jednak przekonanie, że za tą niezaprzeczalną tragedią stał akurat liberalizm, a nie celowe działenie antyirlandzko nastawionego rządu w Londynie. Myślisz, że gdyby zaraza objęła Brytanię, władze Zjednoczonego Królestwa też by nie zareagowały?

Klęski głodu by nie było, gdyby nie Państwowe regulacji Imperium. Ludzie by po prostu żywili się czymś innym.

Brytyjski premier Tony Blair przeprosił za „zbyt słabą” reakcję na irlandzki głód ziemniaczany z XIX wieku, podczas którego zginęło milion osób, a kolejne miliony sytuacja zmusiła do emigracji. Istotnie, angielskie władze były winne, ale… uczynienia zbyt wiele.

Wypowiedź Blaira zwraca uwagę na przyczynę głodu. Popularna do tej pory teoria głosi, że Irlandczycy byli frywolni, leniwi i zbyt uzależnieni od uprawy ziemniaków. W rezultacie setki tysięcy z nich zginęło, gdy pojawiła się zaraza i zniszczyła źródło ich pożywienia, a było to w środku jednego z najlepszych, pod względem tempa wzrostu gospodarczego, okresów w historii ludzkości.

Czy głód ziemniaczany (nazywany też wielkim głodem) był katastrofą ekologiczną, jak zwykli to tłumaczyć historycy? Jak większość klęsk głodowych, tak i ta miała niewiele wspólnego z samym tylko spadkiem produkcji żywności. Adam Smith miał rację, twierdząc, że „kiepskie sezony” powodują „niedostatek”, jednak „przemoc pełnego dobrych intencji rządu” może zmienić „niedostatek w głód”.

W rzeczywistości prawdziwą przyczyną głodu nie była zaraza ziemniaczana, ale długotrwała hegemonia polityczna Anglii nad Irlandią. Anglicy parokrotnie podbijali Irlandię i przejęli własność rozległych obszarów rolnych. Spore ilości ziemi zostały oddane Anglikom.

Następnie nowi właściciele zatrudnili rolników do zarządzania ich gospodarstwami. Z kolei rolnicy wynajęli niewielkie działki miejscowej ludności w zamian za pracę i uprawy komercyjne. Konkurencja o ziemię poskutkowała wysokimi czynszami, doprowadzając Irlandczyków do poziomu minimum egzystencjalnego i dokonując drenażu finansowego ich gospodarki.

Dzierżawa ziemi może być co prawda wydajna, lecz Irlandczycy nie mieli praw do ziemi, na której pracowali ani do jakiegokolwiek jej usprawnienia. Jedynie na obszarach zdominowanych przez protestantów rolnicy mogli udoskonalać dzierżawione grunty. Ponieważ właściciele ziemscy mieszkali przeważnie w Anglii, nie było nikogo, kto mógłby systematycznie realizować inwestycje kapitałowe.

Irlandczycy doświadczali wielu klęsk głodowych pod angielskim panowaniem. Niczym bokser z obiema rękami związanymi za swoimi plecami, Irlandczycy mogli tylko stać i przyjmować cios za ciosem. Potrzeba było nałożenia się „wielu wydarzeń” w angielskiej polityce, by zadać nokautujący cios i „ostatecznie rozwiązać irlandzką kwestię”.

Wolnorynkowy ekonomista J. B. Say szybko zauważył, że system „nieobecnych gospodarzy” był katastrofalny. Trafnie zdiagnozował tę sprawę i przewidział zgubne efekty, jakie ze sobą niesie. Ze smutkiem przytoczył aluzję członka parlamentu, że morza pochłoną Wyspę Erin [starożytna nazwa Irlandii — przyp. tłum.] na wystarczająco długi okres, by zniszczone zostało wszystko, co się na niej znajduje.

Prawo ludności Malthusa służy czasem jako usprawiedliwienie winy strony angielskiej. W jego świetle Irlandczycy byli postrzegani jako zgraja rozpustników, którzy wstępują w związki w młodym wieku i posiadają liczne potomstwo. Sam Malthus uważał, że znajdowali się w beznadziejnej sytuacji. Zapłatą za ich grzechy były głód i cierpienie, wynikające z niedoborów żywności.

Czy rzeczywiście byli taką rozpustną zgrają? Populacja Irlandii była spora, a wyspa ta stała się gęsto zaludniona po unii z Wielką Brytanią w 1801 r. Część tego wzrostu można przypisać rozwojowi gospodarczemu, bo także w Anglii i na reszcie kontynentu miał miejsce gwałtowny przyrost liczby ludności.

W rzeczywistości liczba Irlandczyków rosła nieznacznie szybciej niż liczba Anglików, a wzrost następował ze znacznie niższego pułapu. Ale dlaczego tak się działo? Odpowiedź tkwi w tym, że Anglia przydzieliła Irlandii nietypową rolę dostarczyciela żywności w czasach rewolucji przemysłowej.

Brytyjskie ustawy zbożowe zaprojektowano tak, by chronić lokalnych producentów rolnych przed zagraniczną konkurencją. W 1801 r. ich działanie rozszerzono na Irlandię. Nie tylko utrzymywały one ceny na wysokim poziomie, ale uniemożliwiały też spadek cen w latach urodzaju. Głównymi beneficjentami tego protekcjonizmu nie byli Irlandczycy, a nieobecni przez większość czasu na swoich ziemiach angielscy gospodarze.

Irlandczycy byli w stanie uprawiać duże ilości pożywnych ziemniaków, którymi żywili swoje rodziny i zwierzęta. Właściciele ziemscy korzystali z tego, że ziemniaki nie eksploatowały gleby, co pozwalało poświęcić większą część pola uprawom przeznaczonym na eksport do Anglii.

Wyższe ceny zachęcały do uprawy nowych ziem oraz intensywniejszego wykorzystania już istniejących. Podstawowym trybikiem tej zwiększonej produkcji był irlandzki rolnik, który w większości przypadków nie był nikim więcej niż pozbawionym ziemi chłopem pańszczyźnianym. Ponadto tempo wzrostu liczby ludności spadło w reakcji na zmniejszony poziom protekcjonizmu w dekadzie poprzedzającej wielki głód.

Trwanie sztucznego bodźca wzrostu liczby irlandzkiej ludności było zapewnione w sytuacji, gdy angielscy właściciele ziemscy kontrolowali parlament. Jednak angielscy przemysłowcy i robotnicy wspierali wolny handel, a ich siła polityczna rosła. Agitacja Ligi Przeciw Ustawom Zbożowym przyczyniła się do porozumienia Wigów z Torysami w 1845 r. a w konsekwencji do obniżki protekcjonistycznych ceł i całkowitej rezygnacji z Ustaw Zbożowych do 1849 r. Cena pszenicy spadła gwałtownie w 1847 r. („pola uprawne” były zarezerwowane dla Brytyjczyków ze względu na rosnące tam zboża, szczególne pszenicę, główną roślinę chronioną przez Ustawy Zbożowe), sięgając najniższego od 67 lat poziomu.

Uchylenie tych przepisów miało drastyczny wpływ na wartość gruntów rolnych w Irlandii i zmniejszyło zapotrzebowanie na pracę, kiedy przeznaczenie tych gruntów zostało zmienione z produkcji rolnej na pastwiska. Powinno być jasne, że choć to wolny handel przyniósł takie zmiany, wina — zarówno za stymulowanie wzrostu liczby ludności w okresie poprzedzającym wielki głód, jak i za późniejsze wyludnienie (irlandzka populacja nie powróciła do swego stanu aż do 1951 r., a ujemne saldo migracji utrzymywało się do 1996 r.) — spoczywa na angielskim protekcjonizmie i Ustawach Zbożowych.

Wspomniane szoki cenowe sprawiły, że spadek liczby ludności był nieunikniony. Kiedy emigracja stała się realną opcją, wielu Irlandczyków decydowało się raczej na długą i niebezpieczną podróż do Nowego Świata aniżeli na rejs promem z myślą o pracy w angielskich fabrykach.

Przyjrzyjmy się teraz rzekomemu leseferystycznemu podejściu, jakie Anglicy prezentowali podczas wielkiego głodu, za które to przepraszał Tony Blair. To ważna kwestia, ponieważ tworzy podwaliny tezy o bezradności wolnego rynku wobec klęski głodowej i kryzysów (a także, że istnienie Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Federalnej Agencji Zarządzania Kryzysowego jest konieczne).

Nie pozwalając rynkowi zadziałać, Anglia uruchomiła potężny program rządowych interwencji. Składał się on głównie z budowy warsztatów, w większości ukończonych tuż przed początkiem wielkiego głodu.

Wcześniej, raport irlandzkiego dochodzenia w sprawie biednych zasugerował odrzucenie rozwiązywania problemu biedy przy pomocy warsztatów. W raporcie arcybiskup Whately — atakowany obecnie za wolnorynkowe poglądy — przekonywał, że receptą na ubóstwo są inwestycje i dobroczynność, jednak te „radykalne” wnioski zostały odrzucone przez Anglików, którzy nie zgodzili się z raportem i wyznaczyli George’a Nicholsa do opracowania nowego.

Warsztaty, pierwowzór robót publicznych z czasów Nowego Ładu, jedynie pogorszyły sytuację. System szeroko zakrojonych prac publicznych wymagał sporego opodatkowania lokalnej gospodarki. Angielscy urzędnicy przeznaczali środki pieniężne ściągnięte z przedsięwzięć zwiększających produktywność i produkcję rolną na budowę bezużytecznych dróg.

Większość z nich prowadziła z pustkowia na odludzie. Co gorsza, polityka wprowadzona przez Sir Charlesa Travelyana, polegająca na płaceniu niższego od stawki rynkowej (która — jak można sobie wyobrazić — i tak była niska) wynagrodzenia, oznaczała że robotnicy nie byli w stanie uzupełnić spalonych podczas pracy kalorii.

Brytyjski rząd otworzył w 1847 r. kuchnie zupowe i był to w miarę udany projekt, ponieważ naśladował prywatną pomoc i zapewniał pożywienie, nie wymagając wysiłku energetycznego czy znaczących podwyżek podatków. Szybko jednak porzucono tę inicjatywę. Nastąpił powrót do warsztatów, ale ponownie nie były one w stanie rozwiązać problemu głodu i ubóstwa. Latem 1847 r. rząd podniósł podatki, co było posunięciem doprawdy bezdusznym.

Na domiar tej kompletnej porażki rządowych programów, warsztaty, roboty publiczne i kuchnie zupowe prowadziły do skupiania się ludzi w większych grupach, w stłoczonych mieszkaniach. Pozwoliło to głównemu zabójcy w czasie wielkiego głodu — chorobie — na dopełnienie dzieła zniszczenia.

Podczas licznych wcześniejszych klęsk głodowych ginęło znacznie mniej Irlandczyków, a zaraza ziemniaczana nie doświadczyła zbyt poważnie większości Europy. Czym zatem, w czterdziestych latach XIX wieku, wyróżniała się Irlandia? Irlandzkie Prawo Ubogich wyparło dobrowolną pomoc. We wcześniejszych klęskach Irlandczycy i Anglicy wykazywali się ogromną dobroczynnością. Po co jednak wspierać biednych, skoro podatki mają to zrobić za nas? Anglicy byli mocno opodatkowani, by udźwignąć potężne programy socjalne. Irlandzki podatnik nie był w stanie przekazywać dodatkowych datków.

Trudno pominąć sprawozdania dotyczące angielskiej polityki wobec autentycznej dobroczynności. Pewien przykład: mieszkańcy Massachusetts wysłali statek ze zbożem do Irlandii, a angielskie władze umieściły zboże w magazynie, twierdząc że zakłóciłoby to handel. Inna relacja opowiada o tym, jak brytyjski rząd apelował do sułtana Turcji o obniżenie jego darowizny z 10 000 GBP do 1 000 GBP, aby nie zawstydzić królowej Wiktorii, która zobowiązała się jedynie do wsparcia kwotą 1 000 GBP.

Znaczenie miały również inne czynniki. Ustawa bankowa z 1844 r. przyspieszyła kryzys finansowy, spowodowany spadkiem ilości pieniądza, wprowadzając bardziej restrykcyjną politykę w miejsce dotychczasowej ekspansywnej polityki. Połączenie ze sobą tych czynników potwierdza zarzut Johna Mitchela, iż „Wszechmogący zesłał zarazę ziemniaczaną, ale to Anglicy stworzyli wielki głód”.

Czy Anglicy celowo doprowadzili do irlandzkiego głodu ziemniaczanego? Wszak był to wiek rewolucji, a Irlandczyków podejrzewano o planowanie kolejnego buntu. „Irlandzka kwestia” była problemem najwyższej wagi i wielu Anglików zgadzało się z Trevelyanem, że Bóg zesłał zarazę i głód.

W każdym razie, potępienie winowajcy nie jest tak istotne jak zwrócenie uwagi na przyczynę. Naprawdę ważnym jest fakt, iż wielki głód przyniósł wiele ekonomicznych nieporozumień. Przykładem może być twierdzenie, że klęski głodowe są winą wolnego rynku i wolnej wymiany, a więc głód jest rezultatem leseferystycznego podejścia. Nawet Karol Marks był pod silnym wpływem wydarzeń, które zaszły w Irlandii, co opisał podczas pobytu w Londynie.

Irlandia została zniszczona przez siły ekonomiczne pochodzące z najpotężniejszych i najbardziej agresywnych państw w historii świata. Ucierpiała nie z powodu grzyba (to, co angielscy naukowcy określali jako grzyb, było jedynie nadmierną wilgocią), lecz przez podbój, kradzież, niewolnictwo, protekcjonizm, opiekę rządową, roboty publiczne oraz inflację.

Jako Amerykanin nie jestem kimś, kto powinien szczególnie przejmować się przeprosinami pana Blaira. Niemniej jednak, bardziej stosowne byłyby przeprosiny za spowodowanie wielkiego głodu i za politykę socjalną, która uczyniła go tak śmiercionośnym.

Jedyne regulacje, jakie tu były, to cła. I to nie one były przyczyna katastrofy.

Należy sprzyjać dążeniu do społecznego nadzoru nad gospodarką, chociaż oznacza to nieuchronnie wzrost biurokracji; nadzór ten jednak nie będzie nigdy istniał bez demokracji przedstawicielskiej, stąd nieuchronnie myśleć trzeba, jak przeciwdziałać zagrożeniom wolności zawartym we wzroście tego nadzoru.

Prawica jest raczej dlatego historycznie zaangażowana, ponieważ jest też z reguły czołobitna wobec "starych zdrowych obyczajów", więc i całą epokę gloryfikuję.

Lewica ma tendencję do postrzegania przeszłości jako złej - a na pewno nie niosącej ze sobą czegoś, do czego warto wrócić. Dyskusja którą prowadziliśmy w innym wątku o pojęciu postępu dobitnie to potwierdza. Stąd (zwykle) niechęć do poszukiwania w historii inspiracji. Nawet jeśli zgłębiane, uwarunkowania historyczne lewicę uwierają (patrz dyskusja o "Fantomowym ciele króla"), podczas gdy prawica się nimi szczyci.