Zastawia mnie to sprawa skąd w Kalwinizmie wzięła się idea Predestynacji? Dla nie w każdym razie pomysł żeby Bóg któremu przypisuje się atrybuty takie jak dobroć czy miłosierdzie miał tworzyć istoty z góry skazane na wieczne potępienie wydaje się absorbowalna.

W prawosławiu według dekretu 3 Wyznania wiary Dozyteusza,uchwalonego na prawosławnym synodzie w Jerozolimie,definicja predestynacjii opiera się na uprzedniej woli,wiedzy Boga.Bóg zna przyszłe wybory człowieka i jednych przeznacza do zbawienia a drugich do potępienia.

Ja nie rozumiem jednego dlaczego w Kalwinizmie za objaw tego że ktoś jest przeznaczony do zbawienia uważano to że komuś powodzi się materialnie w życiu doczesnym ? Przecież  na kartach Ewangelli Jezus powiedźcie że prędzej Wielbłąd przejdzie przez ucho igielne niż bogacz wejdzie do królestwa niebieskiego. Wytłumaczy mi ktoś tą sprzeczność ?

Nie w kalwinizmie jako takim, tylko w niektórych jego nurtach, zwłaszcza tych anglo-amerykańskich (purytanizm). Zwolennicy tej proto "teologii prosperity" wychodzili z założenia, że człowiek wybrany poświęca się pracy samemu żyjąc skromnie, zaś zarobione pieniądze inwestuje dalej, co prowadzi do akumulacji kapitału i jeszcze mocniej nakręca ten proces. Warto zauważyć, że sam Kalwin przeciwstawiał się takiemu rozumowaniu i Genewa za jego czasów wprowadziła nawet pewien system pomocy społecznej dla ubogich członków gminy.

A mół byś mi polecić jakąś książkę gdzie było by o tym napisane?

A mół byś mi polecić jakąś książkę gdzie było by o tym napisane?

Na początek proponuję:

Bernard Cottret Kalwin
Jerzy Piechowski Prorok czy dyktator?
Jean Delumeau Reformy chrześcijaństwa w XVI i XVII wieku. T. I

Argument o uchu igielnym można równie dobrze dopasować do każdego wyznania chrześcijańskiego, które głosi pochwałę ubóstwa, a jednocześnie pozwala istnieć grupie bogatych wiernych.

Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: »Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu«. Lecz Abraham odrzekł: »Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać«. Tamten rzekł: »Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki«. Lecz Abraham odparł: »Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają«. Tamten odrzekł: »Nie, ojcze Abrahamie, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą«. Odpowiedział mu: »Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą«”.