Nawet zakładając wygraną aliantów, wojna trwałaby dłuuuugie lata i nie jest powiedziane, że Niemcy wyszłyby obronną ręką na wschodzie (czytaj: ok, ustępujemy z Europy Zachodniej, ale na wschód od Dunaj i Odry się nie wtrącacie).

Jak usunięcie Stalina wpłynęłoby na przebieg wojny i politykę ZSRR?

Zakładając jednak, że zdecydowaliby się na taki krok (aresztowanie, może również sąd i śmierć dla Stalina? --> to on w końcu dogadał się z Hitlerem w '39). Być może zdesperowani wodzowie rzuciliby wszystkie siły do rozpaczliwej kontrofensywy. Wtedy zapewne sytuacji nie udałoby się opanować i do zimy Hitler wojnę miałby wygraną. Kluczowa wydaje się też kwestia Japonii. Nagłe, zdecydowane uderzenie "w plecy" (mimo zawartego porozumienia jakiś czas wcześniej) zakończyłoby się raczej na pewno zniszczeniem ZSRR.

Po rozpoczęciu inwazji Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r. Stalin przeżył coś w rodzaju załamania nerwowego.

Na kilka dni zaszył się w swojej daczy w Kuncewie i z nikim nie rozmawiał.

Gdy jego paladyni (Chruszczow, Mołotow, Malenkow i Beria) przyjechali w końcu błagać go by powrócił do kierowania krajem, przestraszył się że przybyli by go aresztować!

Co by było, gdyby rzeczywiście tak się stało?

Nigdy wcześniej ani później pozycja Stalina nie była tak słaba.

Co jeśli Beria, którego podejrzewa się o otrucie Stalina w 1953 r. doszedł wówczas do wniosku że czas pozbyć się skompromitowanego dyktatora i wciągnął w swój spisek resztę Biura Politycznego? Jak usunięcie Stalina wpłynęłoby na przebieg wojny i politykę ZSRR?

Po rozpoczęciu inwazji Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r. Stalin przeżył coś w rodzaju załamania nerwowego. Na kilka dni zaszył się w swojej daczy w Kuncewie i z nikim nie rozmawiał. Gdy jego paladyni (Chruszczow, Mołotow, Malenkow i Beria) przyjechali w końcu błagać go by powrócił do kierowania krajem, przestraszył się że przybyli by go aresztować!

na Kremlu byli skłonni odstąpić Niemcom Ukrainę, Białoruś i kraje bałtyckie, ale oni nie byli tym zainteresowani.

W III Rzeszy było 7 niezależnych programów atomowych.

Być może zdesperowani wodzowie rzuciliby wszystkie siły do rozpaczliwej kontrofensywy. Wtedy zapewne sytuacji nie udałoby się opanować i do zimy Hitler wojnę miałby wygraną.

Po zwycięstwie pod Moskwą i zimowych kontrofensywach z przełomu 1941–1942 roku Stalin był zdeterminowany do kontynuowania działań ofensywnych przeciwko Niemcom wzdłuż całej linii frontu wschodniego. Determinacja Stalina była pogłębiona przez jego przekonanie, że nowa ofensywa przeprowadzona wiosną lub latem 1942 roku doprowadziłaby do kompletnego załamania się armii niemieckiej na froncie wschodnim. On i Stawka błędnie oceniali stan armii przeciwnika i jego zamiary na najbliższe miesiące. Wehrmacht miał być w złej kondycji, a kierunek działań ofensywnych ponownie miała stanowić Moskwa. Jednocześnie przewidywano ofensywę na Kaukaz. Część generałów radzieckich, w tym szef Sztabu Generalnego Armii Czerwonej gen. Borys Szaposznikow i generałowie Aleksandr Wasilewski oraz Gieorgij Żukow, była przeciwna planom Stalina, proponując bardziej defensywną strategię. Stalin początkowo zgodził się na propozycję generałów, lecz później rozkazał zaplanowanie siedmiu lokalnych ofensyw od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego. Na posiedzeniu rady wojennej Frontu Południowo-Zachodniego 22 marca 1942 roku, w którym wzięli udział marsz. Timoszenko, członek rady Chruszczow i naczelnik sztabu Iwan Bagramian, zaproponowano ofensywę tego frontu, która w pierwszej fazie miała dojść do linii Homel–Kijów–Czerkasy, a następnie dojść do linii Czerkasy–Pierwomajsk–Mikołajów. Te zupełnie nierealne plany zostały odrzucone przez Sztab Generalny. W tej sytuacji rada frontu zaproponowała ograniczoną operację, mająca na celu zniszczenie wojsk niemieckich wokół Charkowa i wyzwolenie miasta. (...)Ofensywa radziecka rozpoczęła się 12 maja atakiem obu grup uderzeniowych. W ciągu trzech dni linie obronne 6. Armii zostały złamane na północ i południe od Charkowa na szerokości po 50 km. Front w kierunku Wowczańska przesunięto o 18-25 km, a od występu barwienkowskiego o 25-50 km. Po trzech dniach operacji dowództwo odcinka południowego proponowało Stawce włączenie do ofensywy wojsk Frontu Briańskiego i rozwijanie działań Frontu Południowo-Zachodniego. Jednak nikt nie zwrócił na to uwagi, że 14 maja nie wykorzystano sytuacji i nie wprowadzono w wyłom oddziałów pancernych i zmotoryzowanych, a działania wciąż kontynuowano siłami piechoty. Tempo ataku gwałtownie spadało, a drugi rzut skierowano do akcji dopiero 17 maja. Do tego czasu Niemcy zdążyli podciągnąć rezerwy i zorganizować drugą linię obrony. Tego samego dnia przeciwko 9. i 57. Armii z rejonu Kramatorska i Słowiańska ruszyła grupa „Kleist”, licząca 11 dywizji. Równocześnie rozpoczął się kontratak niemiecki na wschód od Charkowa i na południe od Biełgorodu, wymierzony w 28. Armię Frontu Południowo-Zachodniego. Uderzenie zepchnęło 9. Armię, która zaczęła się cofać za Doniec i na Barwienkowo. Dowództwo odcinka południowo-zachodniego niewłaściwie oceniło zagrożenie od tej strony i nakazało kontynuację ataku na Charków. Groziło to okrążeniem całej grupy atakującej to miasto. Wieczorem 17 maja gen. Wasilewski zameldował o zaistniałej sytuacji Stalinowi i zaproponował przerwanie ataku i skierowanie większości sił do likwidacji wyłomu. Propozycję tę powtórzono następnego dnia, ale rada wojskowa przekonała Stalina, że sytuacja nie jest tak zła i nie ma potrzeby przerywania operacji. Natarcie kontynuowano, a do jego wzmocnienia wydzielono rezerwy z puli głównodowodzącego, czyli Stalina. Mogły one dotrzeć dopiero w ciągu trzech lub czterech dni, więc zdecydowanie za późno. Timoszenko powagę sytuacji zrozumiał dopiero po południu 19 maja i rozkazał przejść do obrony na całym odcinku frontu. Było już za późno na obronę i do 23 maja cała grupa uderzeniowa znalazła się w okrążeniu. Część odciętych oddziałów od 24 do 29 maja przebijała się w stronę Dońca. Niektórym z nich udało się przedostać na drugi brzeg rzeki. W tym samym czasie Niemcy przeprowadzili szereg natarć w rejonie występu barwienkowskiego i w kierunku na Wowczańsk. W efekcie w okrążeniu znalazła się też druga grupa uderzeniowa frontu. W warunkach zdecydowanej niemieckiej przewagi w powietrzu próba odblokowania tej grupy się nie udała, ale umożliwiła wyrwanie się z kotła 22 tys. żołnierzy. Strona radziecka własne straty oceniała na 266 971 ludzi, w tym 46 314 rannych ewakuowanych, 13 556 zidentyfikowanych zabitych i 207 047 wziętych do niewoli. Według niepełnych danych stracono 652 czołgi, 1646 dział i 3278 moździerzy. Niemieckie straty w ludziach wyniosły ok. 20 000 żołnierzy

Stalin forsował taką właśnie taktykę w pierwszym roku wojny - przyczyniając się zresztą do dotkliwych porażek Armii Czerwonej, jak ta w maju 1942 r. pod Charkowem: (...) Osobiście uważam że brak tego beztalencia mógł wyjść Sowietom tylko na zdrowie