historycy.org -> Chan Oceaniczny

Chan Oceaniczny

Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+

.:: Śledź ten temat :: Wyślij temat na email :: Wydrukuj ten temat ::.

ludibrium

Nowicjusz

Grupa: Użytkownik

Postów: 3

Nr użytkownika: 72.077

Michal Lisowski

10/04/2011, 10:10

Druga część z serii historii Imperium Mongolskiego zostaje upubliczniona 10 kwietnia 2011. Dzisiaj w tym żałobnym geście kontynuuję mój felieton. Nie chcę aby katastrofa smoleńska była zapomniana, nie chcę też by z tego powodu rozwodzono się nad przyczyną, opłakiwano zmarłych oraz rozczulano nad osieroconymi rodzinami. Osobiście nie wierzę w hipotezę zamachu, nie uważam, że Lech Kaczyński był dobrym prezydentem, według mnie sprzedał razem z całym establishmentem Polskę faszystą z Brukseli, uwikłał nas w restrykcje unijne ograniczając wolny rynek ponadto Rosjanie nie mieli powodu dla którego trzeba by go zlikwidować. Zwolennicy hipotezy zamachu często podają jako dowód film, nagrany przez (no właśnie przez kogo?) na podstawie którego podobno słychać polskie słowa, strzały z pistoletu oraz człowieka machającego ręką do kamerzysty. Według mnie każdy słyszy i widzi co chce, to jest efekt psychologiczny. Te oskarżenia nie mieszczą się w granicach normatywności. Tyle ode mnie, zapraszam do zapoznania się z kolejną odsłoną artykułu.

Temudżyn będąc już Czyngis Chanem rozpoczyna „wycieczki” wojenne, które mają na celu zdobycie kolejnych łupów i utrzymanie ogromnego poparcia wśród ludności. Pomimo, że jego zwolennicy wywodzili się z różnych plemion, możemy śmiało nazwać ich Mongołami, gdyż plemię wiodące (Mongołowie) nadali nazwę plemieniu federalnemu. Pierwszym celem ataku Czyngis Chana były „ludy leśne” mianowicie Kirgizi i Ojraci, którzy zostali szybko podporządkowani chanowi. Pierwsza ważna wypraw wojenna była skierowana przeciwko Tangutom. W 1209 roku zdobyli ich stolicę, podporządkowując sobie tamtejszych ludzi na czele z władcą Tanguckim Winmingiem Auquananem. Dżoczi – podległy Chanowi doszedł do rejonów Irtyszu gdzie napotkał najmańskich i merkickich uciekinierów. Zginął wtedy wódz Merkitów Toktoa, zaś jego synowie uciekli na terytoria ujgurów w Kotlinie Kaszgarskiejj. Dżebe i Subeetej ruszyli za nimi w pościg podporządkowując sobie m.in. Ujgurów. Tutaj rozegrało się dosyć ważne wydarzenie. Mianowicie doszło do pierwszej bitwy pomiędzy Mongołami a wojskami chorezmszaha Ala ad-Dina Muhammada, w efekcie ci drudzy musieli się wycofać. Resztki Najmanów z Küczlükiem na czele znaleźli gościnne przyjęcie wśród Kara Kitajów, by w roku 1211 wykorzystując ich wojnę z Ala ad-Dinem Muhammadem zagarnąć władzę nad ich państwem dla siebie. W nowym położeniu Karłucy wybrali podporządkowanie się Mongołom. Kolejny etap historii rozpoczyna się walkami z najważniejszymi wrogami Mongołów, mianowicie Dżurdżeńską dynastią Jin. W roku 1211 Czyngis-chan wykorzystał terytorium Ongutów jako bazę do inwazji na Jin. Jego pomocnicy Dżebe i Sübeetej atakowali w kierunku zatoki Pohaj, a Dżoczi spustoszył Shanxi. W tym momencie widząc siłę wojsk Czyngis Chana, Kitani i Chińczycy przeszli na ich stronę, zasilając szeregi Temudżyna. Po kilku latach ciszy Czyngis Chan podjął się trudnego zadania. Chciał zdobyć stolicę Dżurdżenów – Pekin. Dynastia Jin, której główna armia została wcześniej rozbita miała inny problem wewnętrzny. Doszło do zamachu na cesarza Weishaowanga, któregozastąpił Xuanzong. Xuanzong chcąc uspokoić nastroje zawarł ugodę z Mongołami, na podstawie której miał opłacać trybut. Jednak przeniesienie stolicy do Kaifengu było potraktowane przez Czyngisa jako przygotowanie do wojny, wówczas rozpoczyna się ponowna ekspansja Mongołów, którzy zdobyli wiele chińskich państw. Następny mocny przeciwnik Czyngis Chana – Chorezmszach prowadził bardzo agresywną politykę w stosunku do nich, począwszy od rabunku na karawanie po zabicie posłów upominających się o te zbrodnie. Rozzłoszczony Temudżyn wysłał Dżebego by ten zaatakował Ferganę. Chcąc się przeciwstawić Ala ad-Din Muhammad skoncentrował na tym kierunku wiele wojsk ściągniętych z innych regionów, osłabiając całościową obronę. Jego znikoma wiedza na temat walk lądowych doprowadziła do tego, że podzielił on całą armię na małe garnizony, co było przyczyną porażki. Czyngis Chan z głównymi siłami oblegał Otrar, który padł w 1220 roku. Następnie skierował się on w stronę Buchary, by w marcu zdobyć zarówno to miasto, jak i Samarkandę. Chorezmszach wycofał się ze swoimi wojskami za Amu – Darię, by wkrótce spocząć na wyspie na Morzu Kaspijskim. Przywódcą oporu wobec Mongołów stał się teraz syn Ala ad-Dina Muhammada, Dżalal ad-Din (1220 - 1231), który w 1221 roku zadał Mongołom jedyną poważną porażkę w tej kampanii w bitwie pod Parwanem. Prawdziwej rzezi Mongołowie dokonali dopiero po rozprawieniu się z jego armią i nim samym. Doszło do zagłady do całych populacji takich miast jak Termez, Merw, Balch, Niszapur, Herat i Rej. Warto wspomnieć, że Sübeetej zapędził się aż nad Dniepr! Tym ponurym wydarzeniem kończę drugą część, następna – ostania będzie dotyczyła następców Temudżyna oraz charakterystyki sztuki wojennej Mongołów.

źródło:http://ludibrium.salon24.pl

Post #1

2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)

0 Zarejestrowanych:

« Następny starszy :: Artykuły własne Historycy.org :: Następny nowszy »