Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Ur, Babilon, Aszur, Niniwa, Informacje na temat tych miast
     
www
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 1
Nr użytkownika: 269

 
 
post 26/10/2003, 18:01 Quote Post

Szukam czegoś o w/w miastach. Czym dłuzesze tym lepsze biggrin.gif .
Potrzebuje tego na wczoraj.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
Qltura
 

Ja�nie Absolutnie O�wiecony
*****
Grupa: Administrator
Postów: 688
Nr użytkownika: 2

 
 
post 26/10/2003, 20:40 Quote Post

Niniwa jest bardzo starym miastem, jej historia sięga conajmniej początków VI tysiąclecia. Co ważniejsze, jej początki nie są związane z Sumerami, wielkimi budowniczymi z południa. Prawdopodobnie już wtedy była zamieszkana przez Hurytów, lud zasiedlający wówczas przedgórze Taurusu i Zagrosu, spokrewniony być może z Ormianami.
Dopiero w połowie II tysiąclecia Niniwa została przyłączona do Asyrii, a z czasem zanikła w niej wszelka hurycka obecność. Szybko stała się jednym z najważniejszych miast państwa i rozrastała się razem z Asyrią.
Niniwa stała się głowną stolicą w czasach Sancheryba, który objął rządy w 704 r. Nie szczędził on środków, by uczynić swe miasto pięknym i wspaniałym. Podobnie czynili jego następcy, Asarhadon i Asurbanipal. Wznosili pałace, ogrody, upiększali świątynie i wznosili mury miejskie.
Najsłynniejszą budowlą Niniwy jest jednak z pewnością Biblioteka Asurbanipala. Król, który prawdopodobnie był jednym z nielicznych władców potrafiących czytać, nakazał wszystkim swoim urzędnikom zbierać lub przepisywać wszelkie teksty, jakie wpadną im w ręce. i przesyłać do stolicy. Także armie ze swoich wypraw przywoziły wiele łupów. Dzięki temu udało się zgromadzić w jednym miejscu mnóstwo tekstów, w tym wiele dzieł literackich. Były to przede wszystkim gliniane tabliczki zapisane pismem klinowym po sumeryjsku i akadyjsku. Bibliotek była jedną z pierwszych budowli, jakie 150 lat temu odkryto w Niniwie i w ogóle w Mezopotamii. Stamtąd Henry Layard zabrał tysiące tabliczek i przewiózł je do British Museum. Przeleżały tam kilkanaście lat, lecz niedługo potem udało się odczytać pismo klinowe. Wtedy ponownie zainteresowano się znaleziskiem Layarda i wkrótce świat obiegła sensacja! Odczytano Epos o Gilgameszu, który na jednej z tablic zawierał opis potopu dokładnie zgadzający się w wersją biblijną. Był to impuls do jeszcze intensywniejszych badań archeologicznych, które z wojennymi przerwami twają do dziś.
Kres Niniwy nastapił w 612 r., kiedy została zdobyta i zniszczona przez Babilończyków. Przebywający tam 100 lat później Grecy nie byli sie już w stanie dowiedzieć, na jakie ruiny patrzą. Niniwa została zapomniana na 2500 lat.
Na obrazkach widać pałąc Asurbanipala, jego główną bramę, mury Niniwy oraz jedno z malowideł.

NINIWA,
starożytne miasto asyryjskie; obecnie ruiny na przedmieściach Mosulu w Iraku; od początku II tysiąclecia p.n.e. ważny ośrodek religijny; od początku VII w. do upadku Asyrii stolica państwa (zniszczona 612 p.n.e.); ruiny Niniwy kryje wzgórze Kujundżik; wykopaliska: pozostałości pałaców, wielkie rzeźby portalowe, resztki malowideł ściennych, liczne tabliczki z pismem klinowym, pieczęcie cylindryczne oraz słynna rzeźba z brązu przedstawiająca głowę władcy akadyjskiego.

Aszur, Assur, starożytne miasto w północnej Mezopotamii, istniejące już w III tysiącleciu p.n.e., pierwsza stolica Asyrii. Ośrodek kultu boga Aszura. Zniszczone 614 p.n.e. podczas podboju Asyrii przez Medów i Babilończyków. Obecnie wzgórze Kalat asz-Szarkat (Irak), które kryje ruiny miasta.

Wykopaliska niemieckie (1903-1913) odsłoniły m.in.: resztki podwójnych murów obronnych, ruiny pałaców (początek II tysiąclecia - XIII w. p.n.e.), świątyń Aszura i Isztar, 2 podwójnych świątyń: Szamasza i Sina (XVI w. p.n.e.) oraz Ana i Adada (XII w. p.n.e.), ziggurat na planie kwadratu, o długości boku 60 m, z czasów Tukultininurty I (1260-1232 p.n.e., restaurowany w IX w. p.n.e.), ponadto pozostałości domów, liczne rzeźby kamienne i ruiny pałacu partyjskiego.

Aszur było kolebką Asyrii i przez wieki jej stolicą. Nawet, gdy w IX w. inne ośrodki przejęły funkcje głównej siedziby władcy, to Aszur pozostawało stolicą religijną. Miasto było oczywiście głównym domem Aszura, narodowego boga Asyryjczyków, który w mitach i hierarchii zajmował podobne miejsce, jak Marduk w Babilonii.
Aszur rozkwitło szczególnie w czasach imperium, chociaż królowie skupiali swą uwagę głównie na własnych pałacach. Ciekawa była ta ucieczka władców ze starej stolicy, i zapewnie nie podyktowana wyłącznie chęcią zapisania sie w historii. Imperialna polityka władców zawsze spotykała się z oporem kapłanów, którzy przy silnych i samodzielnych królach tracili wiele ze swej władzy. Zapewne ucieczka z Aszur była więc próbą ucieczki od ogromnych wpływów kapłanów Aszura.
Poniżej świątynia Isztar z XII w. oraz zdobienie ściany pałacu.

Babilon, akadyjskie Babil, hebrajskie Babel, starożytne miasto o powierzchni ok. 850 ha, liczące ok. 100 tys. mieszk., położone na brzegu jednego z odgałęzień Eufratu (obecnie ruiny w Iraku, 90 km od Bagdadu). Babilon powstał na planie nieregularnego czworoboku o wyraźnych założeniach urbanistycznych. W okresie sumeryjskim (III tysiąclecie p.n.e.), zwanym Ka-dingirra, semicka nazwa Bab-ili była tłumaczona jako “brama boga”; używana obecnie nazwa Babilon pochodzi z języka greckiego. Opis zabudowy miasta w końcu XII w. p.n.e. znany jest dzięki zachowanemu archiwum glinianych tabliczek. Historię wcześniejszego osadnictwa można rekonstruować tylko na podstawie źródeł pisanych. Inskrypcja akadyjskiego władcy Sargona I Wielkiego mówi, iż 2340 p.n.e. zburzył on Babilon.

Z czasów króla Szarkaliszarri (ok. 2270 p.n.e.) znane są dwie świątynie. Za panowania dynastii amoryckiej, od czasów Hammurabiego (XVIII w. p.n.e.) - stolica państwa, ośrodek polityczny, kulturalny, naukowy i religijny, którego głównym bogiem był Marduk. Na początku I tysiąclecia p.n.e. miasto zostało otoczone murami z ośmioma bramami, znajdowały się w nim liczne świątynie, m.in. Isztar, Adada, Szamasza, Enlila i najważniejszego z nich, Marduka (jego świątynia nosiła nazwę Esangila). Centrum miasta otoczono dodatkowymi murami. Bardzo mało wiadomo o Babilionie za panowania Kasytów (od początku XVI w. do 1157 p.n.e.).

W okresie nowobabilońskim miasto miało podwójną linię umocnień, między którymi ciągnął się pas ogrodów i gajów palmowych z położonymi wśród nich rezydencjami (znajdował się tam prawdopodobnie również letni pałac Nabuchodonozora II, który w VI w. p.n.e. rozbudował Babilon). Każda z 8 bram prowadzących do miasta nosiła imię boga lub bogini (najlepiej zachowana jest północno-zachodnia Brama Isztar, wysokości ok. 15 m, będąca początkiem świętej drogi, prowadzącej do świątyni Marduka). Na południe od pałacu wznosił się wielki ziggurat Etemenanki (“dom podstaw nieba i ziemi”). Miasto było kilkakrotnie niszczone, m.in. przez króla Sanheriba na początku VII w. p.n.e. Wg Herodota w Babilonie znajdowały się wiszące ogrody Semiramidy.

Po podbiciu przez Cyrusa II Starszego (539 p.n.e.) miasto stało się siedzibą satrapy perskiego, ale mimo to zaczęło pustoszeć. W czasach Aleksandra III Wielkiego, który chciał uczynić Babilon stolicą swego światowego imperium, nadal używany był letni pałac; częściowo rozebrano Etemenanki, używając jego elementów do budowy greckiego teatru. W wyniku licznych rewolt mury miejskie zostały zniszczone, a wiele budynków zburzono. Podbój Mitrydatesa I (II w. p.n.e.) zapoczątkował trzechsetletnią dominację partyjską, podczas której letni pałac Nabuchodonozora II zamieniono w fortecę. Babilon stopniowo podupadał, w czasie wizyty cesarza rzymskiego Septymiusza Sewera (199) wydawał się zupełnie opustoszały.

Za panowania Sasanidów Babilon nadal stanowił rezydencję władców i miał mury miejskie. W IX i X w. był stolicą prowincji, okręg administracyjny nosił nazwę Babel (wg źródeł pisanych). Z Babilonu pochodzi wiele drobnych zabytków związanych z życiem codziennym, a także inskrypcje o tematyce kulturalnej, historycznej, politycznej i astronomicznej. Od końca XIX w. w Babilonie były prowadzone wykopaliska archeologiczne, głównie przez Niemców (1899-1917), ale ze względu na wysoki poziom wód gruntowych rzadko możliwa jest eksploracja warstw niższych niż nowobabilońskie. W latach 80. XX w., na polecenie Saddama Husajna, zrekonstruowano niektóre partie B. z czasów Nabuchodonozora II.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
Arbago
 

Pomorzanin
********
Grupa: Użytkownik
Postów: 4.032
Nr użytkownika: 38.089

 
 
post 29/07/2018, 10:01 Quote Post

W ramach uzupełnienia informacji na temat Babilonu po 199 roku należy dopisać, że pewne osadnictwo w Babilonie utrzymywali się do około 1000 roku naszej ery. Następnie źródła arabskie mówią, że Babilon był źródłem cegieł. Babilonskie cegły można znaleźć we wszystkich miastach regionu od Bagdadu po Basre.

Z ciekawostek należy dodać, w latach 2003-2004 Babilon znajdował się pod polską okupacją.

Ten post był edytowany przez Arbago: 29/07/2018, 10:04
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #3

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej