Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
2 Strony < 1 2 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Ulubione grupy paramilitarne II RP
 
Moja sympatia po stronie
* polscy socjaliści (Milicja, Akcja Socjalistyczna) [ 8 ]  [17.39%]
* komuniści (Sekcja,Wydział Wojskowy) [ 8 ]  [17.39%]
* białoruscy eserowcy (Rewolucyjni partyzanci) [ 1 ]  [2.17%]
* ukraińscy eserowcy (Rewolucyjni partyzanci) [ 0 ]  [0.00%]
* żydowscy socjaliści (Milicja Bund) [ 1 ]  [2.17%]
* polscy narodowcy ( Pogotowie Patriotów Polskich,Związek Faszystów,NOB"Życie i śmierć dla Narodu) [ 13 ]  [28.26%]
* ukraińscy narodowcy (UWO,OUN) [ 0 ]  [0.00%]
* żydowscy syjoniści (NOS) [ 3 ]  [6.52%]
* sanacja (Związek Strzelecki) [ 12 ]  [26.09%]
Suma głosów: 46
Goście nie mogą głosować 
     
Sierp05
 

II ranga
**
Grupa: Użytkownik
Postów: 70
Nr użytkownika: 81.107

Zawód: BANITA
 
 
post 27/01/2013, 10:32 Quote Post

Tak w temacie, mały opis


QUOTE
W grudniu 1918 r. została założona Komunistyczna Partia Robotnicza Polski (od 1925 r. Komunistyczna Partia Polski) . W ramach KPRP na początku 1919 r. powstał specjalny Wydział Agitacji w Wojsku. Jego głównym celem było stworzenie Komunistycznej Organizacji Wojskowej, przygotowanie partii do bezpośredniej walki o władzę m.in. poprzez przeciwstawianie się tworzeniu armii polskiej, pracę agitacyjną wśród żołnierzy w celu wywołanie rewolucji. Działając w myśl tych instrukcji, wydział zbierał broń i formował kadry bojowe. Na jego czele stanął przybyły z radzieckiej Rosji Stefan Żbikowski "Stefan", "Janek", od marca 1918 r. dowódca Czerwonego Pułku Rewolucyjnego Warszawy, jeden z organizatorów Zachodniej Dywizji Strzelców. Wraz z nim do Polski oddelegowana została znaczna grupa oficerów Armii Czerwonej mająca za sobą służbę w Zachodniej Dywizji. Polski kontrwywiad posiadający rozeznanie w charakterze zadań wydziału 14 III 1919 r. aresztował Stefana Żbikowskiego. Rozwiązano też Rady Delegatów Robotniczych oraz Czerwoną Gwardię, co bezpośrednio zahamowało pracę Wydziału Agitacji w Wojsku. O wadze tego wydziału najlepiej świadczy fakt, że był on podporządkowany Komitetowi Centralnemu KPRP. Jego pracą z ramienia partii komunistycznej kierowali: Edward Próchniak "Sewer", Stanisław Budzyński "Tradycja" i oczywiście Stefan Żbikowski "Janek". Zaangażowaniem w działalność tak stworzonej "wojskówki" wyróżniali się ponadto: Samuel Wizenberg "Falk", Kazimierz Lauer "Ludwik", Tadeusz Wojszcz, Stefan Cacek "Jasny", Jakub Dutlinger.
Na terenie Małopolski Środkowo-Wschodniej ślady działalności agitacyjnej w Wojsku Polskim sięgają wiosny 1919 r., kiedy to komórki komunistyczne powstały w 10. pułku piechoty w Lubaczowie. Były one oparte na tzw. systemie trójkowym. Wzmożona akcja w Wojsku Polskim była realizacją zapisu z I Zjazdu KPRP w 1919 r. podkreślającego "konieczność zwalczania każdej próby tworzenia burżuazyjnej kontrrewolucyjnej armii polskiej".
Walki na froncie polsko-bolszewickim w 1920 r. wzmogły działalność agitacyjną strony bolszewickiej, której przeciwdziałał polski kontrwywiad wojskowy. W późniejszych latach działalność Wydziałów Agitacji w Wojsku przerwały aresztowania dokonane w 1922 r. i w 1923 roku. Kolejne aresztowania wśród działaczy "wojskówek" doprowadziły do tego, że w 1925 r. "organizacja wojskowa przestała faktycznie istnieć".

Odbudowa i zmiana struktur wydziałów wojskowych KPP po przewrocie majowym
W maju 1926 r. Komunistyczna Partia Polski rozpoczęła odbudowę rozbitych struktur Wydziału Agitacji w Wojsku. Wydziały wojskowe miały powstać przy każdym komitecie obwodowym i okręgowym KPP. Centralne struktury Wydziału Agitacji w Wojsku tworzyli: przedstawiciel KC KPP, Komitetu Warszawskiego, członek KC Związku Młodzieży Komunistycznej i tzw. objazdowicz, czyli funkcjonariusz partyjny, który miał podtrzymywać kontakt z poszczególnymi organizacjami terenowymi. W pierwszym okresie istnienia Wydziału na jego czele stali Ignacy Lubiniecki "Rylski" oraz Julian Ciesielski.
Początkowo Okręgowe Wydziały Agitacji utworzone zostały jedynie w Warszawie i Poznaniu. Wskutek licznych aresztowań w organizacji warszawskiej w lipcu 1927 r. KC KPP w miejsce Wydziału Agitacji w Wojsku powołał Centralny Wydział Wojskowy, a zamiast Okręgowych Wydziałów Agitacji w Wojsku - Okręgowe Wydziały Wojskowe. Reorganizację tę przeprowadzono z myślą o głębszym zakonspirowaniu działalności komunistycznej wewnątrz wojska. Opiekę nad CWW z ramienia KC KPP sprawował Stefan Królikowski "Bartosiewicz", "Cyprian". Powstanie CWW wiązało się z zamiarem odbudowania starych lub założenia nowych struktur WW w terenie. Ogólnie CWW odpowiadał za pracę wywrotową w Wojsku Polskim. Bezpośrednie podporządkowanie CWW KC KPP, na potrzeby CWW na przełomie 1927 i 1928 r. zorganizowano Wojskową Szkołę Polityczną w Moskwie, która miała przygotowywać aktywistów do pracy szpiegowskiej i wywrotowej w ramach aparatu wojskowego partii komunistycznej. Oficjalnie organizatorem szkoły był KC KPP, szkoła podporządkowana była Wydziałowi Łączności Międzynarodówki Komunistycznej. Ten z kolei był ściśle związany z Zarządem Zagranicznym WCzK-OGPU-NKWD .
Według informacji polskiego kontrwywiadu w 1931 r. CWW został wydzielony z aparatu partyjnego KPP w celu poprawienia stanu bezpieczeństwa i głębszego zakonspirowania. W tym okresie struktura CWW była następująca: pierwszą część stanowił Referat Ogólny, tzw. Sekretariat, zajmujący się zazwyczaj propagandą; drugą - wydział wywiadowczy o charakterze ściśle wojskowym; trzecią - wydział techniki odpowiedzialny za organizację dywersji i przygotowanie ewentualnego powstania na terenach wschodnich II RP w okresie wojny z ZSRR. Kontrolę nad CWW sprawował tzw. aparat cywilny. Z kolei tzw. aparat wojskowy tworzyli żołnierze komuniści służący w armii polskiej.
Zgodnie z zaleceniami KC KPP Wydziały Wojskowe powinny istnieć przy każdym okręgu KPP. W miastach garnizonowych każdy Komitet Dzielnicowy KPP wybierał pełnomocnika odpowiedzialnego za pracę w wojsku. Sprawozdania z "pracy wojskowej" odbierał od pełnomocnika sekretarz Komitetu Dzielnicowego bądź Miejskiego KPP; on omawiał też z pełnomocnikiem plan działań. Pełnomocnik z kolei dostarczał komitetom żołnierskim (kompanijnym, pułkowym bądź garnizonowym) niezbędną literaturę propagandową i odbierał korespondencję zawierającą m.in. informacje o sytuacji w garnizonie. Dzięki pracy pełnomocnika KPP chciała poznać na danym terenie "wszystkie tajniki i szczegóły życia codziennego koszar, tzn. ile jest budynków, jakie są najważniejsze, o której żołnierze wychodzą na ćwiczenia i gdzie ćwiczą, gdzie uczęszczają żołnierze (do jakich kin, knajp, miejsc rozrywkowych)".
W 1931 r. typowa komórka wojskowa KPP mogła istnieć zarówno w oddziałach liniowych, jak i w różnych urzędach czy instytucjach wojskowych. Komórka składała się z 3 do 5 członków. W przypadku większej liczby członków powstawało kilka komórek. W każdej komórce musiał być sekretarz, technik oraz skarbnik. Sekretarz pełnił równocześnie funkcję przewodniczącego, reprezentował ją na zewnątrz, był odpowiedzialny za pracę i dyscyplinę. Werbunek nowych członków do komórki przeprowadzał technik. Bardzo istotne było, aby werbunek ten odbywał się poza koszarami, najlepiej gdy żołnierze byli na przepustkach. W razie istnienia dwóch komórek jeden z jej sekretarzy stawał się przedstawicielem obydwu. Trzy komórki funkcjonujące wewnątrz jednego pułku tworzyły komitet pułkowy nadrzędny wobec komórek wchodzących w jego skład. Z kolei sekretarze poszczególnych komitetów pułkowych tworzyli Komitet Garnizonowy. Kontakt komórek wojskowych z organami KPP usytuowanymi poza koszarami przebiegał w sposób następujący. Sekretarz komórki wojskowej był w stałej osobistej łączności z sekretarzem bądź technikiem WW. W przypadku jej zerwania bądź na początku jej zawiązywania komunikowano się listownie. Z kolei sekretarz pozostawał w kontakcie z pełnomocnikiem lub inaczej instruktorem "wojskówki", od którego otrzymywał instrukcje i druki propagandowe. Zadaniem komórek wojskowych było informowanie o liczbie żołnierzy, ich stanie moralnym, gotowości bojowej danej jednostki, rodzaju i ilości posiadanego przez nią sprzętu (w tym także wg oceny jego własnych przełożonych), stanie wagonów i magazynów mobilizacyjnych. Informacje te trafiały najpierw do WW, a następnie do wywiadu radzieckiego.
Pracę typowo wywiadowczą w obrębie CWW prowadził wspomniany już wydział wywiadowczy. Do zdobycia nowych informacji wykorzystywał on żołnierzy-ordynansów, którzy dostarczali wiadomości dotyczących obsady personalnej dowództwa oddziałów, zachodzących w nich zmian kadrowych, animozji pomiędzy poszczególnymi oficerami. Dodatkowo do CWW trafiały poprzez ordynansów informacje dotyczące stanu zadłużenia oficerów, ich życia prywatnego, wykroczeń służbowych. Część z tych danych miały zdobywać na potrzeby komunistów służące związane z ordynansami bądź bezpośrednio zatrudnione u oficerów, a podstawione przez WW. Opracowanie polskiego kontrwywiadu zwracało również uwagę na możliwość prowadzenia działalności szpiegowskiej przez dostawców materiałów dla wojska narodowości żydowskiej.
 
User is offline  PMMini Profile Post #16

2 Strony < 1 2 
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej