Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
3 Strony < 1 2 3 > 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, Kilka pytań.
     
szapur II
 

X ranga
**********
Grupa: Moderatorzy
Postów: 12.129
Nr użytkownika: 63.609

Stopień akademicki: magazynier:)
Zawód: student
 
 
post 25/05/2015, 19:56 Quote Post

Prusy (jakkolwiek o nich tu nie dyskutujemy, bo znajdujemy się w dziale średniowiecze), jak również poprzednik, czyli państwo zakonne nie były częścią Rzeszy aż do jej, de-facto "rozwiązania" w 1806 r.
 
User is offline  PMMini Profile Post #16

     
Ramond
 

Úlvur av Føroyar
**********
Grupa: Moderatorzy
Postów: 16.517
Nr użytkownika: 9.304

Stopień akademicki: dr inz.
Zawód: inzynier
 
 
post 25/05/2015, 19:56 Quote Post

QUOTE
No, prusy jak wszyscy wiemy stały sie lennem Polski, wiesz nie byly juz w Rzeszy...

A czy "wszyscy" wiedzę, kiedy to się stało i kiedy kończy się Średniowiecze?
QUOTE
Nie wiem kiedy, w każdym raziej uz nawet nie o to chodzi,

Ależ jak najbardziej chodzi o to KIEDY - 500-letni okres traktujesz tak, jakby przez ten czas się nic nie zmieniało.
QUOTE
Rzesza Niemiecka to było wiele małych (chyba żaden nie był wiekszy niz Prusy) panstw

No to jeszcze wykaż, że jednostki składowe Rzeszy stanowiły państwa.
QUOTE
które łaczyła luźnia unia i tyle, to tak jakby UE liczyc jako panstwo.

To tak jakby USA liczyć jako państwo rolleyes.gif
 
User is offline  PMMini Profile Post #17

     
wysoki
 

X ranga
**********
Grupa: Supermoderator
Postów: 20.848
Nr użytkownika: 72.513

Rafal Mazur
Stopień akademicki: magazynier
 
 
post 25/05/2015, 21:08 Quote Post

QUOTE(WojtekVanHelsing @ 25/05/2015, 20:23)
No, prusy jak wszyscy wiemy stały sie lennem Polski, wiesz nie byly juz w Rzeszy...

Nie wiem kiedy, w każdym raziej uz nawet nie o to chodzi, Rzesza Niemiecka to było wiele małych (chyba żaden nie był wiekszy niz Prusy) panstw które łaczyła luźnia unia i tyle, to tak jakby UE liczyc jako panstwo.
*


Hmmm, może zacznij od jakiejś nawet banalnej, ale jednak podstawy.
1. Państwo Zakonu nie należało do Rzeszy, nie mogło być od niej oderwane - masz tu mapkę: http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awi%C4%9...ia/File:HRR.gif
2. Kraje składowe Rzeszy mogły mieć bardzo różną wielkość, były i duże i zupełnie malutkie. Tu masz przykład z ok. 1400 roku: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...a0/HRR_1400.png
 
User is offline  PMMini Profile Post #18

     
ModernMonarchist
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 1
Nr użytkownika: 97.203

Wojciech
 
 
post 26/05/2015, 0:36 Quote Post

A czy w 1338 Ludwik IV Bawarski nie przyjął Zakonu do Rzeszy?

Ten post był edytowany przez ModernMonarchist: 26/05/2015, 0:38
 
User is offline  PMMini Profile Post #19

     
Galus Anonimus
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 147
Nr użytkownika: 97.632

Pawel Wojtowicz
Zawód: Handlowiec
 
 
post 25/01/2016, 17:33 Quote Post

Myślę, że należy zacząć od faktu, że przenigdy nie istniało takie państwo, jak Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego. Początkowo związek królestw Niemiec, Włoch, Czech, w pewnym okresie również Burgundii, określano mianem Świętego Cesarstwa; mniej więcej w połowie XIII wieku dochodzi przydomek "Rzymskie". Oczywiście możemy przyjąć, że głównym zwornikiem tego organizmu było Kr. Niemiec, ale to również nie będzie do końca prawdą.
Monarcha wybierany był w systemie elekcyjnym (król Niemiec stawał się cesarzem rzymskim), ale utarła się zasada, by nowego cesarza wybierać z tego samego rodu, z którego wywodził się poprzednik, stąd rządy dynastii takich, jak Ottonowie czy Hohenstaufowie. Oczywiście trzeba tu zająć się kwestią, czy cesarz był faktycznym władcą "największej potęgi Zachodu". Wielu tu zależało od osobistych przymiotów samego władcy, czy potrafił złamać wewnętrzną opozycję i potrafił znaleźć wiernych sojuszników.
Jak wyżej pisałem, można uznać Królestwo Niemieckie za główny zwornik Świętego Cesarstwa. Prawdę powiedziawszy to z mojej strony duże uproszczenie sprawy, wynikające nieco z faktu, że siłą rzeczy utożsamiamy średniowieczne Niemcy z cesarstwem. Tymczasem ówczesne Niemcy są tworem dość mocno różniącym się do tego, co stereotypowo dziś rozumiemy jako Niemcy. Początkowo ziemie ta zamieszkane przez konglomerat plemion germańskich zostały podbite przez Karolingów, niejednokrotnie siłą chrystianizowane i włączane w twór, który zwiemy potocznie "państwem Karola Wielkiego". Po jego rozpadzie pojawia się twór, znany jako "Królestwo Wschodnich Franków" (nazwa ta pojawia się jednak dopiero w X wieku), a potem "Regnum Teutonicorum"(Królestwo Niemców). Przez długi czas, po traktacie z Verdun (843 r.) ziemie germańskie podały ofiarą najazdów ze strony Wikingów, a także Węgrów-Madziarów, przybyszów z Azji, których łupieżcze rajdy terroryzowały mieszkańców ówczesnej Europy. Trzeba tu zaznaczyć, że problemy z najeźdźcami, były w dużej mierze wynikiem erozji dawnych struktur organizacyjnych stworzonych jeszcze przez Karolingów. W końcu jednak, mieszkańcy ówczesnych Niemiec, zmobilizowali się na tyle, by dać odpór zewnętrznym wrogom, zaś sami przeszli do ofensywy, coraz silniej nacierając na ziemie stanowiące dzisiejszą wschodnią część Niemiec, wówczas zamieszkane przez rozdrobnione plemiona Słowian Połabskich. Nie zmienia to faktu, że Niemcy były konglomeratem plemiennych księstw, których władcy nie byli zbyt chętni do jakiegoś nadmiernego posłuszeństwa wobec cesarskiego zwierzchnictwa. Średniowieczne Niemcy dalekie były od "pruskiego ordnungu" Pozycję cesarza podkopywały kosztowne wyprawy do Włoch, wewnętrzne walki o władzę, konflikt z papiestwem, a także interwencję w wewnętrzne sprawy państw ościennych (Dania, Węgry, Polska), które choć miały podnieść autorytet władcy, często były powodem rozbicia sił cesarskich na drobne. Cesarz często tylko w teorii był władcą "największej potęgi Zachodu". Tym nie mniej uznałbym Święte Cesarstwo za twór niezwykle ważny dla średniowiecznej Europy; przy wszystkich swoich wadach i zaletach, był to jednak czynnik stabilizujący sytuację polityczną. Oczywiście Cesarstwo przechodziły zwykle koleje losu średniowiecznych państw tzn. ciągłe wahanie się między jednością a rozbiciem.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #20

     
Galus Anonimus
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 147
Nr użytkownika: 97.632

Pawel Wojtowicz
Zawód: Handlowiec
 
 
post 25/01/2016, 18:00 Quote Post

Dziś możemy się zastanowić, jakiego typu państwem było średniowieczne Święte Cesarstwo. Nie porównywałbym go do Unii Europejskiej, bo jednak UE nie dysponuje w tym momencie jaką realną siłą, zaś cesarze wiele razy potrafili interweniować w sprawy zewnętrzne. Myślę, że największym mankamentem Cesarstwa był w pewnym sensie jego "urzędowa" zwierzchność nad innymi państwami Europy. Powodowało to duży opór ze strony władców, którzy nie specjalnie byli chętni podporządkowywać się komukolwiek; jeśli już to chętniej powiększali zakres swojej władzy, niż ją ograniczali. Na Cesarstwo podejrzanie spoglądała również Francja. Wydaje mi się, że mimo wszystko było to w owym czasie państwo potencjalnie silniejsze od Królestwa Niemieckiego i w pewnym sensie już samo, to podkopywało możliwości Cesarstwa w realizacji swych celów. Poza tym, cesarz miał być władcą uniwersalnym, miał odwoływać się do uniwersalnych wartości, tymczasem większość cesarzy to byli jednak ludzie, których horyzont umysłowo nie sięgał aż tak daleko; zresztą pewnie i dzisiaj byłby z tym problem. Być może dlatego tak łatwo dziś utożsamiamy Cesarstwo z Niemcami.Tymczasem "typowe" niemieckie Cesarstwo pojawia się dopiero w 1871 roku.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #21

     
Galus Anonimus
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 147
Nr użytkownika: 97.632

Pawel Wojtowicz
Zawód: Handlowiec
 
 
post 26/01/2016, 8:51 Quote Post

W pierwszej fazie swego istnienia, Święte Cesarstwo było przede wszystkim Saskie;-). Rządzili nim władcy z saskiej dynastii Ludolfingów, których domeną była Saksonia. Były to też czasy kiedy Sasi z konsekwentnym uporem parli na Wschód, chcąc podporządkować sobie zachodniosłowiańskie plemiona Wieletów i Obodrzyców. Przełomowym wydarzeniem było jednak zwycięstwo nad Węgrami-Madziarami w roku 955, odniesione na Lechowym Polu. Zwycięzca tej bitwy, król Otton, to późniejszy Otton I Wielki, koronowany w 962 na cesarza rzymskiego. Warto o tym wspomnieć, że pretensje do tytułu cesarskiego, stały się powodem konfliktu z Bizancjum, co miało rozstrzygnięcia na bitewnych polach południowych Włoch. W pewnym sensie wzajemne animozje zakończyło małżeństwo greckiej księżniczki Teofano z Ottonem II.

Oczywiście dla ludów ościennych cesarstwo było często uciążliwym sąsiadem. Realizując z jednej strony uniwersalny program szerzenia wiary chrześcijańskiej, z drugiej prowadzili najzwyklejszą w świecie ekspansje militarną, która trzeba przyznać prowadzili, przynajmniej na kierunku wschodnim, dość konsekwentnie. Było to nawet nie zasługą cesarza, ile pogranicznych margrabiów łakomym okiem spoglądających na sąsiednie ziemie Słowian Połabskich. Słowianie Połabscy dostali się w kleszcze Królestwa Niemieckiego, jeszcze za czasów ojca Ottona I, króla Henryka Ptasznika. Nie pozbawiało ich to całkowitej niezależności, lecz wrzuciło w trybutarno-fiskalny system wschodnich marchii. Trzeba tu nadmienić, że Połabianom udało się pod koniec X wieku wyrwać z tej zależności, lecz nie miało to charakteru trwałego, i ostatecznie ulegli naporowi Cesarstwa. Jeśli chodzi o wschodni front działalności Cesarstwa (w przede wszystkim margrabiów), to poleciłbym tu lekturę takich książek jak: "Krucjaty północne" Erica Christiansena, "Słowianie i Wikingowie" Witolda Chrzanowskiego, "Troja Północy" Zofii Kossak i Zygmunta Szatkowskiego. Oczywiście, by być sprawiedliwym, należy nadmienić, że polityka Cesarstwa polegająca na uzależnianiu swych sąsiadów nie było jakimś historycznym ewenementem. Właściwie wszystkie państwa, mające ambicje stworzenia imperium, wykraczające poza ich pierwotny obszar, podbijały sąsiednie ziemię, lub włączały ich władców do grona trybutariuszy. Dotyczyło to nawet państw formalnie niezależnych, które bądź nie były na tyle silne, by zdobyć całkowitą niezależność, bądź, widziały w ścisłych związkach z Cesarstwem korzyści dla siebie.

Ten post był edytowany przez Galus Anonimus: 26/01/2016, 11:03
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #22

     
Galus Anonimus
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 147
Nr użytkownika: 97.632

Pawel Wojtowicz
Zawód: Handlowiec
 
 
post 26/01/2016, 16:42 Quote Post

Wydaje się, że ze ścisłych stosunków z Cesarstwem, a właściwie jego główną częścią składową, czyli Kr. Niemieckim, korzyści wyniosło chociażby Państwo Piastowskie. W pewnym sensie ułatwił to fakt, że w pierwszych wiekach istnienia Polski, oba kraje,bezpośrednio ze sobą nie sąsiadowały. Między czymś, co nieco anachronicznie nazwalibyśmy dziś żywiołem polskim a niemieckim, istniał bufor jakim było Połabie. Oczywiście z biegiem czasu, nie uchroniło to od wojen i sporów, między oboma ekspansywnymi organizmami państwowymi.

Warto też wspomnieć, że samo Cesarstwo ulegało politycznym przeobrażeniom. Państwa, takie jak Holandia, Austria, Szwajcaria, były jego częściami składowymi, by potem, w toku historycznych przemian, stać się samodzielnymi organizmami. Oczywiście najdłuższe związki z Cesarstwem utrzymała Austria. Należała ona wszak do domeny Habsburgów, których ród na kilka wieków przejął cesarską koronę.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #23

     
seslik
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 523
Nr użytkownika: 86.526

Zawód: uczen
 
 
post 18/02/2016, 13:19 Quote Post

1) Za kogo uważali się mieszkańcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego? Za Rzymian, za Niemców czy jeszcze za kogoś innego?
2) Za kogo uważał się cesarz? Za władcę Rzymian, Niemców czy jeszcze kogoś innego? Cesarz uważał się za następcę cesarzy rzymskich takich jak np. Oktawian August, Trajan?
3) Jak w czasach gdy istniało Cesarstwo Bizantyjskie i Święte Cesarstwo Rzymskie (czyli lata 962-1453) nazywano Święte Cesarstwo Rzymskie? Nazywano je tak jak je dziś nazywamy - Święte Cesarstwo Rzymskie czy nazywano je Cesarstwo Rzymskie?
 
User is offline  PMMini Profile Post #24

     
Bronisław
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 47
Nr użytkownika: 98.861

Zawód: uczen
 
 
post 18/02/2016, 15:00 Quote Post

Żeby odpowiedzieć na te pytania trzeba cofnąć się do Karola Wielkiego.
Jak nam jest wiadome uzyskał koronę cesarską w 800 roku i jego celem było odbudowanie Cesarstwa Zachodniorzymskiego czyli uważał się za następcę wcześniejszych cesarzy. Problem polegał na tym że Biznatyjczycy nie mogli tego tytułu zaakceptować bo oni sami siebie uważali za następców Zachodniej części i próbowali odbudować dawne Imperium co częściowo się udało Justynianowi. Nie wiem jak nazywali oni Święte Cesarstwo Rzymskie, ale wydaję mi się że na pewno nie uznali tej nazwy i używali własnej. Co do mieszkańców też pewny nie jestem ale myślę że uważali się za potomków germanów, franków itp. , a później gdy władza cesarza była bardzo słaba i było mnóstwo niemieckich państewek uważali się za Saksończyków, Bawarczyków, Brandenburczyków i tak dalej można wymieniać, a dopiero w XIX wieku poczucie narodowości niemieckiej jaką mamy do dziś. Zapomniałbym o twym drugi, pytaniu. Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego uważał się za spadkobiercę Karola Wielkiego czyli również za spadkobiercę schedy po Cesarstwie Zachodnirzymskim i ich cesarzy
 
User is offline  PMMini Profile Post #25

     
Bronisław
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 47
Nr użytkownika: 98.861

Zawód: uczen
 
 
post 18/02/2016, 16:12 Quote Post

akie jest moje zdanie na ten temat może inni koledzy poprawią coś w tym co przedstawiłem jednakże uważam że są to w miarę trafne odpowiedzi na twoje pytania smile.gif
 
User is offline  PMMini Profile Post #26

     
seslik
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 523
Nr użytkownika: 86.526

Zawód: uczen
 
 
post 19/02/2016, 9:12 Quote Post

1) A mieszkańcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego nie uważali siebie za Rzymian?

2) Za władcę kogo uważał się cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego? Uważał się za władcę Rzymian?

3) Za kogo cesarz bizantyjski uważał cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego? Uważał go za swojego współrządcę? Czy może cesarz bizantyjski uważał cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego po prostu za władcę jakiegoś łacińskiego królestwa i nie był z nim nijak powiązany i nie uznawał go jako cesarza zachodniorzymskiego?
I na odwrót. Za kogo cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego uważał cesarza bizantyjskiego? Uważał go za swojego współrządcę? Czy może cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego uważał cesarza bizantyjskiego po prostu za władcę jakiegoś greckiego królestwa i nie był z nim nijak powiązany i nie uznawał go jako cesarza rzymskiego?

4) Kiedy po raz pierwszy na określenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego użyto określenie Cesarstwo Rzymskie? Nie samo określenie cesarstwo, ale określenie cesarstwo rzymskie.

5) Jak w ówczesnej Europie nazywano Święte Cesarstwo Rzymskie? Nazywano je Cesarstwo, czy nazywano je Cesarstwo Rzymskie, czy może nazywano je Cesarstwo zachodniorzymskie, czy może mówiono na nie Niemcy lub Germania?

Ten post był edytowany przez seslik: 19/02/2016, 9:14
 
User is offline  PMMini Profile Post #27

     
szapur II
 

X ranga
**********
Grupa: Moderatorzy
Postów: 12.129
Nr użytkownika: 63.609

Stopień akademicki: magazynier:)
Zawód: student
 
 
post 20/02/2016, 1:47 Quote Post

Z Cesarstwem, które znamy pod pojęciem "Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego" jest ten problem, że w średniowieczu, ani też tak naprawdę dopóki istniało nie wytworzyło jakiejś ogólnej świadomości grupowej, społecznej, czy inaczej narodowej. Cokolwiek byśmy nie brali za punkt wyjścia, czy koronację cesarską Karola Wielkiego, czy może Ottona I - nie ma jakiejś jednej ogólnej świadomości grupy, są lokalne. A już napewno Rzymianin to po prostu mieszkaniec miasta Rzym. Na róznych etapach istnienia mamy do czynienia z Frankami, w sensie ogólnym (w końcu Niemcy to pierwotnie królestwo Franków Wschodnich) lub partykularnym mieszkańcy Frankanii, mamy jeszcze inne plemiona/ludy - Sasi, Szwabi/Swebowie, Alemanowie, Burgundowie, Bawarowie, Turyngowie, wreszcie podporządkowane Cesarstwu ludy słowiańskie m.in. Czesi. Już w średniowieczu na terenach, gdzie zamieszkiwały ludy germańskojęzyczne podlegające władzy króla wschodniofrankijskiego - cesarza doszło do wytworzenia świadmości niemieckiej. W Italii mamy Longobardów , ale przede wszystkim to mieszkańców poszczególnych miast i ich terytoriów oraz ludzi zależnych od poszczególnych panów.
Więcej o świadomości narodowej owych czasów można przeczytać w książce śp. prf. B. Zientary, Świt narodów europejskich, Warszawa 1996 (wyd. 2).
Co do cesarzy, jak najbardziej czuli się spadkobiercami cesarzy rzymskich, szczególnie w XII i XIII Staufowie podnosili taką ideologię.
 
User is offline  PMMini Profile Post #28

     
seslik
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 523
Nr użytkownika: 86.526

Zawód: uczen
 
 
post 20/02/2016, 11:22 Quote Post

1) Za kogo cesarz bizantyjski uważał cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego? Uważał go za swojego współrządcę? Czy może cesarz bizantyjski uważał cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego po prostu za władcę jakiegoś łacińskiego królestwa i nie był z nim nijak powiązany i nie uznawał go jako cesarza zachodniorzymskiego?
I na odwrót. Za kogo cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego uważał cesarza bizantyjskiego? Uważał go za swojego współrządcę? Czy może cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego uważał cesarza bizantyjskiego po prostu za władcę jakiegoś greckiego królestwa i nie był z nim nijak powiązany i nie uznawał go jako cesarza rzymskiego?

2) Kiedy po raz pierwszy na określenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego użyto określenie Cesarstwo Rzymskie? Nie samo określenie cesarstwo, ale określenie cesarstwo rzymskie.

3) Jak w ówczesnej Europie nazywano Święte Cesarstwo Rzymskie? Nazywano je Cesarstwo, czy nazywano je Cesarstwo Rzymskie, czy może nazywano je Cesarstwo zachodniorzymskie, czy może mówiono na nie Niemcy lub Germania?
 
User is offline  PMMini Profile Post #29

     
seslik
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 523
Nr użytkownika: 86.526

Zawód: uczen
 
 
post 4/03/2016, 10:18 Quote Post

Cesarstwo Bizantyjskie istniało przecież jeszcze przed Świętym Cesarstwem Rzymskim i do 962 r. było jedynym państwem nazywającym się Cesarstwo Rzymskie. Więc skoro Święte Cesarstwo Rzymskie pojawiło się długo po powstaniu Cesarstwa Bizantyjskiego to przecież tak naprawdę to Cesarstwo Bizantyjskie było prawdziwym Cesarstwem Rzymskim z krwi i kości, a Święte Cesarstwo Rzymskie było państwem które chciało zjednoczyć całą chrześcijańską Europę pod swoim sztandarem i było ono zafascynowane ideami antycznego Rzymu, które już w X w. Bizancjum w części odrzuciło. A łatwiej było zjednoczyć Europę jeśli władca miał najbardziej prestiżowy w tamtym czasie tytuł cesarza z którym nierozłącznie związany był przymiotnik "rzymski". Jako że Otton I miał tytuł cesarza rzymskiego to musiał utworzyć państwo adekwatne do swojego tytułu czyli Cesarstwo Rzymskie. Otto I (a wcześniej Karol Wielki) wykorzystali to że przed 476 r. było dwóch równoprawnych sobie cesarzy zarządzających dwoma częściami Imperium Romanum. Po zdetronizowaniu ostatniego cesarza zachodniego został już tylko jeden cesarz rzymski władający prowincjami, które zostały pod władzą Cesarstwa Rzymskiego po 476 r. Karol Wielki tak jakby odnowił tytuł cesarza zachodniego i sobie nadał ten tytuł, choć nie do końca legalnie. Działo się to niezależnie od cesarza rzymskiego, który teraz władał Cesarstwem Rzymskim ograniczonym już tylko do Anatolii i Grecji. Cesarz rzymski z Konstantynopola uznał w końcu tytuł Karola po 14 latach, ale tylko dlatego, że Cesarstwo Bizantyjskie było wtedy blisko upadku i nie potrzebowało kolejnych wrogów. Później gdy świętym cesarzem został Otto I, wedle ideologii Ottona I, on był cesarzem rzymskim władającym zachodnią częścią Cesarstwa Rzymskiego, a cesarz rzymski z Konstantynopola był mu równoprawny i władał on wschodem Cesarstwa Rzymskiego. W praktyce było z tego tyle, że:
1) Święte Cesarstwo Rzymskie i Cesarstwo Bizantyjskie były dwoma osobnymi państwami
2) Bizantyjczycy wprawdzie uznali formalnie tytuł cesarski na zachodzie, jednak dla nich święty cesarz nie był cesarzem rzymskim, nie był równoprawny cesarzowi bizantyjskiemu, Święte Cesarstwo Rzymskie formalnie zostało uznane za Cesarstwo Rzymskie na zachodzie, jednak w praktyce bizantyjczycy nie uważali Świętego Cesarstwa Rzymskiego za prawdziwe Cesarstwo Rzymskie, a za jedyne prawdziwe i niepowtarzalne Cesarstwo Rzymskie uznawali właśnie swoje państwo, czyli Cesarstwo Bizantyjskie
3) Cesarstwo Bizantyjskie było Cesarstwem Rzymskim z krwi i kości, natomiast Święte Cesarstwo Rzymskie było jedynie idyllą, narzędziem do zjednoczenia chrześcijańskiej Europy pod ideałami antycznego Rzymu, a nie prawdziwym Cesarstwem Rzymskim
4) Władca Cesarstwa Bizantyjskiego tytułował się cesarzem rzymskim bo rzeczywiście był następcą antycznych cesarzy rzymskich, natomiast święty cesarz tytułował się cesarzem rzymskim, bo to najbardziej prestiżowy ówczesny tytuł władcy dzięki któremu łatwiej było zdobyć jak najwięcej władzy w Europie oraz swoją rolę w używaniu tego tytułu miało też zafascynowanie antycznym Rzymem

I właśnie w świetle tego co wyżej przedstawiłem uważam, że to prawdziwe Cesarstwo Rzymskie istniało od 27 r. BC do 1453 r. AC, natomiast Święte Cesarstwo Rzymskie nie było prawdziwym Cesarstwem Rzymskim, nie było Cesarstwem Rzymskim z krwi i kości, jedynie nazywało sie Cesarstwem Rzymskim, bo: dzięki temu miało największą władzę w ówczesnej Europie, jego władcy byli zafascynowani antycznymi ideałami rzymskimi, z których Bizancjum już po części zrezygnowało, zjednoczenie Europy pod ideałami antycznymi było dużo łatwiejsze gdy tego zjednoczenia dokonywałby cesarz (najważniejsza osoba na zachodzie), arystokracja była po prostu zafascynowana antycznym Rzymem i zapragnęła odtworzyć cesarstwo na zachodzie. I dlatego uważam, że gdybyśmy np. liczyli lata istnienia Cesarstwa Rzymskiego to liczylibyśmy lata od 27 BC do 1453 AC (czyli lata istnienia starożytnego Cesarstwa Rzymskiego i Cesarstwa Bizantyjskiego), natomiast Święte Cesarstwo Rzymskie było tworem państwowym nie powiązanym z rzymską państwowością i nie było państwem stworzonym przez Rzymian, ale przez ludzi zafascynowanych nimi, tytuł współcesarza (tak nazywał siebie względem cesarza bizantyjskiego Otton) nie został mu nadany Karolowi Wielkiemu przez wciąż panującego cesarza rzymskiego i wbrew jego woli oraz zostało stworzone z przyczyn politycznych, które już wyżej wymieniłem.

Czy wszystko co tu napisałem jest prawdą?
 
User is offline  PMMini Profile Post #30

3 Strony < 1 2 3 > 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej