Nie wspominam już o tym, że katolicyzm wziął nie wiadomo skąd stwierdzenie, jakoby Maryja pozostała do końca życia dziewicą. Stwierdzenie sprzeczne z Biblią, bo w Biblii jest napisane, że pozostała dziewicą dopóki nie urodziła Jezusa.

Ja jak zwykle zastanawiam się nad jednym - skąd ta podszyta oburzeniem dociekliwość co do powodów takiej a nie innej treści nauk Kościoła? Zwłaszcza tych dotyczących seksualności? Dla mnie sprawa jest prosta: albo/albo.

A jak wiemy, Kościół chce, żeby jego wierzenia przekuwać w normy prawne.

a jeśli wynikają z jakichś wyłącznie katolickich wierzeń czy uprzedzeń, to nie ma sensu nawet podejmować dialog w sprawie uznania ich za podstawy rozwiązań prawnych obowiązujących całe społeczeństwo

Nie mam zaś nakazu Pańskiego co do dziewic, lecz daję radę jako ten, który - wskutek doznanego od Pana miłosierdzia - godzien jest, aby mu wierzono. Uważam, iż przy obecnych utrapieniach dobrze jest tak zostać, dobrze to dla człowieka tak żyć. Jesteś związany z żoną? Nie usiłuj odłączać się od niej! Jesteś wolny? Nie szukaj żony! Ale jeżeli się ożenisz, nie grzeszysz. Podobnie i dziewica, jeśli wychodzi za mąż, nie grzeszy. Tacy jednak cierpieć będą udręki w ciele, a ja chciałbym ich wam oszczędzić. Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata. Chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień. Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać mężowi. Mówię to dla waszego pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę; po to, byście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu. Jeżeli ktoś jednak uważa, że nieuczciwość popełnia wobec swej dziewicy, jako że przeszły już jej lata i jest przekonany, że tak powinien postąpić, niech czyni, co chce: nie grzeszy; niech się pobiorą! Lecz jeśli ktoś, bez jakiegokolwiek przymusu, w pełni panując nad swoją wolą, postanowił sobie mocno w sercu zachować nietkniętą swoją dziewicę, dobrze czyni. Tak więc dobrze czyni, kto poślubia swoją dziewicę, a jeszcze lepiej ten, kto jej nie poślubia. Żona związana jest tak długo, jak długo żyje jej mąż. Jeżeli mąż umrze, może poślubić kogo chce, byleby w Panu. Szczęśliwszą jednak będzie, jeżeli pozostanie tak, jak jest, zgodnie z moją radą. A wydaje mi się, że ja też mam Ducha Bożego.

Całkiem niedawno zapytałem Szanownego Miesza Ch, czy czuje się przymuszany przez kogoś do bycia człowiekiem wierzącym. Odpisał, że jak najbardziej, bo po 89 r był - wraz z całą szkołą - zmuszany do uczestnictwa w obrzędach religijnych. (…)
Oczywiście, nie mogę wykluczyć, że według Ciebie s.n.KK polega m.in. na zmuszaniu wszystkich do uczestnictwa w mszy, zajedno czy wierzy czy nie. Tylko w ten sposób mogę sobie wytłumaczyć Twoją zadziwiającą reakcję.

Jako 12-13 letnia dziewczynka po raz ostatni byłam u spowiedzi. Nastolatki w tym wieku są różne – ja byłam jeszcze dzieckiem i jak dziecko wyglądałam. Klecha w konfesjonale ładną chwilę dręczył mnie „czy coś nie było z chłopakami”. Sądząc po tym jak piekła mnie buzia, musiałam być czerwona jak piwonia. Jego namolność i dobór słów był bezpardonowym atakiem na intymność de facto dziecka. To nie było troskliwe podpytywanie, czy ktoś go (dziecka) np. nie napastował. Zresztą wtedy nie było tego tematu w świadomości ludzi.

Sprowadzenie bowiem etycznego dyskursu o seksie i seksualności do tego, co „nie wolno”, jest teologicznym i duchowym błędem podobnym do tego, jaki ma miejsce, gdy chrześcijaństwo sprowadzamy do nauki o grzechu.