Jeżeli nie ma koleżanka układów na uczelni i zaklepanego stanowiska to stanowczo odradzam.

Obecnie studiuję historię nauczycielską,  ale jeśli już, to interesowałaby mnie historia nowożytna, a tak pytam, bo chciałabym dalej móc poświęcać swój czas na pogłębianie wiedzy historycznej.

Jakich układów? W jakim świecie kolega żyje?

Egzamin na studia doktoranckie (a o nie pyta koleżanka) to normalny, uczciwy egzamin. Są punkty za poszeczególnie kategorie, rekrutacja jest jawna, a do tego znalezienie promotora to żadna sztuka w czasach, kiedy za doktorantów otrzymuje się niemałe dodatki.

Nie wiem doładnie jak jest na każdym wydziale na dowolnym uniersytecie, ale u mnie na WPAiE we Wrocławiu studia doktoranckie mają swoją osobną stronę, na której napisane są wszystkie szczegóły, także te odnośnie zasad i harmonogramu rekrutacji.

Jeżeli koleżanka nie lubi pisać lub idzie, bo nie ma co ze sobą zrobić - stanowczo odradzam. To ma być pierwsza poważna praca naukowa, a nie kolejne cztery lata studentowania. Zresztą niewielu potrafi je wytrzymać ze wzgledu na aspket finansowy. Dlatego też łączę je z normalną pracą, bo inaczej pożal się Panie Boże. Do 28 roku życia bez sensownego grosza przy duszy to gorzej niż robić w UK i udawać, że jest się królem życia.

Przeczytałeś te 3 zdania które skleciłem?
W pierwszym zdaniu było o sensie robienia doktoratu. Bez układów mając doktorat ma się zerowe szanse na uczelni, granty itd. Jeżeli więc koleżanka planuje karierę naukową to jej nie zrobi bez odpowiednich wejść, chyba, że ma kasę i sama za nią zapłaci, ale to dla zamóżnych hobbystów.
Doktorat w Polsce to ogromne wyrzeczenie które tak naprawdę nic nie daje. Ma on tylko sens w sumie tylko w przypadku gdy się ma zaklepane stanowisko i jest on do jego objęcia potrzebny (nauka) lub przydatny (służba państwowa lub prywatnie), ale to jest zależności pierw stanowisko potem doktorat.
Posiadanie doktoratu bardzo utrudnia znalezienie się na rynku pracy, po prostu z różnych względów ani różniaste instytucje państwowe ani prywatni pracodawcy nie chcą takich pracowników zatrudniać.

W ostatnim zaś zdaniu pisałem o dostaniu się na studia doktoranckie z czym nie ma najmniejszego problemu, powiedziałbym nawet, że jest nagonka na studentów by to robili. Raz, że trzeba odfajkować odpowiednią liczbę doktorów w drodze do profesury, dwa uczelnia na tym zarabia.

3. Nowozytność u Zwierzykowskiego jest mocno oblegana, ale masz pewność przyjęcia.

3. Osiągnięcia są ważne, ale nawet artykuły w czasopismach punktowych przez Ministerstwo nie gwarantują przychylnej oceny, czego jestem żywym przykładem.

Bez układów mając doktorat ma się zerowe szanse na uczelni, granty itd. Jeżeli więc koleżanka planuje karierę naukową to jej nie zrobi bez odpowiednich wejść, chyba, że ma kasę i sama za nią zapłaci, ale to dla zamożnych hobbystów.

Doktorat w Polsce to ogromne wyrzeczenie które tak naprawdę nic nie daje.

Ma on tylko sens w sumie tylko w przypadku gdy się ma zaklepane stanowisko i jest on do jego objęcia potrzebny (nauka) lub przydatny (służba państwowa lub prywatnie), ale to jest zależności pierw stanowisko potem doktorat.

W ostatnim zaś zdaniu pisałem o dostaniu się na studia doktoranckie z czym nie ma najmniejszego problemu, powiedziałbym nawet, że jest nagonka na studentów by to robili. Raz, że trzeba odfajkować odpowiednią liczbę doktorów w drodze do profesury, dwa uczelnia na tym zarabia.

4. Postępowanie rekrutacyjne na stacjonarne studia doktoranckie obejmuje:
a/ ocenę projektu badawczego: (projekt 4 do 6 stron znormalizowanego druku): 0-20 pkt,
b/ ocenę aktywności naukowej kandydata: 0-15 pkt
w tym:
- publikacje: 0-6 pkt. ( książka 4 pkt., artykuł 2 pkt., recenzja 1 pkt.),
- aktywny (z referatem) udział w konferencjach naukowych: 0-2 pkt,
- staże i stypendia krajowe oraz zagraniczne: 0-2 pkt,
- nagrody, wyróżnienia: 0-2 pkt,
- praca w kołach naukowych potwierdzona zaświadczeniem wystawionym przez  opiekuna naukowego koła: 0-1 pkt,
- studia na drugim kierunku 0-2 pkt. (licencjat 1 pkt., magisterium 2 pkt),
c/ rozmowę kwalifikacyjną : 0-25 pkt.
W postępowaniu rekrutacyjnym można uzyskać  maksymalnie 60 punktów.

Ja mam zgoła inne doświadczenia. Doktorat może dać bardzo wiele, a i na posadkę można się załapać, choć tutaj z racji na demografię jest mały problem. Osobiście jestem na drugim roku na uczelni technicznej, marne porównanie do historii...
Potwierdzam natomiast iż dostać się na studia doktoranckie jest bardzo łatwo z powodów przez Ciebie wymienionych.

Nie do końca jest to prawdą, gdyż jeśli się jest wybitnym doktorantem, to zajęcie (i w końcu etat, niekoniecznie zaraz po doktoracie) się znajdzie. Są np. wysokopłatne stypendia dla postdoców.


Niekoniecznie "ogromne wyrzeczenie". Bronione są doktoraty, których wysiłek włożony polega jedynia na czasie potrzebnym, żeby sklecić ze 200 stron tekstu. Jeśli doktorant jest "sprytny", to doktorat napisze w kilka miesięcy. Jeśli będzie tylko częściowym plagiatem (a kto sprawdzi?), to krócej.


Bzdury. Nikt nie zapewni etatu kandydatowi na doktoranta. Jak można przewidzieć co będzie za cztery lata?



1. Nagonki są na niektórych wydziałach na Historii Na UAM jest kilku chętnych na jedno miejsce.
2. "Odfajkować trzeba półtora doktora do profesury.
3. Uczelnia ju z nie zarabia. Koszt przewodu 9500 PLN obciąża daną jednostkę.

Wybitność polega na tym, że ktoś cię za takiego uznaje, a to oznacza układy. Najczęściej osiągnięcia jakie by nie były nie dają nic. Co nie znaczy, że nie ma przypadków gdy jest inaczej.

Kolega nie czyta ze zrozumieniem.

Nigdy się kolega nie spotkał na uczelni z układem: X odchodzi na emeryturę za 2 czy 3 lata zrób doktorat posada jest dla ciebie zaklepana? Ewentualnie Y zawsze chciał mieć swój instytut po doktoracie zostaniesz jego asystentem?