Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Bitwa pod Łowczówkiem, Setna rocznica bitwy
     
Ludomir
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 22
Nr użytkownika: 95.805

Piotr Jakubiak
Stopień akademicki: mgr
Zawód: emeryt
 
 
post 20/12/2014, 13:15 Quote Post

W samą Wigilię obchodzimy setną rocznicę bitwy pod Łowczówkiem. Była to największa i najkrwawsza bitwa I Brygady od początku wojny.
Po czterech miesiącach prawie nieustannych walk, marszów i kontrmarszów, bitew i potyczek, powstańcze siły polskie wzrosły do siedmiu pełnych batalionów z własną kawalerią i artylerią, kompanią saperów, z doskonałą służba sanitarną (Legiony miały największy procent lekarzy ze wszystkich wojsk walczących w I wojnie światowej). Po wyzwoleniu Podhala strzelcy wkroczyli 13 grudnia 1914 roku do Nowego Sącza, gdzie byli entuzjastycznie witani i gościnnie przyjmowani. Piłsudski, mianowany 15 grudnia brygadierem, musiał wyjechać 18 grudnia do Wiednia, gdzie był przyjmowany przez polityków galicyjskich jak wódz naczelny.
Przeformowane 18-19 grudnia oddziały strzeleckie, przemianowane oficjalnie w I Brygadę 21 grudnia, odpoczywały w Nowym Sączu, szykując się do świąt Bożego Narodzenia. Tymczasem gwałtownie pogorszona sytuacja wojenna wymagała użycia Brygady na froncie w rejonie Tarnowa, gdzie toczyły się ciężkie walki z nawałą rosyjską. Chodziło o odzyskanie rozległej góry, która panowała nad Łowczówkiem i Meszną Szlachecką, a została utracona przez wojska austriackie. W zastępstwie Komendanta dowództwo objął Szef „Józef”- podpułkownik Kazimierz Sosnkowski. 22 grudnia Brygada weszła do walki z marszu, odzyskała górę i utrzymała ją przez cztery dni, pomimo sprzecznych rozkazów austriackich i zawziętych kontrataków rosyjskich. Wiele oddziałów walczących wojsk nie dokonało tego przez cztery lata wojny, czego I Brygada dokonała w ciągu czterech dni. Wykonano 6 wielkich ataków na bagnety, odparto szesnaście szturmów rosyjskich. Szczególnie wyróżnili się: ppłk. „Józef” –Kazimierz Sosnkowski, mjr „Śmigły” - Edward Rydz, kpt. „Herwin” - Kazimierz Piątek, por.„Bukacki” - Stanisław Burhardt, ppor. „Wyżeł” – Mieczysław Ścieżyński, ppor. Władysław Bortnowski.
Wsławił sią wachmistrz Gustaw Świderski z Krosna, który wziął do niewoli cały sztab rosyjskiego 132 pułku.
Brygada straciła 128 zabitych (w tym 10 oficerów) i 342 rannych (w tym 38 oficerów).
Polegli bohaterowie
Komendant I batalionu, kapitan „Kuba”- Kazimierz Bojarski z Zemborzyc koło Lublina, lat 25. Weteran Organizacji Bojowej PPS, do której wstąpił mając 15 lat, dowódca i uczestnik kilkunastu akcji OB, w tym najsławniejszej - akcji pod Bezdanami w roku 1908, oficer ZWC. Pochowany został w Zakliczynie.
Zastępca komendanta I batalionu por. „Stefan Słomka”- Eugeniusz Dreszer z Warszawy (bratanek „Orlicza”), oficer ZWC, lat 19. Ranny, zmarł w niewoli rosyjskiej.
Komendant II batalionu ppor. „Zagórski” – Eugeniusz Urzupis (Użupis) z Suwałk, oficer rezerwy wojaka rosyjskiego, lat 28.
Komendant kompanii ppor. „Bolesta” – Bolesław Kijak z Tarnowa, lat 20.
Komendant kompanii por. „Dąbski” - Władysław Kędzierski ze Lwowa, lat 23.
Komendant kompani, ppor. „Bolek” – Bolesław Szpunar z Wieliczki, lat 22.
Trzech sierżantów, weteranów „Kadrówki”:
„Luboń”- Kazimierz Kamieński (Kamiński) z Humina, lat 23, komendant ZWC w Petersburgu;
„Kazik”- Kazimierz Strzelecki z Rozprzy, lat 21;
„Sęk” - Henryk Dobrowolski z Warszawy, harcerz, lat 19.
Zbigniew Bankiewicz z Wodzisławia (Świątnik), harcerz, który 7 sierpnia wstąpił wraz z bratem Czesławem do patrolu konnego „Beliny”.
Stu dwudziestu innych, w większości spoczywających na cmentarzu w Łowczówku.
Jakkolwiek bolesne były starty, nieprzyjaciel poniósł dziesięciokrotnie większe. Ogółem Rosjanie stracili 4000 zabitych i rannych, 600 wziętych do niewoli. Kaden Bandrowski nazwał z tego względu Łowczówek bitwą Dawida z Goliatem. Zwycięstwo pod Łowczówkiem w znaczący sposób przyczyniło się do wygrania rozstrzygającej bitwy I wojny światowej – pokonania Rosji w wielkiej bitwie pod Gorlicami.
Sosnkowski zakończył swój wydany po bitwie rozkaz słowami poległego na polu chwały sierżanta „Lubonia” – Kazimierza Kamińskiego: „Niech żyje Polska! Legioniści naprzód!”.
*
Uważany początkowo za poległego ppor. „Nilski” - Stanisław Łapiński z Łap, ranny, dostał się do niewoli, z której uciekł i po sześciu tygodniach zgłosił się do swojej kompanii.
Ppor. „Król” - Stanisław Kaszubski z Warszawy, oficer rezerwy wojska rosyjskiego, weteran rewolucji 1905 roku, był wzięty do niewoli i bestialsko powieszony przez Moskali 25 stycznia 1915 w Pilźnie. Miejsce pochówku Rosjanie stratowali końmi, aby nie pozostała pamięć o bohaterze. W maju 1915, kiedy Pilzno zostało wyzwolone, ludność odnalazła to miejsce i usypała tymczasową mogiłę, a 2 listopada 1915 „Król” został ekshumowany i uroczyście pochowany w wielkiej patriotycznej demonstracji miejscowej ludności z udziałem prezesa NKN, L. Jaworskiego. Delegat I Brygady, kpt. Marian Kukiel, tak kończył swoją mowę:
„Wierzę, że o Twój grób ostrzyć będą bagnetów stal nowe pokolenia polskich żołnierzy, o ile przyjdzie jeszcze za wolność, za wiarę, za świętą sprawę Polski toczyć bój z szatanem.”





Załączona/e miniatura/y
Załączony obrazek
 
User is offline  PMMini Profile Post #1

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej