Agnes. Nawoj sorki to nie jest To. Ja pracuje w Poznaniu w katedrze dlatego wiem jak to było .Ale też miałam wykład archeologiczno- konserwatorski wykladowcy kiedyś robili badania archeologiczne w katedrze w Poznaniu po II wojnie światowej. Wiec było to omówione gdzieś w 2000 roku.o pochówku Chrobrego i Mieszka I wiec badania archeologiczne ztwierdziły ze to sa szczatki Mieszka I i Chrobrego,znalezli jakiś podobny do broszki z IX lub X coś w tym stylu i ztwierdzili kosci władców.

Materia znaczeń jest delikatna. Trudno by mi było uwierzyć iż przypisano Bolesławowi cechy demoniczne za nie znane nam przypadłości charakteru czy działania.

"Pierwotnie Radom rozpościerał się na usypanem wzgórzu, obejmującym 3 morgi 79 prętów, znajdującem się w zachodnio-południowej stronie miasta; posiadał zameczek, dwór królewski, postawiony prawdopodobnie w czasach przedhistorycznych z drzewa. Po zaprowadzeniu wiary świętej stanął na tem wzgórzu kościół drewniany pod wezwaniem św. Piotra, dokoła którego chowano ciała zmarłych radomian. Wzgórze nazywano górą grodową, wreszcie Piotrówką". Tak rozpoczyna się opis Radomia autorstwa historyka, badacza regionu z początku minionego stulecia księdza Jana Wiśniewskiego.

Wierzysz, że w Polsce coś odkopią? Chyba przypadkiem jak buldożer najedzie na obiekt.

Rawa. Nawet Ukraińcy potrafili znaleźć Gelonus w Belsku!!!

No własnie bardzo ciekawa jest ta legenda o tym tatrzańskim grobowcu, Nawoj od razu ci stawiam pifffo za zdjęcie tej urny :!: . Masz może coś wiecej na temat tej legendy o chrobrym  prześlij mi na maila jak masz jeszcze jakieś inne ciekawe rzeczy tego typu legendy itp w ks popiołów to były tylko szczatkowe info…

"W sali pełnej ekwipunku stoi stół, a wokół niego śpią wszyscy polscy królowie w szatach koronacyjnych. Raz na rok, w noc świętojańską, słychać ruch rżenie koni i ich tętent, potem odgłosy potężnego rycerza, to Chrobry z mieczem archanioła spaceruje po dziedzińcu wawelskim.''

[...] Górale, co z wysokich hal swoich odwiedzali często Kraków, uderzeni wspaniałością zamku [wawelskiego], w podaniu odwiecznym zachowali, że w głębokościach góry Wawelu jest drugi taki sam zamek, tylko nie taki cichy, smutny, nie taki głuchy i grobowy, na który ludzkie oczy patrzą, jeno piękny, jasny, wspaniały, od złota błyszczący, z koralowym dachem, oświetlony zawsze jasnym słonkiem, a tak miło nań patrzeć, jak dawniej ludzie patrzali na stojący na Wawelu zamek dziś opustoszały.[...]

''Minęło lat kilkadziesiąt, nim on chłopczyna z księdza otrzymał dostojność biskupa.

Raz, przejeżdżając puszczę ciemną i gęstą, nie zajrzaną okiem, doszedł go jabłek zapach przyjemny. Rozkazuje więc swej służbie tego owocu wyszukać; dworzanie wkrótce wracają i donoszą, że w pobliżu jest piękna jabłoń, ale żadnego nie da sobie urwać jabłka, przy niej zaś klęczy starzec siwobrody.

Biskup idzie na wskazane miejsce i z podziwem poznaje Madeja, okrytego siwizną, z długą, do ziemi zarosłą brodą, który go o wysłuchanie spowiedzi i rozgrzeszenie zaklinał. Przychylił się kapłan do jego prośby, a dworzanie z osłupieniem patrzali, jak w czasie tego aktu jabłko po jabłku, zamienione w białe gołąbki, znikało w powietrzu. Jedna tylko pozostało jabłko, była to dusza ojca Madeja, którego sam zamordował, a ten grzech ciężki utaił, lecz gdy wyznał i ten grzech ostatni, ostatnie jabłko, przedzierzgnięte w siwego gołębia, za innymi uleciało.

Modlił się gorąco biskup nad grzesznikiem, a gdy dał mu rozgrzeszenie, ciało Madeja w drobny proch się rozsypało.''