Brak opancerzenia szczególnie przemawia ZA użyciem tarczy jako najtańszej i najprostszej formy uzbrojenia ochronnego, dla tego zakładając niedobory kolczug (podobnie jak chyba w całej ówczesnej Europie) za pewne stosowano właśnie tarcze.

Czyżbyś uważał, że to był jedyny model armii w średniowiecznej Europie? Przecież ta armia była zupełnie różna od wojska Krzywoustego: statyczna, z liczną, ciężkozbrojną piechotą i chronioną przez pancerze konnicą.

Pechota zapewne liczyła 82% ogółu armii WZ.

Mamy monety ze Szczodrym , gdzie ma on właśnie tarczę migdał. 

A że była cięższa od rzymskiej? Rzymska była robiona ze sklejki i mniejsza , więc była lżejsza.

kolczuga też stanowi znakomitą ochronę, ale w czasach Krzywoustego jej nie używano w Polsce.

Cóż z tego, że tarcza jest pewną ochroną, skoro tarcza jest niewygodna w trakcie marszu, stanowi znaczne obciążenie dla konia i wymaga sługi do jej transportu? Tak twierdzi Nadolski, a koledzy jest od niego mądrzejsi? Nikt nie twierdzi, ze armia polska w tym czasie nie używała wyłącznie tarcz. Wg Galla część zbrojnych ma tarcze. Skoro jednak dla lekkości zrezygnowano z kolczug, to i rezygnacja ubogich wojów z tarcz jest zrozumiała - pomijając koszty, nie mają sług, a ich konie są niskiej jakości. 

Co do rzekomego używania przez Polaków łuków w zasadzkach, to nic takiego u Galla nie ma.
Pozdrawiam, Andrzej

Co wiemy tylko z jednej wzmianki u Galla, która może po prostu znaczyć, że państwo było biedne i wojów nie było stać na kolczugi.

Jeśli nie ma nawet tego u Galla, czego nie mogę teraz sprawdzić bo nie posiadam jego kroniki, to są na pewno wzmianki u Thietmara, Kosmasa (tu analogia z Czech/Moraw), są analogie z Wielkich Moraw, jak i tekst o walce ze Słowianami w Strategikonie.
I wszędzie jest podkreślana, "chytrość" i "niehonorowa walka" Słowian, którzy strzelają z zasadzek, wzgórz itp zamiast wyjść w pole.

A analogie do wojska Wilhelma Zdobywcy cóż mają oznaczać?

Mamy monety ze Szczodrym , gdzie ma on właśnie tarczę migdał.

kolczuga też stanowi znakomitą ochronę, ale w czasach Krzywoustego jej nie używano w Polsce.

stanowi znaczne obciążenie dla konia i wymaga sługi do jej transportu?

to i rezygnacja ubogich wojów z tarcz jest zrozumiała

niestety, w źródłach mamy bardzo dobrze uchwytną ewolucję polskiej wojskowości od Mieszka i Chrobrego do Krzywoustego.
Pisałem o tym tutaj:
http://www.historycy.org/index.php?showtop...20&#entry854078
To były zupełnie inne armie, a już nic wspólnego nie mają ze Słowianami z pogranicza bizantyjskiego.

Tyle że jakoś w źródłach nie widać tej ewolucji i ja nigdy nie widziałem żeby jakiś historyk pisał o takiej

I szczególnie nie widzę czemu polska miała by się tak wyróżniać z krajów sąsiednich.

Pierwsza zakłada "ludowość" wczesnopiastwoskiego wojska - miałoby opierać się na wieśniakach, uzupełnianych przez drużynę, składającą się z werbowanych młodych, nieżonatych wieśniaków, utrzymywanych przez księcia. Uzbrojenie mieli zaś dostawać z książęcych warsztatów.
Już na pierwszy rzut oka widać tu pewną projekcję w przeszłość stosunków XIX-wiecznych, lub wręcz PRL-owskich. Hipotezy tego rodzaju mają bardzo skromną podstawę źródłową. Chłopi pod bronią stanowiliby wielką liczebnie siłę, chociaż słabo uzbrojoną i niekarną, ale w Polsce źródła akcentują z reguły szczupłość wojska, ale i jego dobre wyszkolenie i determinację. Nie ma wzmianek, aby w typowych bitwach angażowano chłopów. Istnieją co prawda późne wzmianki, iż prawo książęce nakładało na całosć ludności obowiązek obrony kraju. Można je jednak rozumieć jednak jako pewien postulat, życzenie władzy ksiażęcej, albo też uprawnienie do pociągania chłopów do prac fizycznych przy budowie grodów, stróży lub jako czeladzi w taborach.
Podkreślić też należy, że w krajach sąsiadujących z Polską nie powoływano pod broń ogółu chłopów. Wojskowość opierano tam na pewnej elicie. Jak się wydaje, powszechna służba wojskowa ogółu ludności wymagała zaistnienia specyficznych warunków socjologicznych, a mianowicie "demokracji wojskowych". Czyli społecznosci złożonych z ludzi wolnych, mających udział w życiu politycznym. W Średniowieczu uważano zresztą, że tylko ludzie wolni mają prawo i obowiązek używania broni.
Wieśniacy stanowili podstawę wojskowości na Połabiu, oraz w Skandynawii - co jest skorelowane z tamtejszymi instytucjami politycznymi, i wysoką pozycją społeczną chłopa. W obu tych regionach, ale i Bałtów widać też rozbudowaną pionową strukturę samorządową, niejako od wsi do plemienia, która zapewniała mobilizację ludnosci.
Demokracje wojskowe dawały masowego rekruta, chociaż z reguły piechura, słabo wyszkolonego i uzbrojonego. Opisy walk na Połabiu akcentują wielkosć oddziałów słowiańskich. Podobnie zresztą było na Pomorzu, co tłumaczyć można wpływami połabskimi, ale i normańskimi - bardzo silnymi i uchwytnymi archeologicznie na wybrzeżu.
Nie ma zgody zwolenników tego rodzaju hipotez, ani co do zakresu obowiązku (całość ludności, czy tylko wybrańców), standardu uzbrojenia i tego, kto je zapewniał, podstaw prawnych ( z tytułu posiadania ziemi, umowy z księciem, czy też podległości jego władzy), form realizacji tego obowiązku, karania opornych. Jeden z autorów wręcz uważa, że słuzyli wyłącznie ochotnicy ... Podkreślić należy, że w Polsce tego okresu, ani później, nie ma wzmianek o jakimkolwiek sąmorządzie, czy strukturach plemiennych. Jest tylko ksiażę i jego urzędnicy. Bez rozbudowanej biurokracji nie ma więc możliwosci przymuszania ogółu chłopów do służby wojskowej.
Drugi nurt akcentuje elitarność wojska wczesnopiastowskiego. Przyjmuje, że służyli w nim bądź najemnicy w drużynie księcia, albo woje, którzy otrzymali ziemię w zamian za służbę wojskową. Tego rodzaju hipotezy także mają skromne podstawy źródłowe. Zbrojni już w czasach Mieszka, ale i późniejszych władców nie są koszarowani, ale mają żony i dzieci. Odnośnie zaś nadań za służbę rycerską, to pierwsza (a i to niepewna) wzmianka o nich pochodzi dopiero z czasów Krzywoustego. Co ciekawe, pierwsze dokumenty nadań bynajmniej nie wiążą nadań z obowiązkiem służby rycerskiej: raczej są nagrodą za wieloletnią przydatność, a nie beneficjum. Zmiana następuje dopiero w XIIIw. na Śląsku, gdzie następuje powiązanie nadań ze służbą rycerską.

obraz, który przedstawiłeś nijak się ma do źródeł i do samej historiografii. Zamiast fantazjować poczytaj studia Jurka, Modzelewskiego, Boguckiego, Gintera, Łowmiańskiego, Poppego, Wasilewskiego, Zajączkowskiego, Nadolskiego i inne. Tytuły kiedyś podawałem.

strałem się dokładnie przedtsawić źródła odnośnie wojskowości i wyciągnąć z nich wnioski

niestety, w źródłach mamy bardzo dobrze uchwytną ewolucję polskiej wojskowości od Mieszka i Chrobrego do Krzywoustego.

jak wskazuje Ginter i Łowmiański - nie ma żadnej istotnej ewolucji w wojskowości tego okresu. Do zmian dochodzi - owszem ale w wieku XIII.

Hej,
O Łowmiańskim pisze się z reguły tak: odosobniony autor, którego poglądy nie zostały zaakceptowane przez świat naukowy. Ginter skupia się na innym okresie.
Niedawno ukazała się monografia M.Bogackiego "Przemiany wojskowości polskiej od połowy Xw. do 1138" poświęcona, jak się można łatwo domyślić, właśnie opisowi dynamiki zmian, a nie statyczności. Autor tren podkreśla przełom w wojskowści, jaki nastąpił po odbudowie PPP przez Odnowiciela. Tak samo czytamy w: Polska technika wojskowa do 1500r. pod red. A. Nadolskiego. Na stronie 39 czytamy, że po odbudowie książęta dysponować mogli swobodnie tylko niezbyt licznym hufcem nadwornym i wojewodzińskim. Pozostale rycerstwo służyło tylko w oddizalach terytorialnych, pod dowództwem odpowiednich zarządców terytorialnych.
Pozdrawiam, Andrzej