Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
5 Strony « < 3 4 5 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Niemiecki cud gospodarczy, Warunki brzegowe do spełnienia
     
OGUREK
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 1.314
Nr użytkownika: 94.475

 
 
post 30/07/2014, 19:05 Quote Post

Każdy pomija potężne inwestycje państwa w infrastrukturę oraz przemysł ciężki.
W latach 70, RFN wkroczył na kolejny poziom rozwoju gospodarczego - gospodarka post-industrialna.
Spadł popyt na środki produkcji oraz materiały budowlane, w końcu zbudowano już wszystko co można było zbudować. (w dużej mierze na kredyt, ale spirala zadłużenia rozpoczęła się po 1989).
To oznacza załamanie popytu, zwolnienia firm i zwolnienie gospodarki napędzanej inwestycjami.

IMO, gdyby w latach 50 nie krępowano prywatnej, drobnej przedsiębiorczości, to mówilibyśmy o "Polskim cudzie gospodarczym". Niestety, my na ten musieliśmy poczekać do XXIw. (podwojenie PKB od 2004r.)
 
User is offline  PMMini Profile Post #61

     
Alexander Malinowski2
 

VII ranga
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.688
Nr użytkownika: 80.416

Alexander Malinowski
 
 
post 30/07/2014, 19:11 Quote Post

CODE
Gwoli ścisłości - Uchodźcy dobrze wiedzą, że w Niemczech nie mają czego szukać. Dlatego próbują gdzie indziej.


Czytałem historię o Czeczenach, którzy z Polski przenoszą się do Niemiec. Oczywiście powinni ich deportować, ale jeśli jakiś tam warunek nie będzie spełniony i z jakichś powodów postępowanie nie zakończy się na czas, to mogą zostać w Niemczech.

Niestety, z jakichś powodów, dzieci Czeczeńskie w Niemczech się arabizują i stają się islamistami. No i mamy niebieskookich blondynów, którzy się wysadzają dla Islamu.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #62

     
Arkan997
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 1.315
Nr użytkownika: 93.492

 
 
post 10/01/2015, 19:59 Quote Post

Drążę trochę w tym temacie, ale nie znalazłem odpowiedzi na nurtujące mnie pytanie. Jakie były założenia tej reformy? Chodzi mi o same konkrety w stylu obniżenie podatków i takie tam. Gdyż dyskusja jest bardzo ogólnikowa, wspomina się tu o reformie podatkowej, uwolnieniu cen, ale nie ma żadnych konkretów? Czy mógłby ktoś je wypisać?
 
User is offline  PMMini Profile Post #63

     
Alexander Malinowski2
 

VII ranga
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.688
Nr użytkownika: 80.416

Alexander Malinowski
 
 
post 10/01/2015, 20:03 Quote Post

Nie było żadnego obniżenia podatków, a tylko uwolnienie kontroli cen i wprowadzenie realnej waluty.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #64

     
Alcarcalimo
 

VII ranga
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 1.933
Nr użytkownika: 43.461

Robert
 
 
post 10/01/2015, 23:03 Quote Post

http://tomaszcukiernik.pl/artykuly/artykul...ud-gospodarczy/

Najważniejszą grupę systemu współzawodnictwa, będącego trzonem społecznej gospodarki rynkowej, stanowiły zasady konstytucyjne:

· stworzenie i pielęgnowanie elastycznego mechanizmu cenowego, prawidłowo rejestrującego grę popytu i podaży;

· stabilizacja siły nabywczej pieniądza przez odpowiedni system bankowy;

· swobodny dostęp do rynków;

· ochrona i rozszerzanie prywatnej własności środków produkcji w połączeniu z zasadą konkurencji;

· wolność zawierania transakcji i umów;

· odpowiedzialność materialna uczestników gospodarki kapitalistycznej;

· stabilność polityki gospodarczej, co wzmacnia skłonność do ryzyka i innowacji, a minimalizuje element niepewności
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #65

     
magiczny
 

II ranga
**
Grupa: Użytkownik
Postów: 59
Nr użytkownika: 84.853

Rafal Zajac
 
 
post 4/07/2015, 19:58 Quote Post

Wygląda na to, że Niemcom pomogło nieco umorzenie długów po wojnie.

http://niezalezna.pl/68449-niemcy-innych-u...przyklad-polsce

Aha jeszcze mi się pomyślało, że przecież Niemcy chyba nie spłacili reparacji wojennych.

Ten post był edytowany przez magiczny: 4/07/2015, 20:19
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #66

     
Mawr
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 717
Nr użytkownika: 90.773

 
 
post 4/07/2015, 21:06 Quote Post

QUOTE(Alexander Malinowski2 @ 30/07/2014, 18:45)
W 2004 Gdańsku zawalił się wiadukt. Był zbudowany w 1913, wyremontowany w 1943. Remont starczył 61 lat, aż się zawalił. Oczywiście, Niemcy nie mogły wygrać.
Podobnie Tygrys. Niemcy zrobili bardzo dobry i drogi czołg w ilości 2000, a USA Shermanów zrobili 30 000. W trakcie bitwy Tygrys mógł zniszczyć 4 Shermany, a 5 go niszczył.

Podobnie wyglądały naprawy czołgów. Niemcy zepsuty czołg transportowali do fabryki do naprawy. Radzieccy ludzie naprawiali na polu walki. W efekcie jakość niemieckiego sprzętu była pewnie lepsza.

Tygrys nie niszczył 4 Shermanów i był kompletną porażką konstrukcyjną.
 
User is offline  PMMini Profile Post #67

     
Beorn
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 122
Nr użytkownika: 97.448

 
 
post 5/07/2015, 13:00 Quote Post

QUOTE(magiczny @ 4/07/2015, 20:58)
http://niezalezna.pl/68449-niemcy-innych-u...przyklad-polsce

Aha jeszcze mi się pomyślało, że przecież Niemcy chyba nie spłacili reparacji wojennych.
*


A mi się wydawało, że Niemcy spłacili swój dług za I wojnę światową. Można o tym przeczytać np. tu i tu.

Ten post był edytowany przez Beorn: 5/07/2015, 13:01
 
User is offline  PMMini Profile Post #68

     
Thomuss
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 143
Nr użytkownika: 4.829

Stadhouder Republiki
Stopień akademicki: Poszukiwacz prawdy
Zawód: Antyfaszysta
 
 
post 5/07/2015, 15:16 Quote Post

Trochę inne spojrzenie na ,,niemiecki cud gospodarczy'':

Jak państwowy protekcjonizm i kartele zbudowały dobrobyt Berlina


Po wojnie w Niemczech nie było cudu gospodarczego. Kraj rozwijał się wówczas wolniej niż Bułgaria, Grecja, Hiszpania czy Portugalia i w podobnym tempie co Rumunia i Włochy. Swoje bogactwo Niemcy zawdzięczają dziesiątkom lat protekcjonizmu i działalności karteli.

Program dla każdego

Angus Madison w pracy „Contours of the World Economy 1–2030 AD: Essays in Macro-Economic History" (Kontury światowej gospodarki 1–2030 AD: Eseje o makroekonomicznej historii) podaje, że w latach 1950–1973 Niemcy rozwijały się w tempie 5 proc. rocznie, co było wynikiem niezłym, ale w żadnym wypadku niezasługującym na miano cudu gospodarczego. W rządzonej przez komunistów Bułgarii PKB rósł o 5,2 proc. rocznie, w opanowanej przez wojskową dyktaturę Grecji o 6,2 proc., a w Portugalii o 5,7 proc. Porównywalne z Niemcami osiągnięcia miała także Rumunia (4,8 proc. wzrostu) i Włochy (5 proc.). O cudzie gospodarczym można mówić w przypadku Japonii, której PKB rósł w tempie 8 proc. rocznie. Stawianie więc w tym samym rzędzie Niemców i Japończyków nie ma podstaw w faktach.

Skąd zatem się wziął mit cudu gospodarczego Niemiec? Otóż faktycznie były lata, w których PKB Niemiec rósł po 10 proc., ale tak imponujące tempo wzrostu wynikało z odbudowywania zniszczonego przez wojnę i celowe działania aliantów przemysłu (m. in. zlikwidowano 706 niemieckich zakładów przemysłowych w ramach planu odprzemysłowienia Niemiec, z którego później zrezygnowano). Wówczas można łatwo uzyskać wysokie tempo wzrostu PKB, ponieważ nie trzeba uczyć pracowników, wymyślać produktów, zdobywać rynków. Wszystko jest gotowe, wystarczy tylko odbudować z ruin fabrykę, produkować i sprzedawać. Zresztą widać to na długoterminowym wykresie niemieckiego PKB, gdzie do końca wojny mamy łagodny wzrost, potem ostry spadek, ostry wzrost i powrót do długoterminowego powolnego wzrostu.


Powojenne osiągnięcia Niemiec nie mają też wiele wspólnego z wolnym rynkiem. Panuje powszechne przekonanie, że ówczesny niemiecki minister finansów Ludwig Erhard pozbył się wojennej kontroli cen i obniżył podatki, co stało się początkiem szybkich wzrostów PKB. Jak było naprawdę? Jak podaje Alfred C. Mierzejewski w wydanej w 2004 r. książce „Ludwig Erhard: A Biography" (Ludwig Erhard: Biografia), w 1948 r. Erhard przystąpił do realizacji tzw. Everyman Program (Program dla każdego obywatela), którego zadaniem było ograniczenie inflacji wywołanej przez liberalizację cen. Jego częścią był plan dostarczania surowców bezpośrednio producentom dóbr konsumenckich po to, by właściciele tych biznesów mogli ustalić ceny na dobra konsumenckie, które rząd uważał za uczciwe. W ramach tego programu ludzie mieli dostęp do dóbr takich jak ubranie czy buty po cenach znacznie niższych od ówczesnych rynkowych (regulowano także ceny żywności i czynsze).

Program trwał aż do 1951 r.
Kolejnym elementem odbudowy niemieckiej gospodarki było wprowadzenie najwyższych ceł w historii kraju, które jednocześnie okazały się najwyższe wśród ówczesnych państw rozwiniętych (średnia taryfa wynosiła tam wówczas 26 proc., podczas gdy na przykład w Szwecji było to 9 proc., a w Danii 3 proc.). Podatki w powojennych Niemczech też nie były niskie. Walter Heller, członek Biura Wojskowego Rządu Niemiec, opisał to w artykule „Tax and Monetary Reform in Occupied Germany" (Reforma podatkowa i monetarna w okupowanych Niemczech) w „National Tax Journal 2" z 1949 r. Otóż wprowadzono wówczas jedną stawkę podatku dla przedsiębiorstw, wynoszącą 50 proc., zamiast wcześniejszych kilku progów (wynosiły one od 35 proc. do 65 proc.).

Najwyższą stawkę podatku dochodowego od osób prywatnych pozostawiono na poziomie 95 proc., obniżono tylko próg dochodu, który kwalifikował do płacenia tego podatku, do 250 tys. marek rocznie (jeszcze w 1946 r. alianci nakładali ten podatek na dochód powyżej 6 tys. marek).
Najistotniejsze w tej reformie było jednak to, że osoba zarabiająca ówczesną medianę dochodów (poziom dochodu, powyżej i poniżej którego zarabia połowa obywateli), czyli 2400 marek, w 1948 r. zapłaciłaby 85 proc. podatku (sic!), a w 1950 r. już tylko 18 proc. Nic dziwnego, że niemiecka gospodarka stała po wojnie w miejscu, skoro prawie wszystko, co się zarobiło, trzeba było oddać państwu.

Niemcy skazani na biedę?

Unikanie pracy, które wcześniej było plagą, drastycznie spadło. W maju 1948 r. pracownicy przeciętnie przez jedną czwartą czasu pracy nie pojawiali się w pracy (9,5 godziny). W październiku absencja spadła do 4,2 godziny tygodniowo. W efekcie jeszcze w czerwcu 1948 r. w tzw. bizonii (połączona amerykańska i brytyjska strefa okupacyjna) produkcja przemysłowa wynosiła 51 proc. poziomu z 1936 r.

W grudniu było to już 78 proc., co oznacza wzrost produkcji przemysłowej o ponad połowę w ciągu zaledwie kilku miesięcy. W Niemczech po II wojnie światowej nie było więc żadnej rewolucji wolnorynkowej, tylko przejście z wojennej polityki gospodarczej, w której wszystko jest podporządkowane wygraniu wojny, do polityki, w której państwo robi wszystko, by narodowe firmy wygrały w globalnej konkurencji z firmami z innych krajów. Taką politykę kraj ten prowadził już od końca XIX w.

Jeszcze bowiem nie tak dawno temu Niemcy były relatywnie biednym krajem. Jak podaje Angus Madison, w 1820 r. PKB Niemiec (wówczas jeszcze niezjednoczonych) na obywatela według parytetu siły nabywczej stanowił tylko 63 proc. PKB Wielkiej Brytanii (Niemcy – 1077 USD, Wielka Brytania – 1706 USD). To mniej więcej taka różnica jak obecnie między Polską a Niemcami. Co więcej, pół wieku później (w 1870 r.) dystans jeszcze się zwiększył: PKB Niemiec stanowił wówczas 58 proc. PKB Wielkiej Brytanii (Niemcy – 1839 USD, Wielka Brytania – 3190 USD).

Co więcej, Brytyjczycy byli wówczas przekonani, że Niemcy są skazani na biedę. W latach 20. XIX w. John Russel, brytyjski podróżnik i pisarz, pisał, że Niemcy to ludzie „mało bystrzy", którym „niewiele trzeba, by czuć satysfakcję z życia" i którzy są „mało otwarci na nowe idee". Brytyjczycy postrzegali też Niemców jako indywidualistów, którzy nie potrafią współpracować. Świadczyć miał o tym żenujący stan infrastruktury w ówczesnych krajach niemieckich. John McPherson, były gubernator Indii (czyli osoba nawykła do standardów z krajów mało rozwiniętych), pisał, że drogi tam były tak niskiej jakości, że zdecydował się na podróż przez Włochy.

Sytuacja zaczęła się zmieniać, kiedy do władzy w Niemczech doszedł Otto von Bismark (był kanclerzem Rzeszy w latach 1871–1890). Jako premier oświadczył, że „Niemcy nie będą już miejscem zrzucania nadwyżek produkcji z innych krajów". Poparł tzw. mariaż żelaza i żyta, czyli sojusz przemysłowców i rolników zawiązany, by doprowadzić do wprowadzenia zaporowych ceł. W efekcie do 1913 r. taryfy na produkty przemysłowe wzrosły dwukrotnie, do 20 proc. Inne kraje Europy postąpiły podobnie. Co ciekawe, jak zauważył słynny szwajcarski historyk Paul Bairoch, po 1890 r. wzrosły nie tylko obroty handlowe, zwiększyły się również dochody ludności, w szczególności w tych krajach, które podniosły cła.
Pod ochroną taryf niemiecki przemysł zaczął się intensywnie rozwijać. Jego siłą napędową początkowo nie były jednak innowacje (pojawiły się dopiero w ostatnim etapie), bo większość technologii brano z innych krajów (głównie z Wielkiej Brytanii i Francji, na przykład wykorzystywano tanią metodę produkcji stali autorstwa Brytyjczyka Sidneya Gilchrista Thomasa), ale korzyści skali rozwoju. W ten sposób Niemcy mogli szybko gonić Brytyjczyków, którzy zainwestowali w wiele małych zakładów produkcyjnych i nie byli w stanie wykorzystać tego efektu. Dodatkowo zwiększono inwestycje do 25 proc. PKB, poziomu nigdy wcześniej niespotykanego na świecie. W efekcie Niemcy stali się najbardziej efektywnym producentem stali w Europie, mimo że musieli płacić za transport sprowadzanej z zagranicy rudy żelaza.

Wzór dla tygrysów

Zagrożeniem dla wzrostu gospodarczego Niemiec stało się jednak prawie 20 lat deflacji, która przyszła po kryzysie finansowym w 1873 r. Rynek zmuszał firmy do obniżania cen. Wielu nie udawało się zachować rentowności po tej operacji i bankrutowały. Część radziła sobie, tworząc kartele (ze względu na korzyści skali) i zmuszając swoich poddostawców do obniżek, co ich z kolei doprowadzało do bankructw. Jak pisze Clive Trebilcock w wydanej w 1982 r. książce „The Industrialisation of the Continental Powers 1780–1914" („Industrializacja kontynentalnej Europy: 1780–1914), sytuacja stała się jednak na tyle poważna, że w 1903 r. zajął się nią niemiecki rząd. Przeanalizowano sytuację 12 tys. fabryk. Komisja rządowa ustaliła, że odpowiedzią na kryzys musi być eksport, a Niemcy za wszelką cenę muszą się pozbyć nadwyżek produkcji za granicą, by utrzymać miejsca pracy we własnym kraju i dużą skalę produkcji.

W efekcie wprowadzono zasadę, że kartelom wolno wykorzystywać swoją pozycję do zbijania cen u swoich niemieckich poddostawców tylko wtedy, gdy wytworzone w ten sposób towary szły na eksport. W efekcie stworzono system, w którym de facto zyski z chronionego cłami wewnętrznego rynku dotowały eksport. Pierwszym kartelem, który działał na tych zasadach, było Zjednoczenie Hut Stali (niem. Stahlwerksvereinigung) utworzone w 1904 r. To wówczas swój początek miała potęga eksportowa Niemiec. Co ciekawe, taki sam system został później skopiowany przez tzw. azjatyckie tygrysy gospodarcze i dlatego nawet teraz japońskie auta kosztują więcej w Japonii niż w USA.

Co istotne, konieczność eksportu sprawiała, że kartele nie mogły spocząć na laurach i czerpać zysków z chronionego wewnętrznego rynku. Musiały bowiem konkurować na wymagającej arenie międzynarodowej, ciągle poprawiać jakość i inwestować w innowacje. W ten sposób Niemcy stały się technologiczno-przemysłową potęgą, którą pozostały do dzisiaj. Jak podaje Angus Madison, w latach 1870–1913 protekcjonistyczne, opanowane przez kartele Niemcy były obok Danii najszybciej rozwijającym się krajem zachodniej Europy (średnioroczny wzrost 1,6 proc.), podczas gdy Wielka Brytania (stawiająca w tym okresie na wolny handel) jednym z najwolniej (średnioroczny wzrost 1,0 proc.).

Aleksander Piński

Za: http://www.uwazamrze.pl/

Czyli obniżenie podatków - tak, ale nie dla bogatych a dla biedniejszych. Protekcjonistyczna polityka celna chroniąca rynek wewnętrzny i promująca eksport. A ten cytat zasługuje na szczególną uwagę. Polecam zwłaszcza tym, którzy twierdzą, że w pewnym kraju nad Wisłą ,,niedasie'' i że ,,hurr durr tylko wolny rynek, bo inaczej bedo kraść'':

QUOTE
Co więcej, Brytyjczycy byli wówczas przekonani, że Niemcy są skazani na biedę. W latach 20. XIX w. John Russel, brytyjski podróżnik i pisarz, pisał, że Niemcy to ludzie „mało bystrzy", którym „niewiele trzeba, by czuć satysfakcję z życia" i którzy są „mało otwarci na nowe idee". Brytyjczycy postrzegali też Niemców jako indywidualistów, którzy nie potrafią współpracować. Świadczyć miał o tym żenujący stan infrastruktury w ówczesnych krajach niemieckich. John McPherson, były gubernator Indii (czyli osoba nawykła do standardów z krajów mało rozwiniętych), pisał, że drogi tam były tak niskiej jakości, że zdecydował się na podróż przez Włochy.




Ten post był edytowany przez Thomuss: 5/07/2015, 15:29
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #69

     
marc20
 

VIII ranga
********
Grupa: Użytkownik
Postów: 3.395
Nr użytkownika: 80.503

Stopień akademicki: student
Zawód: student
 
 
post 5/07/2015, 23:43 Quote Post

QUOTE(Thomuss @ 5/07/2015, 15:16)
Czyli obniżenie podatków - tak, ale nie dla bogatych a dla biedniejszych. Protekcjonistyczna polityka celna chroniąca rynek wewnętrzny i promująca eksport. A ten cytat zasługuje na szczególną uwagę. Polecam zwłaszcza tym, którzy twierdzą, że w pewnym kraju nad Wisłą ,,niedasie'' i że ,,hurr durr tylko wolny rynek, bo inaczej bedo kraść''

Wszystko fajnie o ile inne kraje będą się tylko biernie przyglądać tej polityce gospodarczej. Gdy wiele państw stosuje tę samą ideologię może dojść do wojny celnej. Kraje które stosowały ją z sukcesem, były zazwyczaj wyspami albo też miały armię cieszącą się respektem u potencjalnych wrogów (Prusy)

Proszę zwrócić uwagę,że w Polsce Ludowej identyczne czynniki działały ze zdwojoną siłą:

-płaska krzywa dochodowości społeczeństwa,wysokie płac robotników
- licencje na produkty i technologie produkcji z Zachodu z założenia miały być spłacane eksportem
-ochrona krajowej produkcji przed obcym importem.
- szczegółowa polityka przemysłowa państwa

Nie doszło jednak do 10 % wzrostu gospodarczego, a do załamania.Coś w pewnym momencie nie pykło.

Łatwo podstawowe informacje wynotować na jednej stronie, jak to zrobił dziennikarz UwarzamRze, ale znaleźć złoty środek już tak prosto nie jest.

Ten post był edytowany przez marc20: 5/07/2015, 23:55
 
User is online!  PMMini ProfileEmail Poster Post #70

     
Thomuss
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 143
Nr użytkownika: 4.829

Stadhouder Republiki
Stopień akademicki: Poszukiwacz prawdy
Zawód: Antyfaszysta
 
 
post 6/07/2015, 12:02 Quote Post

QUOTE
Wszystko fajnie o ile inne kraje będą się tylko biernie przyglądać tej polityce gospodarczej. Gdy wiele państw stosuje tę samą ideologię może dojść do wojny celnej. Kraje które stosowały ją z sukcesem, były zazwyczaj wyspami albo też miały armię cieszącą się respektem u potencjalnych wrogów (Prusy)

Proszę zwrócić uwagę,że w Polsce Ludowej identyczne czynniki działały ze zdwojoną siłą:

-płaska krzywa dochodowości społeczeństwa,wysokie płac robotników
- licencje na produkty i technologie produkcji z Zachodu z założenia miały być spłacane eksportem
-ochrona krajowej produkcji przed obcym importem.
- szczegółowa polityka przemysłowa państwa

Nie doszło jednak do 10 % wzrostu gospodarczego, a do załamania.Coś w pewnym momencie nie pykło.

Łatwo podstawowe informacje wynotować na jednej stronie, jak to zrobił dziennikarz UwarzamRze, ale znaleźć złoty środek już tak prosto nie jest.


Ależ ja się zgadzam, nie ma cudownych rozwiązań.

Ten post był edytowany przez Net_Skater: 6/07/2015, 17:30
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #71

     
Sillmarillion
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 7
Nr użytkownika: 97.164

 
 
post 6/07/2015, 13:01 Quote Post

Prawda jest jednak taka, że gdyby nie pieniądze amerykańskie oraz umorzenie długu zagranicznego w 1953 r. to żadnego cudu gospodarczego by nie było...
 
User is offline  PMMini Profile Post #72

     
ZespolyFilmoweSA
 

V ranga
*****
Grupa: Użytkownik
Postów: 674
Nr użytkownika: 107.418

Ed Janiski
Stopień akademicki: dr
Zawód: wykladowca
 
 
post 29/07/2021, 11:25 Quote Post

QUOTE(Sillmarillion @ 6/07/2015, 14:01)
Prawda jest jednak taka, że gdyby nie pieniądze amerykańskie oraz umorzenie długu zagranicznego w 1953 r. to żadnego cudu gospodarczego by nie było...
*



Ale o jakie konkretnie amerykańskie pieniądze chodziło? Bo jeśli o sławny Plan Marshalla - to owszem, ale w umiarkowanym stopniu.

Oto jaką pomoc wybrane państwa otrzymały od USA w latach 1948-1951 (millions of US dollars):
France: 2,296
West GERMANY: 1,448
Italy and Trieste: 1,204
Netherlands: 1,128
United Kingdom: 3,297
https://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_Plan

1 Jak widzimy, największym beneficjentem Planu Marshalla była Wielka Brytania. Również Francja otrzymała sumarycznie więcej od Niemiec. Niderlandy, dużo od Niemiec mniejsze, otrzymały pomoc tylko trochę mniejszą.
A efekty? Wszystkie wymienione kraje dość sprawnie się odbudowały ze zniszczeń wojennych. Wszelako to rozwój gospodarczy wielkiego przegranego - Niemiec Zachodnich obrósł największą liczbą mitów o "cudach nad Renem".
Co prawda, można by tu wypomnieć fakt, iż do Planu Marshalla dla Niemiec nie wlicza się amerykańskiej pomocy dla swojej oraz brytyjskiej strefy okupacyjnej, pomocy dostarczanej jeszcze przed 1948 rokiem. Inna rzecz, iż ta pomoc została właściwie (dosłownie) przejedzona.

2 Drugi wspomniany przez Ciebie czynnik, czyli porozumienie się w sprawie przedwojennych długów - miał już rzeczywiście odniesienie wyłącznie do Niemiec. Chodziło w zasadzie o te dawne pożyczki, z pomocą których Niemcy miały w latach 20. wznowić spłatę reparacji wojennych narzuconym im w Traktacie Wersalskim. I oto w 1953 państwa wierzycielskie de facto dwie trzecie tego nie spłacanego od lat zadłużenia odpisały na straty, zaś spłatę pozostałej jednej trzeciej rozłożono na wiele dogodnych rat, które i tak miały być płacone jedynie pod pewnymi warunkami (na przykład pod warunkiem osiągania przez Niemcy nadwyżek w handlu zagranicznym).

3 Były i inne czynniki, częściowo wymienione przez przedmówców:
a) ocalenie dużej części niemieckiego przemysłu (zwłaszcza zakładów podlegających wojennej dekoncentracji w celu uchronienia ich przed bombardowaniami) i łatwe jej przestawienie z produkcji wojennej na cywilną,
b ) ogromne i wykwalifikowane zasoby ludzkie, wciąż zasilane falami przesiedleńców z Europy Środkowej oraz uciekinierami z Niemiec Wschodnich,

4 Jeden czynnik chyba nie został przez nikogo wspomniany: wybuch wojny w Korei w połowie roku 1950. Reakcją Waszyngtonu było dosłownie zalanie przemysłu amerykańskiego wielomiliardowymi zamówieniami zbrojeniowymi. A że firmy amerykańskie nie zawsze były w stanie sprostać terminom i wielkościom zamówień, bardzo liczne kontrakty na podwykonawstwo spłynęły na dopiero co odbudowany bądź zmodernizowany z pomocą Planu Marshalla przemysł europejski.
W Niemczech wtedy, w roku 1950, nikt jeszcze nie odważył się wznawiać produkcji zbrojeniowej. Ale fantastyczny wzrost zatrudnienia w reszcie Europy i za oceanem, wzrost siły nabywczej ludności i wszelkich mierników koniunktury otworzył ogromny rynek zbytu dla innych produktów Made in West Germany. I okazało się, że pomimo całkiem świeżych wspomnień wojenno-okupacyjnych, Europejczycy i Amerykanie bardzo chętnie zaczęli nabywać:
- samochody od Volkswagena (którego linie produkcyjne w Wolfsburgu Brytyjczycy mieli wcześniej zdemontować i wywieść do siebie, ale ostatecznie wzgardzili) i od Mercedesa,
- radioodbiorniki a wkrótce i telewizory od AEG, Grundiga i Telefunkena,
- leki od Bayera (spadkobiercy niesławnego IG-Farben),
- farby i lakiery od BASF-a i Hoechsta (dwóch innych spadkobierców IG-Farben),
- proszki do prania od Persila,
- koncentraty spożywcze od Dr. Oetkera,
- wiele innych.
Ekspansji eksportowej sprzyjały początki integracji ekonomicznej państw Europy Zachodniej (powstanie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali).

5 Niemcy Zachodnie nie posiadały własnej armii aż do roku 1955. A i po 1955 ich wydatki zbrojeniowe pozostawały relatywnie skromne.
Dodajmy też, że w odróżnieniu od Brytyjczyków i Francuzów, powojenni Niemcy nie posiadali kolonii, zatem uniknęli marnowania zasobów na kosztowne wojny zamorskie.

6 Owszem, były też czynniki niesprzyjające:
- zniszczenia wojenne (na szczęście mające charakter selektywny, gdzie odbudowa jednego obiektu często niosła za sobą efekt mnożnikowy: węzły transportowe, infrastruktura miejska i tylko niektóre instalacje przemysłowe, których nie dało się zdecentralizować, takie jak rafinerie ropy naftowej czy wielkie piece hutnicze),
- spłata odszkodowań wojennych (w wysokości nijak nie porównywalnej z reparacjami za I Wojnę i jedynie wobec wybranych państw),
- dość szeroko zakrojony program odszkodowań dla Państwa Izrael i dla ocalałych z Zagłady.
Ale te obciążenia razem wzięte nie przeważyły nad atutami.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

PS Czytałem kiedyś w starym "Życiu Gospodarczym" artykuł, w którym autor dowodził, iż cud gospodarczy w zasadzie rozpoczął się jeszcze przed reformą monetarną z 1948.
Otóż oficjalne statystyki powiadają, że w ostatnich miesiącach II Wojny produkcja w Niemczech dramatycznie spadła i utrzymywała się na niskim poziomie aż do połowy roku 1948. Za to po wprowadzeniu nowej D-Marki wszystkie indeksy wyskoczyły do góry niesłychanie.
Tymczasem naprawdę działo się inaczej. Powojenne kadry zarządzające odbudową na ogół trafnie rozpoznały to, które potrzeby są najpilniejsze. Słusznie skoncentrowano się na przykład na węzłach kolejowych, bo dzięki przywróceniu ich do życia ogromnie rozkooperowana produkcja mogła być znów przewożona od dziesiątków poddostawców do zakładów finalnych. Dlaczego zatem wolumeny produkcji przez trzy lata nie rosły? Otóż rosły, tylko że tysiące uczestników życia gospodarczego na masową skalę dopuszczało się statystycznych fałszerstw, których skromna grupa nowych zarządców gospodarki (ci "starzy" i doświadczeni zostali w dużej mierze wyaresztowani przez Aliantów, raczej nie bez racji) nie potrafiła zdemaskować.
Ale jeden wskaźnik rzuca szczególne światło na lata 1945-1948: wskaźnik produkcji energii elektrycznej. Otóż generacja prądu i jego spożycie rosły przez te trzy tużpowojenne lata wcale dynamicznie. Czemu w ślad za rosnącym zużyciem prądu nie szła wzmożona podaż innych dóbr? Czyżby karygodne co do skali marnotrawstwo? Otóż nie. Producenci starali się jak największą część swej wytwórczości wypchnąć poza oficjalną statystykę: sprzedając na czarno (za dolary?) bądź stosując handel wymienny. Albo magazynując i chomikując w oczekiwaniu na reformę, o której plotki krążyły. Nikt nie chciał oddawać tego, co wytworzył w paszczę rozdzielnictwa i przydziałów (ogromnie rozbudowany system Bezugscheinów), za nieekwiwalentną cenę, na dodatek płaconą w bezwartościowych Reichsmarkach. Kiedy zaś do obiegu wszedł prawdziwy pieniądz a przydziały i kartki zniknęły - większość tej dawno wytworzonej produkcji upchnięto do statystyk. Prąd elektryczny zaś to taki szczególny towar, którego nie da się magazynować. Konsumpcja prądu musi odbywać się na bieżąco.

Ten post był edytowany przez ZespolyFilmoweSA: 29/07/2021, 12:47
 
User is offline  PMMini Profile Post #73

     
Alexander Malinowski 3
 

IX ranga
*********
Grupa: Użytkownik
Postów: 5.569
Nr użytkownika: 100.863

Alexander Malinowski
Zawód: Informatyk
 
 
post 29/07/2021, 12:26 Quote Post

W niemieckim czasopiśmie na temat cudu były dwa główne czynniki:
W Niemczech zniszczenia dotyczyły majątku konsumpcyjnego, czyli otworzył się rynek zbytu, a przemysł niemiecki był do 1945 rozbudowywany i w tym momencie najnowocześniejszy na świecie.
Np. w Polsce dostaliśmy po Niemcach majątek konsumpcyjny, a maszyny wzięli Sowieci.
Drugi czynnik to obecność wielu milionów przesiedleńców, ludzi bez wymagań, za to chcących odbudować swoją przyszłość. I w ogóle atmosferę społeczną, gdy ludzie się cieszyli że żyją normalnie.

Do tego dodałbym miliony pracowników z doświadczeniem w precyzyjnyej produkcji przemysłowej.

Zwiedzałem muzeum jednego z niemieckich koncernów. Po pierwsze szokuje postęp technologiczny: silnik lotniczy z 1939 miał paręset koni, a w 1944 miał prawie tysiąc.

Po drugie zarząd się zapadł pod ziemię, w 1947 zobaczyli, że nikt im nic nie zrobi i zwołali zgromadzenie i odrodzili firmę.

PS. Widziałem też tę limuzynę, którą podróżował Heydrich. To było bydlę. Jak podchodził z przodu to czuł się prztłoczony masą silnika. Rozumiem dlaczego, temu pierwszemu Czechowi się zaciął pistolet i ten drugi musiał poprawić granatem, gdy Heydrich wysoczył z auta zastrzelić zamachowca.

Ten post był edytowany przez Alexander Malinowski 3: 29/07/2021, 12:32
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #74

5 Strony « < 3 4 5 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej