To, że Francja nie stoczyła się do poziomu czyjegoś protektoratu i nie miała dzięki "wolnej elekcji" ryzyka wojny sukcesyjnej co pokolenie, co zaskutkowało zniknięciem z mapy - to po prostu fakt. Którego fanatyczny demokratyzm nie pozwala przyjąć do wiadomości.

Mam wrażenie - wprawdzie to jest jedynie wrażenie, bo jakoś nie było okazji do zgłębiania problemu, a i wypadałoby pogłębić też wiedzę, że chcąc formułować wnioski ogólne używamy wybranych przykładów na poparcie takiej czy innej tezy. O sukcesie czy porażce bytu politycznego - tj. państwa nie decyduje tylko sam ustrój, ale też, że ujmę to tak skrótowo środowisko oraz otoczenie.

Poza tym rzekłbym, że w naszym przypadku zabrakło bardziej czegoś takiego jak ciągłość, a nie zwiększonego pakietu uprawnień monarchy czy władzy wykonawczej. Konkretnie brak dziedziczności tronu. Oczywiście trafiają się w rodzinie lepsze i gorsze egzemplarze, niemniej jednak per saldo wydaje się, że rządy na przemian - geniusz - przeciętność - szkodnik - przeciętność - przeciętność itd. byłyby lepsze od takich, w którym nawet geniusz, czy wybijający się na przeciętność znaczną część energii poświęca na wypracowanie dobrego startu elekcyjnego dla swego potomka, przy okazji wikłając rządzony kraj w niekoniecznie zgodne z teoretyczną racją stanu sojusze, konflikty czy ogólnie kombinacje bądź też frymarcząc swym zakresem kompetencji, czy też majstrując wokół ustroju państwa.

Niestety - sukcesja na wzór Antoninów czy też tetrarchii jest sprzeczna z ludzką naturą i trwała stosunkowo krótko. W obydwu przypadkach skończyła się wówczas gdy jeden z władców miał syna, któremu chciał przekazać sukcesję

Hiszpania nie wyznaczała Francji limitów na armię, ani nie udało się jej chociaż raz obsadzić kandydata na francuskim tronie. To nie było tak jak za Stanisława Augusta, gdzie Rosja decydowała o każdym aspekcie polityki wewnętrznej państwa. I dlaczego niby traktat w Cateau-Cambresis miałby być dowodem na protekcję Hiszpanii nad Francją? Nie słyszałem jeszcze, żeby protektorat zyskiwał ziemie kosztem państwa, które dopiero co było rządzone przez protektora. I Hiszpania Francji rozbiorów nie zrobiła. I Gwizjuszy w końcu Henryk III się pozbył. Nasi władcy nie mogli czegoś takiego robić z królewiętami.



Ci od śmierci Anny Cylejskiej już nic nie mogli zrobić, a nadmiar synów skończyłby się jak w przypadku Zygmunta III - nie mieliby dla nich żon.

To, że Francja nie stoczyła się do poziomu czyjegoś protektoratu i nie miała dzięki "wolnej elekcji" ryzyka wojny sukcesyjnej co pokolenie, co zaskutkowało zniknięciem z mapy - to po prostu fakt. Którego fanatyczny demokratyzm nie pozwala przyjąć do wiadomości.

O sukcesie czy porażce bytu politycznego - tj. państwa nie decyduje tylko sam ustrój, ale też, że ujmę to tak skrótowo środowisko oraz otoczenie.

Poza tym rzekłbym, że w naszym przypadku zabrakło bardziej czegoś takiego jak ciągłość, a nie zwiększonego pakietu uprawnień monarchy czy władzy wykonawczej. Konkretnie brak dziedziczności tronu. Oczywiście trafiają się w rodzinie lepsze i gorsze egzemplarze, niemniej jednak per saldo wydaje się, że rządy na przemian - geniusz - przeciętność - szkodnik - przeciętność - przeciętność itd. byłyby lepsze od takich, w którym nawet geniusz, czy wybijający się poza przeciętność znaczną część energii poświęca na wypracowanie dobrego startu elekcyjnego dla swego potomka, przy okazji wikłając rządzony kraj w niekoniecznie zgodne z teoretyczną racją stanu sojusze, konflikty czy ogólnie kombinacje bądź też frymarcząc swym zakresem kompetencji, czy też majstrując wokół ustroju państwa.