[2] O bitwie Władysława z Pomorzanami.
Książę Władysław jednakże, pomny na wyrządzoną swoim krzywdę,
z wielką mocą wtargnął na ich i [Pomorzan] ziemię przed wielkim
postem i tam spędził przeważną jego część. A gdy minęła już znaczna
część postu, wkroczył niespodzianie w szmat kraju ludniejszy i
bogatszy [od innych] i stamtąd zebrał ogromny łup oraz niezliczone
rzesze jeńców. Gdy zaś już ze swą zdobyczą wracał niczego nie
podejrzewając i już bezpiecznie zbliżał się do granic swego królestwa,
Pomorzanie, nagle nań następując, dopadli go nad rzeką Wda i w
przeddzień niedzieli palmowej stoczyli z nim bitwę krwawą i żałosną
dla stron obu. Bitwa ta bowiem zaczęła się około trzeciej godziny
dnia, a skończyła się ze zmrokiem wieczornym. Wreszcie Pomorzanie
znaleźli schronienie w ciemnościach nocy, Polacy zaś utrzymali pole
zwycięstwa, zwane Drzu. Nie było rzeczą jasną, czy była to klęska
chrześcijan, czy też pogan. Bicz ten, zdaniem naszym, Bóg
wszechmocny spuścił na przestępców postu czterdziestodniowego ku
ich poprawie, jak to później objawił niektórym uratowanym z tego
niebezpieczeństwa. A ponieważ, jak powiedziano, zwycięstwo to było
dla wielu żałosne i pełne strat, a nadchodziło święto
Zmartwychwstania Pańskiego, zwyciężył wzgląd przemawiający za
powrotem nad podsuwaną przez niektórych radą, aby ścigać [wroga].