Zlinkowana przez Ciebie informacja pochodzi z 2014 r. Autor recenzji niezależnie od tego, że jest prawnikiem, kończy albo skończył niedawno studia historyczne. Tak, że niestety jako badacz i interpretator źródeł nie wykazałeś się czujnością i wnikliwością .

Natomiast jeśli miałbym się odnieść do Twoich uwag ogólnych, im dłużej przyglądam się opiniom wygłaszanym przez niektórych historyków, w tym także na tym forum, tym bardziej dochodzę do wniosku, że zwłaszcza w przypadku młodszych historyków różnica między "pasjonatami" czy "miłośnikami" a "zawodowcami" coraz bardziej się zaciera i raczej nie jest to problem wzrostu wiedzy, umiejętności czy czego tam jeszcze tych pierwszych. O przyczynach można by długo dyskutować.

Swoją drogą zadziwia mnie ile miejsca w tym wątku poświęcono wytykaniu autorowi recenzowanej książki, że dwa czy trzy razy użył w swojej pracy słowa "artyleria" dla rzymskich machin miotających. Po pierwsze w powszechnym obiegu w ramach historii wojskowości są pojęcia: artyleria barobalistyczna, artyleria neurobalistyczna i artyleria pirobalistyczna. Po drugie i przede wszystkim rzymskie machiny miotające funkcjonalnie były artylerią. Artylerię wyróżnia przede wszystkim to, że jest to broń zespołowa i polega na wykorzystywaniu jakiegoś większego urządzenia do miotania pocisków: 1) na większą odległość, 2) zwykle cięższych niż pociski, które można miotać za pomocą broni ręcznej (czy też mówiąc ogólniej takich, które ze względów technicznych nie bardzo da się miotać za pomocą broni ręcznej). Zarówno średniowieczne i nowożytne armaty oraz inne rodzaje dział, jak i starożytne (i średniowieczne) machiny miotające w niczym się tu nie różnią. Pełnią dokładnie tę samą funkcję. Oczywiście wraz z rozwojem technicznym w kolejnych wiekach artyleria zyskała także inne funkcje i możliwości, które doprowadziły do wyodrębnienia nowych rodzajów artylerii. Nawet jeśli przyjmiemy, że jest kilka różnych podejść czy poglądów na ten temat, to moim zdaniem autor ma prawo wybrać sobie jeden z nich i według niego postępować.

Są tacy, dla których najważniejsze jest czy książkę będzie im się dobrze czytać rolleyes.gif .

Autor nie specjalnie tym się chwalił Musiałem go znaleźć na linkedin. Będzie kończył Przy czym i tak gros jego zainteresowań, to II WŚ. Co widać.

To fakt, to temat rzeka...

W tej kwestii już się wypowiedziałem

Pozdrawiam,
DW

Mówimy o epoce antycznej. Nie nowożytnej. Ja zaś zwróciłem uwagę, że pisząc o danej epoce trzeba używać terminologii, którą wówczas stosowano i podaje w opracowaniach. Tyle i aż tyle.

To, że artyleria jest terminem, który, przynajmniej tak mnie uczono, odnosi się do okresu od średniowiecza wzwyż. Słownictwo to jedno, ale metodologia i terminologia drugie. Każdego z nich trzeba używać umiejętnie i zgodnie z opracowywaną tematyką.

Sprawdziłem sobie jeszcze to co Damian W. napisał na temat braku logiki u Autora w kwestii wojskowości Galów. Damian W. napisał: „Skoro byli głośni, ale przypisuje im możliwość zasadzki, jak dla mnie kłóci się z logiką”. Autor daje opisy hałasliwych Galów z Liwiusz i Polibiusza zaraz po tym jak napisał o szykowaniu się Galów do bitwy, a więc hałasowali stojąc oko w oko z wrogiem. Poczym nieco dalej pisze iż: „Umieli także wykorzystać sprzyjające okoliczności do zorganizowaniazasadzek (jak zrobili to Nerwiowie w 57 r.)” (s.52). I gdzie tutaj brak logiki kolego Damianie W? Dzieci też są głośne, ale kiedy trzeba to też potrafią być cicho. Galowie nie byli przecież totalnymi głupkami. Mówimy o dorosłych mężczyznach, wojownikach, którzy chałasowali stojąc oko w oko z nieprzyjacielel, aby dodać sobie animuszu, natomiast w zasadzce siedzieli cicho, aby nie zostać przedwcześnie wykrytym przez wroga (s. 97). Nie wiem gdzie tutaj brak logiki. Wątpię, aby Czytelnik (i tak wogóle świat ) oczekiwał od Galów, że będą dmuchać w te swoje karnyksy i robić piekielny hałas czając się w zasadzce... A potem następował atak i na pewno już nie w ciszy... (s. 101) Ale idąc za logicznym tokiem rozumowania kolegi Damiana W. to możemy wywnioskować, że Galowie także nie polowali bo jako, że byli głośni płoszyli zwierzynę . A co do krytyki źródeł w kwestii hałaśliwości Celtów przed bitwą – którą poruszył także Damian W. - może dotyczyć co najwyżej wielkości decybeli .

Tak, ale zwróć uwagę, że najczęściej przykładana do nich jest miara, jak do powieści historycznych. I to zarówno ze strony czytelników, jak i - o zgrozo! - niektórych autorów.

Miałem tego nie komentować, ale od czasu do czasu człowiek musi inaczej się udusi, zresztą zagadnienie to i tak wraca jak bumerang...
Niestety ta "tabloidyzacja" serii HB postępuje w zastraszającym tempie. Widać to doskonale na fb gdzie 90% opinii to są zdawkowe "świetna książka - dobrze się czyta". Czytelnicy nie mają więcej przemyśleń - ani na temat treści (układu, przejrzystości, trzymania się tematu) ani na temat warsztatu (bibliografia, przypisy itd), ani na temat ewentualnych błędów, wniosków - cokolwiek. Niektóre wpisy ocierają się o totalny infantylizm (np. "tytuł na grzbiecie jest wydrukowany odwrotnie - strasznie mnie to denerwuje"); obrazek na okładce do Małopolski Wschodniej wywołał niemal histerię, - ja się dziwie że siedziba Bellony nie stanęła jeszcze w ogniu Ciekawe czy sama książka wywoła choćby ułamek takiego zainteresowania.
Ja cały czas się łudzę, że w książce popularnonaukowej i w serii hb (lub innych seriach) mimo wszystko chodzi jeszcze o coś więcej niż ładna obwoluta i miejsce na półce.

Co do kwestii specjalizacji, ilu profesorów i doktorów habilitowanych popełnia oficjalne recenzje publikacji spoza swojego obszaru badań? I nie są to recenzje na stronę internetową o charakterze hobbystycznym czy tego rodzaju forum internetowe tylko oficjalne, wymagane nieraz przez różne przepisy recenzje, na podstawie których podejmowane są decyzje czy dana publikacja zostanie wydana czy nie. Gdyby się kolega recenzent nie interesował tematem, nie dostałby tej książki do recenzji.

Nie wiem jaki jest sens używania argumentów, które za parę miesięcy będą, jak wszystko na to wskazuje, nieaktualne. Do tego jaka jest ich zasadność w kontekście serii HB, gdzie wielu autorów nie jest z wykształcenia historykami, nie mówiąc już o tym ilu obecnie pisze w niej uznanych historyków, z bogatym dorobkiem naukowym, tytułami itd. Nie muszę wspominać, że kiedyś było pod tym względem inaczej... Poza tym sądzę, że redbaron w zasadzie wyczerpał temat jeśli chodzi o odniesienia do osób zarówno piszących, jak i recenzujących oraz ich formalnych kwalifikacji.

Naprawdę dziwię się, że brniesz w tym kierunku. Ale żeby nie było, przeczytałem jeszcze raz uważnie wszystko co tu było pisane. Co do nieszczęsnej artylerii, która po lekturze tego wątku może jawić się jako główny zarzut do książki, już nie wchodząc w wyjaśnianie tego, bo to chyba zostało wyjaśnione, dwie rzeczy mnie uderzają:


Gdyby stosować konsekwentnie tą zasadę, prowadzi ona do sytuacji absurdalnych.

W starożytności nie było znane np. pojęcie "klasy", w takim znaczeniu, jakie nadaje mu współcześnie socjologia (za Heglem). Wielu może się ono kojarzyć z marksizmem, ale to nie jest wyłącznie domena marksizmu (zresztą Marks rozumiał je trochę inaczej). Pojęcie to, w takim znaczeniu, może być bardzo przydatne i bywa wykorzystywane przez historyków do analizy społeczeństwa starożytnego, średniowiecznego czy każdego innego. Gdyby chcieć trzymać się zaproponowanej przez Ciebie zasady, byłoby to niemożliwe, a historyków takich należałoby uznać za popełniających podstawowy błąd warsztatowy. Bo starożytni nie znali tego pojęcia w takim znaczeniu. To tylko przykład, być może niedoskonały.

Ile jest takich pojęć i terminów, które w odległych czasach po prostu nie istniały, a zostały wymyślone później na nazwanie czegoś co istniało wcześniej? Czy np. słów "oficer" i "generał" można używać w odniesieniu do armii rzymskiej? Funkcjonowały wtedy słowa znaczeniowo pokrywające się z nimi?

Poza tym zwrócił moją uwagę ten fragment jednego z postów demszy:


Ty jesteś historyk, znaczy się zawodowiec. On jest handlowiec, a punktuje Cię zawodowo Zastrzegam się, że nie czytałem książki, ale po zapoznaniu się z całokształtem dyskusji, nie widzę byś się odniósł do tego co pisał merytorycznie, a moim zdaniem w tym wątku to Cię pogrąża bardziej niż owa nieszczęsna artyleria.

Poza tym zaś i przede wszystkim, moim zdaniem zbytnio starasz się przykładać do tej książki taką miarkę jak do publikacji naukowych, mimo deklarowania kilka razy, że wiesz i rozumiesz, że książka jest popularnonaukowa. Żeby nie było, nie zamierzam bronić autora przed wszystkimi zarzutami. Przypuszczam, że część z nich może być zasadna. Zwłaszcza to co pisał Wieniec brzmi sensownie, ale bez zapoznania się z tym tytułem nie jestem w stanie ocenić.